ΠΟΙΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΗ

Λοιπόν, δεν θέλω να ζήσω στην Ρώμη γιατί η παροιμία λέει, when you are at Rome do as romance do. Κι θέλω να κάνω ότι κάνει η Νάνσυ κι όχι ότι κάνουν οι άλλοι. Μπερδεύομαι με τον συγχρονισμό ειδικά με τα πολλά άτομα και πρέπει να δώσω απίστευτη προσπάθεια και το αποτέλεσμα είναι κάτω του μετρίου. Έτσι συνέβη κι όταν με γράψανε μικρή στην ρυθμική γυμναστική, έπιανα πάτο και στις επιδείξεις με βάζανε πίσω πίσω και μόνο στα τραγούδια που έβαζαν όλα τα παιδιά του  τμήματος μαζί και σε καμία άλλη υποομάδα.  Ήταν πολύ τραυματικά για την αυτοπεποίθηση μου τα χρόνια μου που πήγα στην ρυθμική. Στην φιλαρμονική τα πήγα λίγο καλύτερα αλλά και πάλι δεν ήμουν τόσο καλή όσο είμαι όταν σολάρω ή όταν παίζω με άλλους αλλά παίζω το δικό μου κομμάτι στο έργο και όχι αυτό που χρειάζεται συγχρονισμό με άλλους τέλος πάντων. Κάνω πολλά λάθη όταν μετράω που καταφέρνω όμως να τα κάνω στολίδια και να ακούγεται κάτι πολύ καλό και ιδιαίτερο. Είμαι φυσικό ταλέντο της τζαζ και του αυτοσχεδιασμού, ας το πούμε έτσι. Δεν έχω αποδώσει ποτέ κομμάτι ως έχει που να είναι η απόδοση πάνω του μετρίου. Αναγνώριση και αποδοχή έζησα μόνο με τζαζ μουσικούς κι ένιωσα να με θαυμάζουν μεγάλοι μουσικοί ενώ στα άλλα είδη ακόμη και μέτριοι μουσικοί με κοιτάν με αποδοκιμασία και όντως ούτε εγώ μπορώ να τους ακολουθήσω και να παίξω κάτι δυνατά και δοθώ και να ανοίξω το είναι μου. Το ίδιο συμβαίνει και με την ποίησή μου, μάλλον μπορεί να εκτιμηθεί από ανθρώπους που μπορούν να δουν πια μέτρα έχω σπάσει και πάνω σε τι έχω δουλέψει. Να καταλάβουν δηλαδή τα στάδια της δουλειάς μου. Ότι δεν είναι μόνο του από τον ουρανό αυτό που βλέπουν αλλά πρόκειται για μια διαδικασία που ξεκινάει από ένα μέτρο ας πούμε 4/4 και ο αφού ο μετρονόμος είναι πχ παλμός μου ή τα κύματα της θάλασσα ή κάποιος αέρας ή ένα λαχάνιασμα ένας αναστεναγμός στην ανάσα και έτσι βγαίνει αυτό το μέτρο που τελικά βγαίνει. Ύστερα τα σύμφωνα και τα φωνήεντα μπορούν να δώσουν την ψυχική κατάσταση. Πχ αν υπάρχουν πολλά σύμφωνα και ποια δείχνουν το κόμπιασμα ή το στακάρισμα και την ψυχική δυσκολία στην ροή ή όταν ο λόγος είναι στρωτός και δεν υπάρχουν τέτοιες διακυμάνσεις δίνει την συναισθηματική απόσταση και την ηρεμία. Τα ηχητικά εργαλεία δηλαδή όπως το καταλαβαίνω εγώ δίνουν την ψυχική κατάσταση του αφηγητή. Ύστερα έρχονται οι παρομοιώσεις και οι μεταφορές που στην εποχή μας προτιμάται να υποκαθίστανται από τον υπερρεαλισμό και σου λένε πως τα σαν και τα όπως δεν είναι καλά πια. Αλλά τώρα ποιοι τα λένε και γιατί τα λένε εγώ δεκάρα δεν δίνω και για την εποχή μας και για τα όσα προσπαθούν να μας πουν όσοι γράφουν άμετρες πρόζες και τις λένε για ποίηση. Και αντιτίθεμαι στο καινούριο στιλ που αφαιρεί το ύφος και τον χρωματισμό. Αυτό γίνεται για να εξισωθούμε με τις μηχανές και να αποκοπούμε από το συναίσθημα. Ας το προσπαθούν όσο θέλουν να γίνουν καβάφιδες δεν γίνεται. Και οι παρομοιώσεις μας προσφέρουν μια σύνδεση και δεν μας πετάνε στο ασύνδετο και την τρέλα της εποχής μας που προωθείτε ο ατομισμός και η απομάκρυνση από κάθε τι συνολικό και συλλογικό. Η ίδια η ποίηση πρέπει να αντισταθεί σε αυτά τα πράγματα και να παλέψει για την κλασική της αφετηρία να είναι εμφανής, να κρατήσει αυτές της Θερμοπύλες  και τις αρχές με νεοτερισμό όμως κάνοντας σε κάθε έργο την διαδρομή από το κλασικό προς το όποιο νέο αποτέλεσμα που δίνει την υπάρχουσα κατάσταση και ύστερα την μετάβαση προς το κάτι το λυτρωτικό και μια ουσιαστική κάθαρση. Αυτό είναι ζητούμενο ακόμη και στα έργα καταγραφής ώστε να αξίζει κάτι να καταγραφεί πρέπει αυτό να σε έχει πάει κάπου στο παραπέρα ή να σου θυμίζει τουλάχιστον μια χαμένη αξία που πρέπει να διασωθεί. Ακόμα και στα καταγγελτικά έργα δεν φτάνει μόνο η καταγγελία αλλά χρειάζεται μια πρόταση για να πούμε ότι ποιήσαμε κάτι. Ας πούμε αν ένα έργο χωρίζεται σε πέντε μέρη στα πρώτα δυο περιγράφεται η κατάσταση, στο τρίτο γίνεται μια αποκάλυψη που εκεί συνήθως γνωρίζεις την αιτία του προβλήματος, τον εχθρό σου ας πούμε, στο τέταρτο γίνεται η μετάβαση λύτρωση κάθαρση και στο πέμπτο περιγράφεται η νέα κατάσταση και κλείνει το έργο. Όπως βλέπουμε δεν είναι και τόσο απλά τα πράγματα ότι ανοίγεις μια κάνουλα και γράφεις ποιητικά λόγια, αυτό δεν λέει τίποτα, ούτε να πεις τον πόνο σου φτάνει, ούτε το να κάνεις μια δήλωση φτάνει. Όση ποιητικότητα κι αν διαθέτεις δεν λέει τίποτε αυτό αν τα έργα σου δεν ποιούν έργο και ήθος και λύτρωση. Ούτε παρηγορητές είμαστε ούτε διασκεδαστές ούτε αισθησιακοί χορευτές ούτε περιηγητές ούτε μοιρολάτρες κτλ. Είμαστε εδώ για να δείξουμε και να πούμε το κάτι που θα μας πάει κάπου στο παραπέρα. Τώρα ας πάρει κάποιος τα ποιήματα και να κοιτάξει αν καταρχήν είναι ποιήματα, βασίζονται σε κάποιο μέτρο, έχουν χρησιμοποιήσει κάποιο από τα ποιητικά εργαλεία, έχουν μετάβαση κάθαρση λύτρωση ή είναι ποιητικοί μονόλογοι και πρόζες κομμένες σαν ποιήματα για να μοιάζουν με ποιήματα, στέκεται κάθε στίχος μόνος του δηλαδή είναι ο κάθε στίχος στοίχος; Ας τα κοιτάξει ο καθένας τα ποιήματά του να δει αν είναι όντως ποιήματα ή είναι κατ ευφημισμό και ονομασία. Να ξέρουμε τί μας γίνεται τουλάχιστον. Αν θέλουμε να αφήσουμε κάτι κι όχι ότι αρπάξει ο κόλος μας τώρα και να έχουμε οι ίδιοι οι «ποιητές» αλλοιώσει την ιδέα για το τί είναι ποίηση τελικά. Τώρα αν σας δυσκολεύω μπορείτε να αρχίσετε κι εσείς να λέτε τα τύπου δεν υπάρχει ορισμός και χρηστικότητα και κανόνες και ορισμοί και άλλα εύκολα και φυγόπονα τέτοια. Υπάρχει αφετηρία και προορισμός σας λέω αλλιώς είμαστε χαμένοι στο ότι να ναι μιας ποιητικότητας κι όχι ποίησης κατ εμέ σε καμία περίπτωση. Εύχομαι να βοήθησα τώρα κάπου για το ξεσκαρτάρισμα και την επεξεργασία των έργων, μιας και αυτό είναι μια πολύ πολύ δύσκολη διαδικασία.    Και είμαι βέβαια ανοιχτή στο να συζητάω οπτικές και απόψεις.