θυμάμαι το παραμύθι της γιαγιάς μου που έλεγε να μην μιλάμε όταν ξέρουμε ότι ο λόγος μας δεν θα αρέσει σε αυτόν που μας αρέσει. Αλλά πως στον αναβρασμό αποκαλύπτονται τα ελαττώματα όσο κι αν παλέψαμε να τα κρύψουμε. Κι έτσι, τουλάχιστον εδώ, που είναι χώρος μου έχω αποφασίσει την ελευθερία και την αφιλτράριστη έκφραση έως το σημείο να παροτρύνω ενδόμυχα τον εαυτό μου να προσπαθεί να εκφράζει περισσότερο αυτά που τον πειράζουν από αυτά που τον ευχαριστούν, για λόγους εκτόνωσης όσο και έρευνας.  

Λοιπόν. Κάποτε δήλωσα πως τον Αριστοτέλη μου είναι αδύνατο να τον ερωτευτώ. Τον παίρνω συνήθως σαν φάρμακο στα συμπτώματα του έρωτα. Ενώ τον Πλάτωνα τον ερωτεύομαι περισσότερο για τα ποιήματά του που δεν μας είπε παρά για αυτά που μας είπε, αν μπορώ λέω να διακρίνω ορθά κάποιες αφετηρίες του.