προοδεύσαμε

 

Κάποτε έπερνα τους ανθρώπους πολύ προσωπικά και πληγονόμουν. Αυτοκτωνούσα, έπερνα χάπια πρέζα για να αντέξω ή για να μου δώσουν σημασία ίσως. Έκλεβα, έσπαγα, έσπροχνα αδιάκριτα γαμούσα για να νιώθω πως έχω αξία. Και νόμιζα πως όλα αυτά τα έπαθα από προδωμένη αγάπη. Γιατί δεν είχα την υπομονή να δω πως μετά από λίγα χρόνια εγώ η ίδια θα της πάσαρα την φίλη μου για να αποδείξω πως δε με νοιάζει ή για να εκδικηθώ αποδεικνίοντάς το, ποιός ξέρει. Αυτόν τον καιρό που ξενυχτάω για σένα νόμισα πως έχω βρει ένα φως, την αυτουσία, την κατάκτηση της απεξάρτησης από την ανάγκη , να με καταλάβει κάποιος να μ'αγαπήσει  χωρίς να είναι ανάγκη. Να είναι και δύσκολο για να είναι πιο ωραίο. Κάπως για να είναι πιο σίγουρα αληθινό. Να είναι και στον αέρα να κρέμεται από μια κλωστή για να παράγει την επιθυμητή αδρεναλίνη. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά σήμερα που κόβεται η κλωστή και μένω στο κενό χωρίς να  συντριβώ. Παρά είναι σαν να ανεβαίνω πιο πάνω και μικραίνει ο κόσμος, γίνεται μια σάχλα αφάνταστη, μυρμιγκοφωλιά, κυψέλη. Ξέρω όμως πως δεν ανεβαίνω πραγματικά. Κι αυτή η κοπιαστική ανωτερότητα είναι για εκδίκηση προορισμένη. Και δεν μικραίνει ο κόσμος από το ύψος αλλά από εγωιστική περιφρόνιση.