Τι ωραία που κοιμάται το μωρό μου ..

 

Αγάπη μου αγάπη μου ψυχή μου φως μου. Ήταν τόσο ωραίο. Δεν ξέρω γιατί το διέγραψα. Μάλλον ξέρω. Είχε μια μικρή ειρωνεία κι ένα μεγάλο ψέμα. Δεν γινόταν αλλιώς. Πως αλλιώς. Σε είδα που γούρλωσες τα μάτια στον κβαντικό χώρο που το διάβασες και είδα και τον γιατρό μου στον πραγματικό να μου λέει μα γιατί δε με ακούτε κυρία μου. Κεριά και λιβάνια. Άσ’ τον αυτόν, εσύ φταις. Μίλησες για μένα σε ανθρώπους που δε με αποδέχονται κι ίσως να μην με αποδέχεσαι κι εσύ… κι εγώ και τρελαίνομαι. Γι αυτό το έσβησα. Ήθελα μόνο να σου πω την αγάπη μου, σε όλες μου τις εκφάνσεις, να με συναντάς σε όποια θέλεις. Και στην τρέλα να με λησμονήσεις … αν θες έτσι αγάπη μου … να μένω εκεί να κάνω το πιο δικό μου ταξίδι το ανεπίστρεπτο. Το κάνω. Εντάξει, «η θάλασσα προχωράει μπροστά». Κι εγώ την ντροπή μου την φτιάχνω εκκεντρικότητα, ερωτική διέγερση και η ενοχή που νιώθω δεν είναι δα και τόσο άσχημη τώρα. Όταν τη νιώθω είναι όπως όταν χάνει κανείς την παρθενιά του ή όταν την παίρνει από κάποιον. Όμορφο είναι, ας πούμε, κάπως. Εσύ είσαι πιο όμορφη. Είσαι η μούσα μου και θέλω να σοβαρευτώ για σένα. Να είμαι ο Δανδής σου. Ένας Δανδής που μπαίνει ο Πάνας μέσα του, κάτι τέτοιο. Νεοάγριο και ρομαντικό και αναγεννησιακό και ψαγμένο μετά-μεταμοντέρνο. Όχι και τόσο αφηρημένο τώρα όμως. Είναι σα κουνημένο, εν κινήσει, ξέρεις. Το βλέπω πού είναι μπερδεμένο. Είναι σαν ένα σχοινί, μια σύγχυση ερωτικής ντροπής κι ενοχής, όπως σου είπα παραπάνω.. ένα σχοινί που όσο μπερδεύεται με σφίγγει και μ’ αρέσει πολύ αυτή η αίσθηση, παραίσθηση, συναίσθημα, πες ο όπως είναι. Η μεγάλη ερώτηση είναι. Γιατί παίρνω από αυτό κομμάτια του και τα μετουσιώνω αλλού.  Είναι το ασαφές πρότυπο που μου ζητάει την διάσπαση, είναι που είμαι ΔΕΠΥ, είναι καριολιά, ανασφάλεια, εκδίκηση μίσος, πολυσεξουαλικότητα, εθισμός, φυγομανία, δονζουανισμός, κάποιο σύμπλεγμα που με παραμελείς είναι σου είπα θεραπεύεται με σκανδιναβική θεραπεία και θέλω να με αναλάβεις με αυτό το έχω σχεδόν λύσει. Τρία πράγματα είναι ακόμα. Το μικρό να περάσει την φροϋδική ηλικία, η γαμημένη η εφορία και το χαρτί από το δημαρχείο σου. Αλλά γιατί δεν αρραβωνιαζόμαστε μέχρι τότε; Πες μου Στέλλα; Γέλα μωράκι μου λίγο. Έλα να σε πάρω αγκαλιά .. να «κοιμηθούμε».