Ένα ορμητήριο το βρίσκω παντού, μια φωλιά, δεν είναι τίποτε δύσκολο. Έχω δοκιμαστεί σε όλες τις συνθήκες, τις φτιάχνω. Κανόνας νούμερο ένα, δεν πατάμε σε δυο βάρκες. Για τα εδώ ξέρω βήμα βήμα τι χρειάζεται να κάνω, δεν είναι δύσκολο. Είναι αναγκαίο να βρουν διέξοδο η δυνατότητές μας. Η μικρή είναι για σκηνή, χρειάζεται καλούς δασκάλους. Ο Ηρακλής παρόλη τη φυσική ρώμη του είναι τραγικά λεπτοφυής και εύστροφος και δημιουργικός και σε γενικές γραμμές καίγεται κι αυτός εδώ πέρα. Η μέρα του μόχθου στο χωράφι με κάνει να νιώθω καλά, μου διατηρεί την διαχρονικότητα στον στοχασμό και τρέφει τη λογική μου, ξεκουράζει την τρέλα μου καίει τον έρωτά μου. Μεταφέρομαι εκεί και στο μόνο χωράφι που θα ήθελα πραγματικά να μοχθήσω είναι το κορμί σου μωρό μου, δεν βλέπω κάτι άλλο να αξίζει έτσι όσα κι αν φανταστώ με τις απεριόριστες δυνατότητες και υπερδυνάμεις της φαντασίας και του σουρεαλισμού ακόμη δεν υπάρχει άλλο που να με τραβάει να κάνω κάτι. Και φαντάσου τώρα είμαι εκεί, το χωράφι να είναι απ’ έξω εκεί και ποιος ο τρόπος να μπω μέσα. Εδώ καίγεται όλο μου το μυαλό. Ωραία. Εσύ πώς είσαι; Αλήθεια πήρα ζεστασιά και αγάπη αυτές τις μέρες από εσένα. Και που –μου- τα χώνεις στα ζόρια καλό μου κάνει. Συνέχεια δλδ, όσο Σε Θέλω. Καίγεται το μυαλό μου, γίνομαι λιώμα. Δεν αντέχεται. Δεν το χωράει το μυαλό μου τι συμβαίνει τόσο καιρό. Τέλος κι Αρχή ένα. Φέρτε ρεγουλατόρο. Ή έλα για ένα μπαμ κι ότι γίνει. Τώρα! Πώς αντέχεις; Όταν πάω να απαντήσω αυτή την ερώτηση …………………………………. εκεί είναι που βρίσκω τον διάολο μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή