Η ανεξήγητη αίσθηση που οι λέξεις δε χωράνε
Βάζει το χέρι μου στο στόμα μου
Για να κοιτώ τα δέντρα που ο άνεμος λικνίζει.
Είναι αυτή που άξαφνα την χούφτα μου γεμίζει
Κι ύστερα ολόγυρα κάτι με σφίγγει και αναριγώ.
Είναι μια πάχνη από ανάσα που από άκρη σ’ άκρη με τυλίγει
Γέρνω απάνω της κι αρχίζω να πετώ
Σε έναν δερμάτινο ουρανό με ψάρια που γλιστράνε
Σε σύννεφα που έχουνε οάσεις μέσα τους
με κήπους κρεμαστούς
Τους οπλισμένους σου μαστούς
Την λίμνη της κοιλιάς σου
και το οξυγόνο μου
που είναι τα φιλιά σου ..
… έτσι για να ακούγετε στέρεο το «δυναμίτη με φυτίλι»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή