Καθυστεριμένη απάντηση

 

Ναι. Θα ήθελα στα πιο τρελά ονειρά μου να ασχολήσαι όλη μέρα μαζί μου.  Να ασχολήσαι όσο θες. Να μπορώ χωρίς να σκέφτομαι μήπως και σε κουράζω ή αν πολύ σε ενοχλώ - αφού δεν απαντάς και αναλόγως δεν μιλάς για σένα - να μοιράζομαι μαζί σου τις σκέψεις μου κι αυτά που με ανησυχούν. Θα ήθελα να τα μοιράζομαι και κάπως να γινόταν να καταλάβω τι από αυτά σου αρέσει γιατί θέλω να σου χαρίζω το μυαλό μου κάποιες ώρες αποκληστικά και απόλητα στοχευμένο σε σένα. Ώρες μέρες βδομάδες χρόνια μπορώ ακόμα κι όταν μου έδιχνες πως δεν έδινες δεκάρα από τον χρόνο σου. Και δεν γκρινιάζω τώρα, ιστορικά μιλώ. Έχω αλλάξει πολλές φορές τους δρόμους μου για να είναι προς εσένα και βάρεσα τοίχο. Μπορεί να έφταιγε το καρναβάλι μου, το καραβάνι μου, η εξάρτηση στο σεξ, ο εγωισμός, η ανασφάλια στο φύλο, ότι τα παίρνω τις μετρητής, ότι θέλω μόνο αλήθειες, ότι δεν άντεχα την απόρρυψη ή κάτι λίγο. Ακόμα και τώρα για να αντέξω τον αποκλεισμό λέω στον εαυτό μου ότι το κάνεις για να μας προστατέψεις από κάτι που δεν καταλαβαίνω. Πως από παλιά δεν μου έδινες θάρρος, τον χρόνο σου και την εμπιατοσύνη σου να δρω μέσα στον χρόνο σου, για να μας προστατεύσεις από κάτι που δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω τώρα και που πάντα θα έκανα είναι ότι χρειάζεται να έχω τη ζωή μου κοντά σου. Έχω προσπαθήσει πολύ να ανατρέψω με λογική τον ανεξήγητο μαγνητισμό που μου προκαλεί η προσωπικότητά σου. Την ίδια στιγμή που έχω αφιερώσει την ζωή μου στην προσπάθεια να την καταλάβω. Κάθε φορά που αφιερώνομαι με όλο μου το είναι βρήσκονται στο δρόμο μου τα πιο γαμάτα άτομα κι εσύ με αποφεύγεις σχεδόν με μένος ή με μένος και γελάω με τον διάολο που με δοκιμάζει έτσι. Όλες τις προβολές που έχω κάνει τις έχω μετανιώσει πικρά. Είναι στιγμές που παρακαλάω για την αγάπη σου που μπορώ να θυσιάσω και το πιο ένδοξο αίσθημα, αν λέμε το ίδιο, για να μπορούσα λίγο να ακούσω το γέλιο σου, κάποιο παραπονό σου, κάποιο νέο καλλιτεχνικό, να με κατσαδιάσεις για κάποια βλακεία έστω να ακουσω τη γλυκιά σου φωνή να κλείσουμε το τηλέφωνο με ένα ξεψυχισμένο στενάχωρο σ'αγαπώ που πρέπει να κλείσουμε. Να σου μιλάω θέλω πάντα ελεύθερα χωρίς τον τρόμο ότι διακηβεύεται κάτι ή ότί στην πρώτη απερισκεψία μου θα τιμωρηθώ παραδειγματικά. Φαντάζομαι, αν είσαι εδώ, θα έχεις ήδη υπογραμμίσει ως με κόκκινο στιλό όλα τα "λάθη" για να τα χρεισιμοποιείς εναντίον μου. Μπορεί και να είναι κατι άλλο που δεν ξέρω. Όμως θέλω να μιλάμε. Και χαλαρά και σοβαρά και όπως είναι. Σήμερα όταν αποφάσισα να σε πάρω ένα τηλέφωνο να σου πω ένα γειά τι κάνεις, εκείνη την στιγμή ξεβουλώσαν τα αυτία μου και άρχισα να ακουω σαν σαϊμπορ. Και αποφάσισα να σε πάρω μόνο όταν θα βρίσκομαι κάπου κοντά . Λες και υπάρχει το μακριά. Τα χιλιόμετρα δε μου λένε τίποτα, κάνω τόσα κάθε μέρα. Απλά να το συνδιάσω πάλι να στέκει με το υπόλοιπο οικοδόμιμα να έχει λογική βάση και ορθή προοπτική στο κεφάλι μου που στο προσφέρω και δεν το έχεις πάρει ακόμα. Πάλι και πάλι.

Υγ. Μίλα μου.

 Άνοιξέ μου γιατί θέλω να δω εκείνη τη φωτογραφία που δείχνεις την καρδιά σου.

Μου χάλασε το τροφοδοτικό και γράφω από το τηλέφωνο.