Νιρβάνα

 

Σου έχω πει ότι ξέρω πως γράφονται τα ποιήματα. Όχι ότι όταν ξέρει κάποιος πως γράφονται τα ποιήματα μπορεί να γράψει κι ένα. Αυτά είναι στιγμές ας πούμε συντονισμού ας πούμε δικού μας με την δικαιοσύνη, την αλήθεια, την αγάπη, τη σοφία, το αρχέτυπο, τον ένθεο κώδικα, τον έρωτα, δεν ξέρω τώρα ακριβώς να στο πω σύντομα. Απλώς το έχω αισθανθεί, έχω μια εικόνα. Αυτοί που λένε πως πρέπει να βγείς από σένα για να γράψεις ή ότι χρειάζεται να διαβάζεις με το κιλό τα βιβλία εγώ δεν τους πολυπιστεύω. Το ποίημα βγαίνει από μέσα μας και μπορεί να είναι καλό όταν μετά το ποίημα σου νιώσεις διαφορετικά από ότι πριν. Φωτεισμένος, ξαλαφρωμένος, αποφασισμένος, κατασταλαγμένος, διαφωτισμένος, θερμότερος, ψυχρότερος, δυνατότερος, καθαρότερος...

Σου έλεγα λοιπόν ότι γνωρίζω κάπως πώς γράφονται τα ποιήματα. Το συνειδητοποίησα το 2018 με 19 όταν άρχισα την έρευνα με ασκήσεις κυριολεξίας-μεταφοράς.  Το έχω δει ξεκάθαρα. Όμως αξιωματικά ακόμα δεν μπορώ να το θέσω. Αν μπορούσα να το στηρίξω λογικά, κάτι που δεν γίνεται διότι μιλάμε για "μαγεία" , αν μπορούσα να το στηρίξω λογικά ... δε ξέρω, νομίζω τα έχουμε πάει πολύ καλά μέχρι τώρα. 

Όταν αφήνομαι μέσα του, σου μου μας, νιώθω το ασύληπτο. Ξέρεις, σαν αυτό που λένε για την Νιρβάνα. Όταν παραβλέπω τον ψυχίατρο και λαμβάνω με όλο μου το είναι ότι μου αναφέρεσαι, με χτυπάει ένα ρεύμα διέγερσης... κεραυνός, μωρό μου, νομίζω ότι ξέρεις πως είναι. Τόσο πολύ που είναι η ηλεκτομαγνητική ενέργεια που συνήθως στο δευτερόλεπτο αμύνεται το ίδιο το σώμα. Αν αφεθείς στα λίγα λεπτά-δευτερόλεπτα, ποιός ξέρει αφού διαλύεται και ο χωροχρόνος, λιποθυμάς. 

Αυτά τα έχω συμπεριλάβει όλα στην έρευνα. Αλλά θέλω να εργαστούμε μαζί κι από κοντά σε αυτό.

(Photos by me)