Τις νύχτες που υποφέρω πολύ ώστε φτάνω να μην αντέχω τα ρίχνω όλα πάνω σου. Τα βάζω μόνο μαζί σου σα να είσαι εσύ που μου στερείς την ύπαρξη. Που δεν καταλαβαίνω πώς έχω επιβιώσει να κοιτώ τη ζωή μέσα από μια αρένα κατακόκκινη να πατώ επί πτωμάτων.  Ένα χωράφι γεμάτο παπαρούνες και βατώνες από άγριες τριανταφυλλιές. Για να σε συναντήσω στον Μαραθώνα σου φέρνοντάς σου το Μήνυμα από τη Σπάρτη. Να αντέξω μέχρι εκεί. Να αντέξω την αφυδάτωση από έρωτα που ούτε μόνη μου δε μπορώ να τη βρω. Και πεθαίνω. Σε μιαν απόγνωση μιαν άγνωστη χώρα χωρίς ταυτότητα με ολική αγευσία στα βασανιστικά δευτερόλεπτα του απλανούς που σε ψάχνει κρατώντας σφιχτά τα χαρτιά και το στυλό εκπνέω από μισάνοιχτο στόμα. Ξεροκαταπίνοντας σάλιο. Τρώγοντας το χέρι μου δαγκώνοντας τα χείλη αγκαλιάζοντας τα γόνατά ακούγοντας το αλύχτισμα να καλύπτει το κελάρυσμα στης νύχτας τον αφουγκρασμό. Γιατί δε μπορώ να περιμένω ούτε λεπτό κι έχουν περάσει αιώνες. Τόσοι όσοι σε θέλω κι όσες οι ταλαντεύσεις του εκκρεμούς που πήγαν κι έκατσαν πάνω του όλα τα σμήνη του μυαλού και το σταματήσαν. Να δείχνει την ώρα που θα μου επιτρέψεις να σε αγγίξω. Για να σπάσει η τεράστια κλεψύδρα του κόσμου να πέσουν ελεύθερα όλα τα χώματα του σύμπαντος και να γίνει η Γη Γη οι πλανήτες πλανήτες τα σύκα σύκα και η σκάφη σκάφη. Εσύ εσύ κι εγώ εγώ. Η ζωή Ζωή ο έρωτας έρωτας και το αθάνατο θάνατος.     Όταν υποφέρω πολύ και σκέφτομαι αυτό που με γιατρεύει κλείνω τα μάτια μου και εισπνέω βαθιά λύνομαι ταξιδεύω ερεθίζομαι. Μα δεν υπάρχει τρόπος να σωθώ μόνο δρόμος. Γι’ αυτό σου το λέω άλλη μια φορά έρωτά μου δε χωράμε εμείς στα παράμερα. Άσε με να σε αγκαλιάσω στο φως στα λιβάδια στις βουνοκορφές στις πλατείες στα πάρκα. Δε με νοιάζει το που ούτε το πώς με απασχόλησε. Θέλω μόνο να μου δώσεις για να φροντίζω -όλα- τα όνειρά σου.