Έχω μια κούραση λες και τρέχω μαραθώνιο στα τελευταία μέτρα, λες και έσκαβα. Ότι έσκαβα έσκαβα είναι αλήθεια κι ακόμη δεν βρήκα την βλάβη και πλήγιασα και το λάστιχο γιατί ήταν πιο πάνω από ότι το υπολόγιζα και σίγουρα έχω να φτιάξω τώρα πρώτα αυτή την βλάβη και να συνεχίζω να ψάχνω για την άλλη την πρώτη. Έσκαψα εκεί που έτρεχε και δεν υπάρχει συνδετήρας όπως πίστευα πως η βλάβη είναι ένας συνδετήρας που τον πέταξε κάποια απότομη αλλαγή στην πίεση. Δεν υπάρχει συνδετήρας εκεί μόνο πέτρες και λάσπη. Τώρα πίνω καφέ και θα ξαναπάω, αλλά δεν έχω εργαλεία για τόσο μεγάλη σωλήνα και πήρα τηλέφωνο τον Σπύρο για βοήθεια και τον βρήκα με τα καλά του σε άλλη πόλη και θα αργήσει να έρθει, να βάλει γαλότσες και να έρθει να με βοηθήσει γιατί ένας πρέπει να είναι κάτω στην δημοσιά να ανοιγοκλείνει τα ρολόγια κι ένας απάνω στο δίκτυο να ψάχνει την βλάβη. Θυμήθηκα τον Σπύρο και μετά θυμήθηκα τον μακαρίτη τον χήνο μου τον Πίπη που μου τον έφαγε το κολόσκυλο της άλλης από τους αναρχικούς και πως ο Σπύρος έσπασε από παρέα μου μόλις έμπλεξα με τους αναρχικούς και βρήκα κάποια σχέση σε αυτό. Έχω κι εγώ ξενερώσει με δαύτους τελευταία και αυτή την Παρασκευή δεν θα πάω εκεί, θα πάω στην αδερφή μου να μείνω και θα κάνω μόνο τις δουλειές που έχω να κάνω και θα γυρίσω. Νιώθω πράγματι πολύ κουρασμένη, εχθές ξεράθηκα στον ύπνο, ροχάλιζα από τις δέκα η ώρα.  Ούτε φαντασιώσεις, ούτε ξενύχτι ούτε τίποτα. Βλέπω πως αραιώνει η μαγεία σε συχνότητα και διάρκεια και ένταση κι ίσως υπάρχει ελπίδα να αδειάσω κι έπειτα θα βρω νέους ρυθμούς και νέα οράματα νέους χώρους να κινηθώ, να κοιμηθώ πρώτα από όλα. Να ησυχάσω επιτέλους από αυτή την αγωνία τις επανόρθωσης, της αποκατάστασης των βλαβών.  Το είχα δει πως θα γίνει κάπως έτσι γι’ αυτό σφίγγω τα δόντια και συνεχίζω να τρέχω να τερματίσω αυτόν τον μαραθώνιο μόλις δημιουργήσω την δυνατότητα για μια νέα ζωή στην πόλη. Ναι τότε θα ηρεμίσω και είμαι πολύ κοντά. Θα ηρεμίσω γιατί θα είμαι εντάξει με τον εαυτό μου, έστω καθυστερημένα.  Χωρίς όμως να είναι ακριβώς καθυστερημένα γιατί θα έχω πετύχει μέσα σε μια δεκαπενταετία πράγματα που άλλοι θέλουν μια ζωή να τα κάνουν και οι περισσότεροι δεν τα πετυχαίνουν καν. Είμαι σαν ανθρακωρύχος στο Βέλγιο τόσο καιρό και δεν έχω επαναπαυθεί ούτε στιγμή, είμαι σε μια συνεχή δημιουργία και στα χαρτιά και στην πράξη και είναι αλήθεια ότι έχω δουλέψει πολύ μεθοδικά με την μεγαλύτερη δυνατή αφαίρεση και στερήσεις που ελάχιστοι αντέχουν. Χωρίς να έχω μιζεριάσει όμως σε ότι έχει να κάνει με την επιβίωση την διαβίωση και τις βόλτες μας και την εκπαίδευση των παιδιών. Το επίπεδο και η ποιότητα σε αυτά είναι αρκετά ψηλά και προσφέρει και ένα μάθημα ακόμη για τις αξίες της ζωής και τα κριτήρια μας, για την ιεραρχία των πραγμάτων. Μου λείπει πολύ η συντροφική αγάπη. Μου λείπει κάτι απτό που να μου δώσει κουράγιο να με χαλαρώσει και να με ξεκουράσει, έστω εσωτερικά. Μου λείπει ένα φως να δω στα προσωπικά μου. Να μην περιμένω απλά να ξεθυμάνει το μέσα μου, να στραγγίξω. Θα ήθελα να έχω έναν δυνατό προσανατολισμό προς μια κατεύθυνση που να ξέρω πως είμαι ευπρόσδεκτη και σε τόπο φιλικό κι όχι εχθρικό ή ακόμη κι αμφιλεγόμενο. Είναι ο χαρακτήρας μου τέτοιος να πηγαίνω όπου με καλεί όχι μόνο ο εαυτός μου αλλά και το περιβάλλον κι όποιο βαθμό δυσκολίας κι αν έχει αυτό δε με πειράζει, αρκεί να ξέρω πως με περιμένει ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά να δώσω και να πάρω. Δεν έχω όνειρα αλλιώτικης επιτυχίας πέρα από μια σχετικά αξιοπρεπή και ξέγνοιαστη επιβίωση σε ένα όμορφο φιλικό περιβάλλον, από ένα συντροφικό χαμόγελο και μια αγκαλιά.  Κάπου που να υπάρχει χρόνος και διάθεση να χαίρομαι να βλέπω καλά τα παιδιά, να μου τύχει κάτι να έχω ισορροπημένη ερωτική ζωή, να είμαι σε μια μπάντα για να παίζω και να παίρνω χαρά, να εξελιχθώ μουσικά για μένα και τις στιγμές αυτές τις συλλογικές. Και φυσικά να τα κάνω όλα αυτά στίχους και ποιήματα.