Hasta la Victoria Siempre

 

Αγαπώ την ποίηση. Αγαπώ και μισώ την ποίηση όσο καμιά τέχνη. Αγαπώ κάθε πράξη που έχει μέσα της ποίηση. Με αφήνει να φαντάζομαι όπως θέλω, να κάνω τα πιο ξένα «πράγματα» δικά μου. Δίνει λογική μορφή στα όνειρα μου και τα συναισθήματά. Αγαπώ την ποίηση γιατί με συνδέει με λίγους αλλά πολύ αγαπημένους μου ανθρώπους. Αγαπώ την ποίηση γιατί έφερε στην ζωή μου τον Μεγαλύτρωτο Έρωτά μου. Γιατί μου τον φυλάει. Μου τον έχει περάσει από μύρια κύματα. Τον φωτίζει και τον φανερώνει με έναν τρόπο ακαταμάχητο. Κατάφερε εν τέλει να τον κάνει αληθινό, όμορφο και λυτρωτικό όπως η ίδια. Όπως είναι η κλασική και η ποίηση που είναι Ποίηση.

Υπήρξε για μένα καταφύγιο. Ιερός τόπος. Τόπος παρηγοριάς, θυσίας, ανάτασης και λύτρωσης. Σωστικό μέσο, μέσο αναζήτησης. Θησαυροφυλάκιο, τάφος, μνημείο, αντικείμενο λατρείας, φετίχ. Την έχω νιώσει ως στοιχείο, σώμα, τροφή, πιοτό, όπλο, εργαλείο. Ευχή μου και κατάρα μου. Παθαίνω όλα του τα συμπτώματα όταν διαβάζω ένα πετυχημένο ποίημα. Γι’ αυτό κι έχω αδυναμία στα ερωτικά ποιήματα, στα επαναστατικά, στα ταξιδιωτικά,  και στα underground. Έχω αδυναμία και στις εξεζητημένες λέξεις. Όταν συνάντησα τον συνδυασμός αυτό αποσβολώθηκα. Αφέθηκα να με κάνει ότι θέλει. Δεν έχω νιώσει βαθύτερη, μεγαλύτερη, συγκλονιστικότερη και διαρκέστερη ηδονή. Κάπως έτσι μάλλον περιγράφεται το Δέος. Είναι μια επαφή που κυριεύει το μέσα μου, είναι μια επαφή από μέσα προς τα έξω. Γεμίζω από αυτήν. Αν ποτέ με αγγίξει κανονικά μάλλον θα εκραγώ.    

Με αγωνιστικό παλμό

 

 

Ούτε βήμα πίσω

Ξέρω πολλούς που φώναξαν ενάντια σε αυτούς που ξεφτιλίζουν την ζωή. Κι ύστερα βρέθηκαν μαζί τους να συχνοτίζονται και για αυτούς να δουλεύουν.  Δεν είμαι εδώ για να κρίνω τους άλλους βέβαια, ποιος ξέρει ποια ανάγκη τους οδηγεί κι αν εν τέλη αν παίζουν κάποιον ρόλο πιο δύσκολο. Είμαι εδώ για να υπερασπιστώ με χαρά όσα με αίμα αξιώθηκα να ονειρευτώ. Για να μπορώ να έχω αυτοσεβασμό. Για να μπορώ να έχω έναν δρόμο που να διαβώ με αξιοπρέπεια. Κι αξιοπρέπεια δεν σημαίνει να έχεις μια φροντισμένη εικόνα ιδεολόγου. Αξιοπρέπεια σημαίνει να τιμάς με τις πράξεις σου τα ιδανικά σου κι όλα αυτά που αγαπάς. Να είσαι ερωτευμένος με την ζωή και να της προσφέρεσαι. Να της προσφέρεις την αλήθεια σου με αυτοθυσία και γενναιότητα. Να πέφτεις, να σηκώνεσαι και να συνεχίζεις τον αγώνα σου μέχρι τέλους. Ούτε βήμα πίσω.

Καλά το είδες το όνειρο

 

Το διάφανο κυρίσει απεργία μέχρι να ικανοποιηθούν τα δίκαια αιτήματά μου.

Πάνος Γαβαλάς

 

Ευχαριστώ

''Η ευτυχισμένη Γυναίκα ευωδιάζει σαν χώμα βρεγμένο μετά από βροχή, όταν ευτυχία την ποτίσεις. Σαν αυλή με τουλίπες πολύχρωμες,μεταξωτές. Καλημέρα αέναη. Ευοίωνη. Σαν χορωδία ηδονική. Μελωδίας στερνοπούλι. Αμόλυντη. Άσπιλη. Άφταστη. Αγκράφα αρχαιοελληνική. Σ’αγαπώ!Ψέμα. Σε λατρεύω πιότερο και απ’ τα βουνά επειδή σε βυθό μοιάζεις,κουρσάρων, πειρατών,με μυθικούς θησαυρούς γιομάτη. Χαμογέλα! Της μνησικακίας, γίνε πληγή,έτσι μονομιάς. Αγκαλιά από πάχνη. Σαν ρυάκι. Σαν ξέφωτο. Σαν συναίσθημα-κυπαρίσσι. Σαν πελαργός,δε φυλακίζεσαι. Θαρσείν χρη για την αιωνιότητα, που από ρόγες σταφυλιού σε κρασί γλυκό θα σε αποστάξει. Στέργω.'' ~ΣτλςΒρς από την ποιητική συλλογή ''Γεννημένος Πολύ Αργά Σ'ένα Κόσμο Αρχαίο''

 Όταν ξέρεις ποιος είσαι, θόρυβο δεν χρειάζεται να κάνεις κανένα.

Όταν ξέρεις ποιος είσαι, τα βήματά σου είναι σταθερά. Όταν ξέρεις ποιος είσαι, έχεις λιγότερες ερωτήσεις και περισσότερες απαντήσεις. Όταν ξέρεις ποιος είσαι, εστιάζεις, δεν χαζολογάς. Όταν ξέρεις ποιος είσαι, επιλέγεις συνειδητά. Όταν ξέρεις ποιος είσαι, δεν παθαίνεις, αλλά μαθαίνεις. Όταν ξέρεις ποιος είσαι, ακολουθείς περισσότερο την καρδιά και λιγότερο το μυαλό. Όταν ξέρεις ποιος είσαι, δεν ασχολείσαι με το να αποδεικνύεσαι, αλλά με το να ζεις. Όταν ξέρεις ποιος είσαι, ο χρόνος δεν είναι χρήμα, αλλά είναι το πολύτιμό σου. Όταν ξέρεις ποιος είσαι, αναγνωρίζεις το σφάλμα σου και επιζητείς να το διορθώσεις. Όταν ξέρεις ποιος είσαι, τότε και οι γύρω το βλέπουν και δεν ρωτούν πολλά. Όταν ξέρεις ποιος είσαι, ότι και αν είναι αυτό το είσαι, είναι αληθινό.

Δημήτρης Νομικός

Για την Μούσα και τον δαίμονα

 

να 'τανε το '21

 

Να είναι το '21  

να έρθεις μια  στιγμή 

και να μη φύγεις.

" Η παράδοση έχει αξία μονάχα όταν δεν στηρίζεται στην αναπαράσταση, αλλά στην καθημερινή και δίχως επιτήδευση ζωή μας. Όταν δηλαδή το κληροδότημα χρησιμοποιείται φυσικά και δίχως την ανάγκη επεξήγησης. Τότε μονάχα οφείλει να υπάρχει. Διαφορετικά, θα είναι καλό να εξαφανιστεί μέσα στον χρόνο κι ας έχουμε πιο δεύτερες συνήθειες αποκτήσει. Γιατί η ποιότητα της κληρονομιάς ανήκει στη ζωντανή ύλη που περιέχουμε, κι όχι στο ύφος και ήθος αλλοτινών καιρών."

Μάνος Χατζηδάκης

(Photoart ? / ευχαριστώ τον Αντώνη μου που με σήκωσε σήμερα, για τα περί αταβισμού και τις σούπερ ιδέες του)

 

νοτισμένο χώμα

 

Πριν στην κατάθλιψη κυλίσω

απελπισμένα ζητώντας 

το μυαλό μου να σβήσω

Πάρε με αγκαλιά

και τον λόγο μη ζητάς.

Μόνο αν θες 

κάνε μου φωνές

από ζώα.

Κάνε μου την θάλασσα

τον αέρα την βροχή

τον ήχο της φωτιάς στη σιγή.

Ή φέρε μου 

να μυρίσω

λίγο 

νοτισμένο χώμα.

Ίσως έτσι

την καρδιά μου ξυπνήσεις

πάνω στη σκέψη 

ότι μπορεί

λίγο 

να μ' αγαπάς.

Αν θέλεις

 

Αν θέλεις κάποιον

στη ζωή σου να έχεις

Μην το ζητήσεις

Κάτι τέτοιο συνήθως 

θεωρήται για αδυναμία.

Σε τσακίζουν

και σε κόβουν.

Αν θέλεις κάποιον

στη ζωή σου να έχεις

και προσπαθείς αλλά

δεν τον έχεις

Ίσως να πρέπει 

να αλλάξεις ζωή.

Αν θέλεις κάποιον 

στη ζωή σου να έχεις

κι ακόμα κι αν θέλει κι αυτός

δεν τον έχεις

Σημαίνει ότι δεν βρήκες

τι είναι ζωή.

"Το μυστήριο της Τέχνης"

 

Το μυστήριο της τέχνης,

είναι πιο ερωτικό από

το μυστήριο του θανάτου,

είναι πιο μελωδικό από

την νότα της ζωής,

είναι ονειρικό σαν αερικό από

τις παιδικές μας αναμνήσεις,

είναι στοργικό σαν

το γάλα το μητρικό,

είναι πιο αισθησιακό από

την γύμνια μιας πληγής.

Είναι ψυχή και σώμα

απελευθερωμένα αιώνια.

         ΣτλΒρς

βιολογικό φίλτρο

 

Αν ήξερα τι θέλεις θα στο έδινα. Αν είχε να κάνει βέβαια με ωραία συναισθήματα. Αν ήταν η αναζήτηση ανθρώπου, η κατανόηση, η επικοινωνία, το μοίρασμα και η χαρά που παίρνουμε από αυτό. Αν ήταν ο έρωτας που ομορφαίνει και γλυκαίνει την ψυχή και λευτερώνει. Παιχνίδια εκδίκησης δεν θέλω να παίξω. Είπαμε η αφασία μου κρατάει μόνο λίγα δεύτερα και η ψύχρα του κενού με απωθεί.  Μαζί με τον όρκο μου στην αλήθεια έχω ορκιστεί να μην κρίνω εύκολα. Μελετάω, ερευνώ καταστάσεις και γενικεύω, δεν ειδικεύω, δεν θα κρίνω κανένα πρόσωπο παρά μόνον τις καταστάσεις κι αυτές με κάθε επιφύλαξη και για τον συγκεκριμένο χρόνο και σε απόσταση χρόνου και με αυστηρά επιστημονικά κριτήρια. Όσο κι αν καίγομαι, όσο κι αν πονάω, όσο κι αν μου μένει η αναρώτηση σαν το μυστήριο της ζωής να την κοιτάω παιδικά γουστάρω. Το πάθος μου το θέλω αφαιρεμένο. Να μην γνωρίζει την αρχή για να μην γνωρίσει και το τέλος. Είμαι ελέφαντας, δεν μπορώ πουθενά να κρυφτώ. Κι αν είσαι εσύ τα χίλια ποντίκια που με σέρνουν, τιμή μου και καμάρι μου.  Ευχαριστώ για το ταρακούνιμα και τέτοια. Ξέρω ότι θα νικήσω. Η αλήθεια, η ομορφιά και η αγάπη δεν φοβούνται τίποτα. Δεν ξέρω αν εσύ θέλεις να νικήσεις μαζί μου. Δεν ξέρω τι θες. Αν ήξερα τι θες θα στο έδινα να πάμε παρα κάτω. Έκανα διάφορες δοκιμές πάνω σε αυτό και δεν πέτυχαν. Δοκίμασα και έτσι και αλλιώς και στη μέση. Το βλέπεις, είμαι πολύ στρέιτ άνθρωπος. Ξέρω πως η ευτυχία είναι η καλύτερη εκδίκηση την ίδια στιγμή που είναι και το καλύτερο δώρο. Θέλησα πολύ να βρω έναν δρόμο να είμαστε ευτυχισμένοι. Σε ήθελα πάντα στο πλάι μου. Χίλιες φορές σε κάλεσα και σου φύλαξα την καλύτερη θέση. Κι ήμουν πάντα σε θέση να κινήσω το σύμπαν για να ανταπεξέλθω σε αυτό αυτοδύναμα και με προοπτική δυνατή. Να το περάσω όλη τη θάλασσα χωρίς να βραχεί, το έκανα. Με αγάπη και περηφάνεια. Ας ξέφυγα, ας πάτησα και λίγο γραμμή ξαναμπήκα και αγωνίζομαι δημιουργικά . Κατα μέτωπο.  Τώρα έχω μια διάθεση να κλείσω όλο αυτό το μαλακισμένο κεφάλαιο των τελευταίων μηνών. Το να μιλάω και να νομίζω πως μου απαντάει η επικαιρότητα και οι ημεροδείκτες, τα μνημόσυνα και τα συμπίπτοντα γραμμένα. Δείχνει παράλογο, άδικο και ξευτίλα. Σε θέλησα και σ’ αγάπησα. Δεν έκανα κάτι κακό. Δεν χρειάζεται άλλο γι΄ αυτό να απολογούμαι. Δείχνει παράλογο, άδικο και ξευτίλα. Είναι δλδ κι αυτό όπως ακριβώς είναι ο κόσμος που θέλω να αλλάξω και τον αλλάζω τουλάχιστον με την συμπεριφορά μου. Δεν νιώθω ότι κάνω κάτι το τρομερό. Νιώθω ότι δοκιμάζω και δοκιμάζομαι στοχεύοντας κάτι ωραίο. Μια ισορροπία, τη φυσική ροή, τον σεβασμό που πρέπει να δείχνει η λογική προς τα ένστικτα και να δίνει την μάχη βάση των φυσικών νόμων πάνω από όλα. Γι αυτό και αμέσως με ξενίζει οτιδήποτε τεχνητό και δεν βρίσκω αναφορά σε αυτό. Ούτε στα ετεροχρονισμένα.  Βλέπω πότε κάτι είναι ιστορία και πότε κάτι είναι αρμονικά δεμένο μες στην στιγμή. Προτιμώ τη χαζομάρα από την επιτήδευση. Προτιμώ να βλέπω αστοχίες παρά αταίριαστα. Σου μιλάω για να μου μιλήσεις. Έχω διάθεση να φτιάξω ευκαιρίες. Με γοητεύει και με ικανοποιεί αρκετά η ευρηματικότητα ίσως περισσότερο κι από την επιτυχία. Γι αυτό μην ανησυχείς. Θα πάρουμε αυτό που θέλουμε γιατί πιστεύω ότι θέλουμε να πάρουμε αυτό που πραγματικά είναι. Ότι κι αν είναι αυτό. Η θέση του είναι μέσα μας. Να αφορμιστεί, να πνιγεί, να είναι ένα νέο υπερόργανο ζωτικό, να γεννηθεί και να κάνει τη δική του ζωή, να το μεταβολίσουμε εν τέλει και να βγει να γίνει οργανική ύλη, να μείνει σαν σφαίρα καρφωμένη στο κόκαλο όπως είπες εσύ, δεν ξέρω και δεν θέλω να το κρίνω αν δεν μπορώ να το κρίνω από την καλύτερη δυνατή σκοπιά ή από όλες τις δυνατές σκοπιές.  Το λάθος μου μαζί σου ήταν ότι συμβιβάστηκα. Ότι νόμισα πως συμβιβάστηκα. Και το έκανα με αρκετή ευχαρίστηση γιατί νόμισα πως το έκανα για σένα. Έμαθα πολλά από αυτό. Έχω εικόνα και από τις δύο όχθες αλλά το να είσαι μέσα στο ποτάμι είναι ζωή. Μίλησα πάλι πολύ. Μίλησα για να μου μιλήσεις. Και σιώπησα για να μου μιλήσεις. Πότε θα μου μιλήσεις. Αλήθεια έχεις κάτι της προκοπής να πεις; Να προσθέσεις, να αφαιρέσεις όπως το κάνεις ωραία με τα ποιήματα .. Ρώτησα τον τρελάρα τον φίλο μου ρε του λέω πως είναι η ζωή κοντά στα πενήντα. Να μου λέει, το σώμα σου αρχίζει να μη σε ακούει, δεν μπορείς να σηκώσεις το βαρέλι όπως παλιά, δεν είσαι εργάτης πρέπει να έχεις γίνει αφεντικό. Λοιπόν αφεντικό θα μας στήσεις καμιά μηχανή της προκοπής εδώ πέρα γιατί έχουμε ξεπατωθεί στη δουλειά;  Ή θα κάνεις χάζι να βρίζεις που μας βλέπεις να αγκομαχούμε; Γιατί θα φας καμιά εξέγερση και θα είναι όλη δική σου. Και λες ότι σε κουράσαμε κι από πάνω. Α, όχι αυτά δεν είναι για μένα. Εγώ θα συνεχίσω να μπαίνω μόνο στα ωραία βλέμματα και τα όμορφα λόγια. Τέλος. 

σχισμένα όλα

 

Θέλω τόσο πολύ να καταλάβω. Μιλώντας στο υπερπέραν φτάνω πάλι στο ίδιο σημείο. Στην τελευταία ανάμνηση. Είναι μόνο μια επιφάνεια και δεν με βοηθάει πολύ. Γυρίζω πιο πίσω. Στις πέτρες, στην δουλειά με τα κοπίδια και τα χτένια. Στην δουλειά με τα τσεκούρια, και τα ξύλα, στις ελιές. Θα ήθελα να δούλευα σε σφαγεία, να έσφαζα όλη μέρα. Να μπορούσα με κάποιον τρόπο να φτάσω στο σημείο να ξαναδωθώ σε καινούριο άνθρωπο. Τουλάχιστον μου είχαν μείνει τα ζώα. Και οι άνθρωποι ζώα. Οι άνθρωποι ζώα δεν ξεχωρίζουν την ευτυχία από την ηδονή. Ξέρεις ότι όσο τους ταϊζεις σε αγαπάνε και τελειώνει το παραμύθι πριν καν αρχίσει. Αγαπάω πολύ τα ζώα. Ίσως περισσότερο από τους ανθρώπους αλλά δυσκολεύομαι να γίνω σκέτο ζώο τώρα. Ίσως τα καταφέρω σιγά σιγά. Αλλά καλύτερα πρέπει να βρω μια λύση που να μην αφήνει τόσα κενά. Τόσον καιρό νομίζω ότι γράφοντας ανοίγω την καρδιά και το μυαλό μου για να επικοινωνήσω. Για να προκαλέσω έναν διάλογο. Να αποδείξω ότι δεν είναι ανήθικο αυτό που ονειρεύομαι, ότι δεν κινδυνεύουν από αυτό τα παιδιά. Τα μέσα που χρησιμοποιώ δεν έχουν και την καλύτερη δυνατή ποιότητα, είναι μια δημόσια σελίδα εδώ που μιλώ, είναι ένα ξεφτιλισμένο μέσο κι αυτό δείχνει την έκπτωση που με φέρνει η ανάγκη μου. Τα κενά της υπομονής μου, το πως ζητιανεύω λίγη επίπλαστη χαρά. Αλλά θέλω τόσο πολύ να ξέρω. Να ξέρεις για να μου πεις ίσως κάποια στιγμή κάτι. Να με βοηθήσεις να συμπληρώσω όλα αυτά τα κενά. Κι ας μην τα καλύψεις όπως θα ήθελα,  αν δε θες δε γίνεται να καλυφθούν όπως θα ήθελα. Όμως τουλάχιστον θα είχα μια εικόνα που να εμπιστευτώ, μια ιστορία για να πατήσω και να συνεχίσω να προσπαθώ για την όποια ευτυχία μπορώ να πετύχω. Να αδρανοποιήσω τον ερωτισμό μου αν είναι λανθάνον και να δοθώ με όλες μου τις δυνάμεις στο υπόλοιπο. Να πω πως κι εγώ μπορώ να είμαι μια φαντασμένη που ερωτικά θέλει κάτι πολύ συγκεκριμένο που είναι χαμένο κάπου μέσα στα δισεκατομμύρια και που τελικά δεν έχει και οπωσδήποτε κάποιο νόημα στο να προσωποποιηθεί. Θα μπορούσες να με βοηθήσεις σε αυτό αλλά δείχνει να μην σε πολυνοιάζει να αλλάξεις τις τελευταίες σου κατάμουτρες προς εμένα φράσεις. Κι ούτε να δεχτείς τις συγνώμες μου για να αφήσεις τα γεγονότα να αναπαυθούν εν ειρήνη και να ησυχάσουν. Τι συμπέρασμα να μπορέσω να βγάλω από αυτό. Στέκονται μέσα μου σχισμένα όλα.  

   

προοδεύσαμε

 

Κάποτε έπερνα τους ανθρώπους πολύ προσωπικά και πληγονόμουν. Αυτοκτωνούσα, έπερνα χάπια πρέζα για να αντέξω ή για να μου δώσουν σημασία ίσως. Έκλεβα, έσπαγα, έσπροχνα αδιάκριτα γαμούσα για να νιώθω πως έχω αξία. Και νόμιζα πως όλα αυτά τα έπαθα από προδωμένη αγάπη. Γιατί δεν είχα την υπομονή να δω πως μετά από λίγα χρόνια εγώ η ίδια θα της πάσαρα την φίλη μου για να αποδείξω πως δε με νοιάζει ή για να εκδικηθώ αποδεικνίοντάς το, ποιός ξέρει. Αυτόν τον καιρό που ξενυχτάω για σένα νόμισα πως έχω βρει ένα φως, την αυτουσία, την κατάκτηση της απεξάρτησης από την ανάγκη , να με καταλάβει κάποιος να μ'αγαπήσει  χωρίς να είναι ανάγκη. Να είναι και δύσκολο για να είναι πιο ωραίο. Κάπως για να είναι πιο σίγουρα αληθινό. Να είναι και στον αέρα να κρέμεται από μια κλωστή για να παράγει την επιθυμητή αδρεναλίνη. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά σήμερα που κόβεται η κλωστή και μένω στο κενό χωρίς να  συντριβώ. Παρά είναι σαν να ανεβαίνω πιο πάνω και μικραίνει ο κόσμος, γίνεται μια σάχλα αφάνταστη, μυρμιγκοφωλιά, κυψέλη. Ξέρω όμως πως δεν ανεβαίνω πραγματικά. Κι αυτή η κοπιαστική ανωτερότητα είναι για εκδίκηση προορισμένη. Και δεν μικραίνει ο κόσμος από το ύψος αλλά από εγωιστική περιφρόνιση. 

Στη στενή σκάλα της συγνώμης.

 

Ένα από τα ευτυχέστερα κι ευδαιμονέστερα συναισθήματα είναι αυτό της συγχώρεσης. Είναι μια στιγμή που νιώθεις πιο άνθρωπος από άνθρωπος. Που νιώθεις ενώ χαμηλώνεις πως ανεβαίνεις. Όπως ας πούμε σκήβεις σε μια σκάλα στενή και γυριστή  να φτάσεις μέχρι απάνω. Μα για να τα νιώσει κανείς αυτά όταν ζητάει συγνώμη είναι πως από τον εαυτό του εκείνη τη στιγμή μπόρεσε πρώτα και συγχωρέθηκε και από εκεί βρήκε τη δύναμη να τον γεμίσει και να τον ξεχειλίσει για να βγεί η συγνώμη από το στόμα. 

Αντίθετα, ένα από τα δυστυχέστερα συναισθήματα είναι η γνώμη ότι έχουμε κάπου αδικηθεί. Μα πάλι ποιός να ξέρει τι μεσολάβισε και αν άλλα ήρθανε σε μας από κάπου για να πληρωθούνε. Γι αυτό πάντα μπορούμε να λέμε κι ένα συγνώμη εκ μέρους τους. Κι όμορφα έτσι να λήγει η ιστορία. 

Γιατί το θέμα πάντα είναι να βρούμε έναν τρόπο ωραίο να δείξουμε. Κι όχι να επιπλήξουμε. Εμείς τουλάχιστον που λέμε πως αγωνιζόμαστε για την ανατροπή κι έναν καλύτερο κόσμο.

 

Το " κάθαρμα" της Αλήτις

 Διάβασα λίγο από το κάθαρμα. Το άλλο με τον σκήλο δεν μου ταιριάζει, ή τουλάχιστον μέχρι τώρα. Διάβασα λίγα από το κάθαρμα στο τηλέφωνο και το περιμένω κανονικά να μου έρθει. Θα μας το κάνει δώρο η ποιήτρια για την βιβλιοθήκη των σπόρων και μου είπε πως θα μας δώσει κι άλλα βιβλία, τι χαρά, θέλω να τα πάρω όταν έρθω. Έχει την αστική γλώσσα και τις εικόνες που έχω καταχωνιάσει σε μέρη που έχω ορκιστεί να αποφεύγω. Μα τους δίνει μια οπτική την οπτική εκείνου που θα βγεί ζωντανός και δυνατότερος από αυτό. Αυτού που σαν άγγελος τα παρατηρεί με το ένα πόδι μέσα και το άλλο παιδικό στην αγκαλιά του γονιού γονιός που εύχεται για έναν καλύτερο κό σμο. Που βλέπει πρώτα την συμπιεσμένη ευαισθησία που ουρλιάζει πισω από αυτά. Δεν ξέρω αν είναι έτσι  ή αν απλά θυμήθηκα την δική μου ματιά. Τεχνικά δίνει ξεκάθαρα στοιχία για τις αναπνοές του ποιήματος. Είναι γραμμένο πάνω σε βήματα πάλης όπως φαντάστηκα. Αν κάποιος ξέρει από ρινγκ και ποίηση μέσα από τους στίχους βλέπει όλη την κίνηση. Και είναι πολύ δυνατή! Με γοήτευσε από την αρχή αυτός ο τρόπος. Συνειδητοποίησα πως οι γνώσεις και οι κινήσεις της αυτόματης ,μετά από κάποιο επίπεδο, μνήμης που έχουμε οι μυημένοι στις πολεμικές τέχνες δίνουν και την ροή της σκέψης, τις ανάσες, τον τρόπο. Με έκανε να θέλω από τις 10 τέχνες που ασχολουμε να θέλω να ασχοληθώ με μόνο δυό τρείς το πολύ για να ξεκαθαρίσει κι εμένα ο τρόπος μου που έχει μέσα του τόσα διαφορετικά στοιχεία μπλεγμένα. Μάλλον ας πούμε είδα ότι πρέπει όταν κάνω την μυσταγωγία για να μπω να φτιάξω κάτι να έχω ξεκάθαρα στον καθρέπτη μου τον εαυτό που θέλω για το συγκεκριμένο έργο κάθε φορά. Το κάθαρμα μου το αποκάληψε αυτό γιατί είδα το χοροπήδημα που έχει η πάλη στην ανάσα να επαναλαμβάνεται σε όσα ποιήματα διάβασα. Το έχω δει ξεκάθαρα και σε δικά μου γυμνάσματα να έχω την ανάσα στα ερωτικά ας πούμε της ερωτικής πράξης αλλά δεν το έχω τελιοποιήσει γιατί τελευταία το ξεκινησα κι είναι από φαντασία ανάγκης. Μα θέλω να το γυμνάσω σωστά και στο επίπεδο που να του χαρίσει τον σεβασμό και τον θαυμασμό μου. Θέλω να είναι αυτό που με αυτόν τον τρόπο θα εκφράζει την πιο βαθιά ευγνωμοσύνη στη φύση, την ανθρώπινη φύση και τη χρησιμότητα της λογικής που φαίνεται να είναι μόνο η επικοινωνία, η αιθητική και η τέχνη. Διαβάζοντας λίγο το κάθαρμα μου ήρθε η επιθυμία να γυμναστώ ποιητικά και σε άλλες κινήσεις. Σίγουρα δεν ανακάληψα κάτι άγνωστο ως τεχνική αλλά δεν το είχα δει ξεκάθαρα και δεν το είχα συνειδητοποιήσει σε αυτόν τον βαθμό. Γιατί πρόκειται για κάτι "τελειοποιημένο " μέσα σε αυτά τα ποιήματα . Και μου μίλησε και το αγαπώ ήδη. 

Υγ. Συγνώμη πάλι για τα λάθη γράφω από το υπερφορτωμένο τηλέφωνο που κολλάει συνέχεια και δεν μπορώ να διορθώσω καλά.

ΠΟΙΗΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΤΙ ΩΡΑ ΕΙΝΑΙ

 ΠΟΙΗΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΤΙ ΩΡΑ ΕΙΝΑΙ

Πνίγηκα σε στίχους λαϊκού

Κάτι γυάλισε στον αφρό της λάτζας

Κι ήμουν ένας κεφτές που κατρακύλισε απ' την πιατέλα 

όταν ο μπόγιας μάζευε το τελευταίο σκυλί

της γειτονιάς σου.

"σοβαρή" πρόταση

 

Θες να είσαι ο Σάγκυ μου να είμαι ο Σκούμπυ Ντού σου; Να μπλέκουμε να κυνηγάμε φαντάσματα που δεν υπάρχουν και να ξεμπροστιάζουμε τους κακούς;  Να πηδάω στην αγκαλιά σου και να σου γλίφω τα μούτρα.. 

 

ΜΕΤΑΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟ ΠΟΙΗΜΑ

 

ΜΟΥ

Πάρε μου όλη την

Ψυχή  στο

Άβατό σου

ανοίγω την

Πόρτα, αυτό

θες, κοίτα

ΝΙ

Καθυστεριμένη απάντηση

 

Ναι. Θα ήθελα στα πιο τρελά ονειρά μου να ασχολήσαι όλη μέρα μαζί μου.  Να ασχολήσαι όσο θες. Να μπορώ χωρίς να σκέφτομαι μήπως και σε κουράζω ή αν πολύ σε ενοχλώ - αφού δεν απαντάς και αναλόγως δεν μιλάς για σένα - να μοιράζομαι μαζί σου τις σκέψεις μου κι αυτά που με ανησυχούν. Θα ήθελα να τα μοιράζομαι και κάπως να γινόταν να καταλάβω τι από αυτά σου αρέσει γιατί θέλω να σου χαρίζω το μυαλό μου κάποιες ώρες αποκληστικά και απόλητα στοχευμένο σε σένα. Ώρες μέρες βδομάδες χρόνια μπορώ ακόμα κι όταν μου έδιχνες πως δεν έδινες δεκάρα από τον χρόνο σου. Και δεν γκρινιάζω τώρα, ιστορικά μιλώ. Έχω αλλάξει πολλές φορές τους δρόμους μου για να είναι προς εσένα και βάρεσα τοίχο. Μπορεί να έφταιγε το καρναβάλι μου, το καραβάνι μου, η εξάρτηση στο σεξ, ο εγωισμός, η ανασφάλια στο φύλο, ότι τα παίρνω τις μετρητής, ότι θέλω μόνο αλήθειες, ότι δεν άντεχα την απόρρυψη ή κάτι λίγο. Ακόμα και τώρα για να αντέξω τον αποκλεισμό λέω στον εαυτό μου ότι το κάνεις για να μας προστατέψεις από κάτι που δεν καταλαβαίνω. Πως από παλιά δεν μου έδινες θάρρος, τον χρόνο σου και την εμπιατοσύνη σου να δρω μέσα στον χρόνο σου, για να μας προστατεύσεις από κάτι που δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω τώρα και που πάντα θα έκανα είναι ότι χρειάζεται να έχω τη ζωή μου κοντά σου. Έχω προσπαθήσει πολύ να ανατρέψω με λογική τον ανεξήγητο μαγνητισμό που μου προκαλεί η προσωπικότητά σου. Την ίδια στιγμή που έχω αφιερώσει την ζωή μου στην προσπάθεια να την καταλάβω. Κάθε φορά που αφιερώνομαι με όλο μου το είναι βρήσκονται στο δρόμο μου τα πιο γαμάτα άτομα κι εσύ με αποφεύγεις σχεδόν με μένος ή με μένος και γελάω με τον διάολο που με δοκιμάζει έτσι. Όλες τις προβολές που έχω κάνει τις έχω μετανιώσει πικρά. Είναι στιγμές που παρακαλάω για την αγάπη σου που μπορώ να θυσιάσω και το πιο ένδοξο αίσθημα, αν λέμε το ίδιο, για να μπορούσα λίγο να ακούσω το γέλιο σου, κάποιο παραπονό σου, κάποιο νέο καλλιτεχνικό, να με κατσαδιάσεις για κάποια βλακεία έστω να ακουσω τη γλυκιά σου φωνή να κλείσουμε το τηλέφωνο με ένα ξεψυχισμένο στενάχωρο σ'αγαπώ που πρέπει να κλείσουμε. Να σου μιλάω θέλω πάντα ελεύθερα χωρίς τον τρόμο ότι διακηβεύεται κάτι ή ότί στην πρώτη απερισκεψία μου θα τιμωρηθώ παραδειγματικά. Φαντάζομαι, αν είσαι εδώ, θα έχεις ήδη υπογραμμίσει ως με κόκκινο στιλό όλα τα "λάθη" για να τα χρεισιμοποιείς εναντίον μου. Μπορεί και να είναι κατι άλλο που δεν ξέρω. Όμως θέλω να μιλάμε. Και χαλαρά και σοβαρά και όπως είναι. Σήμερα όταν αποφάσισα να σε πάρω ένα τηλέφωνο να σου πω ένα γειά τι κάνεις, εκείνη την στιγμή ξεβουλώσαν τα αυτία μου και άρχισα να ακουω σαν σαϊμπορ. Και αποφάσισα να σε πάρω μόνο όταν θα βρίσκομαι κάπου κοντά . Λες και υπάρχει το μακριά. Τα χιλιόμετρα δε μου λένε τίποτα, κάνω τόσα κάθε μέρα. Απλά να το συνδιάσω πάλι να στέκει με το υπόλοιπο οικοδόμιμα να έχει λογική βάση και ορθή προοπτική στο κεφάλι μου που στο προσφέρω και δεν το έχεις πάρει ακόμα. Πάλι και πάλι.

Υγ. Μίλα μου.

 Άνοιξέ μου γιατί θέλω να δω εκείνη τη φωτογραφία που δείχνεις την καρδιά σου.

Μου χάλασε το τροφοδοτικό και γράφω από το τηλέφωνο.

ΑνέκΔοτο

 

Μέσα στο πλήθος που είναι έτοιμο να πετροβολίσει είναι ο Χριστός και μπαίνει μπροστά στη Μαγδαλινή και λέει: ο αναμάρτυτος πρώτος τον λίθο βαλέτο. Και βγαίνει μια γριούλα με μια κοτρώνα και μπαμ τη ρίχνει στη Μαγδαλινή. Και λέει ο Χριστός: ρε μάνα δε σου έχω πει να μην ανακατέβεσαι στις υποθέσεις μου...

 

ΒΡΑΔΙΝΟ ΠΟΙΗΜΑ

 

ΒΡΑΔΙΝΟ ΠΟΙΗΜΑ

Όταν λαλίσει η άνοιξη

Είναι να είμαι μαζί σου

Ο κήπος μας να φέρνει 

σε κουρεμένη ζούγκλα

Που μες τα μάτια της πέφτει

Ένα μπουκέτο τσουλούφια

Ιερά για να αγνοείται

 πόσο άχτι σε έχω.

ΑΝΕΚΔΟΤΟ

 

Πεθαίνει ένας και πάει στον παράδεισο. Χαιρετάει τον άγιο Πέτρο κι όπως περπατάει χαζεύοντας τα αγγελάκια να πετάν από το ένα σύννεφο στο άλλο παίζοντας την άρπα τους φτάνει ως το τέρμα του παραδείσου κοιτάει από κάτω την κόλαση μπουζούκια βιολιά κλαρίνα χαμός! Πάει στον άγιο Πέτρο του λέει Πέτρε τι είναι αυτά μπουζούκια στην κόλαση κι εμείς εδώ έτσι. Και του λέει ο άγιος Πέτρος: μάναμου είμαστε λίγα άτομα εδώ πάνω, ποιός να πληρώσει να μαζέψουμε τόση ορχίστρα...

Ας λάμπει ..

 Ω κουκλί μου

 να είσαι η τρέλα μου μόνο εσύ ..

Να βγω με αεροπλάνο να πέσω από τα 10.000 πόδια στην αγκαλιά σου

Να έρχομαι και να φεύγω

 άγρια γλυκά και τρυφερά

πόσο σε θέλω ..

Να πιάσω βίδες και τρυπάνια για να φτιάξω το κρεβάτι μας, με υλικά του δάσους και του δρόμου κι ας το βάλουμε όπου θες

-χατίρι δε θέλω να σου χαλάσω κανένα-

Γιά να με αφήνεις λίγο να νομίζω πως σου εξουσιάζω το κορμί   πως το μπορώ διότι υπερτερώ τάχα σε μυική δύναμη

Ω μωρό μου θέλω να σε λιώσω να σε φάω να σε πιώ να μεθύσω να σου κάνω και περιγραφή 

στο αυτί

Πόσο σε θέλω 

και μου λείπεις. Και δεν μπορώ να ησυχάζω

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΟ ΠΟΙΗΜΑ

 

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΟ ΠΟΙΗΜΑ

 

Είσαι η τρύπα που σκαλώνει το δάκτυλο

στην κάλτσα

Είσαι το παιδικό καλτσόν με το μεγάλο λάστιχο

που ο καβάλος του όλο πέφτει ως τα γόνατα

και η μαμά μου με ζώνει

Είσαι η τροφή που κολλάει στα δόντια

για να περνάει από εκεί συνέχεια η γλώσσα μου

Είσαι το μαγκωμένο πόμολο που αφήνει 

την πόρτα ανοιχτή.

By Anna Kelaidi

 

Με έστειλε. Μόλις το έλαβα...

Σκέψεις :

ο χαμένος χρόνος είναι στη μνήμη

με τα συναισθήματα που έχουν οι λέξεις του

ο χαμένος χρόνος είναι χρόνος που δεν πέρασε, 

που δεν βγήκε ως τώρα από μέσα μας

ο χρόνος αυτός, όπως τον βίωσα, βρίσκεται 

ανάμεσα

σε δύο τόπους. Ο ένας είναι η Στροφιλιά

και ο άλλος το Χορευτό.    

Μη ρωτάς.

 Το βίντεο είναι πολύ δυνατό

Βραδείας καύσεως που λέμε.

Με άφησε του τόπου.

Να νιώθω την αγάπη 

Τη ρίζα το νόημα το μαζι

Μέσα στον άσκοπο χρόνο.

Αντικειμενικά πώς να το κρίνω...

Σαν τέχνη είναι τέλειο!

μόνο Χαρούλα

 Δώσ'μου μια μέρα

Να κατοικήσω στα μάτια σου Δώσ'μου μια νύχτα να παραδώσω ψυχή Σαν τον αγέρα Σφυρίζω στα μονοπάτια σου Τη μοναξιά μου δεν την ξεπλένει η βροχή Αχ πουλάκι μου στο λέω Καταστράφηκα Δίχως τη δική σου αγάπη Μα στη δίνη του μυαλού μου Αντιστάθηκα Μη σε χάσω και χαθώ Δώσ'μου ένα δρόμο Να περπατήσουν τα πάθη μου Να βρουν τη χώρα Που τα όνειρά σου καρατάς Γίνε ποτάμι Να παρασύρεις τα λάθη μου Κι αν θες να φύγεις Θα γίνω δρόμος να πας Αχ πουλάκι μου...

ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ

Τώρα κατάματα

κοιτάζω τη βαθιά, θλιμμένη θάλασσα νυχτώνει γύρω εδώ κι εκεί χαράματα στον άγνωστο τον κόσμο που ξυπνάς Πώς να κοιμήθηκες κι αν έχει παγωνιά, γερά θα ντύθηκες; αχ, να ‘μουνα η μέρα που γεννήθηκες να σου ‘δινα την πρώτη σου αγκαλιά Την πιο μεγάλη θάλασσα τα πιο μεγάλα κύματα βουνά, γκρεμούς και φράγματα τα έβαλα ανάμεσα σε σένα σε σένα και σε μένα Τα έχτισα τα ύψωσα τα σύνορα πώς στέκουν τώρα έτσι τσακισμένα πώς στέκουν τσακισμένα μες στο μυαλό πώς πέφτουνε τα σύνορα και όλα πάλι δείχνουνε εσένα Λοιπόν κατάσαρκα τη φόρεσα εγώ την γκρίζα θάλασσα με μια βουτιά ό,τι ήμουνα αντάλλαξα τη σιγουριά με το άγριο του καιρού Πώς θες τα σώματα να ζουν σαν να μην έχουνε ονόματα να πάψουν να κρατάνε αποτυπώματα να πάψουν να θυμούνται τι αγαπούν;

..μωρό μου Το όνειρό μας

Θυμάσαι τις μέρες εκείνες σαν δυο τρελοί που είχαν κλειστεί σ' ένα όνειρο έξι μήνες έφυγε η τρέλα μείναν μόνα τους τα μάτια και η ζωή μας νοικιαζόμενα δωμάτια Ψάξε στ' όνειρό μας μήπως και βρούμε πουθενά τον εαυτό μας ίσως το λάθος να μην ήτανε δικό μας Ψάξε στ' όνειρό μας μήπως έχουμε ξεχάσει αυτό που απέναντι μπορεί να μας περάσει Θυμάσαι τις μέρες εκείνες που βάζαμε σκληρό χαρτί στου ποδηλάτου τις ακτίνες τρέχαν τα νιάτα μας σε μία κατηφόρα κι ήρθαν τα χρόνια και μας έκοψαν τη φόρα

Ψάξε στ' όνειρό μας μήπως και βρούμε πουθενά τον εαυτό μας ίσως το λάθος να μην ήτανε δικό μας Ψάξε στ' όνειρό μας μήπως έχουμε ξεχάσει αυτό που απέναντι μπορεί να μας περάσει

Ότι κι αν λέμε

Ότι κι αν γίνει, ότι κι αν είναι αυτό καλή καρδιά πες, μάτια μου, πες το και γραφτό Σου είχα πάντα στη ζωή μου αδυναμία Ιδρώτα μου κι αναπνοή κι επιθυμία Τώρα ξεσπάει φωτιά σε βράχια ξύλινα Τον άνθρωπο που τον λυγάς και σ' αφήνει Σαν άνθρωπο ετούτη η γύμνια τον ντύνει Α, ρε καρδιά Ότι κι αν λέμε, κόντρα στην αντοχή Θαμπή στεριά, αχ, κι άρρωστη θα' ναι κάθε αρχή Παραθυράκι η ζωή χωρίς μια θέα κι η καληνύχτα σαν πληγή του Προμηθέα τέλος κι αρχή, αρχή για τόσο τίποτα

Τα καλύτερα θα ρθούν

Δεν είναι που αργείς να 'ρθεις πάλι
το ξέρω μ' αγαπάς κι είναι αρκετό
Δεν είναι οι φωνές που 'χω βάλει
μα έχω τη μοναξιά για ουρανό

Τα καλύτερα είναι αυτά που ακόμα δεν έχω γευτεί
αφού κρύβεται το αύριο σ' ότι έχω ονειρευτεί
Τα καλύτερα θα 'ρθουν μάτια μου δεν ανησυχώ
φτάνει το δικό σου πρόσωπο να βλέπω όταν ξυπνώ

Δεν είναι που αργείς να 'ρθεις πάλι
το ξέρω μ' αγαπάς κι είναι αρκετό

Δεν είναι που η καρδιά φοβάται ...τρέμει
μα έμαθε με σένα έτσι να χτυπά
Είναι το δάκρυ που δεν περιμένει
και μέχρι να φανείς αργοκυλά

Τα καλύτερα είναι αυτά που ακόμα δεν έχω γευτεί...

..

Ποιος σκότωσε τα όνειρα, πες ποιος έκοψε τόσες στιγμές τις μικρές ανθισμένες χαρές Δείξε μου ποιος ποιος χρόνος περνώντας κι αυτός με ένα δρεπάνι σκυφτός πώς θέρισε όλο το φως Αχ, ένα φιλί... Στην πόλη οδηγώντας αργά τα σπίτια, μπαλκόνια γυρτά ζωές που θα κρύβουν κι αυτά... Πώς έγινε, δες πως στένεψαν τόσο οι οροφές πώς γίναν κουτιά οι καρδιές Ποιος σκότωσε τα όνειρα, πες Ένα φιλί και τα όνειρα γίνονται πάλι θέλω ένα φιλί Μόνο ένα φιλί η ζωή δανεική και μικρή μα στα χείλη σου μοιάζει μεγάλη θέλω ένα φιλί Σε βρίσκω στο πλήθος ξανά στους δρόμους που η πόλη σχολά απροβλεπτη που είν' η ομορφιά Πάλι γελάς αμήχανα λίγο κοιτάς Τι κοιτάς; Αγκαλιά να με πάρεις, δες κανείς δε μας σκότωσε εμάς

ένα φιλί θέλω ένα φιλί... μόνο ένα φιλί

.. μόνο ένα φιλί

 

Τις νύχτες που υποφέρω πολύ ώστε φτάνω να μην αντέχω τα ρίχνω όλα πάνω σου. Τα βάζω μόνο μαζί σου σα να είσαι εσύ που μου στερείς την ύπαρξη. Που δεν καταλαβαίνω πώς έχω επιβιώσει να κοιτώ τη ζωή μέσα από μια αρένα κατακόκκινη να πατώ επί πτωμάτων.  Ένα χωράφι γεμάτο παπαρούνες και βατώνες από άγριες τριανταφυλλιές. Για να σε συναντήσω στον Μαραθώνα σου φέρνοντάς σου το Μήνυμα από τη Σπάρτη. Να αντέξω μέχρι εκεί. Να αντέξω την αφυδάτωση από έρωτα που ούτε μόνη μου δε μπορώ να τη βρω. Και πεθαίνω. Σε μιαν απόγνωση μιαν άγνωστη χώρα χωρίς ταυτότητα με ολική αγευσία στα βασανιστικά δευτερόλεπτα του απλανούς που σε ψάχνει κρατώντας σφιχτά τα χαρτιά και το στυλό εκπνέω από μισάνοιχτο στόμα. Ξεροκαταπίνοντας σάλιο. Τρώγοντας το χέρι μου δαγκώνοντας τα χείλη αγκαλιάζοντας τα γόνατά ακούγοντας το αλύχτισμα να καλύπτει το κελάρυσμα στης νύχτας τον αφουγκρασμό. Γιατί δε μπορώ να περιμένω ούτε λεπτό κι έχουν περάσει αιώνες. Τόσοι όσοι σε θέλω κι όσες οι ταλαντεύσεις του εκκρεμούς που πήγαν κι έκατσαν πάνω του όλα τα σμήνη του μυαλού και το σταματήσαν. Να δείχνει την ώρα που θα μου επιτρέψεις να σε αγγίξω. Για να σπάσει η τεράστια κλεψύδρα του κόσμου να πέσουν ελεύθερα όλα τα χώματα του σύμπαντος και να γίνει η Γη Γη οι πλανήτες πλανήτες τα σύκα σύκα και η σκάφη σκάφη. Εσύ εσύ κι εγώ εγώ. Η ζωή Ζωή ο έρωτας έρωτας και το αθάνατο θάνατος.     Όταν υποφέρω πολύ και σκέφτομαι αυτό που με γιατρεύει κλείνω τα μάτια μου και εισπνέω βαθιά λύνομαι ταξιδεύω ερεθίζομαι. Μα δεν υπάρχει τρόπος να σωθώ μόνο δρόμος. Γι’ αυτό σου το λέω άλλη μια φορά έρωτά μου δε χωράμε εμείς στα παράμερα. Άσε με να σε αγκαλιάσω στο φως στα λιβάδια στις βουνοκορφές στις πλατείες στα πάρκα. Δε με νοιάζει το που ούτε το πώς με απασχόλησε. Θέλω μόνο να μου δώσεις για να φροντίζω -όλα- τα όνειρά σου.

Πήδασος 3

 ..

..

..

..

..

..

..

..

..

..

(photos by me / σήμερα) 

Χ____Α

 Ο έξω.  Ν έξω.  Δεν είναι τα Χρόνια. Δεν είναι το Χαχαχα. Πάλι κρεμάλα. Πάλι Φωτιά. 

Έχω βρει τον πιο όμορφο και ταιριαστό δρόμο. Το πιστεύω ότι έχω βρει έναν δρόμο της προκοπής. Όχι αδιέξοδο. Και θα γινόταν και ωραία ταινία. Χωρίς καν να χρειάζεται τέλος. Χωρίς κλισέ ή πιθανές ανασφάλειες και χαζομάρες . Η αλήθεια είναι ότι είμαι απλά σε έναν δρόμο. Στον δρόμο που θέλω. Για μια πόλη που την έχω δει πες σε καρποστάλ. Ένα ηλιοβασίλεμα που καρτερούσα να ευχηθώ να ζήσω στον ήλιο. Αυτά που κάνουμε μ΄αρέσουν. Αυτό που με κάνεις να νιώθω, για σένα. Να θέλω. Αυτό που βρίσκω μέσα μου ψάχνοντας να καταλάβω τον κόσμο που κοιτάς. Το πώς τον κοιτάς. Που θέλω να καταφέρω να σε κοιτάξω, να συνεννοηθώ μαζί σου μια φορά. Να σπάσω την φόρμουλα. Να την ερμηνεύσω κάπως που να δουλεύει με τους συνδυασμούς που φτιάχνει και η δική μου οπτική. Υπάρχουν πετυχημένοι συνειρμοί, το έχω δει να δουλεύει! Να λέω «Βαγγέλη» και να κλείνει η πόρτα. Α! Να πω το όνομά σου και να ανοίξει! γίνεται;   ..   Έχω στον ώμο μια ρωγμή από ένα φτερό που έχει γεννηθεί και μπορεί να αφήσει ένα "μικρό" σκάσιμο. Έλα, τι σε πειράζει; Τι σε προβληματίζει;   .. πες μου ένα όνειρό σου να στο φτιάξω.

Αγάπη μου

 Σήμερα ένιωσα πολύ άντρας. Άντρας με αρχίδια τανούκι. Κοίταξα με νόημα τον ουρανό και του είπα: μια μέρα σε αυτό το δημαρχείο θα την παντρευτώ. Και θα φύγουμε για το ταξίδι του μέλιτος σε ένα ποταμόπλοιο στον Νείλο. Θα μηραστεί η ζωή μας στα χωριά μας στην Αθήνα και τη Γαύδο. Ή και κάπου που θα ανακαλήψουμε μαζί. Μάλλον με είχε συνεπάρει το κλίμα των γεγονότων γιατί άλλη μια φορά έχω σκεφτεί να παντρευτώ κι αυτή ήταν πάλι μαζί σου. Κατα βάθος με φτιάχνει περισσότερο η ιδέα της καυτής χιλόπιτας που θα φάω όταν σου κάνω μια τέτοια πρόταση. Μπορεί να έχω κάποια ελπίδα αν στην κάνω με το πιο  αλήτικο ύφος που διαθέτω και με τα πιο άγρια λουλούδια που μπορώ να βρω. Με περόνη από χειροβομβίδα για δακτυλίδι και τέτοια. Σίγουρα θα τσακωθούμε χοντρά εκείνη τη μέρα θα τρέχουν σκέψεις από τρελά παράπονα πονεμένου έρωτα. Ποιός σε τράβαγε φωτογραφία τότε, ποιανού είναι το σπίτι που τράβηξες τη φωτογραφία εκεί, για ποιόν ήταν το για σένα κι άλλα τέτοια παθολογικά τελιώματα που δε θα είναι μέσα σε λέξεις αλλά μέσα σε σαλεμένα φιλιά στα κορμιά μας.   Σήμερα ήμουν στη γέφυρα και σ' αγκάλιαζα. Σ' αγκάλιαζα όλη μέρα.

Συννομιλία με φωτογραφία

 Μπορείς σε παρακαλώ να μην το ανεβοκατεβάζεις; Να την αφήσεις εκεί που ήτανε. Εκτός κι αν είναι τόσο γλυκιά η σκέψη σου πως φροντίζεις έτσι να κοιμηθώ σήμερα μια στάλα παραπάνω.   Ευχαριστώ.    Τι κάνεις; 

 

Δεκάδες σκέψεις. Χιλιάδες πράξεις. Εκατομμύρια. Η δύναμη που πιέζει τα βλέφαρα μου προς τα πάνω σπρώχνει τα οράματα πιο πάνω τα σφηνώνει μέσα στο μυαλό λες και πατάει τα θεραπευτικά σημεία του. Και από την καρδιά πάλεται ως και το δέρμα. Δεν ξέρω τι να σου πρωτοπώ. Θα δεις. Όνειρό μου αγάπη μου δίνω τόση ενέργεια που γελάω καμιά φορά που σκέφτομαι πως όταν καταφέρω να σε αγκαλιάσω θα αποκοιμηθώ εκεί καμιά βδομάδα να αναπληρώσω από την υπερπροσπάθεια και θα νομίσεις πως μου πέρασες και πως ήταν απλά ένα πείσμα. Και μετά να πρέπει πάλι να τα κάνω όλα από την αρχή για να σε κερδίσω.. 

Εκατομμύρια ώρες και πάλι

Σ' αρέσει να με διαλύεις. Να λέω του κόσμου τις χαζομάρες για να κοροϊδεύω την αμηχανία μου. Να κάνεις όλη την άμυνά μου να παραπατά. Σ΄ αρέσει να γκαζώνεις όταν ουρλιάζω πως φτάνει! Να με βλέπεις να κομπλάρω, να βασανίζομαι, να τρελαίνομαι, να γίνομαι για σφαλιάρες. Να αρπάζουν τα φρένα μου. Δεν εξηγήται αλλιώς. Κάτι λένε τα χείλη σου αλλά εγώ έχω κουφαθεί όμως ακούω τη φωνή σου και δεν βλέπω τι λέει. Μυρίζει σαν αίμα. Όπως και το βλέμμα σου. Έρχομαι πολύ κοντά του, πολύ κοντά, τόσο που θέλω να ασχοληθώ κάποια στιγμή και με την πλάτη σου. Με τους ώμους σου  κι εκεί που ξεκινάν τα μαλλιά σου. Με όλη τη ραχοκοκαλιά σου να στροβιλιστώ.  Θέλω να διαλυθούμε μαζί. Είναι χιλιάδες οι μέρες που το σκέφτομαι. Ο ήλιος μου βγαίνει και πέφτει στα μάτια σου. Όλες οι λέξεις μου είναι η γλώσσα που θέλει να ανοίξει το στόμα σου. Συνέχεια. Μου λείπουν αισθήσεις.  Θέλω να ξέρω τα πάντα. Ότι έχω γράψει δε φτάνει ούτε στο ένα χιλιοστό. Τα βάζω όλα και τα καίω σε αυτή τη φωτιά και   πάει   ως τον ουρανό ..  Καλημέρα 

Αχάνια

 

Έτσι όπως με βγάζεις έξω από τη στροφή 

για να αφήνω την τελευταία μου πνοή 

στον πάτο της χαράδρας 

Κάποια στιγμή θα κόψω τις φτερούγες σου 

με τα δόντια μου  

Αφού τις έχω μουλιάσει 

πρώτα με σάλιο για ώρες 

Ή μια γλυκιά θηλιά από φιλιά στον λαιμό σου

μπορεί να κάνει την ίδια δουλειά.

Γυναίκα.  

Να λες το κα 

και να σπάει τα σαγόνια σου.

Τι θα γίνει

 

είναι ένας χασικλής στην έρημο και όπως έχει στεγνώσει από τη δίψα και ψάχνει να πιεί νερό πέφτει πάνω σε ένα τζίνι. Το τρίβει και βγαίνει το τζίνι. Του λέει έχεις τρείς ευχές. Α ! θέλω ένα τσιγάρο να το ανάβω και μόλις τελειώνει να ξαναγίνεται από την αρχή. Μπαπ του το φτιάχνει το τζίνι το ανάβει Α! Τραβάει τραβάει μερικές -λαγουδίστικες- Α! Τι θα γίνει του λέει θα κάνεις τις άλλες δυό ευχές; Πάτα μου άλλα δύο ίδια του λέει και φεύγεις.    .. πέθανε από τη δίψα . 

Με πέθανες

 

,

Καλημέρα

 

Από τα μάτια σου έρχεται

το πρώτο φως της μέρας χαρισμένο

Θέλω να δω το πρόσωπο σου

από έρωτα  χορτασμένο

 

-Να το δω εννοώ πρώτα από όλους τους άλλους εγώ-

Να δω το μακάριο χαμόγελο σου με όλους τους μυς του

από της ευτυχίας την εξάντληση χαλαρωμένο

 

Να έχω το μπράτσο μου στον λαιμό σου πλεγμένο 

και να σε κοιτώ

Να σε φιλώ να σ’ ανασαίνω

 Και τι άλλο μπορώ από τη ζωή να προσμένω δε ξέρω,

 

αφού ..

 

Από τα μάτια σου έρχεται

το πρώτο φως της μέρας χαρισμένο

Θέλω να δω το πρόσωπο σου

από έρωτα  χορτασμένο.

-Εννοώ να το δω πρώτα από όλους τους άλλους εγώ-

Το κατράμι της νύχτας λαμπυρίζει

 

Το κατράμι της νύχτας λαμπυρίζει

Το κατράμι της νύχτας λαμπυρίζει. Η γη γυρίζει. Η ζωή αρχίζει. Ναι! Το κατράμι της νύχτας λαμπυρίζει.

ΔΥΝΑΜΙΤΗ ΜΕ ΦΥΤΙΛΙ

 

 

Η ανεξήγητη αίσθηση που οι λέξεις δε χωράνε

Βάζει το χέρι μου στο στόμα μου

Για να κοιτώ τα δέντρα που ο άνεμος λικνίζει.

 

Είναι αυτή που άξαφνα την χούφτα μου γεμίζει

Κι ύστερα ολόγυρα κάτι με σφίγγει και αναριγώ.

 

Είναι μια πάχνη από ανάσα που από άκρη σ’ άκρη με τυλίγει

Γέρνω απάνω της  κι αρχίζω να πετώ

Σε έναν δερμάτινο ουρανό με ψάρια που γλιστράνε

Σε σύννεφα που έχουνε οάσεις μέσα τους 

με κήπους κρεμαστούς

 

Τους οπλισμένους σου μαστούς

Την λίμνη της κοιλιάς σου

και το οξυγόνο μου

που είναι τα φιλιά σου ..

 

 

 

…  έτσι για να ακούγετε στέρεο το «δυναμίτη με φυτίλι»

 

κουκούτσια

 

Είναι ένας και τρώει κουκούτσια. Τον βλέπει ένας άλλος και του λέει:

- καλά τρως κουκούτσια;

- ναι διάβασα ότι κάνουν πολύ καλό στον εγκέφαλο, σε κάνουν πιό έξυπνο

- μου δίνεις και μένα λίγα;

- ορίστε πάρε δέκα, κάνουν δέκα λεπτά το ένα

- με ένα ευρώ παίρνω δυό μήλα

- είδες! άρχισαν κιόλας να επιδρούν!

Ονειρεύομαι όπως σα να εύχομαι

 

Θυμάμαι κάτι από ταινία που τρέχουνε δυο σα χαζοί σε μια αμμουδιά και χαμογελάω. Θυμάμαι διάφορα. Η μνήμη μου είναι φωτογραφική και τρώω φλασάκια. Θάβομαι σε μια κατολίσθηση  από εικόνες. Τινάζομαι, ανοίγω το βήμα μου, ανοίγω κι άλλο το βήμα μου.  Στη λεωφόρο. Θα βρω μια θέση στη λεωφόρο. Αν δεν μου την εγκρίνουν άμεσα θα κάνω το δικό μου. Θα ζητάω να με τοποθετεί στα κενά ο επόπτης, θα τους πιέζω με υπομνήματα και κοινοποιήσεις στο υπουργείο. Έχω δικούς μου τρελούς τεχνοκράτες και θα βρουν τον μπελά τους μαζί μου. Εξασκούμε ήδη στην επιθετική σεμνότητα. Δεν μπορεί κανείς να μου στερήσει το δικαίωμα μου, να παρακωλύσει το κέρδος μου. Το λέει το καταστατικό καθαρά και έχω μελετήσει την εφημερίδα της κυβερνήσεως και δε θα βρεθώ πουθενά παραβάτης. Θα πρωτοτυπήσω και θα κερδίσω. Καθόλου δεν αμφιβάλω για το σκέλος αυτό.  Μετά δεν ξέρω τι παίζει. Μετά δεν έχω ακόμα κάποια ιδέα για το μετά. Κάποια εξυπνάδα της προκοπής δηλαδή να λύσει το μυστήριο, να φτιάξει την συνναστρία, να δημιουργήσει μια συγκυρία, μια ευνοϊκή ατμόσφαιρα. Εντάξει έχω μια ιδέα. Εξαρτάται όμως. Ύστερα από ένα σημείο πέφτει πάνω σου. Ονειρεύομαι όπως σα να εύχομαι. Απαγορεύεται να ξεστομίσω ή να γράψω κάτι γι' αυτό.  Θέλω να ζήσω να προλάβω να τα καταγράψω όλα. Μπορεί σε μια περίοδο που θα είχαμε χωρίσει για λίγο ή που θα θέλαμε να νοσταλγούμε μαζί. Τα πράγματα που πήγαινα, και τώρα τρέχουνε από μόνα τους, με σπρώχνουν. Θέλω να γράψω ποίηση, σκέφτομαι να γράψω για τα ζώα. Δεν θέλω να γράψω για μας μήπως και χαλάσει η ευχή.  Αποφεύγω να φαντάζομαι και για να μην υποφέρω. Αλλά δέχομαι τσιμπήματα ακόμα και από το ασυνείδητο ώρες ώρες. Κι όταν μιλάω ακόμα κι έτσι χαλαρά και για τέτοια θέματα.    Θα σιγουρευτώ ποτέ αν θες να είσαι ο κόσμος μου; Μα ούτε και μπορώ να διανοηθώ κάτι άλλο. Νομίζω ότι είμαι στον σωστό δρόμο. 

ανέΚδοτα

 

• Άνοιξε εστιατόριο στο φεγγάρι. Ελαφρύ φαγητό αλλά καθόλου ατμόσφαιρα.

• Είναι μια έγκυος στη στάση Κολιάτσου και την ρωτάει ένας εκεί

- Τι περιμένετε;

- Λεωφορείο.

- ... ( καλά με τρανσφόρμερς πήγε αυτή! )

ΠΑΒΩΚΑΙΚΙΝΩΤΑΝΓΑΝ

 

Όχι όχι όχι, δε θα σε αφήσω να μου τη σπάσεις. Ξέρω που πάω και τι νιώθω. Προσπαθώ με τόσο κόπο να καταλάβω τι έχεις μέσα σου και για πρώτη φορά βρήκα μια βάση. Θα ήθελα να άντεχα τον χρόνο για να προπονηθώ με ανθρώπους πριν το κάνω για σένα, αλλά δεν αντέχω τον χρόνο τον μακριά σου. Γι' αυτό σίγουρα κάνω παραπάνω λάθη αλλά με εσωτερική διαδικασία τα παίρνω όλα πάνω μου και προχωρώ τις πράξεις της προσέγγισης. Αυτό με κάνει να θέλω τον πηγαίο λόγο να κάθεται για λίγο τουλάχιστον στο συρτάρι. Και κάνω μια εξαίρεση τώρα, κι ίσως κάνω και άλλες γιατί νιώθω πως η προσπάθεια να σου μιλάω πάνω σε αυτό που περνάω έχει μεγάλη σημασία όσο κι αν συνεχίζουν, όπως φαίνεται, να πυροβολούνται πάλι οι σκέψεις μου. Με αποτέλεσμα να υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι πώς να είναι αυτός ο Δ. Να μη με νοιάζει. Ας είναι όλο μια εμπειρία που απλά με κάνει καλύτερη, με γιατρεύει, με ξυπνά. Θέλω αυτό που είναι στο πίσω μέρος του μυαλού μου, το όνειρό μου να είμαι το όνειρό σου, που είναι πλέον το συναίσθημά μου να είναι το συναίσθημά σου. Θέλω να μπορώ να σε φέρνω μπροστά μου και να μην παραλύω, να μην με κάνει ότι θέλει η διέγερση, να διαλύω τους φόβους, να μένει μόνο η χαρά της ευγνωμοσύνης που αξιώνομαι κάτι τόσο μεγάλο.   Ναι, φαντάζομαι μπορεί να υπάρχει έλεγχος αλλά ποτέ δεν θα γίνουμε ρομπότ. Είμαι κι εγώ του μαζώ-χ- αλλά στην προκειμένη δε μου κολλάει γιατί βλέπω μπροστά φως. Μπορεί τα διαδικαστικά, λόγο της καραντίνας, να είναι στον ύψιστο βαθμό δυσκολίας αλλά τα διαδικαστικά είναι διαδικαστικά, δηλαδή πράγματα που λύνονται και είμαι στην τελική ευθεία. Έχεις δίκιο πως τα ρεμπέτικα και τα λαϊκά δεν μπαίνουν σε γυάλα και πως το τζάμι που τα είδα ήταν η δική μου γυάλα. Σου είπα πως θα κάνω και λάθη. Που κάκως τα λέμε λάθη γιατί είναι εμπειρίες με αρνητικά και θετικά βιώματα. Θέλω τα βιώματα μαζί σου. Και δε με νοιάζει τώρα τι χρώμα θα έχει αυτό που θα βρω ή αν τελικά αυτό που θα βρω θα είναι μια ακόμα παρεξήγηση μεταξύ μας. Δεν μπορώ ακόμα να αποκλείσω τις τελείως τρελές συμπεριφορές από μέρους μου αλλά πιστεύω πως η πιθανότητα έχει μειωθεί στο ελάχιστο γιατί έχω χαρτογραφήσει τις διαδρομές του εγκεφάλου μου και δεν χάνομαι για ψήλου πήδημα. Τα ξέρεις γιατί εσύ τα έχεις κατακτήσει πολύ νωρίτερα από εμένα και δεν θέλω να το σκέφτομαι άλλο αυτό γιατί νιώθω πολύ ηλίθια με τις ηλιθιότητες που έχω κάνει. Ότι χρεώνομαι όσο μιλώ και θα βαριέσαι κι όλας. Όχι Όχι όχι, δε θα σε αφήσω έτσι να μου σπάσεις το ηθικό! Έχω δυνατά σημεία, σπάνια χαρίσματα κτλ. Κι αυτά θέλω να σου τα φέρνω χωρίς πίεση και φόβο. Το ότι σε βρήκα πριν δω τον κόσμο πραγματικά σημαίνει ότι σε βρήκα μέσα μου γιατί είσαι μέσα μου από πάντα και δε θα σε χάσω ποτέ. Και κανένα κριτήριο δεν είναι καλύτερο από αυτό. Όσα κριτήρια κι αν αποκτήσω όπως θα εξελίσσομαι. Αγάπη μου   μου λείπεις πολύ. Οι ανάσες μου αλλάζουν όταν σε σκέφτομαι, ακόμα και στην πιο απλή εικόνα. Δεν θέλω να το παθαίνω αυτό έτσι με τον αέρα.   Ούτε ποίημα θέλω να  το κάνω έξω από το βίωμα. Με στερείται η  ποίηση για χάρη σου! Αδιαφορώ για τα γυμνάσματα που θα έβγαιναν, που θα τα στερηθούν μεθαύριο τα πανεπιστήμια. Γιατί θέλω το ταυτοποιημένο βίωμα. Έχω βέβαια και μια άλλη ιδέα για ποιήματα γραμμένα από βέλη. Θέλουν όμως πολύ χρόνο και μελέτη. Δηλαδή χρειάζονται περιόδους σιωπής γιατί ο δίσκος αυτός κάνει το μυαλό να μη χωράει παράλληλες ιδέες για δράση και την όποια παρουσίαση.  Και τώρα εγώ τρέχω. Γεννάει η αμοιβάδα του σημείου που βρίσκομαι στη Γη . Φτιάχνω τα σημεία που θα σταθώ. Φτιάχνω τον μοχλό που θα κινήσει το σύμπαν μου για να πέσει πάνω σου και να σε λιώσει. Να γίνουμε ένα. Μωρό μου. Τώρα που δεν έχω πια εξάρτηση από το σεξ, θα κάνουμε μια μέρα έρωτα; Εννοώ όλη μέρα. Κάθε μέρα. Ώσπου να κυλίσω  στην εξάρτηση σου. Όταν γίνει αυτό θα δοκιμάσω να κόψω το CBD. Εσύ; Θα μου πεις τι κάνεις;       

      

Γι' αυτό

 

Ανακαλύπτω τις αναλογίες του κόσμου! Είναι καταπληκτικό. Αναγνωρίζω συμπεριφορές. Διακρίνω χαρακτηριστικά. Η ευδαιμονία είναι παντού σήμερα. Γιατί βλέπω πως οι αναλαμπές που είχα μέσα σε κάποια ποιήματα ρίζωσαν ανθίζουν, καρπίζουν σε αφθονία. Μπορώ και κρατώ σταθερά. Τόσο αργά κι όμως γάργαρα. Κοιτώ τον κόσμο. Ήθελα σήμερα να με σκεφτόσουν. Γιατί είχα μια παιδική χαρά για αυτά τα ώριμα που καταφέρνω. Σίγουρα με σκεφτόσουν και χαμογελούσες. Ίσως πάλι μπορεί και να έπεσα πάνω σου στον ήχο αλλόχρονων σκέψεων. Ποιος ξέρει.  Όπως και να έχει μου έπεφταν οι απαντήσεις βροχή. Γι’ αυτό γι’ αυτό και γι΄ αυτό  κάναν τα κλικ που καθάριζαν το πλάνο μου στο φακό. Ε λοιπόν δεν είναι άσχημα. Είναι πανέμορφα και με τίποτα δε θα δω την γεωμορφία των ζωών μας για τρελά εμπόδια και απροσπέλαστα εδάφη.  Έχω την ομορφιά σου και την αγάπη μου για αυτή. Την αγάπη σου και την ομορφιά της. Να μου παίζει ψαγμένα, ευαίσθητα, ποπ, ανατολίτικα κι αφρικάνικα μπλουζ, αμανέδες, ροκ μπαλάντες και ρυθμούς αρχέγονους. Τα λαϊκά και τα ρεμπέτικα σαν να μπήκαν στη γυάλα. Να μην ξεχάσω να τα ταΐσω και να τους αλλάζω νερό. Εσύ θα μου πεις το πρωί τι κάνεις; Έχω απορία. 

     

Μελάνια

 

-Γιατί στον λευκό οίκο έχουν πρόβλημα με τους εκτυπωτές;

- ...

-Γιατί δεν έχουν πλέον μελάνια

- ...

- Μελάνια Τράμπ.

Καλημέρα

 

Αν έμεινε κάτι να πω

είναι μόνο γλυκόλογα

Να σε κοιτώ για να στα πω

Κι άλλο τίποτε δε βρίσκω

Μια καλημέρα 

βγαλμένη από τα μύχια.

 

Τρείς ευχές

 

Ήτανε λέει μια πριγκίπισσα που ήθελε να είναι χαρούμενη όλη τη βδομάδα. Κι όπως ακούω το παραμύθι σκέφτομαι αυτό το παραμύθι πρέπει να το ακούσω γιατί μιλάει για μας. Και όπως σκέφτομαι εμάς και δεν ακούω τίποτα.. κάποια στιγμή ακούω να λέει: κι έτσι βρήκε τη λύση. Πετάγομαι τότε ρωτάω: Τι βρύση λύκε! -;- Ενώ ήταν να πω: Τι λύση βρήκε!  Η απάντηση είναι:  Ένα ματζούνι.    Μας φώτισε!