Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είμαι τόσο λιώμα. Τελικά βρήκα λίγο κουράγιο και ξυρίστηκα, με το τρίμερ δλδ μη φανταστείς. Έχω βγάλει και λίγες άσπρες τρίχες κατσαρές και προβληματίστηκα, λες να είναι που μεγαλώνω; Βέβαια έχω αδυνατίσει και μπαίνω στα παλιά μου ρούχα, τα φαρδιά μου χιπχοπάδικα τζιν και τα φοράω και κοιτιέμαι στον καθρέφτη και γουστάρω αλλά τώρα που μεγάλωσα είμαι πιο θηλυκό από ότι παλιά σαν εικόνα όπως με βλέπω μου πάνε τα γυναικία ντυσίματα αλλά μπορεί να μου πήγαιναν και τότε και να μην το έβλεπα, μάλλον έτσι είναι. Άλλωστε και τώρα για να ντυθώ θέλω να συνοδεύομαι πολύ εμφανώς. Όταν δεν συνοδεύομαι μ' αρέσει να ντύνομαι ουδέτερα γιατί βαριέμαι τα πειράγματα και δεν θέλω να έρχομαι σε δύσκολη θέση. Λυπάμαι να απορρίπτω και το να λυπάμαι είναι το χειρότερό μου. Μάλλον δεν μου αρέσει να με βλέπουν λυπημένη, μόνη μου όταν λυπάμαι είμαι μια χαρά. Τέλος πάντων ξυρίστηκα κάτι με ερέθισε και τα'παιξα και μετά πήγα και ξυρίστηκα. Έφτιαξα τα πράγματα και πήγα στο κτελ αλλά όλος περιέργως είχα κάνει λάθος την ώρα και το λεωφορείο είχε φύγει και είχε άλλο τώρα στις έξι αλλά σπάστηκα και δεν θα το πάρω ούτε αυτό, θα πάρω το πρωινό των έξι είπα αλλά δεν έβγαλα και εισιτήριο γιατί εγώ 6 το πρωί πρέπει να είμαι από νύχτα για να λειτουργήσω και λέω μη το χάσω και το έχω πληρώσει κι όλας, θα δούμε το πρωί. Λέω να πέσω από τις 8 για να έχω ελπίδα. Στις δέκα είναι το πρώτο ραντεβού και του είπα ότι θα αργήσω κανα μισάωρο για τράτο. Έτσι κι αλλιώς δεν μου αρέσει τίποτα από όσα πάω να δω εκτός από αυτό το μεγάλο στον Αγ.Λουκά επειδή είναι στον Αγ.Λουκά και την ξέρω την γειτονιά γιατί εκεί μένει το Τσούκου εντάξει είσαι κι εσύ πιο πάνω. Να το διακοσμήσω υποβρύχιο κάπως θα στρώσει που είναι υπόγειο και το τραγούδι το λέει πως στα υπόγεια είναι η θέα. Καλά άμα ήταν να ήμουν Αθήνα θα ήμουν από πέρισι μου θα μπορούσα να μένω έτσι σε κάτι πολύ ωραίο στην Παιανία. Άκου Παιανία! Είναι χάρμα η θέα στην Πάρνηθα στην Πεντέλη στα βουνά, καλή κοινωνία, αλλά τί Παιανία τί Φιλιατρά, μια ώρα διαφορά έχουν μεταξυ τους από την Αθήνα. Και σιγά και την Αθήνα, άμα τα βάλεις κάτω τα συν και τα πλην λες άπαπα. Καταρχήν εδώ δεν έχω καθόλου γειτόνους, φασαρία, κλεισούρα, ούτε καν κλειδώνω. Αν πάρεις μια καθημερινή μέρα ρουτίνας στην Αθήνα και μια εδώ λες χίλιες φορές άπαπα. Στην Αθήνα το καλύτερο είναι να μπαίνεις να κάθεσαι λίγες μέρες και να φεύγεις. Πάρε ένα τοπίο από δω κι ένα από εκεί, ε πρέπει να είσαι ανισόρροπος να σου αρέσει η ανισορροπία και το αισθητικό χάος. Εγώ τουλάχιστον τρελαίνομαι όταν δεν ξέρω τί βλέπω ή όταν βλέπω κάτι που είναι κουλό κι ότι να ναι. Άμπιεντ φάση, μόνο για φόντο κάνει κι όχι για κυρίως θέμα, για μένα. Η μόνη ιδέα που μου άρεσε είναι ένα ανοιχτό πάρκινγκ 37τμ που βρήκα στην Ακαδημία Πλάτωνος και θέλω να το δω μήπως είναι όπως λέει εκεί μέσα στα αρχαία και το πράσινο να δω αν βγάλω άκρη με αποχέτευση νερό να το πάρω να ρίξω ένα διόροφο κοντέινερ και να το κάνω αυτόνομο να μη με απασχολεί και να μην έχω και στο κεφάλι μου ολόκληρη πολυκατοικία. Είναι κάτι κουκλάκια τέτοια. Επίσης τόσα χρόνια που είναι ενεργοαυτόνομη δεν το έχω μετανιώσει λεπτό, ακόμα κι όταν κάνω η ίδια την συντήρηση. Μιλάμε είναι άλλη αίσθηση να μην έχεις ανάγκη και ανασφάλεια για τα βασικά, δεν μπορεί να το καταλάβει κάποιος, είναι κατάσταση όπως σου λένε πως αν δεν γίνεις γονέας δεν μπορείς να ξέρεις πως είναι, το ίδιο είναι κι αυτό, πρέπει να το ζήσεις για να καταλάβεις ότι έτσι μπαίνεις σε άλλο είδος ζωής πληρότητας και ωριμότητας, τα βλέπεις με άλλο μάτι. Η μαλακία είναι ότι αυτό στα αρχαία εκεί είναι στο μεσιτικό που δουλεύει η αδερφή μου και μου λέει, άσε μας ρε Νάνσυ, θα πας τα παιδιά στην Αθήνα στο κοντέινερ. ΡΕ της λέω μπες να δεις ξενοδοχεία από κοντέινερ, είναι καλύτερο από σπίτι και αυτόνομη φάση σκέτη ευτυχία. Ε, σου είπα, πρέπει να το ζήσεις για να με καταλάβεις. Πάω να διαβάσω το βιβλίο που μισό τώρα, το μαυροκόκκινο. Βάλε μας κανα τραγουδάκι.. να παρκάρουμε.
Αριβερντέρτσι Ρώμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή