κι έμαθε η καρδιά το φως να ανάβει

 

Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν την αρμενίσαμε ακόμα

 

Ξέρω πώς να σε κάνω ευτυχισμένη

 

Ναι

 

Και σ' αγαπάω

 

 Παρθενογένεση γλυκιά πουτάνα.  Γιάτρεψέ με.

 

Μπορεί να δίνουν τώρα τα νεύρα μου "λίγο" παραπάνω πίεση και που κλειδώνουν ανεξήγητα τα σαγόνια μου κάθε τόσο, χάνομαι και μερικά δευτερόλεπτα, αλλά  .. θα γλυκάνει αγάπη μου πιστεύω. 

     

 

Να χαρείς ότι αγαπάς μάτια μου.

ΖΗΤΗΤΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΓΙΑ ΤΑ workshops

 

Εγώ λείπω

Τρέχω περισσότερα από τον αλγόριθμο

Να σου πω ιδιαιτέρως 

Τις συνταγές και τα ανέκδοτα

Να περιμένεις να τελειώσουμε τη συζήτησή μας.

Όχι πολύ μακριά.

 Κοντά 

Το σάββατο.

Βρισιές με παρακάλια*

ΟΛΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ 

ΠΑΡ'ΤΑ ΠΑΝΩ ΣΟΥ

Έχω στην αναμονή δεκατρείς μεγατόνους βρισιές με παρακάλια. να του πω. Ποιητικά

Δεν είμαι πολύ καλά

*δε ξέρεις.

 

Μωρό μου, σ' αρέσει η μυωπία μου;

Στα ραντεβού που κλείνω μόνη μου είναι απίθανο να έρθεις .. 

Θα ήθελα να είχαμε βρει μια λύση,  

που να μας αρέσει πολύ και στους δυο, 

να το πάθουμε το ίδιο. 

.. γιατί, γιατί ήθελα να το πάθω αυτό! 

Που είμαι εγώ εδώ και στο δωμάτιο ο άλλος. Που λείπει γιατί είμαι εγώ. 

Στο κοντινό πλάνο όλα πολύ κοντά, 

στο μακρινό βυθός και θολούρα. 

Πες μου αγάπη μου, τί κάνεις ..

Σ'αγκαλιάζω να κοιμηθούμε

Τέλειο!

 

Παρατήρησα πως μιλάς για ηλεκτρικό και δείχνεις το βενζινοκίνητο. Ποιητή μου

   ...βέβαια κάτι λέει και το ιερό το ζώο που έπεσε σε κάφρο που την είδε για σκηνικό και της άφησε δίπλα της το βρωμερό το τέρας.   

μιλάνε  .. οι λεπτομέρειες.

Με κούρδισες πάλι. Πάω για κλάδεμα

η σπουδαιότερη δουλεία είναι μια οποιαδήποτε στη γειτονιά σου

 

Το πιστεύω πως είναι χίλιες φορές τιμιότερο να είσαι ένα περιθωριακό ναυάγιο παρά ένας επιτυχημένος επαγγελματίας. Δεν είναι ότι η δουλειά μας κάνει σπουδαίους και κάτι αν δεν είμαστε. Εγώ ξέρω ότι είμαι κάτι τουλάχιστον ιδιαίτερο, δεν είναι ότι χρειάζεται να το αποδείξω μέσα από κάποια δουλειά. Θέλω να μπορώ να προσφέρω στους αγαπημένους μου μια υποφερτή ζωή. Ένα καλό φαγητό, καλούς δασκάλους, ένα δωμάτιο για τον καθένα, καθαρά ρούχα και ζεστό νερό. Ένα τραπέζι φωτεινό που να σμίγουμε όλοι μαζί και να συζητάμε και να κάνουμε χειροτεχνίες και πράγματα, να φτιάχνουμε όλοι μαζί γλυκά. Αυτά είναι τα πιο σπουδαία. Να έχουμε χρόνο να πάμε να δούμε τέχνη, να κάνουμε τέχνη. 

 

Η μικρή μας είναι φουλ στην καλλιτεχνία, την δυσλεξία και την υπερκινητικότητα. Είναι μια ιδιοφυία το αντιδραστικό μου! Έχουμε μπροστά μας πολύ μεγάλο έργο. 

Ο Ηρακλής είναι πολύ τυπικός. Προσπαθώ να του αφυπνίσω την ανάγκη για αμφισβήτιση και τον νεοτερισμό και μου απαντάει ότι θέλει να κάνει αυτό που του ζητάνε. Αλλά δεν βλέπω να έχει βρει κάτι να τον τρελαίνει να γουστάρει τρελά να το κάνει. Με ανησυχεί η τόση ησυχία του.

Έχω μύξες, κρύωσα. Στους αέριδες εδώ πάνω. Έχω αρχίσει να ακούω βαβούρα, κόσμο, τη λεωφόρο. Είσαι Αθήνα ε

ορθογραφημένος Ιππότης

 

Ξέρω να κρατάω μυστικά. Είμαι ταλέντο σ' αυτό έχω κάνει καριέρα! Αρκεί να έχω καταλάβει ότι υπάρχει κίνδυνος και λόγος σοβαρός για να κρυφτεί κάτι. 

Έχω την δική μου άποψη για το τι είναι κακό και τι είναι καλό. Όμως παίρνω από λόγια και σέβομαι τις προσωπικότητες των ανθρώπων που αλληλοεπιδρώ. Και δεν μ' αρέσουν τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη.  Ούτε μπουλουκίαζω να είμαστε πέντε και να χτυπάμε έναν. Ξέρω τους κανόνες της πάλης και τους σέβομαι πραγματικά. Ούτε τα βάζω με τους αδύνατους, τα βάζω με κανέναν από μένα πιο μεγάλο. 

Είμαι από τους ανθρώπους που απεχθάνομαι το κουτσομπολιό. 

Και βέβαια ξέρω να κρατάω μυστικά όταν υπάρχει ανάγκη για κάτι τέτοιο. Το να κρατάς μυστικό είναι από τις δύσκολες, τις αγχώδεις δοκιμασίες. Δεν είναι ανάγκη να γινόμαστε και μυστικοπαθείς. Αλλά ακόμα κι αυτό εν ανάγκη μπορώ να το πάω. 

  

 

θυμάμαι το παραμύθι της γιαγιάς μου που έλεγε να μην μιλάμε όταν ξέρουμε ότι ο λόγος μας δεν θα αρέσει σε αυτόν που μας αρέσει. Αλλά πως στον αναβρασμό αποκαλύπτονται τα ελαττώματα όσο κι αν παλέψαμε να τα κρύψουμε. Κι έτσι, τουλάχιστον εδώ, που είναι χώρος μου έχω αποφασίσει την ελευθερία και την αφιλτράριστη έκφραση έως το σημείο να παροτρύνω ενδόμυχα τον εαυτό μου να προσπαθεί να εκφράζει περισσότερο αυτά που τον πειράζουν από αυτά που τον ευχαριστούν, για λόγους εκτόνωσης όσο και έρευνας.  

Λοιπόν. Κάποτε δήλωσα πως τον Αριστοτέλη μου είναι αδύνατο να τον ερωτευτώ. Τον παίρνω συνήθως σαν φάρμακο στα συμπτώματα του έρωτα. Ενώ τον Πλάτωνα τον ερωτεύομαι περισσότερο για τα ποιήματά του που δεν μας είπε παρά για αυτά που μας είπε, αν μπορώ λέω να διακρίνω ορθά κάποιες αφετηρίες του. 

Πρώτη αγάπη μου, όσο σε σφίγγω πάνω μου τόσο περισσότερο και σε θέλω

 

Πόσο γνωρίζουμε τα κοινά προβλήματα και την ιστορία των προβλημάτων;

Όταν κοιτάς και βλέπεις, βλέπεις τι συμβαίνει και ποιες οι ανάγκες. Πώς και πόσο να έρθεις αντιμέτωπος. Ο καθένας μπορεί να γνωρίσει.

Ποιος άνθρωπος επισκέφτηκε την χωματερή του τόπου του, το ίδιο όπως επισκέπτεται τα μουσεία του;  Αν δεν, πώς θα μιλήσει για αυτογνωσία και πολιτισμό. Έτσι είναι το να κοιτάς και να βλέπεις. Το να κοιτάς και να βλέπεις όταν αυτό σημαίνει κι ότι ζεις. Ο καθένας μπορεί να γνωρίσει, να δει.

Εδώ πέρα μας ζει το περιβάλλον. Εμάς, της ελιάς και της θάλασσας. Χιλιετίες τώρα. Κοιτάζω τι γίνεται στην ελιά και τι στη θάλασσα και βλέπω τι έχει συμβεί στις ζωές μας. Γιατί μας ζούνε τα ψέματα σκοτώνοντας την ελιά και τη θάλασσα. 

Βλέπω όση αλλαγή έγινε τις τελευταίες τρείς γενιές άλλη τόση συνέβη μαζεμένη και τα τελευταία τρία χρόνια.

 Γι’ αυτό γυρνώ όλο και πιο μέσα στην πρώτη αγάπη μου. Την ακλόνητη, την βαθιά και συνειδητή. Την σφίγγω και γραπώνομαι πάνω της, από τις ταχύτητες και τις κλίσεις του γίγνεσθαι να μην τιναχτώ στο κενό.    

 

Τι φταίει που δεν είμαι trippy αυτόν τον καιρό και στερούμαι και λογοτεχνικής διάθεσης; Άλλαξα αγωγή, ζορίζομαι με την δασκάλα της μικρής και τα μαθήματά της, στεναχωρήθηκα για το κόμμα και την έρευνα που με οδηγούνε στα δικαστήρια, έχω παρα-σοβαρέψει για να καταφέρω να φτιάξω θετική την μετάβαση στην πόλη, βγαίνει το βιβλίο. Είναι πολλά που τρέχουν σε συνάρτηση. Το γνωρίζω ότι αυτό είναι χαρακτηριστικό μου και πρόβλημά μου να τρέχω πολλά μαζί για να χάνω τη μπάλα. Τι ωραία που θα ήταν να πηγαίναμε κάπου δυο μέρες να είμαστε μόνο εσύ κι εγώ και τίποτε άλλο. Μου την δίνει που το είπα τώρα έτσι με λόγια λες και είναι κάτι τελείως άπιαστο. Γιατί νιώθω έτσι; Τόσο λογικά! Θα τρελαθώ αν είναι που μεγαλώνω. Υπέφερα πολύ σωματικά την προηγούμενη εβδομάδα κι ίσως μου βγαίνει σαν άμυνα για να ησυχάσω λίγο να έχω μυαλό να κινηθώ. Όμως ανησυχώ μήπως με βαρεθείς έτσι που έγινα σα να φέρνω κάπως προς τον κοινό νου (!). Μέχρι που σκέφτομαι τελικά να τα παρατήσω όλα τα υπερσχέδια για την ανθρωπότητα και να ανοίξω το βιβλιο-ουζερί. Να αποφύγω την υπερήττα την ηρωική, να πάρω μια συμβατική νίκη κι έναν συμβιβασμό, δε μ’ αρέσει. Δε θέλω να είμαι μια βιβλιο-ουζερού, ούτε μια σαπουνού, ούτε μια κλαρινιτζού κτλ. Δε με νοιάζει ας είμαι γκαρσόνα, στου Χιώτη,  αλλά ούτε αυτό θα με ευχαριστούσε. Φτιάχνω ένα πλάνο για μια εταιρία με προοπτική και σκοπό που μ’ αρέσει στη βάση. Θέλω μπακόφις να είμαι όμως, δεν θέλω να συναναστρέφομαι με εμπόρους ούτε υπηρεσίες, ούτε με τίποτε γιόγκιδες, νεοχίπστερ και βαρεμένους εναλλακτικούς, έχω κι αυτά. Αλλά μην ανησυχείς θα το φτιάξω στα μέτρα μου μωρό μου. Όμως πια είναι τα μέτρα μου τελικά;     Έλα να μου πάρεις τα μέτρα…. Δυο μέρες κάπου  , 

ΖΗΤΩ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

 

Η μικρή μας είναι συγκλονισμένη από τις ιστορίες με τις Σουλιώτισσες και τους γενίτσαρους. Εγώ διαφωνώ με την δυτική παιδεία που μιλάει στα παιδιά για τον πόλεμο. Τα παιδιά δεν πρέπει να μπλέκουνε με τις ιστορίες των μεγάλων μέχρι τα 12, όπως τα λέει ο Πλάτωνας. Θα έπρεπε να αφήνουμε τα παιδιά στην χαρά τους και να μην με κοίταγε η μικρή έτσι συντετμημένη και λυπημένη που της είπανε στο σχολείο για το γκρεμό στο Σούλι και τα μωρά που τους τα παίρνανε. Τρομάζει και αγχώνεται το παιδί.    

 

ΔΙΟΓΕΝΗΣ. 

Χίλωνας, γιος του Δαμάγητου, Λακεδαιμόνιος. Έγραψε ένα ελεγειακό ποίημα 200 στίχων, και έλεγε ότι η κυριότερη αρετή του ανθρώπου είναι να προβλέπει, με τη βοήθεια της σκέψης το μέλλον.

Στον αδερφό του, που δυσφορούσε γιατί δεν έγινε έφορος, ενώ εκείνος ήταν, είπε:
“Ο λόγος είναι ότι εγώ ξέρω να υπομένω τις αδικίες, ενώ εσύ όχι”.
Λένε επίσης ότι ρώτησε κάποτε τον Αίσωπο ποια είναι η δουλειά του Δία, και εκείνος του είπε: “Να χαμηλώνει τα ψηλά και να ψηλώνει τα χαμηλά”.
Όταν τον ρώτησαν σε τι διαφέρουν οι μορφωμένοι από τους αμόρφωτους, είπε: “στις καλές ελπίδες”.
Τι είναι δύσκολο; “Το να μη μιλάς για ό,τι είναι μυστικό, το να οργανώνεις σωστά τον ελεύθερο χρόνο σου, και όταν σε αδικούν να μπορείς να το υπομένεις”
Σύστηνε, επίσης, και τα εξής:

Να συγκρατείς την γλώσσα σου, και μάλιστα στα συμπόσια.
Μην κακολογείς τους πλησίον σου· αλλιώς θ’ ακούσεις πράγματα που θα σε στεναχωρήσουν.
Πιο γρήγορα να πηγαίνεις στις δυστυχίες των φίλων σου παρά στις ευτυχίες τους.
Ο γάμος σου να είναι λιτός.
Μη κακολογείς άνθρωπο που έχει πεθάνει.
Να τιμάς τους γέρους.
Να φυλάγεις τον εαυτό σου.
Να προτιμάς τη ζημιά παρά το αισχρό κέρδος: η ζημιά σε στεναχωρεί μόνο μια φορά, ενώ το αισχρό κέρδος για πάντα.
Μη περιγελάς άνθρωπο που τον βρήκε δυστυχία.
Όταν έχεις ισχύ να είσαι πράος, για να σε σέβονται οι άλλοι παρά να σε φοβούνται.
Μάθαινε να κυβερνάς και να προστατεύεις σωστά το σπιτικό σου.
Η γλώσσα σου να μην προτρέχει της διανοίας σου.
Να συγκρατείς το θυμό σου.

Οι Επτά Σοφοί
ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΛΑΕΡΤΙΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΖΗΤΡΟΣ

Γνῶθι σαυτόν

 

θέλουμε καλό δάσκαλο

 

μη φοβάσαι όταν πέφτω

δε φοβάμαι όταν πέφτεις

 Τα οχήματα που δεν διαθέτουν όπισθεν είναι τα πιο πρωτόγονα τεχνολογικά. Η όπισθεν δεν είναι για να γυρίζεις πίσω. Είναι απαραίτητη για να κάνεις στο ρυμουλκούμενο ανατροπή, για τις μανούβρες και για να ανεβαίνεις καλύτερα ανηφόρες με κλίση τέτοια που δεν ανεβαίνονται με το μπροστά, κτλ.  

ένα τραγούδι

 

καλημέρα

θέμα: ουρανός

ρυθμός: Low Bap

έχω συμβιβαστεί με το οτι 

δεν μπορώ να ξέρω 

ούτε τον εαυτό μου. 

 

Χρειάζεται να αδειάσω, για να φτάσω 

πέρα από το παράπονο. 

Ένα τραγούδι μια αγκαλιά κι ένα φιλί.

Στέρηση χωρίς φως. 

Ο πόνος μου δε μιλιέται. Η ανάγκη 

με παραλύει 

 

Είναι αυτό που λένε όταν σου συμβαίνουν απανωτά ξενερώματα να ξέρεις ότι κάτι πολύ καλό έρχεται μετά. Διότι ο μήνας το χάνει το νερό ο χρόνος δεν το χάνει κι όπως και να έχει υπάρχει μια χθόνια αρμονία στο σύμπαν. Αν προσέξουμε καλά μια επιφάνεια θα δούμε ότι αντανακλάται εκεί και η εικόνα της εσωτερικής της κατάστασης. Κι έχω κι άλλες μπούρδες να πω για να το παίζω κουλ ενώ τα έχω παίξει.  Χρειάζομαι πλήρη συγκέντρωση κι ουσιαστική συμπαράσταση και πολύ νεύρο για να επιτευχθεί η μετάβαση.  Και με ενοχλούν τα ξεκατινιάσματα, γενικά δεν θέλω να κοιτάω καθόλου προς τον βούρκο. Αυτά είναι συμπεριφορές από μπεκρίδες και κακούς μπάσταρδους. Εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να πάρω φόρα έτσι. Τι με νοιάζει τι κάνουν οι μαλάκες και οι γλίτσες δε πα να είναι ο πάπας. Ξέρω ότι περνάω καλύτερα από αυτούς, και δεν μπορώ για πολύ να λυπάμαι για τα χάλια των απέναντι είναι το χειρότερό μου. Ας κάνουν ότι θέλουν, το πολύ πολύ να με φάνε στο ξεκαύλωτο και να ανοίξει το κουτί της Πανδώρας. Αλλά αυτό έγινε πιο παλιά, σε άλλη βάρκα. 

 

 

Κακός θέλει να σε έχει τρομαγμένο γιατί είναι ο κακός. Ο κακός δεν είναι καλύτερος από σένα!

 

Από πολύ νωρίς έμαθα να ξεβολεύομαι. Είχαμε ένα πολύ ωραίο σπίτι αλλά οι γονείς μου τσακώνονταν πολύ μεταξύ τους, δεν είχαν την υπομονή και την διάθεση που χρειάζονται τα  παιδιά. Με χαρακτήριζαν άσχημα και πολλές φορές με κακοποιούσαν με ξύλο. Έτσι από πολύ νωρίς την κοπάναγα για τον δρόμο και για σπίτια πιο λαικά φίλων μου όπου καθόμουν, έκανα θελήματα και προσπαθούσα πάντα να προσφέρω και να είμαι χρήσιμη και ανταποδοτική για το άσυλο που μου προσέφεραν. Πήγαινα πολύ σε μια φίλη μου που με τα δυο αδέρφια της μεγάλωνε μόνο με τη μάνα της και είχαν ησυχία. Πήγαινα σε έναν παππού μου δεύτερο που την έβγαζε κοιτόντας από το παράθυρο όλη μέρα, πήγαινα στα καφενεία που με φωνάζανε μπαρμπάδια μου, στις καφετέριες, πήγαινα πολύ και σε ένα σπίτι μιας φίλης τρελοαμερικάνας που οι γονείς της είχαν σούπερ μάρκετ κι έλειπαν όλη τη μέρα. Πήγαινα πολλές φορές και έμπαινα και καθόμουν στα παρκαρισμένα μηχανήματα των έργων, ήταν η εποχή που για χρόνια φτιαχνόταν οι αποχέτευση και ήταν οι μπουλντόζες συνέχεια τα απογεύματα αραγμένες στην πόλη.  Είχα δύσκολα δηλαδή παιδικά χρόνια αλλά ήμουν πολύ αγαπητή και φιλότιμη και έχω πάρει ζεστασία και χαμόγελα και αποδοχή από την κοινωνία ας το πούμε έτσι. Με τους γονείς μου όμως δεν κατάφερα να αναπτήξω μια πως να το πω ανθρώπινη σχέση, να νιώσω άνετα να κλάψω στον ώμο τους ή να ανοίξω την καρδιά μου. Είχα από νωρίς καταλάβει ότι η σχέση μας δεν ήταν αυτή που θα με βαστούσε να προχωρίσω στη ζωή και να έχω ανθρώπινο στήριγμα εκεί πέρα. Με τον πατέρα μου μπορώ να συζητάω για πολιτικά και πολιτιστικά και ιστορία αλλά μέχρις εκεί, δεν έχει εξοικιωθεί με τον διάλογο, είναι πολύ καλός ομιλητής αλλά κάκιστος συνομιλητής. Η μητέρα μου όταν μιλάει παίζει μόνο μια θεόπικρη κασέττα, γεμάτη μίσος και αποθημένα. Όχι, δεν είναι κακοί άνθρωποι. Είναι άνθρωποι που τους τσάκισε από πολύ μικρούς η φτώχια, η πατριαρχία κι η βία. Με πληγωμένη αυτοπεπήθηση κι αυτοεκτίμηση και με μένα δεν μπόρεσαν καν να συνδιαλεχτούν αντάξια με ένα βρέφος νήπιο παιδι έφηβο ενήληκα στην πορία. Βλέπω αρκετά τα κατάλοιπα που μου έχει αφήσει κι εμένα η όλη ιστορία. Ήξερα από παιδί πως πρέπει να αυτοεξυπηρετούμε και να αυτοδιατήθομαι όμως είναι αλήθεια πως νιώθω ένα κόμπλεξ απέναντι στις ισχυρές και δεμένες οικογένειες. Και νιώθω και μια αποστροφή στα υλικά γιατί συνήθως μετά από τις κακοποιήσεις που δεχόμουνα υπήρχε η υλική απολαβή από τους γονείς μου που είχαν πιστέψει ότι δούλευαν για μας για να μας εξασφαλίσουν μια ευμάρια και μια περιουσία, δουλειά η οποία ως δικαιολογία δεν τους άφηνε να έχουν την διάθεση να ασχοληθούν και να κοιτάξουν τα παιδιά τους ως διαμορφούμενες και ξεχωριστές προσωπικότητες και ψυχούλες. Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν για παιδιά και άνθρωποι που δεν κάνουν. Οι άνθρωποι με ανοιχτά τραύματα ή και θαμένα συνήθως δεν κάνουν. Ή άνθρωποι που δεν έχουν νιώσει την χαρά της ανιδιοτελούς προσφοράς. Βλέπω κι εγώ ελλατώματά μου ως γονέας. Όμως από μικρή που ήμουν τα μικρότερα παιδιά πάντα με αγαπούσαν και έρχονταν με χαρά πάνω μου και περνάν ωραία και δημιουργηκά μαζί μου. Βέβαια και δεν έχω πάντα την απαιτούμενη διάθεση αλλά έχω σχεδόν πάντα την υπομονή να τους εξηγήσω και να τους μιλήσω για μένα και να τα ρωτήσω για αυτά. Μπορώ να πω, πχ σήμερα έχω ιμηκρανία και θέλω ησυχία, μπορείτε να κάνετε μόνα σας αυτό η το άλλο ή να πω σήμερα έχω μια εργασία και χρειάζομαι ησυχία και θα μπορούσατε να κάνεται αυτό ή το άλλο ή Ηρακλή συγκέντρωσε και γράψε τις απορίες σου και θα τα βρούμε όλα σε δυό ώρες που θα κατέβω. Με τον Ηρακλή έχω τελειώσεις αυτή την εκπαίδευση στο προσωπικό και ιδιωτικό χωροχρόνο και τα της διάθεσης. Θα τα καταφέρω και με την μικρή είμαστε σε καλό δρόμο. Τα παιδιά με ζητάνε και περνάνε μαζί μου καλύτερα από όλους, αυτό μου λένε. Δυό τρείς ώρες την ημέρα που τους δίνομαι αποκλειστηκά και τους μαθαίνω αυτοσυντήριση και αυτοδιάθεση και έκφραση. Ήξερα ότι θα το πάω μόνη μου γιατί ήξερα ότι κανείς από το στενό οικογενιακό μου περιβάλλον δεν κάνει για παιδιά. Φεύγοντας προχθές και αφήνοντας τα παιδιά στον πατέρα μου ήξερα ότι δεν θα παιρνούσαν τόσο καλά όσο θα περνούσαν μαζί μου.  Γύρισα χθες αργά και το πρωί που ξύπνησα σηκώθηκε η μικρή και έτρεξε πάνω μου και μου είπε, μαμά ο παππούς έκανε κάτι που δεν κάνουν οι παππούδες, με χτύπησε στο πρόσωπο. Αυτά ήταν τα λόγια της ακριβώς. Είναι η δεύτερη φορά που συμβαίνει. Όπως το ένα παιδί μου κακοποιήθηκε από τον άλλο του παππού έτσι κι αυτό κακοποιήθηκε από τούτον. Και τα δυο είδη κακοποίησης αυτά έχουν αποτέλεσμα τον εξεφτελισμό και την καταράκωση της αυτοπεπήθησης και το προβληματικό πρώτυπο κτλ. Της είπα ότι ήταν λάθος του και λάθος μου που την άφησα με τον παππού και δεν θα το ξανακάνω και συγνώμη. Και πρέπει να της μιλήσω κι άλλο να της πω τι κάνουμε όταν κάποιος μας έχει ζητήσει συγνώμη και ξανακάνει τα ίδια. Να μιλήσουμε πάλι για το σώμα και την ψυχή μας. Για τους ανθρώπους και για μας. Εμείς οι τρείς μπορούμε να είμαστε καλά όπου και να είμαστε, μαζί να αγαπιόμαστε με σεβασμό, χωρίς βια και χαρακτηρισμούς, και να καταλαβαινόμαστε και να χαιρόμαστε γιατί από αυτό ξεκινάν όλα τα καλά του κόσμου. Γιατί όπου βλέπεις ξύλο φεύγα κι όπου βλέπεις φαΐ κάτσε να φας. Κι όπου βλέπεις και ξύλο και φαΐ απο κει φεύγα πιο πολύ.

 

Με αυτόν τον στίχο που έβαλες με έκανες κι έκλαψα. Από μια πολύ λυπημένη χαρά. 

Γιατί καταστράφηκα πολλά βράδια στις μεταφορές του. 

Απόψε όμως μπόρεσε και με επιστρέφει στην  κυριολεξία του.

 

 

Όμως δε μπορείς να πεις ότι δεν σου συμπαραστέκομαι ..

Σε κοιτώ

 

Εμείς κι ο Σαίξπηρ πάλι.

 

Αύριο ραντεβού στο Χίλτον

Horizon

 

I LOVE ZORBA THE GREEK

LOVE OUT 

OFF THE GRID

Ήθελα να σου πω Δύναμη και ότι σε σκέφτομαι.

 

Είμαι στο λεωφορείο για Αθήνα και παίζει μοντέρνα σκυλάδικα. Ξέρω τι θέλω να κάνω, παλατζάρω λίγο στο πως. Κάτι στιγμές λέω τι βλαμένο κολλημένο τραυματισμένο που είμαι και δεν βγαίνω να πάρω κεφάλια. Μετά λέω πως δεν είμαι βλαμένο αλλά είναι η άποψη μου και η κοσμοθεωρία που μου απορήπτουν τους υπάρχοντες τρόπους για την αξιοποίηση των δυνατοτήτων μου στα πρότζεκτ που εξετάζω. Εντομεταξύ οι εδώ προσπάθιές μου έχουν προβλήματα, γκανκστερικά με πετάξαν έξω από την έρευνα με τα υποτροπικά και έγινε και πειρατία στο κόμμα. Είναι θρίλερ η φάση και για γερά νεύρα. Σίγουρα δεν θέλω να συνδιαλέγομαι  άλλο με αχιράνθρωπους, δημοσιογράφους και μαφίες. Θέλω κάπου καλά να δώσω την ενέργια μου. Έχω ένα πρότζεκτ για εταιρία αλλά δεν ξέρω αν θέλω να μπω κεφάλι. Θα το φτιάξω και θα το δώσω να το τρέχουν άλλοι να κρατήσω ένα μικρό ποσοστό. Χρειάζομαι ένα σπίτι με τα βασικά στην Αθήνα. Να μπορώ να είμαι συγκεντρωμένη μια ώρα το πρωί και όλο το απόγευμα στα παιδιά. Η μικρή είναι υπερκινητική και αντιδραστική. Είναι υπέροχο πλάσμα, της τα λέω, κάνει του κόσμου τις σκανταλιές αλλά κάνει και πολύ γλυκές χειρονομίες και δεν μπορώ να είμαι αυστηρή μαζί της παρά να της μιλάω όσο μπορώ και να της μαθαίνω ότι ξέρω. Είμαστε τρείς πολύ ιδιαίτεροι άνθρωποι και θέλουμε να δοκιμάσουμε τη ζωή στην πόλη. Θυμάμαι τη ζωή στη πόλη, είναι πιεστική και καταπιεστική και ανθρωποφάγα. Κι η επαρχία πιο σκατά είναι. Η ερημιά είναι το καλύτερο και στην πόλη μόνο για επίσκεψη και για λίγο. Κάνω όνειρα ότι θα σε βρίσκω το πρωί στο κρεβάτι μου. Προσωπικά θα αντάλλαζα όλα όσα κάνω με αυτό. Δεν ξέρω αν θα σ' άρεσε, πραγματικά δεν έχω βγάλει καμία άκρη μαζί σου και ώρες ώρες βλέπω κάποια πράγματα που με κάνουν να λέω πως δεν σε ξέρω καθόλου, πράγματα που είμαι συνειδητά απέναντί τους, αν είναι αυτά τα πράγματα και δεν είναι άλλα που δεν πάει το μυαλό μου. Όχι λέω, δε μπορεί να είναι έτσι κάτι άλλο θα συμβαίνει. Αλλά περνάει ο καιρός και φαίνεται τι είναι ο καθένας.

 

Χαριτίνη Ξύδη

 

"Εκείνος που μεθά όλα κι αν τα έχει χάσει

ποτέ δε θα ξεχάσει ζωή τι πάει να πει."

                                                        

είσαι 14

είμαι ακόμη 13άχρονο

και δε θέλω να ξεμεθύσω'

.

      

Δικό σου

 

Για σένα μόνο

 

Καλημέρα αγάπη μου

Γυναίκα μου, άντρα μου, ζωή και ψυχή μου. 

στους ιστούς σου τους βιολογικούς

στο αίμα σου, στα κύτταρά σου

και τους νευροδιαβιβαστές σου. 

Μόνο σ' αυτούς θέλω να εξομολογηθώ.

στο θέμα μας

 

.. τα πρωινά μαζί στο κρεβάτι. 

μεσημέρι διάβασμα

απόγευμα μαγείρεμα

και τη νύχτα δουλειά.

 

Αφού ξέρεις ότι είμαι το έξυπνο γουρουνάκι ..

Κέντρο

 

Καυλόσαυρε

και πολύ πολιτισμένο, γίνεται.

 

Σήμερα είμαι πολύ καλύτερα. Όσο προχωράω ερευνώντας και αποκλείοντας ιδέες μένει η πιο παλιά και παντοτινή μου ιδέα, το εφηβικό μου όνειρο, η πιο ευχάριστη μνήμη της παιδικής μου ηλικίας, το πήλινο χωριό.  Σπαρτιάτικα. Γαία και περιπλάνηση. Πες μου ότι σ' αρέσει!

Γη και ύδωρ βρέθηκαν. Μια ώρα από το κέντρο, πέντε λεπτά με τα πόδια από την θάλασσα σε πανέμορφο μέρος με αρχαιολογικό χώρο δίπλα. Και ο Ήλιος να βγαίνει από την θάλασσα. Θα τα καταφέρουμε μωρό μου. Έχω πολύ όρεξη! 

Μάιο να έχω τελειώσει από δω. Να στρέψω δημιουργικά όλη μου την καύλα. Θα σου γράφω νέα με την πρόοδό μου. 

Ωστόσο σκέφτομαι να προσπαθήσω να σε προσεγγίσω για μια συνάντηση μέσο του Νίκου. Για ένα φιλί κι ότι γίνει ρε πούστη. Το αποκλείω να μην είναι ωραία. Έχουμε εμάς, έχουμε τα πάντα. 

⁸

το γεγονός μου

 

Ένα ορμητήριο το βρίσκω παντού, μια φωλιά, δεν είναι τίποτε δύσκολο. Έχω δοκιμαστεί σε όλες τις συνθήκες, τις φτιάχνω. Κανόνας νούμερο ένα, δεν πατάμε σε δυο βάρκες. Για τα εδώ ξέρω βήμα βήμα τι χρειάζεται να κάνω, δεν είναι δύσκολο. Είναι αναγκαίο να βρουν διέξοδο η δυνατότητές μας. Η μικρή είναι για σκηνή, χρειάζεται καλούς δασκάλους. Ο Ηρακλής παρόλη τη φυσική ρώμη του είναι τραγικά λεπτοφυής και εύστροφος και δημιουργικός και σε γενικές γραμμές καίγεται κι αυτός εδώ πέρα. Η μέρα του μόχθου στο χωράφι με κάνει να νιώθω καλά, μου διατηρεί την διαχρονικότητα στον στοχασμό και τρέφει τη λογική μου, ξεκουράζει την τρέλα μου καίει τον έρωτά μου. Μεταφέρομαι εκεί και στο μόνο χωράφι που θα ήθελα πραγματικά να μοχθήσω είναι το κορμί σου μωρό μου, δεν βλέπω κάτι άλλο να αξίζει έτσι όσα κι αν φανταστώ με τις απεριόριστες δυνατότητες και υπερδυνάμεις της φαντασίας και του σουρεαλισμού ακόμη δεν υπάρχει άλλο που να με τραβάει να κάνω κάτι. Και φαντάσου τώρα  είμαι εκεί, το χωράφι να είναι απ’ έξω εκεί και ποιος ο τρόπος να μπω μέσα. Εδώ καίγεται όλο μου το μυαλό. Ωραία. Εσύ πώς είσαι; Αλήθεια πήρα ζεστασιά και αγάπη αυτές τις μέρες από εσένα. Και που –μου- τα χώνεις στα ζόρια καλό μου κάνει. Συνέχεια δλδ, όσο Σε Θέλω. Καίγεται το μυαλό μου, γίνομαι λιώμα. Δεν αντέχεται. Δεν το χωράει το μυαλό μου τι συμβαίνει τόσο καιρό. Τέλος κι Αρχή ένα. Φέρτε ρεγουλατόρο. Ή έλα για ένα μπαμ κι ότι γίνει. Τώρα! Πώς αντέχεις; Όταν πάω να απαντήσω αυτή την ερώτηση …………………………………. εκεί είναι που βρίσκω τον διάολο μου. 

Είσαι. 

Πάνω μου

σε σκοτωμένο λιοντάρι

γυμνοί στο χορτάρι.

 

Σε προσέχω αγάπη μου

Ναι είναι πρόβλημα. Χτυπάω κόκκινα, γίνεται ένας όχλος το κεφάλι μου που θέλει να σε γαμήσει όλος, για τους δικούς του μικρούς λόγους ο καθένας. Φωνάζουν και σπρώχνουν. Είναι φρικτό. Είναι πρόβλημα και που αρνούμαι ενώ θέλω να κάνω αυτό που προτείνεις. Συνοφρυώνομαι, θέλω να σε σκοτώσω και γίνεται το στομάχι μου χάλια. Αλλά δε θέλω να πεθαίνω έτσι.   Να γίνουμε ευτυχισμένοι θέλω, γιατί είσαι ότι ομορφότερο κι αληθινότερο θε μου.

κλαρίνο ΡΕ και ΝΤΟ

 

Ξέρω ότι δεν είναι το τσιγγάνικο ή το λαϊκό ή το αστικό ή οποιοδήποτε όνειρο που μας χωρίζει. Δεν είναι λιγοψυχιά. Είναι η έρευνα που έχει δείξει τι περπατάει και τι όχι κι αν τελικά περπατάει και αν είναι θέμα να περπατήσει κάπως έτσι αφού για μένα το λαϊκό και το αστικό όνειρο είναι δρόμοι που με κλείνουν και με μαυρίζουν. Και σε σένα το ίδιο σου κάνουν και το ξέρεις. Σου λέω διαφωνώ. Και όπως σου λέω διαφωνώ και μου την δίνεις και πιάνω τις γωνίες μου να στο δείχνω τι βλέπω, πιάνω το κλαρίνο και βρήκα σήμερα έναν δρόμο στο σι μπε μολ που συμβαδίζει με το ντο! Δεν φαντάζεσαι τι είναι αυτό. Μου χαμογέλασε ο Πυθαγόρας. Σήμερα που με θύμωσε η διαφωνία μας το κατέκτησα και γέμισα ελπίδα. Διότι σε αυτή την κλίμακα μπορεί να παίξει το σι με το ντο παρέα! Δεν ξέρω αν το κάνει κανείς αυτό, δεν το έχω ξανακούσει αλλά εγώ το έκανα σήμερα και μπορώ να το κάνω πια γιατί το ξεκλείδωσα κι έσπασα κάθε θεωρητικό φράγμα. Κι ας έρθει όποιος θέλει να μου πει ότι διδάχτηκε πως δεν γίνεται κάτι τέτοιο να του το παίξω.  Και μουδιάσαν τα χείλη μου, όπως θέλουν να σε νιώσουν γαμώτο. Πιο πολύ από όλα μου την δίνει που δεν γαμιόμαστε.  Είναι ο μοναδικός λόγος που μας χωρίζει.    

   Εμάς

         

      .. και παρερμήνευέ το όσο θες. Ένα θα μένει. 

Παρασκευή θα είμαι εκεί

 

Απόψε μετακόμισα σε πολύ ιντάστριαλ αρχιτεκτόνημα, μαζί σου. 

 

εύχομαι να φιλιόμαστε συνέχεια πολύ 

, με τρέλα

να λιώνουν κι οι πέτρες

να μου αφήνεσαι να σε κάνω ότι θέλω

να μην μπορείς τίποτε άλλο

μια αγκαλιά δρόμος

 

Με έχεις προβληματίσει γιατί και αν έρχεσαι από τον κολωσούρτη. Για τα διόδια; Ή που πας ρε παιδάκι μου. Και ποιος ο ρόλος μου τέλος πάντων. 

Εύχομαι σήμερα, σε όλο τον κόσμο υγεία κι έναν άνθρωπο που να μας καυλώνει και να μας κάνει να γελάμε. Κι είναι αρκετά.

 

 

Καλημέρα και χρόνια μου πολλά

 

Κοιτώ σύννεφα που τρέχουν πάνω σε σύννεφα κι είναι σαν σκέψεις πάνω σε σκέψεις... σκέφτομαι, πάω μια βόλτα με την μνήμη της καρδιάς μου, που μπορεί να κινήται σε όλους τους χρόνους και να φτιάχνει ότι θέλει από πολύ συγκεκριμένα πραγματικά υλικά. Ξαναγεννιέται λευκό χαρτί στην απεραντοσύνη του ορίζοντα. Ανασαίνω απλωσιά. Ανασαίνω. Ανασαίνω

Πήραν τα ποιήματα μου φαντάρους

 Αχ πουλάκια που πετάξατε απ'τη φωλιά μου. Να έχετε καλά ταξίδια. 

 

Την αυτοκριτική μας εμείς. Άστους άλλους. 

Το τι της καρδιάς να ακούσουμε. Κι όταν ακούμε εκείνο το τι άστο γιατί του εγκεφάλου.

Κλείσε την τηλεόραση άμα σε χαλάει. Κλείσε ότι σε χαλάει. Και άνοιξε και κάνε ότι σε φτιάχνει.

Ανεξάρτητο κράτος εμείς. Κι ότι αγαπάμε μόνο.

Όταν αγαπάς τον άλλο σ' αρέσουν όλα του, αυτό ξέρω 'γω. Βρίσκεις τρόπο και κάνεις και τα ελατώματα προτερήματα. Και τα λάθη του τα βλέπεις χαριτωμένα. Κι όταν σε φρικάρει φρικάρεις με όλα τα άλλα εκτός από εκείνον. 

 

Ότι είναι είναι.

Πινακοθήκη Αθηνών

 

Τις φωτογραφίες των έργων τράβηξα στην έκθεση: Μήνας εφαρμογών των εικαστικών τεχνών, μέρος Β'

Καλημέρα. 

Ποιος είναι ..

 

 

Ποίημα. Μοναξιά και ποίημα. Ποιος την ζήλεψε τέτοια καταδίκη. 

Να μιλάς τόσο στην καρδιά του άλλου. Να δίνεσαι τόσο στον άλλο και αυτό να καταλήγει απλά ένα ποίημα για όλους, για το άγνωστο για το όλον. 

Φρίκη, τέτοια αγάπη ποιος την ζήλεψε. Τέτοια καταδίκη. 

 

Είμαι στην Αθήνα. Σε σκέφτομαι και μου λείπεις, έτσι να σ'αγκάλιαζα να το πηγαίναμε κάπου μαζί

 

 

Όποιος σέβεται τον εαυτό του δεν έχει κανένα συμπαθητικό βλεφάριασμα με τα κεφάλια της μηχανής εξυπηρέτησης της κοινωνίας. Ούτε και δέχεται τίποτε με καθαρή συνείδηση από δαύτουνους. Ας κάνει ο καθένας την αφαίρεσή του. Ποιητικά, να κυριολεκτήσει για να μεταφερθεί. 

 

Καλημέρα