Θυμάμαι κάτι από ταινία που τρέχουνε δυο σα χαζοί σε μια αμμουδιά και χαμογελάω. Θυμάμαι διάφορα. Η μνήμη μου είναι φωτογραφική και τρώω φλασάκια. Θάβομαι σε μια κατολίσθηση από εικόνες. Τινάζομαι, ανοίγω το βήμα μου, ανοίγω κι άλλο το βήμα μου. Στη λεωφόρο. Θα βρω μια θέση στη λεωφόρο. Αν δεν μου την εγκρίνουν άμεσα θα κάνω το δικό μου. Θα ζητάω να με τοποθετεί στα κενά ο επόπτης, θα τους πιέζω με υπομνήματα και κοινοποιήσεις στο υπουργείο. Έχω δικούς μου τρελούς τεχνοκράτες και θα βρουν τον μπελά τους μαζί μου. Εξασκούμε ήδη στην επιθετική σεμνότητα. Δεν μπορεί κανείς να μου στερήσει το δικαίωμα μου, να παρακωλύσει το κέρδος μου. Το λέει το καταστατικό καθαρά και έχω μελετήσει την εφημερίδα της κυβερνήσεως και δε θα βρεθώ πουθενά παραβάτης. Θα πρωτοτυπήσω και θα κερδίσω. Καθόλου δεν αμφιβάλω για το σκέλος αυτό. Μετά δεν ξέρω τι παίζει. Μετά δεν έχω ακόμα κάποια ιδέα για το μετά. Κάποια εξυπνάδα της προκοπής δηλαδή να λύσει το μυστήριο, να φτιάξει την συνναστρία, να δημιουργήσει μια συγκυρία, μια ευνοϊκή ατμόσφαιρα. Εντάξει έχω μια ιδέα. Εξαρτάται όμως. Ύστερα από ένα σημείο πέφτει πάνω σου. Ονειρεύομαι όπως σα να εύχομαι. Απαγορεύεται να ξεστομίσω ή να γράψω κάτι γι' αυτό. Θέλω να ζήσω να προλάβω να τα καταγράψω όλα. Μπορεί σε μια περίοδο που θα είχαμε χωρίσει για λίγο ή που θα θέλαμε να νοσταλγούμε μαζί. Τα πράγματα που πήγαινα, και τώρα τρέχουνε από μόνα τους, με σπρώχνουν. Θέλω να γράψω ποίηση, σκέφτομαι να γράψω για τα ζώα. Δεν θέλω να γράψω για μας μήπως και χαλάσει η ευχή. Αποφεύγω να φαντάζομαι και για να μην υποφέρω. Αλλά δέχομαι τσιμπήματα ακόμα και από το ασυνείδητο ώρες ώρες. Κι όταν μιλάω ακόμα κι έτσι χαλαρά και για τέτοια θέματα. Θα σιγουρευτώ ποτέ αν θες να είσαι ο κόσμος μου; Μα ούτε και μπορώ να διανοηθώ κάτι άλλο. Νομίζω ότι είμαι στον σωστό δρόμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή