ΑΫΠΝΟΙΑ

 

ΑΫΠΝΟΙΑ

Βήμα-βήμα λεπτό το λεπτό

επέστρεψ’ απόψε

στο σκοτεινό σου παράθυρο.

Τι γύρευα δεν ξέρω.

Μπορεί τίποτε.

Μπορεί την αρχαία μου πίστη.

Θα ήταν τραγικό να μπω

στον παρονομαστή

με τις λησμονημένες αγάπες

γιατί δεν έχω παλέψει άνθρωπο

όσο εσένα.

Στάθηκα μια στιγμή

κοιτώντας το πρόσωπό μου

στο καθρεφτάκι

κάτω από την λάμπα

του δημοτικού φωτισμού.

Μάτια πρησμένα και θολά.

Βλέμμα ψυχρό και προδομένο.

Δεν έχω ξαναδεί ποτέ

απελπισία τέτοια.

Ήμουν άραγε μόνη

σ’ αυτή την εγκατάλειψη

ή μήπως ήσουν κι εσύ εδώ.

Θροΐσματα της νύχτας

μ’ έκαναν να το σκεφτώ.

Ας ήσουν.

Ραγισμένος κι αθέατος.

Να μ’ αγαπούσες

αν μ’ αγαπούσες

σαν μελλοθάνατος.

Να σε ποθούσα

σαν εξόριστη

που νοσταλγεί μια πατρίδα

μια καταγωγή.

Εντός να θέριευαν

ιέρειες φλόγες

κι ας μας έκοβαν κομμάτια

τα φιλιά.

Τελειωμένη υπόθεση είμαστε·

να το ξέρεις.

            Χαριτίνη Ξύδη