Που είναι εκείνα τα καλά πρωινά που ξύπναγα μέσα στην καύλα, πες μου ότι θα ξανάρθει! Νιώθω βαριά. Δεν έχω όρεξη ούτε να ξυριστώ. Η μαμά μου δέχτηκε να μου κρατήσει τα παιδία. Ο μπαμπάς μου δέχτηκε να φροντίσει τα ζώα μου, έχω λεφτά και χρόνο και το πρόγραμμά μου λέει Αθήνα σήμερα αλλά εγώ δεν έχω όρεξη και κανένα σενάριο στο κεφάλι μου για επικίνδυνες αποστολές και τέτοια, ούτε καν για μουσική. Σκέφτομαι να ακυρώσω όλα μου τα ραντεβού και να κάτσω στο κρεβάτι να διαβάζω. Δεν ελπίζω τίποτα. Πραγματικά είναι σα να έφτασα στο πολυπόθητο σημείο που δεν ελπίζω τίποτα. Και είναι χάλια. Σα να με νίκησαν οι αντιφάσεις και οι αποτυχημένες προσπάθειες. Και το ξενέρωμα από τους φίλους στην Αθήνα. Δηλαδή νιώθω ότι έχω σοβαρή έλλειψη κινήτρου. Σε 40' πρέπει να είμαι στα κτελ αλλά δεν το βλέπω να πηγαίνω. Ίσως ακυρώσω τα σημερινά και φύγω το μεσημέρι. Όρεξη για δράση και βόλτα μηδέν. Καύλες μηδέν. Δοτικότητα μηδέν. Ελπίδα μηδέν. Πίστη μηδέν. Κούραση και απογοήτευση χίλια. Πέρασε η ώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή