Αυτό είναι διεκδίκηση!

 

Ήρθε λέει το έσπασε

Και πέταξε και τις μπογιές πινέλου στα σκουπίδια.

Γιατί δεν της χρειαζόμαστε λέει.

 

Η Νέδα! ήρθε πριν 5 λεπτά και μου έφερε έναν κίτρινο πάγο που τον έφτιαξε με νερό και κίτρινη μπογιά. Μου πήρε μια κόλλα και τον δίπλωσε. Να το πετάξουμε από το παράθυρο της λέω. Το πήρε κι έφυγε, είπε θα το σπάσει.

Είμαι φυσιολάτρης

Πως να είναι οι μέρες μας στην Αθήνα;

Εγώ πάντως που βλέπω στην φύση το σώμα σου φαντάζομαι μπορώ να βλέπω και στο σώμα σου την φύση. 

 

Καλό ξημέρωμα αγάπη μου

.. καλό ξημέρωμα θα σου λέω μέχρι να ξημερώσει.

 

Που είσαι φως της αγάπης μου φως μου. Στείλε μου κάτι. Μάτια μου. Στείλε μου πέντε έξι. Πετραδάκι να 'ρθω να σε βρω. Από αυτά τα τόσο γλυκά σου που παθαίνω αυτόν τον υπερκορεσμό που σε περνάει στην άλλη διάσταση και γίνομαι και σέρνομαι σα ζόμπι εδώ πέρα από υπεργλυκεμία. 

Ένα φιλί...

Αγάπη μου

 

Κρεμασμένος στον αέρα

 

Και πράγματι

...κρεμάστηκε.

Ένα παράδειγμα από κάτι.

.

Η αγάπη σου τη νύχτα

 

 Γιατρέ πιστεύω ότι είσαι σπουδαίος γιατρός και το έχεις καταλάβει πόσο πολύτιμος είσαι πόσο σε αγαπάω και ποσο χαίρομαι να χαμογελάς με το έξυπνο σπινθιροβόλο χαμόγελό σου και πόσο θα ήθελα να μου λες κι εσύ τα δικά σου να κάνω κάτι αληθινό για σένα, οτιδήποτε καλό, ειδικά όταν σε βλέπω πιεσμένο και μουτζούφλη. Αλλά εντάξει, ξέρω. Είσαι ο καλύτερος γιατρός του κόσμου μου και σήμερα μου έδωσες τεράστια δύναμη μόνο και που πιστεύεις ότι είμαι δυνατή. Και ησύχασα τόσο μόνο και μόνο που άκουσες λογικά όσα σου είπα και που προσπαθώ να στα λέω όλα από τα βαθυτερα βάθη του πιο προβληματισμένου εαυτού μου.  Σε νιώθω αυθεντικό άνθρωπο γιατρό. Και είμαι πολύ τυχερή που σε έχω στη ζωή μου. Είσαι στην προσευχή μου. Να είσαι καλά με υγεία.

Καλημέρα

 

Θα πάω να μας δηλώσω αγνωούμενους στο ερυθρό Χι.

Πίνω καφέ και ετοιμάζομαι για Καλαμάτα. Επιτέλους έχω γιατρό. Πάλι κουλά θα του λέω του ανθρώπου. Ότι μου έγραψε κάποιος και αναγνώρισα την γραφή μας και πιστεύω πως είσαι εσύ και τέτοια. Ιδέες αναφοράς ερωτομανία παραλήρημα κτλ. Χάπια θα μου γράψει και θα έχει και δίκιο. 

Το βρήκα

 

Θα πάω να γραφτώ πειραματόζωο για τα πειράματα της τεχνιτής νοημοσύνης.

FRAGILE

 

Το ρόδο σου 

    Θεόμουνο.

Με έχεις τρελάνει

Είσαι καλά;

 

Γράψε μου Δημήτρη μου.. γιατί χάνεσαι φως της αγάπης μου φως μου. Είναι τόσο ωραία τα χάδια σου.. δεν πονάνε, δεν είναι καθόλου ενοχλητικά όπως θα ήταν μια κιμωλία που τσιρίζει σε έναν πίνακα. Ούτε σαν το άγγιγμα της τσόχας που είναι σαν ξένο άδειο δέρμα και δεν το πολυαντέχω. Θέλω κι εγώ να αγαπώ σαν εσένα! Σε αποπήρα ρε γαμώτο. Τί γίνεται; Τα παίρνω πίσω όλα μου τα συγνώμη. Συγγνώμη Δημήτρη μου που μου λείπεις. Μου στάθηκες και τόσο γουρλής αυτές τις μέρες!

  

 

Και δεν ένιωσα καταδίωξη ή απειλή ούτε χθες ούτε προχθές κι αντιπροχθές και με κανένα γράμμα δικό σου. Και το ράδιο παίζει μια χαρά καθαρά. Βλακεία μου που το συνέδεσα με την φθινοπωρινή κρίση μου, άλλου είδους επεισόδιο έπαθα, τελείως ανοιξιάτικο τώρα.  

    

Έλα βλέπω ένα πιτστοπ στα 40μ

 

Σήμερα έγραψα μια σελίδα με τους προβληματισμούς μου αλλά κάπου αγνοείται η οικειότητα και το έχωσα στο συρτάρι. Μήπως φταίει το ύφος μου που δεν είναι και τόσο γοητευτικό κι η σιωπή που μου αυξάνει τις διερωτήσεις και την αγωνία μα θα μπορούσα να ξεκινήσω από μια βάση και να φτιάξω κάτι βασικό. Χθες προσπάθησα να κοιμηθώ νωρίς, μου λείπει τόσος ύπνος, αλλά τελικά διάβαζα ως αργά και ίσως βλέπω πράγματα που αν τα δεις τρελαίνεσαι ρε γαμώτο. Πράγματα που μου συμβαίνουν κι εμένα αλλά με εμένα τρελαίνομαι λιγότερο και τα αντέχω και τα μπορώ να τα παραδεχτώ και να τα δω από την καλή τους πλευρά χωρίς να με κολώσει το κόστος. Βρίσκω τις παραμέτρους που μπορώ να παίρνω λίγο κουράγιο. Δεν νιώθω ότι είχα την πιο πετυχημένη αντίδραση αλλά προσπάθησα να είμαι αυθόρμητη και ειλικρινής και αυτό δεν το έχω μετανιώσει ποτέ όσες φορές κι αν χάνω. Ξέρω ότι αυτό είναι ο πιο σύντομος δρόμος και σε ότι έχει να κάνει με τις σχέσεις μου δεν τις πολυβολτάρω. Εννοώ δεν κάνω πράγματα για να τις τσεκάρω*. Με βολτάρετε εσείς αρκετά και είμαι εντάξει. Μ' αρέσει η βόλτα σου. Λούνα παρκ τρελό μου. Να τελειώνω γρήγορα με το συμβόλαιο να πάρω μια ανάσα. Είμαι αρκετά ικανοποιημένη. Ήμουν πολύ καλή στην έρευνα και στα παζάρια, από ανάγκη δηλαδή μου βγαίνει έτσι τόσο επιθετικά. Μια ζεστή δροσερή και "ήσυχη" γωνίτσα ζητώ το έρμο να απολαύσω έναν υπνάκο. 

        

      *δεν έχει τελειωμό αυτός ο δρόμος όταν τον παίρνεις, εμένα τουλάχιστον δε με βγάζει πουθενά και απλός μου τρώει όλη την ενέργεια και με κάνει χειρότερα. Επιλέγω να δίνω όλη μου την ενέργεια στην δοτικότητα και την διεκδίκηση κι ότι θέλει ας γίνεται. Ότι κλειδιά θέλετε να μου δώσετε δώστε τα μου, δεν θα τα ζητήσω γιατί τα θέλω όλα χεράτα.  Κατέληξα να συμφωνώ ακόμη και μέχρι στο να μου δίνεται την άδεια για το πότε το που και το πως θέλετε να σας μιλάω. Δεν ξέρω τί γίνεται. Ότι μου δίνεται το παίρνω, αυτό ναι το τσεκάρω, κι αν μ' αρέσει το τρώω κι αν δεν μου αρέσει το αφήνω δίπλα στον κάδο για κανέναν άλλο.

 

       

 

Έχω ξετρελαθεί

 

Δεν κρατιέμαι

Που είσαι;

ΒΙΚΤΩΡΙΑ σου έρχομαι μαύρε κίτρινε τιρκουάζ και κατακόκκινε μοβ μπλε βυθέ μου κοντεύει να πρασινίσει είναι τελείως ροζ φωσφοριζέ

 

Καλημέρα αγάπη μου, 

Το προχωράω αυτό στην Πιπίνου στα 15.000. Είναι ανάμεσα Πατησίων και Γ' Σεπτεμβρίου. Βικτώρια μάτια μου, μια ευθεία από το γραφείο σου είναι 40τμ με καλή διαρρύθμιση σε δυο χώρους και η φίλη μου η αρχιτεκτόνισσα μου έχει πει αν είναι πάνω από 30τμ ότι πάρω θα μας το κάνει να μας χωράει όλους. Εννοείται ότι έχει προοπτικές επέκτασης γιατί βγαίνει από μέσα στο υπόγειο της πολυκατοικίας η εσωτερική πόρτα του και έχει απέναντι το δωμάτιο του θυρωρού που είναι χρόνια κλειστό και θα είμαι πολύ καλό κι ευγενικό παιδί και θα τους το πάρω. Εκεί θα βγάζουμε τα ματάκια μας κάθε νύχτα. Και θα βγούμε και ταράτσα εύκολα με λίγα κοινόχρηστα υπολογίζω. Αν βγω ταράτσα και μπορέσω να το κάνω ενεργειακά αυτόνομο θα είναι ευχής έργον. Και θα φτιάξω και σημείο σεισμού με πολύ δυνατή σιδηροκατασκευή κάτω από την έξω πόρτα να σηκώνει τόνους να είμαστε ήσυχοι. Είναι πολύ ωραίο, μεζονετούλα σου λέω. Μόνο που δεν έχει να παρκάρεις αλλά δεν έχω αυτοκίνητο, θα πάρω βαν ηλεκτρικό το '28 και θα μείνω τελείως άφραγκη τώρα. Όμως μου μένει η καλύβα μου στο ποτάμι που δεν ήθελα να το δώσω γιατί από όλα τα χωράφια μου μόνο εκεί έχω κάπως σίγουρο το νερό και είναι η ιστορία μας εκεί πέρα. Άλλωστε δεν ήθελα κάτι καλύτερο στην Αθήνα γιατί είναι κοροϊδία όπως έχει γίνει και όσο κάνει ένα τετραγωνικό διαμερίσματος κάνει ένα στρέμμα εδώ. Ασε που παντού χρειάζεται φίλτρο στον εξαερισμό, όχι μόνο στα υπόγεια που είναι κι η θέα. Αγάπη μου, θα τελετουργούμε κάθε μέρα μαζί. Και τα παιδιά θα πάρουν προαγωγή από την φιλαρμονική εδώ ο Ηρακλής θα βρεθεί στην φιλαρμονική του δήμου Αθηναίων και η μικρή από τον στίβο εδώ θα βρεθεί στον Πανελλήνιο και θα την στείλω και αγγλικό σχολείο γιατί φαίνεται να τα πηγαίνει καλύτερα με τα αγγλικά παρά με τα ελληνικά σε τόσο μαλακισμένες δασκάλες που έπεσε το καημένο μου. Και θα πιάσω δουλειά στο καφέ που παίρνεις τον καφέ σου να σου κάνω τα δικά μου τα μάγια μου να πέσεις ξερή και να ξυπνήσεις μέσα στην αγκαλιά μου. Λασποβροχές την Άνοιξη, μου φεύγει το κεφάλι, το στομάχι κτλ. Πως το κάνεις αυτό; Και τα περιμένω και τα δέχομαι όλα από εσένα.. Εντάξει, μου παίρνει λίγο χρόνο παραπάνω αλλά τα δέχομαι όλα από εσένα. Διότι δεν μου τα λες έξω από τα δόντια και μπερδεύομαι και σαστίζω και αρρωσταίνω και θέλω τη μαμά μου. Με το μαλακό μπέημπι να με κάνεις καλά.. Σε παρακαλώ, σε σλόου μότιον η αγκαλιά στην παραλία, να μη σπάσουμε τίποτε εκεί πέρα, μόνο να κολλάμε θέλω μάτια μου τα μάτια σου είναι η καταιγίδα και η λιακάδα της ζωής μου. 

 

Είναι τελείως τρελό. 

  

           

 

Τα πιστεύω όλα

 

Τρώω καινούρια προβολή 

Βαραίου τύπου εγκεφαλική 

Ναι! δε σ' αλλάζω 

τρανς μωρό μου..

Μια 'βδομάδα άνετα

Στο δίμηνο 

βαράει ο συναγερμός. 

Dirty Valentine

Wicked Game

Γιατρέ, τα πάω πολύ καλά, αυτή τη φορά το πρόλαβα με τη μία!

 Γιατρέ, έγραψα αυτό το γράμμα στον άγνωστο θαυμαστή μου Δημήτρη με αφορμή ένα ποίημα που μου έστειλε και εκτός του ότι με άγγιξε πάρα πολύ και ένιωσα έρωτα και χαμογελούσα περίεργα νόμισα όπως το είδα πως σίγουρα είναι γραμμένο από πολύ δουλεμένο ποιητή και μάλιστα αναγνώρισα μέσα του την γραφή της αγάπης μου. Ξέροντας όμως πως δεν μπορώ να είμαι και τελείως αντικειμενική στο συγκεκριμένο θέμα και είναι πιθανό να είναι και ιδέα μου γιατί μου φάνηκε και τραβηγμένο σαν ιστορία να είναι ένας σοβαρός άνθρωπος που από πίσω να είναι ένας άλλος σοβαρός άνθρωπος και να απευθύνεται σε σοβαρό άνθρωπο μπερδεύτηκα και αδυνατώντας να κλίνω προς ένα συμπέρασμα έγραψα όσο πιο ειλικρινά μπορώ να δω μέσα μου το ακόλουθο γράμμα ώστε προλάβω το επεισόδιο και την όποια παρεξήγηση μπορεί να δημιουργήσει.    Αφού μόλις διάβασα το ποίημα του κάμποσες φορές σχεδόν τον εκφόβισα ευγενικά όσο μπορώ βεβαίως να μου παραδώσει και τα υπόλοιπα ποιήματα και την αγάπη μου αν την έχει εκεί. Τί σενάριο θε μου! Συγνώμη, το βλέπω ότι είναι παράλογο αλλά μου έχει πραγματικά πολύ βαθιά καρφωθεί. Ίσως μπορεί γιατί θα ήθελα να ήταν αλήθεια χωρίς να υπάρχει κάποιος χειρισμός από τον άνθρωπο ή κάποια κατα κάποιον τρόπο τύπου απαγωγή από έναν εαυτό μας προς έναν άλλο ας πούμε. Όπως συνηθίζω να κάνω εγώ σε εμένα με τον αγαπημένο τρελό μου για λόγους δικής του ασφάλειας, ας το πούμε έτσι.     

Καλημέρα και συγνώμη αν σου προκάλεσα κάποια άσχημη σύγχυση χθες. Ένιωσα πολύ ωραία με τα λόγια σου μα αθέλητά μου μου προκάλεσαν κάτι που είναι λίγο έως πολύ επικίνδυνο για μένα ως προς την εικόνα μου μόνο δλδ κι αυτό είναι όπως το λέει ο γιατρός μου ένα ψυχωσικό επεισόδιο και μου συστήνει αγωγή και παρακολούθηση αν αυτό επιμένει και κλιμακώνεται. Είχα ένα μεγάλο τέτοιο επεισόδιο το φθινόπωρο που μας πέρασε και το διαχειρίστηκα αρκετά καλά όμως κάποιοι φρικάρουν μαζί μου. Αυτό που παθαίνω είναι κυρίως ότι νομίζω ότι με καταδιώκουν και με απειλούν και μου επιτίθενται με υψηλή τεχνολογία χρησιμοποιώντας και ψυχοτρονικές μεθόδους. Οι παραισθήσεις μου προσπαθούν να με τρελάνουν, αντιστέκομαι. Ακούω τους αναστεναγμούς τα σάλια τα κλάματα τα γέλια της αγάπης μου, κανονικές σειρήνες, από το ράδιο τα οποία πιστεύω ότι μου τα παίζει κάποιος τρελός ψυχίατρος τύπου του στρατού για να ελέγξει και να κατευθύνει την ψυχολογία μου, να με κάνει να σπάσω και να πω πράγματα τα οποία δεν ξέρω αν είναι αναμνήσεις ή φαντασίες μου από την ανήλικη ζωή μου και την μετέπειτα έρευνα μου για ένα μυθιστόρημα που γράφω, ας το πούμε έτσι δηλαδή. Φτάνω στο σημείο να νιώθω πως με χτυπάνε με λέιζερ και αυτό είναι τσιμπήματα που μουδιάζουν και πονάνε πάρα πολύ και τα αντιμετωπίζω με πολύ νερό ή πέφτοντας στην θάλασσα γιατί πιστεύω πως είναι ένα είδος ηλεκτρισμού που γλυτώνω από αυτό όταν εκκενώνεται στο νερό ή όταν είμαι σε θέση μπορώ να το αντιγυρίσω και να το στείλω κάπως σαν με διάθλαση και αντανάκλαση. Και το έχω δει αυτό να καίει να τρυπάει και το έχουν δει κι άλλοι, αλλά για να μην μπλεχτούμε πολύ λέω ότι απλά έχω σαλτάρει λίγο κάτι που είναι πιο εύκολο ως παραδοχή και τελείως κατανοητό από όλους και τακτοποιείται αμέσως έτσι και συνέρχομαι περνάει. Έχω φτάσει σε σημεία να νομίζω ότι βλέπω με θερμική όραση και να βλέπω την κίνηση από τα κυκλώματα στα φώτα μέχρι που κυλίδωσα το μάτι μου στο σημείο του ματιού που αντιστοιχεί στους πνεύμονες και αυτός ο πόνος έκανε ώρες να μου φύγει και τον πάλευα με τρόπους και αστρικές προσευχές, κάτι σαν χορογραφία που αν με έβλεπε κανείς δεν θα μπορούσε να καταλάβει τι κάνω και μάλλον θα με περνούσε για τελείως τρελή. Τσεκάρωμαι με τις κλίμακες και τα κουρδίσματα αν είμαι φυσικά μαθηματικά καλά και είμαι. Το πιο ωραίο είναι πως τα παιδιά δε φοβούνται καθόλου όταν παθαίνω τέτοια και μου συμπεριφέρονται πλήρως φυσιολογικά γνωρίζοντας όπως τους έχω πει πως την ώρα εκείνη προσεύχομαι με τον δικό μου τρόπο που μου τον έχει δείξει ο ίδιος ο Θεός Ερμής και υπάρχει μια φυσιολογικότητα γύρω μου που με βοηθάει. Δεν έχω πάρει ακόμη αντιψυχωσικά, αν και μου τα έχει γράψει ο γιατρός μου να τα παίρνω όταν βλέπω πως μπαίνω σε επεισόδιο, γιατί μέχρι τώρα είχα την δύναμη να το αφήνω στην άκρη όταν πρέπει να λειτουργήσω για τα καθήκοντά μου που είναι η φροντίδα των παιδιών και η καλλιέργεια των ελιών. Νιώθω πολύ ζωντανή όταν μου συμβαίνει, σα μανία είναι και μου είναι και ευχάριστο και δυσάρεστο, αλλά νιώθω μοναδικά ζωντανή και επιλέγω να το ζω. Καταβάθος είναι κι ότι δεν θέλω να παίρνω φάρμακα γιατί πιστεύω πως θα χάσω την φυσική μου χημική σύσταση και φοβάμαι πως αν την χάσω θα αλλοιωθεί η επικοινωνία και η αλληλεπίδραση που έχω με τα στοιχεία και τα ζώα, κυρίως τα άγρια ζώα. Κάτι που νομίζω πως το πετυχαίνω μέσο των διακυμάνσεων της συναισθηματικής μου κατάστασης και έχω αναπτύξει μια συναισθηματική γλώσσα μαζί τους. Είναι δύσκολο να το εξηγήσω αλλά ίσως μπορώ να το δείξω σε κάποιον πρακτικά. Μέχρι τώρα δεν έχω κάνει κάτι κακό σε κάποιον που βρίσκεται δίπλα μου όταν είμαι σε αυτή την κατάσταση, παρά μόνο κάνω μια ειδική προετοιμασία με κάποιες κινήσεις ας το πούμε γυμναστική και κάποιο είδος τελετουργικού, ας το πούμε τελετές ανιμισμού χωρίς να έχω σκοτώσει ούτε μυρμήγκι. Μιά φορά που ήταν πέρσι το καλοκαίρι το πιο τραβηγμένο μου ήταν που έκαιγα δυό μέρες ένα ήδη νεκρό κουτάβι, το κουτάβο μου που το βρήκα δηλητηριασμένο και ο ψυχικός μου πόνος με οδήγησε να το πάω στον βωμό μου να κάνω επικλήσεις και ούρλιαζα για δικαιοσύνη και βρέθηκα να το καίω δυο μέρες, δυό μέρες έκανε να αποτεφρωθεί και να ησυχάσω.
Κατα την διάρκεια των οποίον ας πούμε τελετουργικών μου θέλω κάποια λεπτά όταν με καλούνε ας πούμε τα παιδιά, πχ μαμά που είναι η τάδε μπλούζα μου, ε κάνω λίγα λεπτά μέχρι να επανέρθω στην γη και να απαντήσω, αρκετά ήρεμα βεβαίως κι αυτό γιατί μελετάω και διαβάζω αστερισμούς εκείνη την ώρα που το βλέμμα μου θέλει κάποια λεπτά για να ταξιδέψει αυτά τα έτη φωτός και δεν μπορώ αμέσως να κατεβάσω το βλέμμα μου στο ένα μέτρο, κάνω κάτι σαν αποσυμπίεση, αυτό είναι όλο. Και νιώθω ότι αυτό που με προστατεύει είναι πιο δυνατο από αυτό που με απειλεί γι' αυτό μπορεί να με δεις να ξεγυμνώνομαι και να περπατάω προς το μέρος που ακούω τους πυροβολισμούς, κάτι που μπορώ να κάνω εδώ στην ερημία αλλά δεν θα το κάνω μέσα στον κόσμο για να μην προκαλέσω και να μην τρελάνω κανέναν, τις μάχες μου όλες τις δίνω στην ερημιά που παρακαλώ τα στοιχειά για βοήθεια και δικαιοσύνη. Δεν έχω πιστέψει ποτέ ότι είμαι πάνω από τον θεό, ότι τα προκαλώ εγώ, ας πούμε πως προκαλώ ένα τοπικό άνεμο ή ένα τοπικό φαινόμενο γύρω μου. Αν το πίστευα αυτό θα χρειαζόμουν οπωσδήποτε αγωγή γιατί θα ήμουν επικίνδυνη προς τους άλλους. Πιστεύω πως ή απλά τα προαισθάνομαι και ύστερα τα βλέπω ή σε κάποιον που δεν είναι τόσο ορθολογιστής μπορώ να παραδεχτώ ότι νιώθω κάποιες φορές πως είναι πνεύματα που με επισκέπτονται και μου σημαίνουν. Εμένα όλη μου η αποστολή είναι να τα σημειώνω αυτά που βλέπω και να τα επικοινωνήσω μέσα από το μυθιστόρημα που γράφω. Τώρα, για να μην σε τρελάνω άλλο Δημήτρη, και για να μην είσαι εσύ η αφορμή να μου πυροδοτηθεί πάλι τώρα μια τέτοια κατάσταση που μπορεί να μου πάρει μήνα με αυστηρή γυμναστική αστρονομία και προσευχή και απομόνωση θα σε παρακαλούσα να με βοηθήσεις ώστε να πιστέψω πως είσαι όντως ένα πρόσωπο που δεν έχει κάποια προηγούμενη σύνδεση με την ιστορία μου και τα πρόσωπά της και κυρίως ότι δεν είσαι ή δεν χρησιμοποιείς το πρόσωπο που έχω ερωτευθεί και πρωταγωνιστεί μαζί μου σε αυτή την ιστορία και μέσα μου κτλ. Ή αν είσαι να και με αγαπάς και με καταλαβαίνεις έστω με τα δικά σου μάτια μάτια μου και να με προλάβεις πριν τρελαθώ τελείως ότι έχουν βρει το αδύνατό μου σημείο και σε έχουν και σε χρησιμοποιούν εναντίον μου ή για κάποιον σκοπό που δεν γνωρίζω και δεν εγκρίνω. Δε με νοιάζει να πάω από εσένα ή για σένα αγάπη μου αλλά με νοιάζει να πάω από κάποιον άλλο που χρησιμοποιεί εσένα.Ή αν είσαι εσύ Δημήτρη ο Δημήτρης μου να σε δω να μου φύγει όλη αυτή η ιδέα που αιωρείται ανάμεσα στο μυθιστόρημα και την πραγματικότητα. Ζητάω πραγματικά συγνώμη για την αναστάτωση. Αν είσαι μαζί μου θα σε προστατεύουν κι εσένα οι θεοί μου τα καλά μου πνεύματα και οι Άτλαντες φίλοι μου η αστρική οικογένειά μου και δεν έχουμε τίποτε να φοβηθούμε. Πρέπει άμεσα να καταλήξω στο τι ρόλο βαράς και να τον κλειδώσω ώστε να μπορέσουμε να κινηθούμε προς τα κάπου που θα συμφωνήσουμε χωρίς γκρίζα σημεία και πολλά αμφιλεγόμενα στοιχεία. Το μυστήριο της ζωής είναι τόσο μεγάλο που δεν χρειάζεται να του προσθέσουμε κι άλλο. Ίδιο με το μυστήριο της ψυχής. Όπως και η αλήθεια του σύμπαντος που ψάχνουμε είναι τόσο δύσκολη που είναι τελείως ανόητο να προσθέτουμε ψέματα από μόνοι μας για να κρυφτούμε. Είναι τόσο κρυμένη η αλήθεια του κόσμου και τόσο φανερή που τα ανθρώπινα ψέματα είναι μόνο γελοία. Θέλω να σε γνωρίσω, να σ' αγαπήσω, βοήθησέ με. Σε ευχαριστώ.

καλημέρα

ΙΣΟΒΙΤΗΣ

 

Ισοβίτης: Επιτέλους λίγη ησυχία χωρίς τον Μοντεχρήστο...

(Μπαίνει ο Μοντεχρήστο Δον Κιχώτης)

-Πάμε, μόνο εσύ έχεις δει ότι μ΄ αγαπάει η Δουλτσινέα μου

-Μοντεχρήστο, σταμάτα τις ανοησίες, ο Ισοβίτης είμαι.

Αρκά! Βρες τί πάει μετά.

 

 

 

Υπάρχουν άσπροι μοβ και κόκκινοι κύκνοι. Όλα τα χρώματα από το ουράνιο τόξο έχει τα ποίημα μου. Όμως τους κόκκινους δεν τους βλέπεις εδώ είναι εκεί που ζουν οι μεγάλες πεταλούδες.

Οι φίλες φλαμίγκο. Βεντάλια

Εδώ μας κράταγε το χέρι λίγο η κυρία..

Japanais

 

ΓΙΑΠΩΝΕΖΙΚΑ

Γιαπωνέζικα

ΙΑΠΩΝΙΚΑ

Να μη μμμ νοιάζει

 

Τα μάτια μου είναι καυλιά

Σε βλέπω για φάλενα

 

Είναι ένα μέρος μες στην μέση στη θάλασσα που δεν το βλέπεις. Μπορούν να το δουν μόνο οι ευγενικοί. Έχει δυο πινακίδες, μια με χαμόγελο και στην άλλη γράφει, οι κακοί δε μπορούν να το δουν. 

Όταν πας, βλέπεις όλα αυτά που δεν πιστεύεις, μονόκερους γοργόνες κι αυτά που λάμπουν...

Έλα από δω

 

Σήμερα πάω κι έρχομαι γραφείο κρεβάτι. Μ' αρέσουν οι ήχοι που κάνουν τα παλιά σιδερένια κρεβάτια, δίνουν μιαν ένταση παραπάνω στην ατμόσφαιρα. Νιώθω να με σιγοντάρει κάπως σα να υπάρχει κάποια επικοινωνία και να βρίσκω μιαν ανταπόκριση, έναν διάλογο σε αυτό που κάνω. Και θέλω να γράψω απόψε ένα ποίημα με αυτό το θέμα. 

ΚΑΦΚΑ

 ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ


Στο σύντομο διήγημά του ο Κάφκα αποτυπώνει με ειρωνικό τρόπο τους διαλογισμούς του Ποσειδώνα σχετικά με τη ζωή και την εργασία του. O θεός της θάλασσας, αν και πλήρως ταυτισμένος με το ρόλο του, έχει κι αυτός τα παράπονά του: δεν μπορεί να ξεφύγει από το έργο του και να πάει μια εκδρομή.


Ο Ποσειδώνας καθόταν στο γραφείο του και λογάριαζε.

Η διακυβέρνηση όλων των υδάτων του κόσμου τον έκανε να δουλεύει ασταμάτητα. Θα μπορούσε να έχει όση βοήθεια ήθελε, και είχε αρκετή, επειδή όμως είχε πάρει πολύ σοβαρά τα καθήκοντά του, λογάριαζε τα πάντα ακόμα μια φορά, κι έτσι κανείς δεν μπορούσε να τον βοηθήσει ικανοποιητικά. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι του 'κανε κέφι να δουλεύει. Προσπαθούσε να τελειώσει, επειδή ήταν υποχρεωμένος.

Μα φυσικά και είχε προσπαθήσει να βρει μια πιο χαρούμενη εργασία –αυτή ήταν η έκφρασή του– αλλά πάντοτε, όταν του γινόντουσαν διάφορες προτάσεις, γινόταν φανερό ότι τίποτα δεν του ταίριαζε τόσο καλά όσο τα μέχρι τώρα καθήκοντά του. Εκτός αυτού, ήταν πάρα πολύ δύσκολο να βρεθεί κάτι άλλο για κείνον. Ήταν απίθανο να του ανατεθεί μια ορισμένη θάλασσα. Εξάλλου, η δουλειά που θα έκανε τότε δεν θα ήταν απλώς μικρότερη, αλλά ευτελής.

O Μεγάλος Ποσειδώνας δεν μπορούσε ν' αναλάβει παρά μονάχα μια πολύ υψηλή θέση. Κι αν του πρόσφερε κανείς μια θέση έξω από τα νερά του, και μόνο στην ιδέα αρρώσταινε, η θεϊκή του αναπνοή κοβόταν και το σεβάσμιο στήθος του έτρεμε. Παρ' όλ' αυτά κανείς δεν έπαιρνε τις δυσκολίες του στα σοβαρά.

Όταν ένας ισχυρός παραπονείται, πρέπει κανείς, ακόμα και στην πιο απελπιστική κατάσταση, να δείχνει ότι κάνει μια προσπάθεια. Στην πραγματικότητα, κανένας δεν μπορεί να σκεφτεί ν' απαλλάξει τον Ποσειδώνα από τα καθήκοντά του. Aπό την αρχή της αρχής ήταν ο Ποσειδώνας ο θεός της θάλασσας κι είναι υποχρεωμένος να παραμείνει, ακόμα κι αν δεν του γουστάρει. Πιο πολύ απ' όλα εξοργίζεται –κι αυτό προξενεί κυρίως τη δυσαρέσκειά του σε σχέση με τη θέση του– όταν αντιλαμβάνεται την ιδέα που έχουν οι άλλοι γι' αυτόν, ότι συνέχεια κόβει βόλτες πάνω στα κύματα κρατώντας την τρίαινά του.

Αντί γι' αυτό, κάθεται στο βυθό του Ωκεανού και λογαριάζει ασταμάτητα. Μονάχα ένα ταξίδι, που έκανε πού και πού για να συναντήσει το Δία, ήταν η μοναδική παύση στη ρουτίνα του, ένα ταξίδι από το οποίο επέστρεφε κάθε φορά εξοργισμένος. 'Ετσι δεν είχε μπορέσει να δει τη θάλασσα σχεδόν καθόλου, μονάχα όταν βιαστικά πετούσε προς τον Όλυμπο, και ποτέ δεν την είχε ταξιδέψει από τη μια άκρη στην άλλη. Φρόντιζε να λέει ότι περιμένει την καταστροφή του κόσμου, τότε θα μπορούσε να βρει μια στιγμή ησυχίας, έτσι ώστε λίγο πριν το τέλος, καθώς θα έριχνε μια τελευταία ματιά στους λογαριασμούς, θα μπορούσε να κάνει ένα μικρό ταξιδάκι, μια τόση δα εκδρομούλα.

Φ. Κάφκα, Η σιωπή των σειρήνων,
μτφρ. Γ. Κώνστας, Ζαχαρόπουλος

 

Είναι δύο άγγελοι και συναντιούνται στον Παράδεισο και λέει ο ένας στον άλλο, νέος είσαι; ναι κι εγώ του λέει, από τί πέθανες; από πνευμονία, πάγωσα μέχρι θανάτου εσύ; εγώ από ανακοπή, γύρισα στο σπίτι νωρίς από την δουλειά μου και βρήκα την γυναίκα μου γυμνή, έψαξα όλο το σπίτι και δεν βρήκα τίποτα και από την χαρά μου έπαθα ανακοπή. Και του λέει ο άλλος, ε αν είχες ανοίξει το ψυγείο θα είμασταν και οι δύο ζωντανοί...

ΑΜΗΝ

  

Νιώθω πως βρίσκομαι σε ένα κρίσιμο κομβικό σημείο. Σήμερα έκανα μια πρόταση που θέλω πολύ να περάσει. Να γίνει κι αυτό να ηρεμίσω. Έχω καλό προαίσθημα και κάνω όνειρα και σχέδια που μπορεί να φαίνονται κάπως αλλά αν ευοδοθούν θα με βγάλουν μπροστά και σε μια θέση που θα έχουμε μεγάλες πιθανότητες ανάσας αειφορίας και ευημερίας. Σε ένα μέρος Ιερό που στα αρχαία χρόνια εκεί υπάρχουν Ιερά του Ποσειδώνα Ελιές Αμπέλια και Δάφνες. Προσεύχομαι αγάπη μου να με βοηθήσει Ο τρομερός Μεγάλος Ποσειδώνας και να μας πάνε όλα κατ 'Ευχήν. 

Ορφικός Ύμνος Ποσειδώνος

Κλῦѳι, Ποσείδαον γαιήοχε, κυανοχαῖτα, ἵππιε, χαλκοτόρευτον ἔχων χείρεσσι τρίαιναν, ὃς ναίεις πόντοιο βαѳυστέρνοιο ѳέμεѳλα, ποντομέδων, ἁλίδουπε, βαρύκτυπε, ἐννοσίγαιε, κυμοѳαλής, χαριδῶτα, τετράορον ἅρμα διώκων, εἰναλίοις ῥοίζοισι τινάσσων ἁλμυρὸν ὕδωρ, ὃς τριτάτης ἔλαχες μοίρης βαѳὺ χεῦμα ѳαλάσσης, κύμασι τερπόμενος ѳηρσίν ѳ’ ἅμα, πόντιε δαῖμον· ἕδρανα γῆς σώζοις καὶ νηῶν εὔδρομον ὁρμήν, εἰρήνην, ὑγίειαν ἄγων ἠδ’ ὄλβον ἀμεμφῆ.


Ακουσε, Ποσειδώνα, πού κατέχεις την γήν με τη γαλανή χαίτη (θάλασσα), φίλε των ιππων πού κρατείς στα χέρια αού χαλκοφκιασμένη τρίαινα συ κατοικείς εις τα θεμέλια του πόντου, πού είναι βαθύς, άρχων του πόντου, πού ταρακουνάς (ταράσσεις) την θάλασσαν και βαρεία βροντάς, πού σείεις την γήν με τα άφθονα κύματα, έχεις όψιν χαριτωμένην και οδηγείς τέθριττπον άρμα και με θαλάσσια σφυρίγματα τινάζεις ψηλά το αλμυρό νερό.
συ έλαχες (επήρες με λαχνό) ως τρίτο μέρος το βαθύ ρεύμα της θαλάσσης, και τέρπεσαι

με τα κύματα, συνάμα και με τα θηρία, ώ σεβαστέ θεέ. Είθε να διασώζης τα στηρίγματα της γης και την ταχείαν ορμήν των πλοίων, και να μας φέρης ειρήνην υγείαν και πραγματικήν ευτυχίαν.

Ομηρικός ύμνος Ποσειδώνος

Ἀμφὶ Ποσειδάωνα μέγαν θεὸν ἄρχομ᾽ ἀείδειν

γαίης κινητῆρα καὶ ἀτρυγέτοιο θαλάσσης

πόντιον, ὅσθ᾽ Ἑλικῶνα καὶ εὐρείας ἔχει Αἰγάς.

διχθά τοι Ἐννοσίγαιε θεοὶ τιμὴν ἐδάσαντο

ἵππων τε δμητῆρ᾽ ἔμεναι σωτῆρά τε νηῶν. 5

Χαῖρε Ποσείδαον γαιήοχε κυανοχαῖτα,

καὶ μάκαρ εὐμενὲς ἦτορ ἔχων πλώουσιν ἄρηγε.

-Άρχομε να άδω αμέσως τον Ποσειδώνα, τον μέγα θεό,

της γαίας τον κινητήρα και της ατρύγητης θάλασσας,

τον πόντιο, ο οποίος έχει τον Ελικώνα και τις ευρείες Αιγές.

Οι θεοί σου έχουν δώσει διπλή τιμή, Εννοσίγαιε,

να είσαι και δαμαστής ίππων και σωτήρας πλοίων.

Χαίρε, Ποσειδών γαιήοχε κυανοχαίτα,

και μάκαρ, έχοντας ευμενές ήτορ δίδε αρωγή σε όσους πλέουν.

Οι αδερφές καρακάξες μας

 

Έφυγαν με των 6 έφτασαν στην ΑΝΙΜΑ σώα και αβλαβή όπου δέχονται γεύματα ανά μία ώρα και έχουν τις μεγαλύτερες πιθανότητες να επιζήσουν και να ενηλικιωθούν. 

Hasta luego μικρά άγρια αρπακτικά πτηνά μου. 

ΠΡΙΟΝΟΤΟ ΜΕΙΔΙΑΜΑ

 

ΠΡΙΟΝΟΤΟ ΜΕΙΔΙΑΜΑ

 

Μέσα από το ατάραχο πηγάδι

περνά ένα ποτάμι

που φως δεν το’ χει δει.

Μα ρέει , χύνεται στα βάθη

Και ξεκινάει απ’ την κορυφή.

 

Αγνώστου

 

Θα ξημερώσει και θάσαι εδώ ακόμα.

Θα φύγεις με το φως να σε συνοδεύει.

Καμιά νύχτα πάνω σου.

Κανένα ίχνος σκότους

.

Έτσι διάφανη φεύγει η αγάπη.

Αφήνει πίσω της ένα αποτσίγαρο, 

στο σταχτοδοχείο..

Ενα γέλιο, στο μαξιλάρι.

Και σκόνη. 

Απο το βλέμμα σου.

Δεν θα πειράξω τίποτα.

Να μείνουν εκεί για πάντα.

Σε έναν κόσμο, 

που όλα προορίζονται να χαθούν.

Προς την έξοδο στραμμένη η ζωή.

Γεννήθηκε να φεύγει.

Κι ας ερχεται. 

Συνεχώς.

Θάρθει καιρός που θα λέμε μόνο καλημέρα.

Κανένα αντίο δεν θα χρειαστεί να πούμε.

-ΑΓΝΩΣΤΟΥ: Η βία του βίου-

Το κοτσύφι μου! Μέχρι και που τα έκανε πάνω μου χάρηκα μαζί του! Που λειτουργεί το εντεράκι του μωρέ!

   Είναι τρελοί οι άνθρωποι. Γίνεται να κάτσω τσακωμένη στο ίδιο το τραπέζι και να κάνω ότι δεν τρέχει τίποτα να κοιτάζω αλλού και να μιλάω μόνο με τους υπόλοιπους; δεν γίνεται για μένα τέτοια καραγκιοζιλίκια μάνα μου. Σηκώνομαι επιτόπου και σας χαρίζω την θέση μου και τον κύκλο και την γειτονιά και την πόλη και τον γίγνεσθαι αυτό ολόκληρο. Ήλπιζα σε μια συμφιλίωση. Δεν γίνεται; Σας την χαρίζω την εμπόλεμη ζώνη όλη να τρώτε στην μάπα αυτούς που δεν γουστάρετε και να κάνετε τους αδιάφορους και να σας πηγαίνει έτσι η φάση για να είστε εκεί. Δεν αξίζει ρε. Διαβάστε λίγο το περί ψυχής μήπως και καταλάβετε από τον Αριστοτέλη αφού δεν το καταλαβαίνεται από εμένα αυτό που λέω. 

Και καλές αντοχές στα συκώτια και τη χολή σας εύχομαι. Αν και σας το λέω δεν θα τα τάιζα ούτε στο κοτσυφάκι να δηλητηριαστεί το καημένο.

Αυτά για την φίλη που ήρθε στο τραπέζι να κάτσει και πήγα να την αγκαλιάσω και μου είπε εσύ μακρυά. Και όλους τους αναρχικούς που ζούνε μέσα στους μπάτσους.

Την χαρά που μου δίνει αυτό το κοτσύφι που μασάω το κρεατάκι και το βγάζω από το στόμα μου και του το δίνω, αυτήν θέλω να κρατήσω. Την απερίγραπτη! 

  

Αγάπη μου εσύ! Αχ μου είπαν να το στείλω το περιμένει η φιλοζωική κι εγώ έχω δεθεί τώρα πω από το στόμα μου το ταϊζω. Τί θα κάνω! Δεν θέλω να το στείλω. Γιατί τους πήρα το πρωί τί μου ήρθε. Από τώρα πονάω.

ΠΟΙΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΗ

Λοιπόν, δεν θέλω να ζήσω στην Ρώμη γιατί η παροιμία λέει, when you are at Rome do as romance do. Κι θέλω να κάνω ότι κάνει η Νάνσυ κι όχι ότι κάνουν οι άλλοι. Μπερδεύομαι με τον συγχρονισμό ειδικά με τα πολλά άτομα και πρέπει να δώσω απίστευτη προσπάθεια και το αποτέλεσμα είναι κάτω του μετρίου. Έτσι συνέβη κι όταν με γράψανε μικρή στην ρυθμική γυμναστική, έπιανα πάτο και στις επιδείξεις με βάζανε πίσω πίσω και μόνο στα τραγούδια που έβαζαν όλα τα παιδιά του  τμήματος μαζί και σε καμία άλλη υποομάδα.  Ήταν πολύ τραυματικά για την αυτοπεποίθηση μου τα χρόνια μου που πήγα στην ρυθμική. Στην φιλαρμονική τα πήγα λίγο καλύτερα αλλά και πάλι δεν ήμουν τόσο καλή όσο είμαι όταν σολάρω ή όταν παίζω με άλλους αλλά παίζω το δικό μου κομμάτι στο έργο και όχι αυτό που χρειάζεται συγχρονισμό με άλλους τέλος πάντων. Κάνω πολλά λάθη όταν μετράω που καταφέρνω όμως να τα κάνω στολίδια και να ακούγεται κάτι πολύ καλό και ιδιαίτερο. Είμαι φυσικό ταλέντο της τζαζ και του αυτοσχεδιασμού, ας το πούμε έτσι. Δεν έχω αποδώσει ποτέ κομμάτι ως έχει που να είναι η απόδοση πάνω του μετρίου. Αναγνώριση και αποδοχή έζησα μόνο με τζαζ μουσικούς κι ένιωσα να με θαυμάζουν μεγάλοι μουσικοί ενώ στα άλλα είδη ακόμη και μέτριοι μουσικοί με κοιτάν με αποδοκιμασία και όντως ούτε εγώ μπορώ να τους ακολουθήσω και να παίξω κάτι δυνατά και δοθώ και να ανοίξω το είναι μου. Το ίδιο συμβαίνει και με την ποίησή μου, μάλλον μπορεί να εκτιμηθεί από ανθρώπους που μπορούν να δουν πια μέτρα έχω σπάσει και πάνω σε τι έχω δουλέψει. Να καταλάβουν δηλαδή τα στάδια της δουλειάς μου. Ότι δεν είναι μόνο του από τον ουρανό αυτό που βλέπουν αλλά πρόκειται για μια διαδικασία που ξεκινάει από ένα μέτρο ας πούμε 4/4 και ο αφού ο μετρονόμος είναι πχ παλμός μου ή τα κύματα της θάλασσα ή κάποιος αέρας ή ένα λαχάνιασμα ένας αναστεναγμός στην ανάσα και έτσι βγαίνει αυτό το μέτρο που τελικά βγαίνει. Ύστερα τα σύμφωνα και τα φωνήεντα μπορούν να δώσουν την ψυχική κατάσταση. Πχ αν υπάρχουν πολλά σύμφωνα και ποια δείχνουν το κόμπιασμα ή το στακάρισμα και την ψυχική δυσκολία στην ροή ή όταν ο λόγος είναι στρωτός και δεν υπάρχουν τέτοιες διακυμάνσεις δίνει την συναισθηματική απόσταση και την ηρεμία. Τα ηχητικά εργαλεία δηλαδή όπως το καταλαβαίνω εγώ δίνουν την ψυχική κατάσταση του αφηγητή. Ύστερα έρχονται οι παρομοιώσεις και οι μεταφορές που στην εποχή μας προτιμάται να υποκαθίστανται από τον υπερρεαλισμό και σου λένε πως τα σαν και τα όπως δεν είναι καλά πια. Αλλά τώρα ποιοι τα λένε και γιατί τα λένε εγώ δεκάρα δεν δίνω και για την εποχή μας και για τα όσα προσπαθούν να μας πουν όσοι γράφουν άμετρες πρόζες και τις λένε για ποίηση. Και αντιτίθεμαι στο καινούριο στιλ που αφαιρεί το ύφος και τον χρωματισμό. Αυτό γίνεται για να εξισωθούμε με τις μηχανές και να αποκοπούμε από το συναίσθημα. Ας το προσπαθούν όσο θέλουν να γίνουν καβάφιδες δεν γίνεται. Και οι παρομοιώσεις μας προσφέρουν μια σύνδεση και δεν μας πετάνε στο ασύνδετο και την τρέλα της εποχής μας που προωθείτε ο ατομισμός και η απομάκρυνση από κάθε τι συνολικό και συλλογικό. Η ίδια η ποίηση πρέπει να αντισταθεί σε αυτά τα πράγματα και να παλέψει για την κλασική της αφετηρία να είναι εμφανής, να κρατήσει αυτές της Θερμοπύλες  και τις αρχές με νεοτερισμό όμως κάνοντας σε κάθε έργο την διαδρομή από το κλασικό προς το όποιο νέο αποτέλεσμα που δίνει την υπάρχουσα κατάσταση και ύστερα την μετάβαση προς το κάτι το λυτρωτικό και μια ουσιαστική κάθαρση. Αυτό είναι ζητούμενο ακόμη και στα έργα καταγραφής ώστε να αξίζει κάτι να καταγραφεί πρέπει αυτό να σε έχει πάει κάπου στο παραπέρα ή να σου θυμίζει τουλάχιστον μια χαμένη αξία που πρέπει να διασωθεί. Ακόμα και στα καταγγελτικά έργα δεν φτάνει μόνο η καταγγελία αλλά χρειάζεται μια πρόταση για να πούμε ότι ποιήσαμε κάτι. Ας πούμε αν ένα έργο χωρίζεται σε πέντε μέρη στα πρώτα δυο περιγράφεται η κατάσταση, στο τρίτο γίνεται μια αποκάλυψη που εκεί συνήθως γνωρίζεις την αιτία του προβλήματος, τον εχθρό σου ας πούμε, στο τέταρτο γίνεται η μετάβαση λύτρωση κάθαρση και στο πέμπτο περιγράφεται η νέα κατάσταση και κλείνει το έργο. Όπως βλέπουμε δεν είναι και τόσο απλά τα πράγματα ότι ανοίγεις μια κάνουλα και γράφεις ποιητικά λόγια, αυτό δεν λέει τίποτα, ούτε να πεις τον πόνο σου φτάνει, ούτε το να κάνεις μια δήλωση φτάνει. Όση ποιητικότητα κι αν διαθέτεις δεν λέει τίποτε αυτό αν τα έργα σου δεν ποιούν έργο και ήθος και λύτρωση. Ούτε παρηγορητές είμαστε ούτε διασκεδαστές ούτε αισθησιακοί χορευτές ούτε περιηγητές ούτε μοιρολάτρες κτλ. Είμαστε εδώ για να δείξουμε και να πούμε το κάτι που θα μας πάει κάπου στο παραπέρα. Τώρα ας πάρει κάποιος τα ποιήματα και να κοιτάξει αν καταρχήν είναι ποιήματα, βασίζονται σε κάποιο μέτρο, έχουν χρησιμοποιήσει κάποιο από τα ποιητικά εργαλεία, έχουν μετάβαση κάθαρση λύτρωση ή είναι ποιητικοί μονόλογοι και πρόζες κομμένες σαν ποιήματα για να μοιάζουν με ποιήματα, στέκεται κάθε στίχος μόνος του δηλαδή είναι ο κάθε στίχος στοίχος; Ας τα κοιτάξει ο καθένας τα ποιήματά του να δει αν είναι όντως ποιήματα ή είναι κατ ευφημισμό και ονομασία. Να ξέρουμε τί μας γίνεται τουλάχιστον. Αν θέλουμε να αφήσουμε κάτι κι όχι ότι αρπάξει ο κόλος μας τώρα και να έχουμε οι ίδιοι οι «ποιητές» αλλοιώσει την ιδέα για το τί είναι ποίηση τελικά. Τώρα αν σας δυσκολεύω μπορείτε να αρχίσετε κι εσείς να λέτε τα τύπου δεν υπάρχει ορισμός και χρηστικότητα και κανόνες και ορισμοί και άλλα εύκολα και φυγόπονα τέτοια. Υπάρχει αφετηρία και προορισμός σας λέω αλλιώς είμαστε χαμένοι στο ότι να ναι μιας ποιητικότητας κι όχι ποίησης κατ εμέ σε καμία περίπτωση. Εύχομαι να βοήθησα τώρα κάπου για το ξεσκαρτάρισμα και την επεξεργασία των έργων, μιας και αυτό είναι μια πολύ πολύ δύσκολη διαδικασία.    Και είμαι βέβαια ανοιχτή στο να συζητάω οπτικές και απόψεις.

                      

 

Συνεχίζω να αντιμετωπίζω δυσκολίες με τον εκδότη μου. Αφού μου έβγαλε την ψυχή να το τυπώσει μέχρι που του είπα όλα τα κουτάλια του κι έδειξα τα δόντια μου και πιά τυπώθηκε. Για το πέσιμο που έφαγα να πω πως αναγκάστηκα να βγάλω πάλι αρχίδια και να γίνω δέκα τόνοι αρσενικό για να αμυνθώ. Και πες τί να κάνουμε έχω πολύ σεξαπίλ και το αντιμετωπίζω αυτό το πρόβλημα σχεδόν με όλους και δεν φταίει ο άνθρωπος και με αγάπη κάθησα τόσες φορές και αισθήματα φιλίας. Διότι είναι ποιητής αν και από τα επτά της ποιήσεως χρησιμοποιεί μόνο τα τρία εργαλία και μπερδεύει και την πρόζα με την ποίηση, ίσως αφού υπάρχει έλειψη ποίησης στην εποχή μας και αν ξεχωρίζανε την πρόζα από την ποίηση δεν θα υπήρχαν έργα αρκετά να φτιάξουν μια σειρά ο κάθε εκδότης. Επήγα λοιπόν πολλές φορές και του είπα όλα ότι ξέρω κι ότι προβληματικές έχω σημειώσει πάνω στην τέχνη μας δεν του πήρα πάνω από δυο κουβέντες να μου πει πάνω στο θέμα και καμιά για το δικό μου έργο έτσι βοηθητική παρατήριση μια ορμήνια κάτι. Και φτάνοντας στην προώθηση και παρουσίαση του είπα αν θες να με ανοίξεις στον κύκλο εσύ μπορείς γιατί εγώ δεν έχω μεγάλο κύκλο και δεν είναι του χαρακτήρα μου να πάω πόρτα πόρτα και να λέω ψηφίστε με. Οι ομότεχνοι όσοι είναι εραστές της τέχνης μας πιστεύω θα βρουν κάτι νέο σε εμένα γιατί έχω όντως πολύ δουλέψει με όλα τα εργαλία και τις φόρμες. Και μου λέει, ξέρεις κάθε μέρα είναι άλλοι 37 που παρουσιάζουνε και δεν μπορώ να κάνω τίποτε γιατί η θέση μου δεν με αφήνει να κάνω διακρίσεις. Ε λοιπόν αν ερχόταν κάποιος να πάρει λάδι από τον πατέρα μου και του έλεγε πως έχει άλλους 37 με το ίδιο λάδι θα του τον βούταγε τον ντενεκέ πίσω για το σπίτι και θα του έλεγε άντε στους άλλους 37 μανούλα μου κι από δω να μη ξαναπεράσεις. Και πρέπει έτσι κι εγώ τώρα που έχω γαλουχηθεί με αρχές να πάω να πάρω 120 αντίτυπα που μου υπολοίπονται και να του πω καλά να περνάς φίλε μου με τους άλλους 37 και δεν θέλω να κάνεις για εμένα τίποτε άλλο. 

ΗΜΕΡΑ ΘΕΑ

 

ΗΜΕΡΑ ΘΕΑ

 

Κάθε ημέρα νέα που έρχεται

Όπως ψυχή συλλογική του σύμπαντος

Όπως το θαύμα πάλι

της αρχής του κόσμου.

 

Και σ’ αγκαλιάζει εκεί στο προσκεφάλι σου

Και σε φιλεί με φως και γνέφει

Μ’ όλα τα χρώματα  τις μυρωδιές  τους ήχους

της φύσης την ωραία ζωντάνια.

 

Πως πάλι επιβιώσαμε.

Πως πάλι κάτι εδώ μας ζητεί

και μας θέλγει

να το υποδεχτούμε.

 

Γι’ αυτό έρχονται οι μέρες.

Σε εκείνους που τις υποδέχονται

μα και στους άλλους εκείνους που

ολονυχτίς τις ξεπροβοδίζουν.

 

Και ναι θα άξιζε 

από όλες τις θεότητες

η πιο μεγάλη 

να λεγότανε Ημέρα.

 

 

                                 Αυτό είναι ένα μικρό ευχαριστώ στον Δημήτρη Κύρκο

Εχθές το βράδυ , για να σου πω τί είδους βαμπιρ γίνομαι όταν μαλώνω.

Σήμερα το πρωί πηγαίνοντας την μικρή σχολείο με το παπί. (Ο Ηρακλής πάει μόνος του πια με το ποδήλατο) 

Είδα αυτό το υπέροχα μυστήριο φως στα βουνά 

Ούριο άνεμο

 

Φιλιά πολλά κι από εμένα αγάπη μου. 

Κάθε καλό και επιτυχία. Στα προσωπικά και τα επαγγελματικά σου. 

Ορίστε, έτσι κυριλέ και αποστασιωποιημένα απαντάει ο κόσμος και ξεμπερδεύει. Δεν μένει άλλωστε και πολύ περιθώριο να κινηθεί κάποιος. Ούτε παράθυρο ούτε χαραμάδα εκεί. Δεν είναι και επικοινωνία της προκοπής αυτή εκεί πέρα.

Θέλω να είσαι καλά και να χαίρεσαι τον ελεύθερο χρόνο σου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Να λες και να κάνεις ότι νιώθεις κι ότι σ' αρέσει το οποίο είναι για το καλό σου και το καλό των αγαπημένων σου. Έτσι θα είμαι κι εγώ καλά. 

Εδώ θα είμαι αν χρειαστείς κάτι. 

Άνοιξε τα φτερά σου αγάπη μου βγες να γνωρίσεις τον κόσμο σα να γεννιέσαι κάθε μέρα από την αρχή. 

Εγώ εδώ θα είμαι, δε με χάνεις εμένα. Πήγαινε ανοίξου μακριά, μην αφήσεις τίποτε που θέλησες και να μην το έχεις κάνει. Χεσ' τη δουλειά, δεν αξίζει καμία δουλειά πέρα από τα βασικά. Για σένα δούλεψε για την ελευθερία σου και τα όνειρά σου. 

Σ' αγαπώ πολύ, πέρα από όλα τα σύνορα και τις ατμόσφαιρες. Πέρα από όλους τους πολιτισμούς τους νόμους και τις γνώσεις. 

Ξέρω ότι έχεις προσπαθήσει και προσπαθείς όσο μπορείς. Κι έχεις καταφέρει βαθιά και σπουδαία πράγματα κι αξίζεις τον σεβασμό την κατανόηση και την αγάπη. 

Αέρα στα πανιά σου θα προσπαθήσω κι εγώ για σένα αγάπη μου. Να 'μαι ένα σκαλί πλατύσκαλο στην σκάλα σου είναι εντάξει.

 

Κάθεται η άλλη στην δίπλα θέση στο λεωφορείο και της λες μπορείς να κλείσεις το ερκοντίσιον γιατί πλευρίτωσα και σε κοιτάει και σου λέει ε τί να σου κάνω εγώ και δεν το κλείνει. Άηντε χάηντε λες πως έχει γίνει έτσι η κοινωνία, φοράς τη ζακέτα σου και την κουκούλα ανοιξιάτικα και λες πότε θα φτάσουμε. 

(Οφειλή από και για αύριο)

 

Καλά τόσους φίλους και φανς έχεις δε βρίσκεις έναν άνθρωπο να επιληφθεί την σελίδα σου; Τί διασημότητα είσαι. Τόσο κόπο έχεις κάνει, δε μπορεί κανείς να σε ντουμπλάρει και σε αφήνουν έτσι αβοήθητη να χάσεις το λαό που μόχθισες να κερδίσεις. Τί γίνεται με εσένα; Συμβαίνει κάτι σοβαρό; Να ανησυχούμε; Ή απλά έτσι γουστάρεις για αλλαγή κι όποιον πάρει ο χάρος; Ξεσκαρτάρισμα φάση; Ξενέρωμα; Φορτώθηκες πολλά και δεν μπορείς να τα πας ή μήπως είναι κάτι σπέσιαλ που το θέλεις με το 100% σου και τί να λένε όλα τα άλλα. Πήρες τα βουνά κι εσύ; φυλακές μοναστήρια τρελάδικα; σε πίεσα μήπως εγώ που είπα να σε ψηλιάσω στα πράγματα να τα δεις κι από μια άλλη γωνία; Εγώ από καθαρό ενδιαφέρον και νοιάξιμο σου μιλάω έτσι σα φίλη πάντως. 

Στο καλό και ΤΥΠΩΤΑ

 

Κοίτα όταν ακούς τους ανθρώπους να σου λένε θα σε πάρω όταν έχω χρόνο και δεν σε παίρνουν ποτέ είναι δικαιολογία αυτό που λένε. Αν σε νοιάζει ο άλλος τον βρίσκεις τον χρόνο και στην κουζίνα και στην τουαλέτα που λέει ο λόγος. Δεν υπάρχει νοήμον άνθρωπος που να μην καταλαβαίνει πως του πετάς μια δικαιολογία. Χρεώνεσαι έτσι τη δηθενίλα. Καλύτερα πες ξενέρωσα ή έχω κάτι καλύτερο να κάνω κτλ. Στα ίσια. Μαλακίες θα κάνουμε αυτά που κοροηδεύουμε δηλαδή. Πες όρεξη και δοτικότητα μηδέν για την κοινωνία, τερμάτισα. Ή δε μπορώ αυτό το μέσον. Θα μου πεις το λες αυτό που είναι αλλά στους πολύ δικούς σου. Εμείς οι υπόλοιποι ας το φάμε έτσι. 

Πρέπει για λίγο ακόμη να είμαι στην αχνή γραμμή αν θέλω να φτάσω στο μακρύτερο τέρμα

 

Είναι κάποιες συμπεριφορές που λες αυτός απλά θέλει να με στείλει. Έτσι βέβαια μπορείς να το δεις όταν αφαιρέσεις το συναίσθημα. Όμως και οι «αναίσθητοι» ως προς τους άλλους φαίνεται πως έχουν συναισθήματα προς τον εαυτό τους και ίσως για τον λόγο αυτό να συμβαίνει αυτό το μπέρδεμα. Να βραχυκυκλώνουν και να βλέπουν στην Νάνσυ τον Μήτσο τον Χάρη την Μαρία την Αντιγόνη και δεν ξέρω εγώ ποιον από το άσχημο παρελθόν τους και να γίνεται έτσι το μπέρδεμα αυτό που δεν βγάζει άκρη και λογική και που δεν μπορείς να του βρεις την αφετηρία και την σύνδεση με τα γεγονότα και το αντικειμενικό μέγεθος τους. Μπορεί δηλαδή να έχω πατήσει καταλάθος κάποιον άγνωστο σε εμένα κάλο τους και να συμβαίνει ότι συμβαίνει.   Ακόμη κι όταν είναι ολοφάνερη η αδυναμία και η λιγοσύνη εγώ συνηθίζω να μην «τελεσιδικώ» με τους ανθρώπους και να σκέφτομαι ότι ίσως είναι μια άσχημη περίοδος ή μια άτυχη στιγμή αλλά σπάνια τελικά βλέπεις κάποιον να ενδιαφέρεται να επανορθώσει έστω μέσα από εμένα για τον εαυτό του και το παρελθόν του και οι συνεχόμενες ευκαιρίες που δίνω, η παρουσία μου και η επιμονή μου για κάτι καλύτερο συνήθως τα κάνουν ακόμη χειρότερα ως προς την συμπεριφορά τους προς εμένα και την ίδια την ψυχολογία τους απέναντι στις προσπάθειες μου και σε εμένα. Βλέπω τον πόνο τους αλλά πια είναι τόσο δύσκολο να μου ανοιχτούν για να βρεθεί τελικά η ρίζα και η αιτία του βραχυκυκλώματος. Μπορώ κι εγώ σε αυτό το σημείο να παραδεχτώ πως δεν τα κατάφερα να την δω και να περιποιηθώ την παλιά αυτή πληγή παρά αντίθετα άθελά μου την έξυσα και την ερέθισα και μάλλον την άνοιξα και πόνεσα τους ανθρώπους κι εμένα. Πως ήμουν απότομη και δεν μπόρεσα να βρω τον ανάλογο και ενδεδειγμένο για κάθε περίπτωση τρόπο. Τους είχα για ψηλότερους και δυνατότερους από ότι είναι πραγματικά.  Βλέπω στην ζωή και την ιστορία πως αυτοί που επιτίθενται είναι συνήθως οι άπληστοι που έχουν πάρει τα περισσότερα και δεν αντέχουν  την περηφάνια και την αξιακή διαφορετικότητα με την οποία την παλεύουν αυτοί στους οποίους επιτίθονται και στην αλήθεια τους που τους φωνάζει την αδικία που υπάρχει και την διαιωνίζουν και την εκμεταλλεύονται. Ας πούμε από τα δυο αδέρφια που μαχαιρώθηκαν στην πλατεία για τα κληρονομικά αυτός που μαχαίρωσε τον αδερφό του ήταν αυτός που έχει πάρει σε βάθος χρόνου τα περισσότερα και ζητά να μην υπολογιστούν και να γίνει η μοιρασιά λες και δεν τα πήρε ποτέ. Και οι λαοί που επιτίθενται σε άλλους λαούς είναι αυτοί που πεινάνε από ξεχειλωμένο στομάχι κι όχι οι πραγματικά αδύνατοι. Όπως οι Πέρσες στους Έλληνες, οι Γερμανοί στους Πολωνούς, οι Άγγλοι στους Αφρικανούς και τους Ινδιάνους, ο Κωνσταντακόπουλος στους χωριάτες της Πυλίας, ο τάδε μαφιόζος στην φτωχολογιά και πάει έτσι. Μάλλον είναι απίθανο να αλλάξει αυτό και να περιμένω να αγαπηθώ εγώ από τους καταπατητές μου. Και πώς να αγαπήσω τις επιθέσεις τους και να ψάχνω να τους βοηθήσω να δουν τα αίτια και να εκτιμήσουν αυτά που περιφρονούν ή που τα έχουν τόσο δεδομένα που δεν τα βλέπουν καν για να τα χαρούν και να τα εκτιμήσουν και να απελευθερωθούν από τα υπόλοιπα που τους κάνουν να φέρονται γκρινιάρικα και άσχημα και εν τέλει δυστυχισμένα. Για να μην μπερδεύομαι πρέπει να ζω κι εγώ όπως ζούνε στην Υεμένη.  Έκανα κάποια πράγματα για να έρθουμε πιο κοντά, να ακουστώ δλδ στο ράδιο στις εφημερίδες στις εκδόσεις στους κύκλους κτλ. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν βρήκα άνθρωπο. Ανθρώπους βρίσκω σε άλλα μέρη. Στα λεωφορεία, στις παραλίες, στα δάση, στα πανηγύρια και τους στενούς κυρίως δρόμους. Δεν θέλω άλλο να βλέπω ανθρώπους αναγνωρισμένους και υποτίθεται υψηλού επιπέδου να μου συμπεριφέρονται λες και προσπαθούν να με μειώσουν και να κάθονται δίπλα μου σε στιλ λες και δεν με αποδέχονται αλλά να θέλουν και να καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι. Εγώ ξέρω πως αν είσαι υψηλότερου επιπέδου κατεβαίνεις για να επικοινωνήσεις με τον όποιο άλλο, δεν κάθεσαι μαζί του με μειωτική συμπεριφορά. Ούτε να τον μειώσεις και να φύγεις. Δεν είναι έτσι οι ανώτεροι άνθρωποι. Ούτε με Λόρδους και Δούκες αναρχικούς θέλω να έχω φιλίες στην ζωή μου. Αυτά είναι γελοία. Κι ανθρώπους σαν την θεια μου την Παναγιώτα που είχε μισό εκατομμύριο στην τράπεζα και γυρνούσε με το ταγάρι ξιπόλητη. Ή να έχεις του κόσμου τα χωράφια και να μην έχεις να πληρώσεις το νοίκι και να κλαίγεσαι. Εκεί βλέπεις υπάρχει κάποια ααδυναμία κάποιο ελάττωμα μια λιγοσύνη κάπου. Και δεν φταίει η τέχνη. Κι εγώ καλλιτέχνης με έργο είμαι αλλά τα καρουλιάζω τα χέρια μου για να ζήσω αξιοπρεπώς και δεν με παίρνει έτσι εγωιστικά να βγάλω όλη την κοινωνία και τους ανθρώπους της off και να επιλέξω να πεθάνω, γιατί κάτι θα έχω αδικήσει έτσι κάποιον. Κάποιον που παλεύει πολύ σκληρά και θα μπορούσα πολύ καλύτερα να πάω εκεί να βάλω κι εγώ μια πλάτη να βοηθήσω την κατάσταση έτσι θυσιαστικά να ιδρώσω κι όχι απλά να γλυτώσω. Και να το κάνω κι ας μην έχει αποτέλεσμα κι ας πεθάνει αυτός που φροντίζω κι ας έρχονται οι άλλοι οι κακομαθημένοι που έχουν τα περισσότερα και μας δίνουν μια μπαμ και μας στέλνουν. Εμείς με σφεντόνες κι αυτοί με πάτριοτ και βλέπεις πως στο αβυσσαλέο βάθος τους νιώθουν κάθε λεπτό νικημένοι από το αληθινό μας χωμάτινο χαμόγελο και το χρώμα της ψυχής μας. Δεν είναι η γη μας περισσότερο που θέλουν όσο το να πάψει ο απλός τρόπος μας και το ωραία πονεμένο χαμόγελό μας. Το να ντυθώ και να πάω τοίχο τοίχο την διαδρομή μου για να είμαι εκεί μέσα λέω πως δεν αξίζει. Το να είμαι αυτό που είμαι δεν με παίρνει μέσα εκεί διότι πατάω τους κάλους των περισσότερων ανθρώπων και νιώθουν οι ίδιοι να ξεβρακώνονται και δεν τους αρέσει. Ε όποτε έχω όρεξη θα βγαίνω να κάνω τον παλιάτσο για να μπορώ να περνάω και λίγο από εκεί ώστε να φτάνω στον έναν από το εκατομμύριο για τον οποίο ξεκινάω και κάνω το όλο ταξίδι μου. Για το alter ego μου ζω. Ούτε για το εγώ ούτε και για το υπερεγώ γουστάρω να κάνω γιατί αυτά είναι τα άκρα και μόνα τους φέρνουν ανισορροπία και δυστυχία σε εμένα τουλάχιστον. Εμένα μου αρέσει να δίνω ανεκτίμητα πράγματα, τις γνώσεις μου ας πούμε. Αλλά σήμερα στον κόσμο που προωθείτε ο ατομισμός ακόμη και το να δίνεις έχει γίνει ύποπτο και είναι κατακριτέο και θέλει πολύ σκέψη για το που και το πώς και το ποιος ώστε να μη πέσεις σε χωράφια αλλονών  που ούτε καν φαντάστηκες πως είναι από πίσω και βρεις τον μπελά σου. Διότι η υποβάθμιση εννιά στις δέκα είναι στοχευμένη και λες εσύ πως έτσι αυτό το αστέρι με τόσες προδιαγραφές και δυνατότητες τόσο άτυχο κρίμα και πέφτεις σε ολόκληρο σύστημα από πίσω. Γιατί έτσι είναι συνήθως τα ντουέντε αστέρια, εννιά στις δέκα δεν φυτρώνουν μόνα τους, έχουν και γονείς και οικογένεια που αλλιώτικά αστέρια αυτοί βρίσκονται σε κάποιες θέσεις του εγκληματικού μας συστήματος και δεν βολεύει να έχουν και τα άλλου είδους αστέρια στην οικογένεια τους κι έχουν κάνει κάποιο κόπο να τα στείλουνε και δεν θα χαρούνε με εσένα που γοητεύτηκες και  σου ήρθε η επιθυμία να τους δώσεις το φιλί της ζωής στην ωραία σου κοιμωμένη.                 

Εμένα ο τόπος μου είναι η κοσμοπολίτικη Αθήνα και ο μουσικός και λογοτεχνικός της κύκλος, γι' αυτό δεν θα αγιάσω ποτέ εκεί πέρα. 

 

Εμένα οι προσανατολισμοί μου, οι στόχοι μου, οι πηγές της γνώσης και της ψυχαγωγίας, οι τρόποι μου, οι τόποι μου, οι δημιουργίες μου, οι γκριμάτσες μου, τα μότο μου, οι κινήσεις μου, το περπάτημά μου η μουσική που ακούω και που φτιάχνω κι όλος ο κόσμος και ο χαρακτήρας μου είναι βασισμένα σε πρόσωπα, σε ανθρώπους, σε προσωπικότητες της ζωής μου.  Αναγνωρίζω τις καταβολές και τις πατρίδες μου με χαρα και κακά στοιχιώματα τα βλέπω και τα παλεύω. Είναι μια ανάλυση αυτή από τις πιο συνηθισμένες μου και χαίρομαι που είμαι με ανθρώπους που αγαπώ κι ας λείπουν τους βλέπω πάνω μου, σε κάθε κίνηση η σκέψη μου φέρω όλη την ζωή μου και είναι αυτό κάτι που με βαστά και μου δίνει δύναμη ότι έχω αγαπήσει, όπως ότι έχω μισήσει, ότι έχω αρνηθεί κι έχω αποποιηθεί. Είναι του χαρακτήρα μου να με καθορίζουν οι άνθρωποι που έχει να κάνει η καρδιά μου. Δε μπορώ να φανταστώ πως είναι να χωρά μόνος του ο εαυτός στην καρδιά του. Μπορεί να είναι κι εντάξει. Μπορεί και καλύτερα. 

Η ειδοκότης μας

 

Αλλά που είναι οι μαθητές; 

Κάπως έτσι ξεκινάει Ντουέντε

 

Τί μας αναστατώνεις κι εσύ τώρα, εγώ πενθώ τον τάδε..

ΜΑΥΡΗ ΧΗΡΑ ΤΡΑΓΟΚΟΜΩΔΕΙΑ ΥΠΑΡΞΙΑΚΟ 

βάλε το στόρυ...

Βάζω τις καύλες

Μοιάζει με τη Σαπφώ

 

Εχθές μες στα σκοτάδια έβλεπα σε αυτόν τον πίνακα ένα σύννεφο που σηκώνει την θάλασσα και γεμίζει. 

 

Καλημέρα άνθρωπε που θέλεις να με κάνεις ευτυχισμένη.

Πάλι καλά

 

Τόσο όμορφα λίγοι

Αχ για να γεννηθείς εσύ κι εγώ

 

 

Θα σου ζητήσω και τις υπερωρίες, να ξέρεις

 

Εδώ κρεμόταν η κιθάρα και έσπασε μόνη της η ρε η χορδή. Είναι να μη πιστεύω 

Για τις γραμμές στο χέρι

 

Κάθε φορά που μιλάς για θάνατο ανησυχώ πότε και πόσο θα ζήσουμε μαζί. Και κοιτάω το χέρι μου και προσπαθώ να θυμηθώ ακριβώς το δικό σου. Ένας καλός χειρομάντης βλέπει που είναι τα σημεία που πρέπει να προσέχουμε. Που γίνονται οι διακλαδώσεις δλδ. Αλλά δεν μπορεί να σου δώσει ακριβή χρόνο εκτός κι αν διαβάσει γνωρίζοντας μεγάλα γεγονότα και καμπές στην ζωή σου και με τις ημερομηνίες αυτές αν τις βρει να διαιρέσει την γραμμή και να βρει τους χρόνους. Βλέπει μια γραμμή που είναι μια πορεία ας το πούμε. Αν μου πεις πέντε πράγματα θα σου πω ξέρω πότε θα πεθάνεις. Και δε θα εννοώ ότι θα σε σκοτώσω εγώ και έτσι το ξέρω, το χέρι σου θα μου το πει. Εγώ είμαι κάπου στο μέσον της ζωής μου και πρέπει να πάω ευθεία, να μην αλλάξω διότι είμαι κάπου στη μέση και έχω μια διακλάδωση εδώ που πρέπει να προσπεράσω. Η επόμενη διακλάδωση με βγάζει το ίδιο περίπου μακριά όποιον δρόμο κι αν πάρω. Ένα από τα πράγματα που θέλω να κάνω όταν σε δω είναι να κοιτάξω το χέρι σου αλλά να σε ρωτήσω και πέντε πράγματα για να βρω τους χρόνους. Γιατί το μακριά είναι σχετικό με τα σημεία και τις διαιρέσεις όπως σου είπα όπως με μάθαν να το διαβάζω από πολύ μικρή και έτσι έχω σφίξει τα δόντια κι έχω τραβήξει ευθεία για να πάρω την μακρύτερη γραμμή.  Είναι κι αυτό ένας τρόπος αντίστασης πες στην απόγνωση. Αλλά μπορεί και να είναι θεικός χάρτης όπως το μάτι. 

Χαμηλός βαθμός

 

-Βάλε μου άριστα

-Σου το βάζω

somebody put something in my drink

 

Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είμαι τόσο λιώμα. Τελικά βρήκα λίγο κουράγιο και ξυρίστηκα, με το τρίμερ δλδ μη φανταστείς. Έχω βγάλει και λίγες άσπρες τρίχες κατσαρές και προβληματίστηκα, λες να είναι που μεγαλώνω; Βέβαια έχω αδυνατίσει και μπαίνω στα παλιά μου ρούχα, τα φαρδιά μου χιπχοπάδικα τζιν και τα φοράω και κοιτιέμαι στον καθρέφτη και γουστάρω αλλά τώρα που μεγάλωσα είμαι πιο θηλυκό από ότι παλιά σαν εικόνα όπως με βλέπω μου πάνε τα γυναικία ντυσίματα αλλά μπορεί να μου πήγαιναν και τότε και να μην το έβλεπα, μάλλον έτσι είναι. Άλλωστε και τώρα για να ντυθώ θέλω να συνοδεύομαι πολύ εμφανώς. Όταν δεν συνοδεύομαι μ' αρέσει να ντύνομαι ουδέτερα γιατί βαριέμαι τα πειράγματα και δεν θέλω να έρχομαι σε δύσκολη θέση. Λυπάμαι να απορρίπτω και το να λυπάμαι είναι το χειρότερό μου. Μάλλον δεν μου αρέσει να με βλέπουν λυπημένη, μόνη μου όταν λυπάμαι είμαι μια χαρά. Τέλος πάντων ξυρίστηκα κάτι με ερέθισε και τα'παιξα και μετά πήγα και ξυρίστηκα. Έφτιαξα τα πράγματα και πήγα στο κτελ αλλά όλος περιέργως είχα κάνει λάθος την ώρα και το λεωφορείο είχε φύγει και είχε άλλο τώρα στις έξι αλλά σπάστηκα και δεν θα το πάρω ούτε αυτό, θα πάρω το πρωινό των έξι είπα αλλά δεν έβγαλα και εισιτήριο γιατί εγώ 6 το πρωί πρέπει να είμαι από νύχτα για να λειτουργήσω και λέω μη το χάσω και το έχω πληρώσει κι όλας, θα δούμε το πρωί. Λέω να πέσω από τις 8 για να έχω ελπίδα. Στις δέκα είναι το πρώτο ραντεβού και του είπα ότι θα αργήσω κανα μισάωρο για τράτο. Έτσι κι αλλιώς δεν μου αρέσει τίποτα από όσα πάω να δω εκτός από αυτό το μεγάλο στον Αγ.Λουκά επειδή είναι στον Αγ.Λουκά και την ξέρω την γειτονιά γιατί εκεί μένει το Τσούκου εντάξει είσαι κι εσύ πιο πάνω. Να το διακοσμήσω υποβρύχιο κάπως θα στρώσει που είναι υπόγειο και το τραγούδι το λέει πως στα υπόγεια είναι η θέα. Καλά άμα ήταν να ήμουν Αθήνα θα ήμουν από πέρισι μου θα μπορούσα να μένω έτσι σε κάτι πολύ ωραίο στην Παιανία. Άκου Παιανία! Είναι χάρμα η θέα στην Πάρνηθα στην Πεντέλη στα βουνά, καλή κοινωνία, αλλά τί Παιανία τί Φιλιατρά, μια ώρα διαφορά έχουν μεταξυ τους από την Αθήνα. Και σιγά και την Αθήνα, άμα τα βάλεις κάτω τα συν και τα πλην λες άπαπα. Καταρχήν εδώ δεν έχω καθόλου γειτόνους, φασαρία, κλεισούρα, ούτε καν κλειδώνω. Αν πάρεις μια καθημερινή μέρα ρουτίνας στην Αθήνα και μια εδώ λες χίλιες φορές άπαπα. Στην Αθήνα το καλύτερο είναι να μπαίνεις να κάθεσαι λίγες μέρες και να φεύγεις. Πάρε ένα τοπίο από δω κι ένα από εκεί, ε πρέπει να είσαι ανισόρροπος να σου αρέσει η ανισορροπία και το αισθητικό χάος. Εγώ τουλάχιστον τρελαίνομαι όταν δεν ξέρω τί βλέπω ή όταν βλέπω κάτι που είναι κουλό κι ότι να ναι. Άμπιεντ φάση, μόνο για φόντο κάνει κι όχι για κυρίως θέμα, για μένα. Η μόνη ιδέα που μου άρεσε είναι ένα ανοιχτό πάρκινγκ 37τμ που βρήκα στην Ακαδημία Πλάτωνος και θέλω να το δω μήπως είναι όπως λέει εκεί μέσα στα αρχαία και το πράσινο να δω αν βγάλω άκρη με αποχέτευση νερό να το πάρω να ρίξω ένα διόροφο κοντέινερ και να το κάνω αυτόνομο να μη με απασχολεί και να μην έχω και στο κεφάλι μου ολόκληρη πολυκατοικία. Είναι κάτι κουκλάκια τέτοια. Επίσης τόσα χρόνια που είναι ενεργοαυτόνομη δεν το έχω μετανιώσει λεπτό, ακόμα κι όταν κάνω η ίδια την συντήρηση. Μιλάμε είναι άλλη αίσθηση να μην έχεις ανάγκη και ανασφάλεια για τα βασικά, δεν μπορεί να το καταλάβει κάποιος, είναι κατάσταση όπως σου λένε πως αν δεν γίνεις γονέας δεν μπορείς να ξέρεις πως είναι, το ίδιο είναι κι αυτό, πρέπει να το ζήσεις για να καταλάβεις ότι έτσι μπαίνεις σε άλλο είδος ζωής πληρότητας και ωριμότητας, τα βλέπεις με άλλο μάτι. Η μαλακία είναι ότι αυτό στα αρχαία εκεί είναι στο μεσιτικό που δουλεύει η αδερφή μου και μου λέει, άσε μας ρε Νάνσυ, θα πας τα παιδιά στην Αθήνα στο κοντέινερ. ΡΕ της λέω μπες να δεις ξενοδοχεία από κοντέινερ, είναι καλύτερο από σπίτι και αυτόνομη φάση σκέτη ευτυχία. Ε, σου είπα, πρέπει να το ζήσεις για να με καταλάβεις. Πάω να διαβάσω το βιβλίο που μισό τώρα, το μαυροκόκκινο.   Βάλε μας κανα τραγουδάκι..     να παρκάρουμε.  

Αριβερντέρτσι Ρώμα

love will tear us apart

 Που είναι εκείνα τα καλά πρωινά που ξύπναγα μέσα στην καύλα, πες μου ότι θα ξανάρθει! Νιώθω βαριά. Δεν έχω όρεξη ούτε να ξυριστώ. Η μαμά μου δέχτηκε να μου κρατήσει τα παιδία. Ο μπαμπάς μου δέχτηκε να φροντίσει τα ζώα μου, έχω λεφτά και χρόνο και το πρόγραμμά μου λέει Αθήνα σήμερα αλλά εγώ δεν έχω όρεξη και κανένα σενάριο στο κεφάλι μου για επικίνδυνες αποστολές και τέτοια, ούτε καν για μουσική. Σκέφτομαι να ακυρώσω όλα μου τα ραντεβού και να κάτσω στο κρεβάτι να διαβάζω. Δεν ελπίζω τίποτα. Πραγματικά είναι σα να έφτασα στο πολυπόθητο σημείο που δεν ελπίζω τίποτα. Και είναι χάλια. Σα να με νίκησαν οι αντιφάσεις και οι αποτυχημένες προσπάθειες. Και το ξενέρωμα από τους φίλους στην Αθήνα. Δηλαδή νιώθω ότι έχω σοβαρή έλλειψη κινήτρου. Σε 40' πρέπει να είμαι στα κτελ αλλά δεν το βλέπω να πηγαίνω. Ίσως ακυρώσω τα σημερινά και φύγω το μεσημέρι. Όρεξη για δράση και βόλτα μηδέν. Καύλες μηδέν. Δοτικότητα μηδέν. Ελπίδα μηδέν. Πίστη μηδέν. Κούραση και απογοήτευση χίλια. Πέρασε η ώρα. 

  

 

Για τα βραβεία θέλω καιρό να στο πω

  

Δεν συνάδει να έχεις μια σελίδα  βιογραφικό με βραβεία και να τα επικρίνεις, ούτε έμεσα ούτε άμεσα. Διαλέγεις αν θες να έχεις άποψη με βάρος ή να τα αποποιηθείς ή να τα κρατήσεις. Μα καλά δεν σε ένοιαξε κανείς να σου το πει από τον περίγυρω! Πες δεν το σκέφτηκες έτσι εσύ, σε αφήνουνε να ξεφτυλίζεται έτσι η γνώμη σου και η συνέπεια των λόγων σου. Δεν υπάρχει ούτε ένας φίλος που να σε νιάζεται αληθινά να σου το επισημάνει, να σου χτυπίσει το καμπανάκι! Στεναχωριέμαι πραγματικά αγάπη μου για τους ανθώπους και τις σχέσεις πως έχουν έτσι γίνει τύπου είσαι καλός φτάνει να μην μπερδεύεσαι και να μην ενοχλείς. Και μπορεί κι εγώ που νιάστηκα να στο πω να βρω τον μπελά μου τελικά και να προτιμάς πάλι τους σχετικά αδιάφορους, που σου έρχονται πιο απάλαφροι, όπως το κάνεις. Εγώ πάντως μιλάω και ας το πληρώνω. Ας με έχεις για κακιά και κακοποιητική κι ότι σε βολεύει. Εγώ ξέρω πάντως από ποια συναισθήματα εκινούμαι και τί λέω και τί πράτω ξέρω. Και το παραπέρα μου περισεύει. Ούτε να σε νταντεύω τώρα. Θα σε νταντεύω όποτε γουστάρω όχι όμως όταν διακηβεύεται το βάρος η σοβαρότητα και η συνέπεια σου. Εκτός αν είσαι κι εσύ ευτυχώς που τρελάθηκα και δεν ξέρω τι κάνω κι ότι να ναι και τί να λέει και το ένα και το άλλο και τίποτε. 

Στο είπα και τότε με τον Διονύση. Και με είπες ηλίθια και σταμάτησες να μου μιλάς. Δεν μπορείς να κατακρίνεις κάποιον που τον έβαλες πρώτη μούρη στην ζωή σου και στο βιβλίο σου και να κυκλοφορεί ακόμα το βιβλίο και να μην έχεις κάνει τουλάχιστον μια δημόσια παρέμβαση πάνω στο θέμα να ανατοποθετηθείς να πεις παιδιά δε με αφήνει ο εκδοτικός να το αποσύρω πχ κάτι. Όπως το επανέκδοσες το άλλο χωρίς το δώρο μου και την αφιέρωση στον Κώστα. Να υπάρχει συνοχή στις πράξεις και στα λόγια  σου. Αν και δεν είναι κάθαρμα όπως έλεγες πια τώρα μια χαρά μιλάτε με τον Διονύση, αγαπημένε μου κτλ. Μιλάμε για σούργελα καταστάσεις. Η και με εμένα το ίδιο να βγεις να πεις δημοσίως αυτή είναι κακοποιητική ή αισχρή παρενοχλητική,δε ξέρω κι εγώ τι ένιωσες να το πεις εμπεριστατωμένα και με αποδείξεις, ότι έκανες λάθος που μου έδωσες μια εισαγωγή τότε, να σώσεις το έργο σου τουλάχιστον κάπως από τη λάθος επιλογή σου κτλ. Κατάλαβες. Αυτά είναι σούργελα με τις εισαγωγές και τις αφιερώσεις τύπου τα γαμησιάτικα. Αν δεν τον έχεις χιλιοτσεκάρει τον άλλο και πάλι. Τα ποιήματά μας είναι σα παιδιά μας , δεν αφήνουμε τα παιδιά μας να μας να μας τα φυλάει ο γκόμενος ή ο όποιος φρέσκος μαλάκας. Και δεν το λέω δασκαλίστηκα, εγώ έχω κάει στην κυριολεξία από αυτό. Εντάξει. Να βάζουμε όμως και λίγο μυαλό από τα παθήματά μας. Να είμαστε σοβαροί με τα σοβαρά πράγματα. Γιατί όταν μπλέκουμε με μαλάκες ο γιατρός ανησυχεί για μας όχι για τους μαλάκες όπως ξέρεις οι επιλογές μας είμαστε εμείς. 

 

Έχω μια κούραση λες και τρέχω μαραθώνιο στα τελευταία μέτρα, λες και έσκαβα. Ότι έσκαβα έσκαβα είναι αλήθεια κι ακόμη δεν βρήκα την βλάβη και πλήγιασα και το λάστιχο γιατί ήταν πιο πάνω από ότι το υπολόγιζα και σίγουρα έχω να φτιάξω τώρα πρώτα αυτή την βλάβη και να συνεχίζω να ψάχνω για την άλλη την πρώτη. Έσκαψα εκεί που έτρεχε και δεν υπάρχει συνδετήρας όπως πίστευα πως η βλάβη είναι ένας συνδετήρας που τον πέταξε κάποια απότομη αλλαγή στην πίεση. Δεν υπάρχει συνδετήρας εκεί μόνο πέτρες και λάσπη. Τώρα πίνω καφέ και θα ξαναπάω, αλλά δεν έχω εργαλεία για τόσο μεγάλη σωλήνα και πήρα τηλέφωνο τον Σπύρο για βοήθεια και τον βρήκα με τα καλά του σε άλλη πόλη και θα αργήσει να έρθει, να βάλει γαλότσες και να έρθει να με βοηθήσει γιατί ένας πρέπει να είναι κάτω στην δημοσιά να ανοιγοκλείνει τα ρολόγια κι ένας απάνω στο δίκτυο να ψάχνει την βλάβη. Θυμήθηκα τον Σπύρο και μετά θυμήθηκα τον μακαρίτη τον χήνο μου τον Πίπη που μου τον έφαγε το κολόσκυλο της άλλης από τους αναρχικούς και πως ο Σπύρος έσπασε από παρέα μου μόλις έμπλεξα με τους αναρχικούς και βρήκα κάποια σχέση σε αυτό. Έχω κι εγώ ξενερώσει με δαύτους τελευταία και αυτή την Παρασκευή δεν θα πάω εκεί, θα πάω στην αδερφή μου να μείνω και θα κάνω μόνο τις δουλειές που έχω να κάνω και θα γυρίσω. Νιώθω πράγματι πολύ κουρασμένη, εχθές ξεράθηκα στον ύπνο, ροχάλιζα από τις δέκα η ώρα.  Ούτε φαντασιώσεις, ούτε ξενύχτι ούτε τίποτα. Βλέπω πως αραιώνει η μαγεία σε συχνότητα και διάρκεια και ένταση κι ίσως υπάρχει ελπίδα να αδειάσω κι έπειτα θα βρω νέους ρυθμούς και νέα οράματα νέους χώρους να κινηθώ, να κοιμηθώ πρώτα από όλα. Να ησυχάσω επιτέλους από αυτή την αγωνία τις επανόρθωσης, της αποκατάστασης των βλαβών.  Το είχα δει πως θα γίνει κάπως έτσι γι’ αυτό σφίγγω τα δόντια και συνεχίζω να τρέχω να τερματίσω αυτόν τον μαραθώνιο μόλις δημιουργήσω την δυνατότητα για μια νέα ζωή στην πόλη. Ναι τότε θα ηρεμίσω και είμαι πολύ κοντά. Θα ηρεμίσω γιατί θα είμαι εντάξει με τον εαυτό μου, έστω καθυστερημένα.  Χωρίς όμως να είναι ακριβώς καθυστερημένα γιατί θα έχω πετύχει μέσα σε μια δεκαπενταετία πράγματα που άλλοι θέλουν μια ζωή να τα κάνουν και οι περισσότεροι δεν τα πετυχαίνουν καν. Είμαι σαν ανθρακωρύχος στο Βέλγιο τόσο καιρό και δεν έχω επαναπαυθεί ούτε στιγμή, είμαι σε μια συνεχή δημιουργία και στα χαρτιά και στην πράξη και είναι αλήθεια ότι έχω δουλέψει πολύ μεθοδικά με την μεγαλύτερη δυνατή αφαίρεση και στερήσεις που ελάχιστοι αντέχουν. Χωρίς να έχω μιζεριάσει όμως σε ότι έχει να κάνει με την επιβίωση την διαβίωση και τις βόλτες μας και την εκπαίδευση των παιδιών. Το επίπεδο και η ποιότητα σε αυτά είναι αρκετά ψηλά και προσφέρει και ένα μάθημα ακόμη για τις αξίες της ζωής και τα κριτήρια μας, για την ιεραρχία των πραγμάτων. Μου λείπει πολύ η συντροφική αγάπη. Μου λείπει κάτι απτό που να μου δώσει κουράγιο να με χαλαρώσει και να με ξεκουράσει, έστω εσωτερικά. Μου λείπει ένα φως να δω στα προσωπικά μου. Να μην περιμένω απλά να ξεθυμάνει το μέσα μου, να στραγγίξω. Θα ήθελα να έχω έναν δυνατό προσανατολισμό προς μια κατεύθυνση που να ξέρω πως είμαι ευπρόσδεκτη και σε τόπο φιλικό κι όχι εχθρικό ή ακόμη κι αμφιλεγόμενο. Είναι ο χαρακτήρας μου τέτοιος να πηγαίνω όπου με καλεί όχι μόνο ο εαυτός μου αλλά και το περιβάλλον κι όποιο βαθμό δυσκολίας κι αν έχει αυτό δε με πειράζει, αρκεί να ξέρω πως με περιμένει ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά να δώσω και να πάρω. Δεν έχω όνειρα αλλιώτικης επιτυχίας πέρα από μια σχετικά αξιοπρεπή και ξέγνοιαστη επιβίωση σε ένα όμορφο φιλικό περιβάλλον, από ένα συντροφικό χαμόγελο και μια αγκαλιά.  Κάπου που να υπάρχει χρόνος και διάθεση να χαίρομαι να βλέπω καλά τα παιδιά, να μου τύχει κάτι να έχω ισορροπημένη ερωτική ζωή, να είμαι σε μια μπάντα για να παίζω και να παίρνω χαρά, να εξελιχθώ μουσικά για μένα και τις στιγμές αυτές τις συλλογικές. Και φυσικά να τα κάνω όλα αυτά στίχους και ποιήματα.           

 

Ρίχνω σουτάκια σε έναν τοίχο

Παίζω με τον φανταστικό μου φίλο

 

Σήμερα νιώθω ότι μου λείπει αγάπη. Βλακείες λένε τύπου φεύγω από αγάπη και τέτοια. Αν τον αγαπάς τον άλλο θέλεις να του δίνεις να του δίνεσαι. Χρειάζεται χειρονομίες η αγάπη, μικρές και μεγάλες. Να στέκεσαι να υπερασπίζεσαι να μοιράζεσαι. Την αγάπη σου να την δίχνεις. Πάντα υπάρχει τρόπος να βρεις τί θα ήθελε ο άλλος να του δώσεις. Να βρίσκεις τρόπο να τον αλαφρώνεις. 

Διαρροή στο ιδιωτικό δίκτυο μέσα στις πέτρες

 

Σήμερα μου έλαχε να κάνω τον υδραυλικό.

Με αξίνα γκασμά κάβουρες σφυριά. 

Φάκιν λασπομέρα. Δεν κλείνει η κάνουλα.

Το καλό είναι που έχω ένα ραντεβού την Παρασκευή που φαίνεται θετικό στις διαπραγματεύσεις.