Αγαπώ την ποίηση. Αγαπώ και μισώ την ποίηση όσο καμιά τέχνη. Αγαπώ κάθε πράξη που έχει μέσα της ποίηση. Με αφήνει να φαντάζομαι όπως θέλω, να κάνω τα πιο ξένα «πράγματα» δικά μου. Δίνει λογική μορφή στα όνειρα μου και τα συναισθήματά. Αγαπώ την ποίηση γιατί με συνδέει με λίγους αλλά πολύ αγαπημένους μου ανθρώπους. Αγαπώ την ποίηση γιατί έφερε στην ζωή μου τον Μεγαλύτρωτο Έρωτά μου. Γιατί μου τον φυλάει. Μου τον έχει περάσει από μύρια κύματα. Τον φωτίζει και τον φανερώνει με έναν τρόπο ακαταμάχητο. Κατάφερε εν τέλει να τον κάνει αληθινό, όμορφο και λυτρωτικό όπως η ίδια. Όπως είναι η κλασική και η ποίηση που είναι Ποίηση.
Υπήρξε για μένα καταφύγιο. Ιερός τόπος. Τόπος παρηγοριάς, θυσίας, ανάτασης και λύτρωσης. Σωστικό μέσο, μέσο αναζήτησης. Θησαυροφυλάκιο, τάφος, μνημείο, αντικείμενο λατρείας, φετίχ. Την έχω νιώσει ως στοιχείο, σώμα, τροφή, πιοτό, όπλο, εργαλείο. Ευχή μου και κατάρα μου. Παθαίνω όλα του τα συμπτώματα όταν διαβάζω ένα πετυχημένο ποίημα. Γι’ αυτό κι έχω αδυναμία στα ερωτικά ποιήματα, στα επαναστατικά, στα ταξιδιωτικά, και στα underground. Έχω αδυναμία και στις εξεζητημένες λέξεις. Όταν συνάντησα τον συνδυασμός αυτό αποσβολώθηκα. Αφέθηκα να με κάνει ότι θέλει. Δεν έχω νιώσει βαθύτερη, μεγαλύτερη, συγκλονιστικότερη και διαρκέστερη ηδονή. Κάπως έτσι μάλλον περιγράφεται το Δέος. Είναι μια επαφή που κυριεύει το μέσα μου, είναι μια επαφή από μέσα προς τα έξω. Γεμίζω από αυτήν. Αν ποτέ με αγγίξει κανονικά μάλλον θα εκραγώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή