Ένα από τα ευτυχέστερα κι ευδαιμονέστερα συναισθήματα είναι αυτό της συγχώρεσης. Είναι μια στιγμή που νιώθεις πιο άνθρωπος από άνθρωπος. Που νιώθεις ενώ χαμηλώνεις πως ανεβαίνεις. Όπως ας πούμε σκήβεις σε μια σκάλα στενή και γυριστή να φτάσεις μέχρι απάνω. Μα για να τα νιώσει κανείς αυτά όταν ζητάει συγνώμη είναι πως από τον εαυτό του εκείνη τη στιγμή μπόρεσε πρώτα και συγχωρέθηκε και από εκεί βρήκε τη δύναμη να τον γεμίσει και να τον ξεχειλίσει για να βγεί η συγνώμη από το στόμα.
Αντίθετα, ένα από τα δυστυχέστερα συναισθήματα είναι η γνώμη ότι έχουμε κάπου αδικηθεί. Μα πάλι ποιός να ξέρει τι μεσολάβισε και αν άλλα ήρθανε σε μας από κάπου για να πληρωθούνε. Γι αυτό πάντα μπορούμε να λέμε κι ένα συγνώμη εκ μέρους τους. Κι όμορφα έτσι να λήγει η ιστορία.
Γιατί το θέμα πάντα είναι να βρούμε έναν τρόπο ωραίο να δείξουμε. Κι όχι να επιπλήξουμε. Εμείς τουλάχιστον που λέμε πως αγωνιζόμαστε για την ανατροπή κι έναν καλύτερο κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή