Είναι κάποιες συμπεριφορές που λες αυτός απλά θέλει να με στείλει. Έτσι βέβαια μπορείς να το δεις όταν αφαιρέσεις το συναίσθημα. Όμως και οι «αναίσθητοι» ως προς τους άλλους φαίνεται πως έχουν συναισθήματα προς τον εαυτό τους και ίσως για τον λόγο αυτό να συμβαίνει αυτό το μπέρδεμα. Να βραχυκυκλώνουν και να βλέπουν στην Νάνσυ τον Μήτσο τον Χάρη την Μαρία την Αντιγόνη και δεν ξέρω εγώ ποιον από το άσχημο παρελθόν τους και να γίνεται έτσι το μπέρδεμα αυτό που δεν βγάζει άκρη και λογική και που δεν μπορείς να του βρεις την αφετηρία και την σύνδεση με τα γεγονότα και το αντικειμενικό μέγεθος τους. Μπορεί δηλαδή να έχω πατήσει καταλάθος κάποιον άγνωστο σε εμένα κάλο τους και να συμβαίνει ότι συμβαίνει. Ακόμη κι όταν είναι ολοφάνερη η αδυναμία και η λιγοσύνη εγώ συνηθίζω να μην «τελεσιδικώ» με τους ανθρώπους και να σκέφτομαι ότι ίσως είναι μια άσχημη περίοδος ή μια άτυχη στιγμή αλλά σπάνια τελικά βλέπεις κάποιον να ενδιαφέρεται να επανορθώσει έστω μέσα από εμένα για τον εαυτό του και το παρελθόν του και οι συνεχόμενες ευκαιρίες που δίνω, η παρουσία μου και η επιμονή μου για κάτι καλύτερο συνήθως τα κάνουν ακόμη χειρότερα ως προς την συμπεριφορά τους προς εμένα και την ίδια την ψυχολογία τους απέναντι στις προσπάθειες μου και σε εμένα. Βλέπω τον πόνο τους αλλά πια είναι τόσο δύσκολο να μου ανοιχτούν για να βρεθεί τελικά η ρίζα και η αιτία του βραχυκυκλώματος. Μπορώ κι εγώ σε αυτό το σημείο να παραδεχτώ πως δεν τα κατάφερα να την δω και να περιποιηθώ την παλιά αυτή πληγή παρά αντίθετα άθελά μου την έξυσα και την ερέθισα και μάλλον την άνοιξα και πόνεσα τους ανθρώπους κι εμένα. Πως ήμουν απότομη και δεν μπόρεσα να βρω τον ανάλογο και ενδεδειγμένο για κάθε περίπτωση τρόπο. Τους είχα για ψηλότερους και δυνατότερους από ότι είναι πραγματικά. Βλέπω στην ζωή και την ιστορία πως αυτοί που επιτίθενται είναι συνήθως οι άπληστοι που έχουν πάρει τα περισσότερα και δεν αντέχουν την περηφάνια και την αξιακή διαφορετικότητα με την οποία την παλεύουν αυτοί στους οποίους επιτίθονται και στην αλήθεια τους που τους φωνάζει την αδικία που υπάρχει και την διαιωνίζουν και την εκμεταλλεύονται. Ας πούμε από τα δυο αδέρφια που μαχαιρώθηκαν στην πλατεία για τα κληρονομικά αυτός που μαχαίρωσε τον αδερφό του ήταν αυτός που έχει πάρει σε βάθος χρόνου τα περισσότερα και ζητά να μην υπολογιστούν και να γίνει η μοιρασιά λες και δεν τα πήρε ποτέ. Και οι λαοί που επιτίθενται σε άλλους λαούς είναι αυτοί που πεινάνε από ξεχειλωμένο στομάχι κι όχι οι πραγματικά αδύνατοι. Όπως οι Πέρσες στους Έλληνες, οι Γερμανοί στους Πολωνούς, οι Άγγλοι στους Αφρικανούς και τους Ινδιάνους, ο Κωνσταντακόπουλος στους χωριάτες της Πυλίας, ο τάδε μαφιόζος στην φτωχολογιά και πάει έτσι. Μάλλον είναι απίθανο να αλλάξει αυτό και να περιμένω να αγαπηθώ εγώ από τους καταπατητές μου. Και πώς να αγαπήσω τις επιθέσεις τους και να ψάχνω να τους βοηθήσω να δουν τα αίτια και να εκτιμήσουν αυτά που περιφρονούν ή που τα έχουν τόσο δεδομένα που δεν τα βλέπουν καν για να τα χαρούν και να τα εκτιμήσουν και να απελευθερωθούν από τα υπόλοιπα που τους κάνουν να φέρονται γκρινιάρικα και άσχημα και εν τέλει δυστυχισμένα. Για να μην μπερδεύομαι πρέπει να ζω κι εγώ όπως ζούνε στην Υεμένη. Έκανα κάποια πράγματα για να έρθουμε πιο κοντά, να ακουστώ δλδ στο ράδιο στις εφημερίδες στις εκδόσεις στους κύκλους κτλ. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν βρήκα άνθρωπο. Ανθρώπους βρίσκω σε άλλα μέρη. Στα λεωφορεία, στις παραλίες, στα δάση, στα πανηγύρια και τους στενούς κυρίως δρόμους. Δεν θέλω άλλο να βλέπω ανθρώπους αναγνωρισμένους και υποτίθεται υψηλού επιπέδου να μου συμπεριφέρονται λες και προσπαθούν να με μειώσουν και να κάθονται δίπλα μου σε στιλ λες και δεν με αποδέχονται αλλά να θέλουν και να καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι. Εγώ ξέρω πως αν είσαι υψηλότερου επιπέδου κατεβαίνεις για να επικοινωνήσεις με τον όποιο άλλο, δεν κάθεσαι μαζί του με μειωτική συμπεριφορά. Ούτε να τον μειώσεις και να φύγεις. Δεν είναι έτσι οι ανώτεροι άνθρωποι. Ούτε με Λόρδους και Δούκες αναρχικούς θέλω να έχω φιλίες στην ζωή μου. Αυτά είναι γελοία. Κι ανθρώπους σαν την θεια μου την Παναγιώτα που είχε μισό εκατομμύριο στην τράπεζα και γυρνούσε με το ταγάρι ξιπόλητη. Ή να έχεις του κόσμου τα χωράφια και να μην έχεις να πληρώσεις το νοίκι και να κλαίγεσαι. Εκεί βλέπεις υπάρχει κάποια ααδυναμία κάποιο ελάττωμα μια λιγοσύνη κάπου. Και δεν φταίει η τέχνη. Κι εγώ καλλιτέχνης με έργο είμαι αλλά τα καρουλιάζω τα χέρια μου για να ζήσω αξιοπρεπώς και δεν με παίρνει έτσι εγωιστικά να βγάλω όλη την κοινωνία και τους ανθρώπους της off και να επιλέξω να πεθάνω, γιατί κάτι θα έχω αδικήσει έτσι κάποιον. Κάποιον που παλεύει πολύ σκληρά και θα μπορούσα πολύ καλύτερα να πάω εκεί να βάλω κι εγώ μια πλάτη να βοηθήσω την κατάσταση έτσι θυσιαστικά να ιδρώσω κι όχι απλά να γλυτώσω. Και να το κάνω κι ας μην έχει αποτέλεσμα κι ας πεθάνει αυτός που φροντίζω κι ας έρχονται οι άλλοι οι κακομαθημένοι που έχουν τα περισσότερα και μας δίνουν μια μπαμ και μας στέλνουν. Εμείς με σφεντόνες κι αυτοί με πάτριοτ και βλέπεις πως στο αβυσσαλέο βάθος τους νιώθουν κάθε λεπτό νικημένοι από το αληθινό μας χωμάτινο χαμόγελο και το χρώμα της ψυχής μας. Δεν είναι η γη μας περισσότερο που θέλουν όσο το να πάψει ο απλός τρόπος μας και το ωραία πονεμένο χαμόγελό μας. Το να ντυθώ και να πάω τοίχο τοίχο την διαδρομή μου για να είμαι εκεί μέσα λέω πως δεν αξίζει. Το να είμαι αυτό που είμαι δεν με παίρνει μέσα εκεί διότι πατάω τους κάλους των περισσότερων ανθρώπων και νιώθουν οι ίδιοι να ξεβρακώνονται και δεν τους αρέσει. Ε όποτε έχω όρεξη θα βγαίνω να κάνω τον παλιάτσο για να μπορώ να περνάω και λίγο από εκεί ώστε να φτάνω στον έναν από το εκατομμύριο για τον οποίο ξεκινάω και κάνω το όλο ταξίδι μου. Για το alter ego μου ζω. Ούτε για το εγώ ούτε και για το υπερεγώ γουστάρω να κάνω γιατί αυτά είναι τα άκρα και μόνα τους φέρνουν ανισορροπία και δυστυχία σε εμένα τουλάχιστον. Εμένα μου αρέσει να δίνω ανεκτίμητα πράγματα, τις γνώσεις μου ας πούμε. Αλλά σήμερα στον κόσμο που προωθείτε ο ατομισμός ακόμη και το να δίνεις έχει γίνει ύποπτο και είναι κατακριτέο και θέλει πολύ σκέψη για το που και το πώς και το ποιος ώστε να μη πέσεις σε χωράφια αλλονών που ούτε καν φαντάστηκες πως είναι από πίσω και βρεις τον μπελά σου. Διότι η υποβάθμιση εννιά στις δέκα είναι στοχευμένη και λες εσύ πως έτσι αυτό το αστέρι με τόσες προδιαγραφές και δυνατότητες τόσο άτυχο κρίμα και πέφτεις σε ολόκληρο σύστημα από πίσω. Γιατί έτσι είναι συνήθως τα ντουέντε αστέρια, εννιά στις δέκα δεν φυτρώνουν μόνα τους, έχουν και γονείς και οικογένεια που αλλιώτικά αστέρια αυτοί βρίσκονται σε κάποιες θέσεις του εγκληματικού μας συστήματος και δεν βολεύει να έχουν και τα άλλου είδους αστέρια στην οικογένεια τους κι έχουν κάνει κάποιο κόπο να τα στείλουνε και δεν θα χαρούνε με εσένα που γοητεύτηκες και σου ήρθε η επιθυμία να τους δώσεις το φιλί της ζωής στην ωραία σου κοιμωμένη.
Εμένα ο τόπος μου είναι η κοσμοπολίτικη Αθήνα και ο μουσικός και λογοτεχνικός της κύκλος, γι' αυτό δεν θα αγιάσω ποτέ εκεί πέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή