βιολογικό φίλτρο

 

Αν ήξερα τι θέλεις θα στο έδινα. Αν είχε να κάνει βέβαια με ωραία συναισθήματα. Αν ήταν η αναζήτηση ανθρώπου, η κατανόηση, η επικοινωνία, το μοίρασμα και η χαρά που παίρνουμε από αυτό. Αν ήταν ο έρωτας που ομορφαίνει και γλυκαίνει την ψυχή και λευτερώνει. Παιχνίδια εκδίκησης δεν θέλω να παίξω. Είπαμε η αφασία μου κρατάει μόνο λίγα δεύτερα και η ψύχρα του κενού με απωθεί.  Μαζί με τον όρκο μου στην αλήθεια έχω ορκιστεί να μην κρίνω εύκολα. Μελετάω, ερευνώ καταστάσεις και γενικεύω, δεν ειδικεύω, δεν θα κρίνω κανένα πρόσωπο παρά μόνον τις καταστάσεις κι αυτές με κάθε επιφύλαξη και για τον συγκεκριμένο χρόνο και σε απόσταση χρόνου και με αυστηρά επιστημονικά κριτήρια. Όσο κι αν καίγομαι, όσο κι αν πονάω, όσο κι αν μου μένει η αναρώτηση σαν το μυστήριο της ζωής να την κοιτάω παιδικά γουστάρω. Το πάθος μου το θέλω αφαιρεμένο. Να μην γνωρίζει την αρχή για να μην γνωρίσει και το τέλος. Είμαι ελέφαντας, δεν μπορώ πουθενά να κρυφτώ. Κι αν είσαι εσύ τα χίλια ποντίκια που με σέρνουν, τιμή μου και καμάρι μου.  Ευχαριστώ για το ταρακούνιμα και τέτοια. Ξέρω ότι θα νικήσω. Η αλήθεια, η ομορφιά και η αγάπη δεν φοβούνται τίποτα. Δεν ξέρω αν εσύ θέλεις να νικήσεις μαζί μου. Δεν ξέρω τι θες. Αν ήξερα τι θες θα στο έδινα να πάμε παρα κάτω. Έκανα διάφορες δοκιμές πάνω σε αυτό και δεν πέτυχαν. Δοκίμασα και έτσι και αλλιώς και στη μέση. Το βλέπεις, είμαι πολύ στρέιτ άνθρωπος. Ξέρω πως η ευτυχία είναι η καλύτερη εκδίκηση την ίδια στιγμή που είναι και το καλύτερο δώρο. Θέλησα πολύ να βρω έναν δρόμο να είμαστε ευτυχισμένοι. Σε ήθελα πάντα στο πλάι μου. Χίλιες φορές σε κάλεσα και σου φύλαξα την καλύτερη θέση. Κι ήμουν πάντα σε θέση να κινήσω το σύμπαν για να ανταπεξέλθω σε αυτό αυτοδύναμα και με προοπτική δυνατή. Να το περάσω όλη τη θάλασσα χωρίς να βραχεί, το έκανα. Με αγάπη και περηφάνεια. Ας ξέφυγα, ας πάτησα και λίγο γραμμή ξαναμπήκα και αγωνίζομαι δημιουργικά . Κατα μέτωπο.  Τώρα έχω μια διάθεση να κλείσω όλο αυτό το μαλακισμένο κεφάλαιο των τελευταίων μηνών. Το να μιλάω και να νομίζω πως μου απαντάει η επικαιρότητα και οι ημεροδείκτες, τα μνημόσυνα και τα συμπίπτοντα γραμμένα. Δείχνει παράλογο, άδικο και ξευτίλα. Σε θέλησα και σ’ αγάπησα. Δεν έκανα κάτι κακό. Δεν χρειάζεται άλλο γι΄ αυτό να απολογούμαι. Δείχνει παράλογο, άδικο και ξευτίλα. Είναι δλδ κι αυτό όπως ακριβώς είναι ο κόσμος που θέλω να αλλάξω και τον αλλάζω τουλάχιστον με την συμπεριφορά μου. Δεν νιώθω ότι κάνω κάτι το τρομερό. Νιώθω ότι δοκιμάζω και δοκιμάζομαι στοχεύοντας κάτι ωραίο. Μια ισορροπία, τη φυσική ροή, τον σεβασμό που πρέπει να δείχνει η λογική προς τα ένστικτα και να δίνει την μάχη βάση των φυσικών νόμων πάνω από όλα. Γι αυτό και αμέσως με ξενίζει οτιδήποτε τεχνητό και δεν βρίσκω αναφορά σε αυτό. Ούτε στα ετεροχρονισμένα.  Βλέπω πότε κάτι είναι ιστορία και πότε κάτι είναι αρμονικά δεμένο μες στην στιγμή. Προτιμώ τη χαζομάρα από την επιτήδευση. Προτιμώ να βλέπω αστοχίες παρά αταίριαστα. Σου μιλάω για να μου μιλήσεις. Έχω διάθεση να φτιάξω ευκαιρίες. Με γοητεύει και με ικανοποιεί αρκετά η ευρηματικότητα ίσως περισσότερο κι από την επιτυχία. Γι αυτό μην ανησυχείς. Θα πάρουμε αυτό που θέλουμε γιατί πιστεύω ότι θέλουμε να πάρουμε αυτό που πραγματικά είναι. Ότι κι αν είναι αυτό. Η θέση του είναι μέσα μας. Να αφορμιστεί, να πνιγεί, να είναι ένα νέο υπερόργανο ζωτικό, να γεννηθεί και να κάνει τη δική του ζωή, να το μεταβολίσουμε εν τέλει και να βγει να γίνει οργανική ύλη, να μείνει σαν σφαίρα καρφωμένη στο κόκαλο όπως είπες εσύ, δεν ξέρω και δεν θέλω να το κρίνω αν δεν μπορώ να το κρίνω από την καλύτερη δυνατή σκοπιά ή από όλες τις δυνατές σκοπιές.  Το λάθος μου μαζί σου ήταν ότι συμβιβάστηκα. Ότι νόμισα πως συμβιβάστηκα. Και το έκανα με αρκετή ευχαρίστηση γιατί νόμισα πως το έκανα για σένα. Έμαθα πολλά από αυτό. Έχω εικόνα και από τις δύο όχθες αλλά το να είσαι μέσα στο ποτάμι είναι ζωή. Μίλησα πάλι πολύ. Μίλησα για να μου μιλήσεις. Και σιώπησα για να μου μιλήσεις. Πότε θα μου μιλήσεις. Αλήθεια έχεις κάτι της προκοπής να πεις; Να προσθέσεις, να αφαιρέσεις όπως το κάνεις ωραία με τα ποιήματα .. Ρώτησα τον τρελάρα τον φίλο μου ρε του λέω πως είναι η ζωή κοντά στα πενήντα. Να μου λέει, το σώμα σου αρχίζει να μη σε ακούει, δεν μπορείς να σηκώσεις το βαρέλι όπως παλιά, δεν είσαι εργάτης πρέπει να έχεις γίνει αφεντικό. Λοιπόν αφεντικό θα μας στήσεις καμιά μηχανή της προκοπής εδώ πέρα γιατί έχουμε ξεπατωθεί στη δουλειά;  Ή θα κάνεις χάζι να βρίζεις που μας βλέπεις να αγκομαχούμε; Γιατί θα φας καμιά εξέγερση και θα είναι όλη δική σου. Και λες ότι σε κουράσαμε κι από πάνω. Α, όχι αυτά δεν είναι για μένα. Εγώ θα συνεχίσω να μπαίνω μόνο στα ωραία βλέμματα και τα όμορφα λόγια. Τέλος.