Είναι τρελοί οι άνθρωποι. Γίνεται να κάτσω τσακωμένη στο ίδιο το τραπέζι και να κάνω ότι δεν τρέχει τίποτα να κοιτάζω αλλού και να μιλάω μόνο με τους υπόλοιπους; δεν γίνεται για μένα τέτοια καραγκιοζιλίκια μάνα μου. Σηκώνομαι επιτόπου και σας χαρίζω την θέση μου και τον κύκλο και την γειτονιά και την πόλη και τον γίγνεσθαι αυτό ολόκληρο. Ήλπιζα σε μια συμφιλίωση. Δεν γίνεται; Σας την χαρίζω την εμπόλεμη ζώνη όλη να τρώτε στην μάπα αυτούς που δεν γουστάρετε και να κάνετε τους αδιάφορους και να σας πηγαίνει έτσι η φάση για να είστε εκεί. Δεν αξίζει ρε. Διαβάστε λίγο το περί ψυχής μήπως και καταλάβετε από τον Αριστοτέλη αφού δεν το καταλαβαίνεται από εμένα αυτό που λέω.
Και καλές αντοχές στα συκώτια και τη χολή σας εύχομαι. Αν και σας το λέω δεν θα τα τάιζα ούτε στο κοτσυφάκι να δηλητηριαστεί το καημένο.
Αυτά για την φίλη που ήρθε στο τραπέζι να κάτσει και πήγα να την αγκαλιάσω και μου είπε εσύ μακρυά. Και όλους τους αναρχικούς που ζούνε μέσα στους μπάτσους.
Την χαρά που μου δίνει αυτό το κοτσύφι που μασάω το κρεατάκι και το βγάζω από το στόμα μου και του το δίνω, αυτήν θέλω να κρατήσω. Την απερίγραπτη!
Αγάπη μου εσύ! Αχ μου είπαν να το στείλω το περιμένει η φιλοζωική κι εγώ έχω δεθεί τώρα πω από το στόμα μου το ταϊζω. Τί θα κάνω! Δεν θέλω να το στείλω. Γιατί τους πήρα το πρωί τί μου ήρθε. Από τώρα πονάω.
Έσκαβα με την αξίνα το πρωί να του βρω γεωσκόληκες αλλά δεν βρήκα. Έχει ξεραθεί το χώμα από τώρα είναι τάμπαρο χάμω έσκασε η γης. Θα του μαζέψω μαύρα μούρα έχω δει στον δρόμο μια συκαμινιά.
ΑπάντησηΔιαγραφή