μόνο Χαρούλα

 Δώσ'μου μια μέρα

Να κατοικήσω στα μάτια σου Δώσ'μου μια νύχτα να παραδώσω ψυχή Σαν τον αγέρα Σφυρίζω στα μονοπάτια σου Τη μοναξιά μου δεν την ξεπλένει η βροχή Αχ πουλάκι μου στο λέω Καταστράφηκα Δίχως τη δική σου αγάπη Μα στη δίνη του μυαλού μου Αντιστάθηκα Μη σε χάσω και χαθώ Δώσ'μου ένα δρόμο Να περπατήσουν τα πάθη μου Να βρουν τη χώρα Που τα όνειρά σου καρατάς Γίνε ποτάμι Να παρασύρεις τα λάθη μου Κι αν θες να φύγεις Θα γίνω δρόμος να πας Αχ πουλάκι μου...

ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ

Τώρα κατάματα

κοιτάζω τη βαθιά, θλιμμένη θάλασσα νυχτώνει γύρω εδώ κι εκεί χαράματα στον άγνωστο τον κόσμο που ξυπνάς Πώς να κοιμήθηκες κι αν έχει παγωνιά, γερά θα ντύθηκες; αχ, να ‘μουνα η μέρα που γεννήθηκες να σου ‘δινα την πρώτη σου αγκαλιά Την πιο μεγάλη θάλασσα τα πιο μεγάλα κύματα βουνά, γκρεμούς και φράγματα τα έβαλα ανάμεσα σε σένα σε σένα και σε μένα Τα έχτισα τα ύψωσα τα σύνορα πώς στέκουν τώρα έτσι τσακισμένα πώς στέκουν τσακισμένα μες στο μυαλό πώς πέφτουνε τα σύνορα και όλα πάλι δείχνουνε εσένα Λοιπόν κατάσαρκα τη φόρεσα εγώ την γκρίζα θάλασσα με μια βουτιά ό,τι ήμουνα αντάλλαξα τη σιγουριά με το άγριο του καιρού Πώς θες τα σώματα να ζουν σαν να μην έχουνε ονόματα να πάψουν να κρατάνε αποτυπώματα να πάψουν να θυμούνται τι αγαπούν;

..μωρό μου Το όνειρό μας

Θυμάσαι τις μέρες εκείνες σαν δυο τρελοί που είχαν κλειστεί σ' ένα όνειρο έξι μήνες έφυγε η τρέλα μείναν μόνα τους τα μάτια και η ζωή μας νοικιαζόμενα δωμάτια Ψάξε στ' όνειρό μας μήπως και βρούμε πουθενά τον εαυτό μας ίσως το λάθος να μην ήτανε δικό μας Ψάξε στ' όνειρό μας μήπως έχουμε ξεχάσει αυτό που απέναντι μπορεί να μας περάσει Θυμάσαι τις μέρες εκείνες που βάζαμε σκληρό χαρτί στου ποδηλάτου τις ακτίνες τρέχαν τα νιάτα μας σε μία κατηφόρα κι ήρθαν τα χρόνια και μας έκοψαν τη φόρα

Ψάξε στ' όνειρό μας μήπως και βρούμε πουθενά τον εαυτό μας ίσως το λάθος να μην ήτανε δικό μας Ψάξε στ' όνειρό μας μήπως έχουμε ξεχάσει αυτό που απέναντι μπορεί να μας περάσει

Ότι κι αν λέμε

Ότι κι αν γίνει, ότι κι αν είναι αυτό καλή καρδιά πες, μάτια μου, πες το και γραφτό Σου είχα πάντα στη ζωή μου αδυναμία Ιδρώτα μου κι αναπνοή κι επιθυμία Τώρα ξεσπάει φωτιά σε βράχια ξύλινα Τον άνθρωπο που τον λυγάς και σ' αφήνει Σαν άνθρωπο ετούτη η γύμνια τον ντύνει Α, ρε καρδιά Ότι κι αν λέμε, κόντρα στην αντοχή Θαμπή στεριά, αχ, κι άρρωστη θα' ναι κάθε αρχή Παραθυράκι η ζωή χωρίς μια θέα κι η καληνύχτα σαν πληγή του Προμηθέα τέλος κι αρχή, αρχή για τόσο τίποτα

Τα καλύτερα θα ρθούν

Δεν είναι που αργείς να 'ρθεις πάλι
το ξέρω μ' αγαπάς κι είναι αρκετό
Δεν είναι οι φωνές που 'χω βάλει
μα έχω τη μοναξιά για ουρανό

Τα καλύτερα είναι αυτά που ακόμα δεν έχω γευτεί
αφού κρύβεται το αύριο σ' ότι έχω ονειρευτεί
Τα καλύτερα θα 'ρθουν μάτια μου δεν ανησυχώ
φτάνει το δικό σου πρόσωπο να βλέπω όταν ξυπνώ

Δεν είναι που αργείς να 'ρθεις πάλι
το ξέρω μ' αγαπάς κι είναι αρκετό

Δεν είναι που η καρδιά φοβάται ...τρέμει
μα έμαθε με σένα έτσι να χτυπά
Είναι το δάκρυ που δεν περιμένει
και μέχρι να φανείς αργοκυλά

Τα καλύτερα είναι αυτά που ακόμα δεν έχω γευτεί...

..

Ποιος σκότωσε τα όνειρα, πες ποιος έκοψε τόσες στιγμές τις μικρές ανθισμένες χαρές Δείξε μου ποιος ποιος χρόνος περνώντας κι αυτός με ένα δρεπάνι σκυφτός πώς θέρισε όλο το φως Αχ, ένα φιλί... Στην πόλη οδηγώντας αργά τα σπίτια, μπαλκόνια γυρτά ζωές που θα κρύβουν κι αυτά... Πώς έγινε, δες πως στένεψαν τόσο οι οροφές πώς γίναν κουτιά οι καρδιές Ποιος σκότωσε τα όνειρα, πες Ένα φιλί και τα όνειρα γίνονται πάλι θέλω ένα φιλί Μόνο ένα φιλί η ζωή δανεική και μικρή μα στα χείλη σου μοιάζει μεγάλη θέλω ένα φιλί Σε βρίσκω στο πλήθος ξανά στους δρόμους που η πόλη σχολά απροβλεπτη που είν' η ομορφιά Πάλι γελάς αμήχανα λίγο κοιτάς Τι κοιτάς; Αγκαλιά να με πάρεις, δες κανείς δε μας σκότωσε εμάς

ένα φιλί θέλω ένα φιλί... μόνο ένα φιλί

.. μόνο ένα φιλί