Από πολύ νωρίς έμαθα να ξεβολεύομαι. Είχαμε ένα πολύ ωραίο σπίτι αλλά οι γονείς μου τσακώνονταν πολύ μεταξύ τους, δεν είχαν την υπομονή και την διάθεση που χρειάζονται τα  παιδιά. Με χαρακτήριζαν άσχημα και πολλές φορές με κακοποιούσαν με ξύλο. Έτσι από πολύ νωρίς την κοπάναγα για τον δρόμο και για σπίτια πιο λαικά φίλων μου όπου καθόμουν, έκανα θελήματα και προσπαθούσα πάντα να προσφέρω και να είμαι χρήσιμη και ανταποδοτική για το άσυλο που μου προσέφεραν. Πήγαινα πολύ σε μια φίλη μου που με τα δυο αδέρφια της μεγάλωνε μόνο με τη μάνα της και είχαν ησυχία. Πήγαινα σε έναν παππού μου δεύτερο που την έβγαζε κοιτόντας από το παράθυρο όλη μέρα, πήγαινα στα καφενεία που με φωνάζανε μπαρμπάδια μου, στις καφετέριες, πήγαινα πολύ και σε ένα σπίτι μιας φίλης τρελοαμερικάνας που οι γονείς της είχαν σούπερ μάρκετ κι έλειπαν όλη τη μέρα. Πήγαινα πολλές φορές και έμπαινα και καθόμουν στα παρκαρισμένα μηχανήματα των έργων, ήταν η εποχή που για χρόνια φτιαχνόταν οι αποχέτευση και ήταν οι μπουλντόζες συνέχεια τα απογεύματα αραγμένες στην πόλη.  Είχα δύσκολα δηλαδή παιδικά χρόνια αλλά ήμουν πολύ αγαπητή και φιλότιμη και έχω πάρει ζεστασία και χαμόγελα και αποδοχή από την κοινωνία ας το πούμε έτσι. Με τους γονείς μου όμως δεν κατάφερα να αναπτήξω μια πως να το πω ανθρώπινη σχέση, να νιώσω άνετα να κλάψω στον ώμο τους ή να ανοίξω την καρδιά μου. Είχα από νωρίς καταλάβει ότι η σχέση μας δεν ήταν αυτή που θα με βαστούσε να προχωρίσω στη ζωή και να έχω ανθρώπινο στήριγμα εκεί πέρα. Με τον πατέρα μου μπορώ να συζητάω για πολιτικά και πολιτιστικά και ιστορία αλλά μέχρις εκεί, δεν έχει εξοικιωθεί με τον διάλογο, είναι πολύ καλός ομιλητής αλλά κάκιστος συνομιλητής. Η μητέρα μου όταν μιλάει παίζει μόνο μια θεόπικρη κασέττα, γεμάτη μίσος και αποθημένα. Όχι, δεν είναι κακοί άνθρωποι. Είναι άνθρωποι που τους τσάκισε από πολύ μικρούς η φτώχια, η πατριαρχία κι η βία. Με πληγωμένη αυτοπεπήθηση κι αυτοεκτίμηση και με μένα δεν μπόρεσαν καν να συνδιαλεχτούν αντάξια με ένα βρέφος νήπιο παιδι έφηβο ενήληκα στην πορία. Βλέπω αρκετά τα κατάλοιπα που μου έχει αφήσει κι εμένα η όλη ιστορία. Ήξερα από παιδί πως πρέπει να αυτοεξυπηρετούμε και να αυτοδιατήθομαι όμως είναι αλήθεια πως νιώθω ένα κόμπλεξ απέναντι στις ισχυρές και δεμένες οικογένειες. Και νιώθω και μια αποστροφή στα υλικά γιατί συνήθως μετά από τις κακοποιήσεις που δεχόμουνα υπήρχε η υλική απολαβή από τους γονείς μου που είχαν πιστέψει ότι δούλευαν για μας για να μας εξασφαλίσουν μια ευμάρια και μια περιουσία, δουλειά η οποία ως δικαιολογία δεν τους άφηνε να έχουν την διάθεση να ασχοληθούν και να κοιτάξουν τα παιδιά τους ως διαμορφούμενες και ξεχωριστές προσωπικότητες και ψυχούλες. Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν για παιδιά και άνθρωποι που δεν κάνουν. Οι άνθρωποι με ανοιχτά τραύματα ή και θαμένα συνήθως δεν κάνουν. Ή άνθρωποι που δεν έχουν νιώσει την χαρά της ανιδιοτελούς προσφοράς. Βλέπω κι εγώ ελλατώματά μου ως γονέας. Όμως από μικρή που ήμουν τα μικρότερα παιδιά πάντα με αγαπούσαν και έρχονταν με χαρά πάνω μου και περνάν ωραία και δημιουργηκά μαζί μου. Βέβαια και δεν έχω πάντα την απαιτούμενη διάθεση αλλά έχω σχεδόν πάντα την υπομονή να τους εξηγήσω και να τους μιλήσω για μένα και να τα ρωτήσω για αυτά. Μπορώ να πω, πχ σήμερα έχω ιμηκρανία και θέλω ησυχία, μπορείτε να κάνετε μόνα σας αυτό η το άλλο ή να πω σήμερα έχω μια εργασία και χρειάζομαι ησυχία και θα μπορούσατε να κάνεται αυτό ή το άλλο ή Ηρακλή συγκέντρωσε και γράψε τις απορίες σου και θα τα βρούμε όλα σε δυό ώρες που θα κατέβω. Με τον Ηρακλή έχω τελειώσεις αυτή την εκπαίδευση στο προσωπικό και ιδιωτικό χωροχρόνο και τα της διάθεσης. Θα τα καταφέρω και με την μικρή είμαστε σε καλό δρόμο. Τα παιδιά με ζητάνε και περνάνε μαζί μου καλύτερα από όλους, αυτό μου λένε. Δυό τρείς ώρες την ημέρα που τους δίνομαι αποκλειστηκά και τους μαθαίνω αυτοσυντήριση και αυτοδιάθεση και έκφραση. Ήξερα ότι θα το πάω μόνη μου γιατί ήξερα ότι κανείς από το στενό οικογενιακό μου περιβάλλον δεν κάνει για παιδιά. Φεύγοντας προχθές και αφήνοντας τα παιδιά στον πατέρα μου ήξερα ότι δεν θα παιρνούσαν τόσο καλά όσο θα περνούσαν μαζί μου.  Γύρισα χθες αργά και το πρωί που ξύπνησα σηκώθηκε η μικρή και έτρεξε πάνω μου και μου είπε, μαμά ο παππούς έκανε κάτι που δεν κάνουν οι παππούδες, με χτύπησε στο πρόσωπο. Αυτά ήταν τα λόγια της ακριβώς. Είναι η δεύτερη φορά που συμβαίνει. Όπως το ένα παιδί μου κακοποιήθηκε από τον άλλο του παππού έτσι κι αυτό κακοποιήθηκε από τούτον. Και τα δυο είδη κακοποίησης αυτά έχουν αποτέλεσμα τον εξεφτελισμό και την καταράκωση της αυτοπεπήθησης και το προβληματικό πρώτυπο κτλ. Της είπα ότι ήταν λάθος του και λάθος μου που την άφησα με τον παππού και δεν θα το ξανακάνω και συγνώμη. Και πρέπει να της μιλήσω κι άλλο να της πω τι κάνουμε όταν κάποιος μας έχει ζητήσει συγνώμη και ξανακάνει τα ίδια. Να μιλήσουμε πάλι για το σώμα και την ψυχή μας. Για τους ανθρώπους και για μας. Εμείς οι τρείς μπορούμε να είμαστε καλά όπου και να είμαστε, μαζί να αγαπιόμαστε με σεβασμό, χωρίς βια και χαρακτηρισμούς, και να καταλαβαινόμαστε και να χαιρόμαστε γιατί από αυτό ξεκινάν όλα τα καλά του κόσμου. Γιατί όπου βλέπεις ξύλο φεύγα κι όπου βλέπεις φαΐ κάτσε να φας. Κι όπου βλέπεις και ξύλο και φαΐ απο κει φεύγα πιο πολύ.