πεθαίνω να σ'αγκαλιάσω

 

Επανάσταση της προκοπής μάγκα μου δεν είναι να πετάς νεράτζια με ξυράφια. Είναι να στίψεις ένα νεράτζι για να καθαρίσεις με τον χυμό του αντί να αγοράζεις τα χημικά.

μη μου μιλάς για αγάπη

 

Πες μου, μου φέρθηκες καλά; Μπορείς να γυρνάς ένα γύρω και να μιλάς για αγάπη και αισθηματικό πολιτισμό αλλά εγώ ξέρω πώς φέρθηκες σε έναν άνθρωπο που ένιωθε όλα αυτά που σ' αρέσει να γράφεις. Βέβαια δεν είναι περίεργο, να σε ζυγιάζει κανείς με τέτοιους νόμους. Έτσι είναι οι περισσότεροι και αυτό ξεκινάει από τον τρόπο που παράγεται αυτό που τρώμε. Έτσι αν βλέπεις μια ωραία εικόνα δεν μπορεί να στηριχθεί αλλιώς πάρα με υποταγή και σκλαβιά, εγκλήματα ή χρέη στα εγκλήματα. Εγώ μπορώ να παίζω μουσική με τέτοιους ανθρώπους αλλά τίποτε παραπάνω δε μπορεί να γίνετε. Μόνο με πραγματικά εξεγερμένους μπορώ να έχω κάτι πιο πέρα. Και δε μιλάω για αυτά τα κακόμοιρα παιδάκια που κρεμάνε μαύρες σημαίες με αλφάδια στα ερειπωμένα. Ξέρω καλά από ζύγι κι αλφάδι, να φτιάχνω αειφορία. Ο έρωτας μου έδειξε τον δρόμο. Όλα τα άλλα, όσο και να χτυπιούνται θα βρίσκονται στον πυραμιδοειδή σορό, παράταιρα και αντιφατικά. Χωρίς να έχουν κάνει ποτέ ένα βήμα έξω από αυτό. Κι όσο είσαι μέσα στον σορό τα πράγματα είναι καταδικασμένα και διέπονται από τους κανόνες αυτού του δράματος. Γι' αυτό κι εμάς οι άνθρωποι του σορού θα συνεχίζουν να μας κρίνουν με τα δικά του κριτήρια και θα πέφτουν αιωνίως έξω. Ο αγώνας πάνω στην χοάνη της μηχανής είναι μια σπλατεριά που εξυπηρετεί το λιώσιμο του κιμά παρακάτω. Γι' αυτό μου την έριξε, γιατί έπαθε πλατωνικό σπήλαιο και δεν την έριξε σε μένα αλλά στην σκιά μου. Άλλοι νόμοι εδώ έξω. Εδώ δε κρατάμε κακία. Παίζουμε ευγενική άμυνα και καλωσορίζουμε την ομορφιά της φύσης να μας κατακτήσει για να μας δείχνει πώς γίνεται. Και τραγούδια για αυτό δεν βρίσκονται εύκολα. 

   

Η δική μου Σπάρτη έχει λιμάνι κι έναν Ευρώτα να!

Φόρτσα!

 Αγάπη μου ..

Όρτσα τα πανιά!

 (φωτό: τα λασπωμένα σου τακούνια)

μιλάμε ή δε μιλάμε

 

Όσο παραδέχομαι την παρανοϊκή μου απελπισία υποχωρεί. Δε παίζει να μου βάζει κανείς τραγούδια, τα τραγούδια είναι ολονών και μπαίνουν από τους σταθμούς, τις λίστες και τα μαθηματικά. Οι ανάσες που ακούω είναι στο κεφάλι μου και δεν παίζουν από κανένα μικρόφωνο και ηχείο. Δεν πρέπει να τα ξεχνάω ποτέ αυτά. Ούτε επικοινωνώ και συζητάω πλαγίως με κανέναν, δεν είναι ωραίο να γίνεται αυτό με κάποιον που δεν μιλάς κανονικά και δεν πρέπει να με παραμυθιάζει ποτέ κάτι τέτοιο γιατί είναι ένα επιπλέον πρόβλημα. Καμιά φορά οι λάθος δρόμοι μας οδηγούν σε σωστές μεριές αλλά δεν είναι ότι καλύτερο κι εμείς θέλουμε το καλύτερο. Προκύπτει η ερώτηση το που θα απευθύνεται ο λόγος μας και ποια είναι αυτά τα λόγια μας που μπορεί να απευθύνονται αλλού ενώ απευθύνονται πλαγίως στον εαυτό. Μιλάω λέω στην αγάπη μου κι αυτό προϋποθέτει να είναι λόγια αγάπης αυτά που λέω. Είναι λόγια αγάπης αυτά που λέω; Και που εξειδικεύονται ώστε να απευθύνονται σε πρόσωπο και σε τι παραστέκονται και με τι συνδέονται στην ζωή του. Τι επικρατεί, το γενικό ή το ειδικό; Το πραγματικό ή το παραλλαγμένο;   Όταν λέμε τίποτα τίποτε και όταν λέμε όλα λέμε όλα. Γιατί όταν δίνεις το όλα στο τίποτε αρχίζεις να πιστεύεις κι ότι το τίποτε σου βάζει με κάποιον διαολεμένο τρόπο τραγούδια. Οι πλάκες και οι εκπλήξεις κι οι έρωτες δεν γίνεται να μπλοφάρουν αιωνίως. Εδώ κάτι πηγαίνει πολύ στραβά ή δε πηγαίνει καθόλου. Το είπα και έσουρε μια εικόνα από την βιβλιοθήκη κι έπεσε και έριξε ντόμινο τα χάπια μου και σκάσαν δίπλα στο χέρι μου. Είναι να μη τρελαίνεσαι; Φτερούγες φωτός μου κάνουν σινιάλο από το παράθυρο. Και προχθές τα ίδια που το σκεφτόμουνα γύριζα να φύγει το βλέμμα μου στη θάλασσα και μόλις γύριζα έπεφτε κεραυνός, εκεί ακριβώς που κοιτούσα, μια δυο τρις συνεχόμενα το ίδιο. Άντε καθάρισε τώρα ..

 

Είναι πολύ ωραίο που ονειρεύομαι καινούριους τόπους και τρόπους. Ξέρω να το φτιάξω να δίνει ελευθερία. Η μάχη που μένει  είναι με την οργόνη όλου αυτού του κόσμου. Του πιεσμένου, καταπιεσμένου, ασυνείδητου κι ανήθικου κόσμου. Με ανοιχτές αντένες είναι ζόρικα εκεί. Αντί για ελιές εκεί μπροστά είναι μπλοκ με ανθρώπους. Ώρα να μιλήσω τετ α τετ με την ανθρωπότητα ε. Κάπως έτσι. Και να με γιατρεύεις από όλα εσύ.

=

Aν είναι αλγόριθμος και δεν είσαι ο χάκερ θα ξενερώσω. 

ουρές

 

Είναι όλα γραμμένα σε μια σελίδα μαζεμένα και πέφτει κάτι σαν αίμα έντονο πάνω σε ένα γράμμα της. Σαν στάλα τρέχει κι αρχίζει σιγά-σιγά ή γρήγορα-γρήγορα και τα νοτίζει, επεκτείνεται, το ρουφάν τα γράμματα  απλώνει-απλώνει η κηλίδα. Χωνεύονται όλα τα προηγούμενα, γίνονται ένα και αχώρετο τα καλύπτει τα σπα, τα ανοίγει και χάσκουν όπως παπούτσια από τα καλάθια που ξεσολιάζονται την δεύτερη μέρα γιατί έπαιξες.

Ακόμα διστάζω σε κάποια τραγούδια. Κι ας θέλω να μιλήσω ευθεία. Να πω για τον τάδε την τάδε. Πρόσωπα που χτίστηκαν στους φόβους της ζωής που είναι μια συνέχεια. 

Η ουρά μου κλείστηκε από την πόρτα έξω και πονάει και χαμογελάω να μη χαλάσει η φάση, αλλά έτσι είναι που χαλάει. Πράγματα που σου τα έχουν πει τόσες φορές με χίλιους τρόπους και ξέρω ότι τα ξέρεις. Και ο τάδε και η τάδε από την προϊστορία της ιστορίας που προβάλλεται το ντοκιμαντέρ μέσα από την χαραμάδα στην πόρτα που τσακίζονται οι ουρές. Άνοιξέ τη κι ας χορεύουν οι ουρές χαριτωμένα, όπως θέλεις πρέπει να τις εκπαιδεύσεις. Γιατί  σ’ αγκαλιάζουν όλες τους.       

 

 

κουκέτα

 

Θα ήθελα ένα τέτοιο πρωί μαζί σου στο κρεβάτι. Όλο αγκαλιά και φιλιά, τριπ ιστορίες κι όνειρα στίχους. Να σε φιλάω και να σε πειράζω, να κάνουμε έρωτα, και πριν και μετά. 

Εχθές το βράδυ στο όραμά μου το κάναμε σε μια στενή κουκέτα σε μια καμπίνα. Μ’ αρέσει πολύ η τρέλα σου. Με κινεί. Με έχει στείλει σε τροχιά, αλλά είμαι ο κομήτης σου και θα πέφτω μόνο στην αγκαλιά σου.

Θα φροντίζω μια δυο μέρες την εβδομάδα να έχουμε το σπίτι μόνο δικό μας και να βρισκόμαστε κέντρο κάθε μέρα. Κι ίσως αποφασίσεις μια μέρα να συγκατοικήσουμε. 

Ονειρεύομαι να φτιάξω ένα γραφείο μες την μέση στον κήπο. Ένα αυτοσχέδιο σπιτάκι που θα είναι γραφείο. Και θα έχει κουκέτα, σαν αυτή που σε πήρα χθες και έμοιαζε φορτηγού υπερυψωμένη. Εμείς είμαστε πίσω από την κουρτίνα. Τόσο στενά κολλημένα τα κορμιά χτυπιούνται από δω κι από κει.

Σε κοιτάζω που κάθεσαι στο γραφείο. Μ’ αρέσει η σοβαρή πονεμένη γαλήνια θυμωμένη σου έκφραση όταν είσαι πάνω από το χαρτί.  Γίνονται πολύ σταθερά κι ευαίσθητα τα χάδια που θέλω να σου δώσω. Δεν θέλω να φύγω.  Και δε θέλω να πω τίποτε.

Γυρνουν τρελα οι κλειδαριές

Κεριά φυσούν σημαίες

  Είμαι ενθουσιασμένη σήμερα. Με μια προοπτική που μ' αρέσει πολύ και μου διώχνει όλες τις αναστολές. Δεν βλέπω κάτι εκεί που θα μπορούσε να με ξενερώσει και έχω χαρεί, έχω χαρεί τόσο πολύ που θέλω να αποφύγω να το μιλήσω για να πετύχει.  

Τα απογεύματα τα δίνω στην μικρή. Μαθαίνουμε ανάγνωση. Είναι καλή στα μαθηματικά αλλά στη γλώσσα βαριέται. Και θέλει με το μαλακό και παρακίνηση. Τοξότης κι έχω βρει μπελά. Είναι μεγάλο σχολείο για μένα. Κοντεύουμε. Θα τα καταφέρουμε. Όπως και με τον Ηρακλή που είναι κι ο πρώτος. Έτοιμος σπαρτιάτης από τώρα. Η μικρή είναι αλλιώς, αλλά θα τα καταφέρω.

Είναι επικοινωνία τώρα αυτή που έχουμε; απλά ρωτάω

Τι ξέρουμε για την ευτοπία; 

 

Σήμερα το πρωί μου συνέβη κάτι. Κάποια ίωση πρέπει να έχει ο υπολογιστής μου κι εκεί που επεξεργαζόμουν ένα κείμενο πολύ σοβαρά χωρίς να κάνω τίποτα μου έκανε εισαγωγή μια εικόνα print screen το έγγραφο που επεξεργαζόμουν μες στο κείμενο σε κλάσμα σεκόντ. Έχω περάσει από IT department και έχω και το teem viewer ξεχασμένο μέσα, αλλά γίνεται το μυαλό μου ντενεκές όταν σκέφτομαι ποιος χάκερ θα ήθελα να είναι αν είναι κάποιος χάκερ δηλαδή. Είναι ηθικές οι ερωτήσεις και είναι μεγάλη ερώτηση γιατί με ερέθισε πάρα πολύ αυτό.   

 

Ότι σ' αγαπάμε σου είπαμε. Ότι είμαι και μαλάκας και κάνω πολλά λάθη. Αυτό σου είπαμε. 

Τι παθαίνεις; Γράφεις τι παθαίνεις μήπως και καταλάβουμε; 

Πες μας, διότι μας ενδιαφέρει μέχρι εκεί που δε παίρνει. 

 

 

σκάει απάνω μου σαν όλμος

 

Σε πήρα τηλέφωνο και δε με θυμόσουν, με ρώτησες ποιος είναι. Και πριν προλάβω να σου πω κάτι μου είπες να μη ξαναπάρω.

Δε σου κάνω μία. Δε μου κάνεις χίλιες. Μία από κάθε κομμάτι μου. Όπως δίνομαι εγώ, σε όσους αγαπώ, ούτε στα πιο τρελά όνειρά τους όλοι.  

Άντε Μπράβο. 

 

είδα ένα όνειρο ακριβώς όπως νιώθω κάθε φορά που κάνω κάτι σημαντικό. Ήμουν στο ΚΤΕΛ και περίμενα το λεωφορείο για Αθήνα και ήρθε μαζί με το άλλο που πάει τα τοπικά. Και μια εικόνα κάτι που γινόταν στην πλατεία με κέντρισε και χάζεψα και μπερδεύτηκα και μπήκα σ' αυτό για τα χωριά. Αλλά το κατάλαβα αμέσως και πήγα στον οδηγό και του είπα να κάνει γρήγορα να με βοηθήσει και γκάζωσε. Κι άρχισα να ψάχνω τρόπο, πήρα τον σταθμό να το καθυστερήσουν το αθηναίικό μόλις φτάσει εκεί και πήρα κι έναν φίλο οινοποιό μήπως ξέρει τον άλλο οδηγό να του πει να πάει πιο αργά να προλάβω. Φτάνω Κυπαρισσία που ήταν σαν την Θεσσαλονίκη και κατεβαίνω σε άλλο σταθμό, καβαλάω ένα ποδήλατο φτάνω το κρεμάω σε μια σκάλα, τρέχω, βλέπω ένα αγροτικό η καρότσα φίσκα στον κόσμο κι ένας ξάδερφός μου απάνω μου λέει εδώ ανέβα για Αθήνα. Και καβάλησα και φύγαμε. Τι χαρά. Στον δρόμο μου είπε και θυμήθηκα ότι τα πράγματά μας τα είχε η αδερφή μου αλλά ήταν τόσο γεμάτο το αμάξι που δε χωράγαμε γι' αυτό πηγαίναμε έτσι. Και δρόμος πολύ δρόμος κοίταγα πίσω να φεύγει και στροφές, πηγαίναμε από τον παλιό. Ατέλειωτο. Κάπου στα Μέγαρα ξύπνησα από το ξυπνητήρι.   

Λεπτομέριες για την φυσική του υπόσταση

 

Πες μου

Βασανίζομαι τις νύχτες που γυρνάς

 

Έχω να δω ειδήσεις στην τηλεόραση πάρα πολλά χρόνια.

 Νιώθω τους ανθρώπους και γενικά ψυχανεμίζομαι, έχω  προσλλαμβάνουσες. Μπορώ να αυτοσυγκεντρωθώ σε κάτι τεχνικά αλλά μ' αρέσει να είναι ανοιχτά. Στις παρέες, στην πόλη. Να χώνομαι στη μουσική με κάνει ευτυχισμένο. Και να εξιτάρω κόσμο. Ή μόνο εσένα.

Έχω κάνει έναν αγώνα για αυτονομία. Θέλω προσηλιακό μέρος και φύση για τροφοσυλλογή. Αλλά προσπαθώ να αλλάξω δίσκο να παίξει κάτι να χορέψουμε. Γιατί αυτό που ακούω ανάμεσά μας μου είναι αδιαχώριστο και το νιώθω σε όλο το κβαντ του. 

Είναι σαν θαύμα.

Πίστη

 

Είμαι ένας εξεγερμένος του κόσμου 

κι αυτό να το ακολουθώ πιστά. 

Αν ασκεί εξουσία πάνω μου η εξέγερση 

δεν είναι εξέγερση. 

 

Με αγάπη και σούζα

γίνεται Χαβάη και η χαβούζα.

 

η συγκεκριμένη

 

Με ενδιαφέρει η τέχνη και οι άνθρωποι της. Αυτό είναι όλο, το κίνητρο. Είναι; 

ωχ

Τριανταφυλλάκι μου κλειστό

 

Σήμερα το πρωί που πήγαινα να δώσω αίμα και να περάσω από τον διευθυντή μου για τα υποτροπικά είδα διπλό ουράνιο τόξο να πέφτει μέσα στη θάλασσα!

 

Γιατί εδώ ανοίγω τα παράθυρα και είναι όλα γύρω μου άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει

 

Να τα δώσω όλα να με φέρουν κοντά σου. Να γίνω κάτι, να μου υποκλιθείς λιονταράκι .. Να σε έχω. Να σου δοθώ.

ΣΤΕΓΝΟ ΣΟΝΕΤΟ ΓΙΑ ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΣΟΥ

 

Στα χείλη σου με έχεις κι έχεις 

τα κρυμμένα χρώματα του κόσμου

, που στην ανάσα τους βρίσκεται 

το τραγούδι που ξεκινά τη Γη.

 

Που κάνει το αίμα μου να τρέχει 

σαν φως στη στοά του χρόνου,

να ενωθεί με τις ζωές που ζήσαμε 

κι όλες της αγάπης τις διαστάσεις

 

Εκεί κλείνεις την θέρμη

που χρυσίζει τα σκοτάδια μου

και τα βάφει γαλανά.

 

 Για να περνάς εμπρός μου

να βάζεις τον κόσμο στη θέση του,

δένω τα πόδια σου τρυφερά.

 

Ψηλά το κεφάλι

 

Και μ' αρέσουν όλα κοντά σου. Που δε θα βρίσκω κάτι βασικό να σου φταίει, που θα μπω σε συγκρότημα, που θα κάνω τον experience guide και θα πουλάω την τρέλα μου στους τουρίστες πάλι. Που θα πάει η μικρή σε καλό μπαλέτο και ο Ηρακλής που είναι και ο πρώτος θα είναι και πρωτευουσιάνος ε! Έχω αναθαρρήσει τρελά! Μ' αρέσει πολύ, νομίζω ότι έχω πολύ ωραίο σχέδιο! Μου έχει πάρει το μυαλό. Να πραγματοποιηθούν όλα!

 

.. πήγα εβδομήντα, χτύπησα το κεφάλι μου στον τοίχο. Και ευτυχώς ξαναγύρισα στα σαράντα και είμαι έτοιμη για το σάλτο. Και να μη με νοιάζει αν θα με θες. Εγώ είμαι έτοιμη για το σάλτο. Δεν έχω άλλο χρόνο για κλαψουρίσματα και ανασφάλειες. Με απασχολεί αν θα βρίσκω ωραία πράγματα να σου φέρνω απ' τα Πατήσια, αλλά με απασχολεί περισσότερο να μαζέψω εδώ τα πράγματα να σου φέρω εμένα. Και κάνε -με- ότι θες. 

Προσάναμμα

 

Ξέρεις πως φτιάχνουν προσάναμμά; Σπάμε σιγά σιγά ξερά κλαράκια.

Τα γυρίζουμε σα στεφάνι. Ζυγίζουμε την ελαστικότητα και όπου τσακίζει του δίνουμε μια προς τα πάνω και σπάει. 

Να μην έχεις καθόλου αχούρα. Αν έχεις τρυπιέσαι και γεμίζεις με γρατζουνιές. Θέλει αργά. Να το βλέπεις πότε σε ζητάει η εκτίναξη. 

Η φωτιά είναι στοιχείο από τα ιερά, έχει τελετουργία. Αλλιώς γίνονται τα χέρια σου χάλια. 

Μιλάνε τα πράγματα, όλα τα πράγματα μιλάνε όταν ανοίγεις τα αυτιά σου για να σου πουν. 

Τα έχω δει όλα

 

Όλα τα πράγματα που αγαπώ είναι εδώ. Αλλά οι άνθρωποι που αγαπάω είναι στην Αθήνα. Έτσι βρέθηκα να ψάχνω ένα σπίτι κοντά στα Πατήσια, τον Κεραμικό, την Κυψέλη, το Πολύγωνο, τα Εξάρχεια. Που να έχει ταράτσα ή έστω να έχει δίπλα αλάνα πλατεία πάρκο. Ισόγειο μεγάλο με αυλή με χώμα. Να το αντέξω. Να πάρω και την Τάρα κοντά, την Αμάντα, τον Κάφκα και την Φρόσω. Μον αμούρ. Τι ωραία που μου την έκανες και τα έχω δει όλα!

Μεγάλη κουβέντα

 

.. μ' αρέσει παντού μαζί σου

Πεντακόσιες σελίδες δρόμος

 

γλυκόλογα παρακάλια βρισιές. 

Πεντακόσιες σελίδες το ίδιο. 

χωρίς εσένα για σένα έχω τελειώσει εδώ

 

Πέφτει πολύ διόρθωση μπέημπ. Το βλέπω ότι ,χωρίς εσένα, έχω τελειώσει εδώ. Ξέρω για μένα. Αλλά μου την δίνει που το σχέδιο είναι και θέλω και μπορώ και πρέπει να τα αλλάξω όλα για σένα .. ενώ εσύ τι έχεις κάνει για μένα, ε, τι έχεις κάνει; Και τι κάνεις; 

 

Φτάνει φτάνει φτάνει η ζωή μου κύκλους κάνει

 

Μακάρι να ήταν αστείο. Να γέλαγα κι εγώ από την καρδιά μου κι όχι από το σάλτο μου.

 

 

Ποίηση είναι Έπος. Τραγωδία και Κωμωδία. Μετάβαση και Λύτρωση.

Κανένα φιλί

 

Μια μέρα με κατέκτησε οριστικά.  Βήμα το βήμα, αμέτρητα λεπτά. Από τότε δεν γίνεται σε κανέναν άλλονε να το δόσω. Κι όταν, τις πιο δυστυχισμένες μου στιγμές «το δίνω κι αλλού» πρέπει αμέσως να φεύγω. Να πηγαίνω κάπου μόνος μου να μαλακιστώ με την εικόνα της ήσυχα να ολοκληρώσω. Μου τον χώνει συνοφρυωμένα και ήρεμα. Το αειθαλές πέος της. Ο οργασμός μας ανεξάντλητος. Κι εξαντλητικός, που γαμώ τόσο σφιχτά το πιο τζαζ μήπως ακινητοποιηθεί και γλιτώσω. Πώς στήθηκε το πιο αληθινό μου δράμα. Απλώνω τα ρούχα μας και είμαστε ευτυχισμένοι. Αλλά είπαμε ρε φίλε, να μη τελειώνει με γάμο. Ούτε και δικαστήριο.       

 

Δαγκώνω τα σίδερα. Δεν έχω κοιμηθεί. Έχω χρόνια να κοιμηθώ. Τι κάνω εδώ. Δεν είμαι Πατρινιά. Χάθηκα στην Εθνική οδό. Έκανα μεγάλο κύκλο. Και βγήκα πάλι στην αρχική ιδέα. Κάνω τον λόφο ξενοδοχείο και έρχομαι μια και καλή να σε βρω.   Να κουνηθεί ο Ήλιος

 

 Γαμημένο μεσημέρι  

Ρευστός πυρίνας

500 σελίδες το ίδιο

 

Θέλω κι άλλο

Κι άλλο .. Μου έστειλες εγώ

 στα πλυμένα σου μανταλάκι 

στην ταράσα που μ' αφήνεις.

Να μπω στη μπάντα σου.

 

Για σένα σήμερα μπράβο αγάπη μου. Και κάθε μέρα .

Ο κόσμος μας ξεκινάει από μουσικές και βιβλία. Δικά μας βιβλία

Δεν ανησυχώ ήρθε η ώρα πια να σ' εμπιστευτώ ξύπνησε όνειρο πίστεψα πως και σε είδα με μιαν άλλη αγκαλιά δε ντράπηκες

 

Γιέ μου γιέ μου πως πονώ

Και φέρτε μου μια θάλασσα να φύγω

Μην ανησυχείς

Αυτό να τους πεις

Χωρίς εκείνη πεθαίνω 

Αυτό να τους πεις

για πάντα εμείς

Συγνώμη

 

Εντάξει, αλλά πες μου από που θα ξεκινήσουμε τον κόσμο μας;

Κοιμήσου εκεί που έστρωσες ή μάθε να πετάς

 

Δεν έχεις το δικαίωμα να έρχεσαι ξημέρωμα γιατί δεν έχεις που αλλού να πας και στο γκρεμό θα μιλήσω 

Κάνε στην άκρη σε παρακαλώ

Δήπλωμα ταυτότητα Διαβατήριο

Ούτε ένα βλέμα μη μου ρίξεις αν μ' αγαπάς βοηθησαί με 

Σε παρακαλώ

η νύχτα δε περνά η σκέψη σου πονά πάλι και δε μπορώ να φύγω από τη φυλακή μου πως θα θελα να νιώσεις την ψυχή μου

 Όπου και να σαι για μένα εκείνα μη ρωτάς

Φύγε κι άσε με να απομείνω μόνος μου να με τρώει ο πόνος μου

Να ακούω Άτζελα, Σφακιανάκη, Μαζώ Καρρά κτλ

Βάλε μου κάτι ..

Και να είναι τόσο κουλό να νιώθω 

Εσένα καύλα μου φέρτονε να τον γαμήσω εδώ που να σαι τώρα που γυρνάς σε ποιο καινούριο ουρανό χρώματα κλέβεις σε ποιο λιμάνι ποιο σταθμό αλητεύεις εγώ δε μίλησα για θαύματα δεν είπα πως να κρατήσει το κορμί απόψε η νύχτα

Ρεφρεν

  Αχ , δυο όχι πως κάνουν ένα ναι

Σε δύο

ΕΡΧΟΜΑΙ

 

Με πηράζει που διαβάζουν όλοι αυτά που σου γράφω. Κι ότι δεν είμαι όλοι. Περισότερο που είναι γραμμένα για να στέκουνε και λογοτεχνικά. Αλλά, το ήξερα από την αρχή. Ότι είναι θέμα γούστου. Να πάμε κάπου να γαμηθούμε απλά. 

Ντουγρού

Κι έχει ένα φεγγάρι απόψε που με κάνει κι αρρωσταίνω που μελαγχολώ

Έρχεται νύχτα και είμαι μόνος τίποτε δε με ενδιαφέρει ... και με πιάνουν τα κλάματα τις ζωής μου φαντάσματα έρχεται νύχτα και παγώνω στη μοναξιά μου είμαι χαμένος έκανα λάθος και πληρώνω να είμαι τώρα για σένα ξένος...

Έψαξα να βρω μια ευκαιρία να αγοράσω λίγει ευτυχία μόνο εσύ αν θέλεις να με νιώσει χάρισμα μπορείς να μου τη δώσεις

Ωχ

Όταν η νύχτα προχωρά σε συλλογίζομαι ..

Απορώ αν αισθάνεσαι τίψεις κι αν τα βράδια ο ύπνος σε πιάνει μη κρύβεσαι άλλο και μη προσποιήσαι τι κάνεις ποια είσαι μου είπαν πως είναι η ζωή σου κομμάτια αμαρτίας μου είπαν για σένα πως κρύβεις κινδύνους εγώ σ' αγαπάω απλά σε κοιτάω απλά σε κοιτάω

 

Κι ακούω που μου λέει, που πας εσύ παιδί μου εκεί, θα σε ξεσκίσει αυτή! Απαπα, δε σε πάω εγώ στο λάκο των λεόντων να σε φάνε. Θα σου βρούμε μια καυλιάρα να είναι και νοικοκυρά να σε προσέχει. 

Ένα ποτίρι θάνατο θα πιώ

 

 Τι είναι αυτό το gazlighting που λένε στο ράδιο! Κακοποίηση, σύγχιση όπως η δημόσια λάμπα που τρεμοσβήνει! Το πάθαμε εμείς τέτοιο κακό; Αυτό έλεγε το ποίημα; Όχι ρε πούστη... με έχεις τρελάνει και δε σε πιστεύω. Βλέπεις; Τα ίδια έχουμε πάθει. 

Ότι και να γίνει θυμήσου...

 

Να μου το πεις το σ' αγαπώ και πάλι. Που είσαι; Κοντεύεις;  

Θέλω πάλι ραντεβού σε πεζογέφυρα με θέα. Θες;

 

Δική σου είμαι, ΙΧ σου. 

Αλλά με έχεις παρκάρει στραβά πάνω σε γωνία σε διάβαση και μου παίρνουν τις πινακίδες. 

Έτσι κι αλλιώς το ξέρω. Προτιμάς τα ΤΑΧΙ, του μερακλή, εσύ. 

Και εδώ στην Πελοπόνησο δεν κινούνται πια τραίνα.

 

 

Τώρα μου περνάει η ημικρανία από το πρωί. Όταν γέρνει ο ήλιος προς τη θάλασσα ότι και να έχω με γιατρεύει. Εχθές έφτιαχνα μέχρι αργά το βιβλίο και μετά μαλακιζόμουν μέχρι το πρωί. Γιατί έχω και το δικό σου δίπλα μου ανοιχτό. Και γενικά. Ξύπνησα πτωμα. Είμαι νυχτερινός τύπος. Θα το δουλεύω τη νύχτα και θα κοιμάμαι το πρωί που είναι και τα παιδιά στο σχολείο. Καλύτερα έτσι, τόσα πρωινά και δεν κατάφερα τίποτα κι εχθές μέσα σε μια νύχτα έφτιαξα το εν πέμπτο. Βγαίνει πολύ ωραίο. Όσο και αν είναι κάπως παράξενη η διαδικασία αυτή της διαμόρφωσης. Και μ' αρέσει να πιστεύω ότι έχουμε συντονιστεί και ότι κι εσύ σε κάποια τέτοια φάση είσαι. Γιατί δεν βγάζω και πολύ άκρη από αυτά που γράφεις. Δε μου φτάνει τίποτε. Τι, πάλι βιβλίο ..  . Αυτό που φτιάχνω είναι πολύ τρίπι, εκεί κι αν δε βγάζει άκρη κανείς, αλλά είναι πολύ πολύ ωραίο!

"Κρατηθήτε να μη πέσουμε στην άβυσσο"

 

Συννεφούλα 

    Να συννενοηθούμε.

Ένας σκασμός νούμερα και οι καύλες του Φρανκεστάιν

 

Υπάρχει ένας βασικός νόμος της οικονομίας που λέει πως όσο αυξάνονται τα μέσα παραγωγής αυξάνεται και η παραγωγή. Αλλά αυτό είναι βέβαια σχετικό γιατί με τέτοια λογική θα μπορούσε να ταϊστεί όλος ο κόσμος από μια γλάστρα. Έτσι όμως είναι η επιστήμη, σχετική, σχεσάκικη.

Οι επιστήμονες καλούνται να λύνουν τα προβλήματα. Λύνουν τα προβλήματα και μετά λύνουν τα προβλήματα που προκύπτουν από την λύση του προβλήματος και είναι ολοφάνερο ότι έχουν υπνωτιστεί κοιτώντας την ουρά των ψηφίων του αλγόριθμου. Προσπαθούν να σταθεροποιήσουν την συνεχή αλλαγή που συντελείται από την φυσική εξέλιξη. Είναι σα να προσπαθούν να μετρήσουν τους κόκκους της άμμου στην έρημο και μας λένε ότι το καταφέρνουν, προσθέτοντας, πολλαπλασιάζοντας επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Κλείνοντας, αποσπώντας πίνακες από του αλγόριθμου τις σελίδες.  Μα δεν είναι όλα τα δάκτυλα ίδια λέγανε οι παλαιοί κι αυτό δεν επιδέχεται καμιάν αμφισβήτηση, όσο κι αν δεν μπορεί να το χωρέσει το μυαλό του Προκρούστη.

Κάθε τεχνολογική παρέμβαση αποσταθεροποιεί την φυσική ροή ενώ οι τεχνολογικές παρεμβάσεις αποσκοπούν στην σταθεροποίηση και τον έλεγχο της. Όμως η φυσική ροή είναι από μόνη της το τελειότερο σύστημα, κι ας κοπανιόμαστε εμείς να της την βγούμε. 

Μια απλή ματιά γύρω μας μπορεί να μας πείσει ότι οι ανθρωπιστικές επιστήμες -και η εφαρμογή τους-, στις μέρες μας, αντί να προοδεύουν χάνουν ολοένα έδαφος. Ζούμε το ξεπούλημα της παρωχημένης τεχνολογίας και των εμπορευμάτων της. Την εσχάτη προσπάθεια ψυχολογικού και γονιδιακού ελέγχου. Το ξόφλημα της δυτικότροπης Δημοκρατίας, εν ονόματι της προστασίας της κοινωνίας. Μια μάσκα απολυταρχικού σοσιαλισμού. Ζούμε την σκαρτοποίηση και το ξεσκαρτάρισμα. Τρομοκρατίες και προφητείες για το «σφράγισμα». Την περιθωριοποίηση της τέχνης. Την μαζική κατάθλιψη. Την διατροφική και ενεργειακή κρίση. Την αμφιλεγόμενη κλιματική αλλαγή. Την Γη να αντιμετωπίζεται ως μια παραγωγική γλάστρα. Το χρήμα καθορίζει τις ζωές μας περισσότερο από ποτέ. Την έχουμε πατήσει. Ούτε καν ο έρωτας δεν καταφέρνει να μας ξεκουνά.

Ας μην γελιόμαστε. Αν απειλείται σήμερα κάποιος από ένα εμβόλιο απειλείται το ίδιο κι από τον «αέρα».  Αν κρατάς ένα smart phone ή έχεις ένα νανοτσίπ φυτεμένο στον σβέρκο σου ή και τα δυο, θα έχεις την τύχη του σκύλου με το ηλεκτρικό κολάρο. Αν όχι, μπορεί να έχεις την τύχη της τελευταίας αγριόπαπιας. Κι αυτό εξαρτάται στην καλύτερη από την ποιότητα των λυτρωτικών τάσεων της ψυχοπάθειας των χρηματοδοτούμενων επιστημών. Και στην χειρότερη από την διαστροφική εικόνα του κόσμου την οποία θέλουν να έχουν οι χρηματοδότες τους μέσα από το χρυσό κλουβί τους. Αυτά τα νέα. Μπορούμε ήδη να πούμε ότι η λέξη Φύση είναι μια λέξη που δεν βρίσκει αντιστοιχία στο σήμερα, κάτι ανάλογο με τις λέξεις Δεινόσαυρος και Μαμούθ.

Τέλος, μια είναι η έκφραση που ταιριάζει απόλυτα στις μέρες μας: Αυτά που ξέρατε να τα ξεχάσετε.

 

που να 'σαι τώρα που γυρνάς   ...

Σ' ΑΓΑΠΑΩ ❤

γύρισε πίσω δε θέλω στα όνειρά μου μόναχά πια να σε βρίσκω

Γύρισε πίσω ...

Ποιητική Παρακαλώ

Ένα θέμα που με απασχολεί πολύ είναι η κοπή των στίχων στα ποιήματα. Βλέπουμε τα καινούρια "ποιήματα" να κόβονται λέξη λέξη, δυο τρείς λέξεις και γενικά να κόβονται έτσι που η κάθε σειρά του ποιήματος, η οποία όπως ξέρουμε ονομάζεται στίχος, να μην είναι στίχος, να μην πληρεί δηλαδή κάποιο από τα κριτήρια τα οποία διαχωρίζουν την ποίηση από τον πεζό λόγο ώστε να πει κάποιος ότι είναι στίχος. Όπως είναι πχ. τα ηχιτικά εργαλία μετήχηση-παρήχηση-αντίχηση, ο ρυθμός, το μέτρο, η ομοιοκαταληξία, η μεταφορά κτλ. Βλέπουμε μέσα στα ποιήματα στίχους που δεν είναι στίχοι. Ενώ θα μπορούσαν να είναι αν ήταν ενωμένες δυο τρεις ή όσες χρειάζονται σειρές μαζί ώστε να σταθεί ο στίχος ως στίχος. Η γνώμη μου είναι ότι θέλουν μάζεμα τα ποιήματα. Είναι κι ακρυβό το χαρτί η σπατάλη. Θέλουν μάζεμα, να είναι οι στίχοι στίχοι. Δεν ξέρω τι έχουμε πάθει οι σύγχρονοι και τα κόβουμε έτσι, να στακάρουνε οι λέξεις το κάνουμε, δε βρίσκουμε τρόπο να δώσουμε τις παύσεις και το κάνουμε, να έχουν αέρα να φανούνε πιο μαρκετίστηκα τα ποιήματα το κάνουμε, δε ξέρω. Αλλά πάντως αυτοί οι στίχοι δεν στέκονται για στίχοι. Ένας στίχος όταν είναι στίχος όπως και να τον παρουσιάσεις και κολλητά να τον βάλεις και χωρίς καθόλου διάστημα όσο και να προσπαθήσεις να τον στενέψεις δεν μειώνεται με τίποτε. Το ίδιο σημβαίνει και με τους στίχους που δεν είναι στίχοι. Όση άπλα και να τους δώσεις στίχοι δε γίνονται. Όπως και στην πρόζα, όσο και να την κόψεις όπως και να την στοιχίσεις πρόζα θα μίνει και ποίημα δε γίνεται. Χίλιες φορές να πεις γράφω πρόζα και να είναι ποίημα παρά να πεις γράφω ποίημα και να είναι πρόζα. Ας αφήσουμε την πρόζα να είναι πρόζα με το πεζό στιλ της. Μήπως και θυμηθούμε τι είναι ποίημα και ποια είναι τα κριτίρια για να πούμε κάτι ποίημα. Ποιά είναι τα εργαλία μας και τι κάνουμε εδώ πέρα. Δεν είναι το θέμα να απλωνόμαστε στις σελίδες. Το θέμα είναι ο κάθε στίχος μας να λέγεται και να είναι στίχος. Το ποίημα ποίημα και η πρόζα πρόζα. Οφείλουμε τουλάχιστον εμείς που ξέρουμε πέντε πράγματα να μην μας παρασύρει αυτό το ρεύμα και χαλάμε τα ποιήματά μας και τις πρόζες μας έτσι. Εντάξει αγάπη μου .. να το προσέξουμε.

Αγώνας

 

Μάτια μου "δεν σου το 'πανε,

πώς είς την γη ετούτη,

αντί λιβάνι, βάνουμε

στο θυμιατό, μπαρούτι."

έλα πάρε με σε άλλα ταξίδια μακρινά σε χρυσαφένια ακρογιαλιά

 

αχ μωρό μου , 

     αγάπη μου , ψυχή μου 

νευριάζω που δεν είμαι εκεί δίπλα σου να σε φροντίζω.

Μου λείπεις πολύ και θέλω να ζήσω μαζί σου. 

 

Το ξέρω ότι είμαστε ιδιάζοντες τύποι 

,αλλά μαζί σου δε βαρέθηκα ποτέ. 

Ποτέ ρε γαμώτο, ούτε ένιωσα ότι έχουμε κάποιο χάσμα 

κι ας κάναμε τα πιο ήσυχα πράγματα του κόσμου. 

Κι ούτε μια στιγμή να με ενοχλήσει κάτι από εσένα.

Αυτά που ποθώ που δεν έγιναν με ενοχλούσαν

     και με ενοχλούν. 

Που έχασα τους διαλόγους μας, την καθημερινή μας πνευματική επαφή.

Από εσένα δε μπόρεσα και δε μπορώ να διαχειριστώ κανένα πλήγωμα. 

Δε πάει κανενός το μυαλό τι είσαι για μένα.   Ότι είσαι το όλα μου

 

Πώς να το διαχειριστεί κανείς αυτό το ουρανοκατέβατο

και πιο κομμάτι του να διαλέξει αν πρέπει να διαλέξει. 

φίλη ήμουν όμως και είμαι και θα είμαι.  Μίλα

 "μήλα κόκκινα ... φέρτε το φέρτε τον γιατρό"

Καλά, εντάξει, παντρέψουμε εσύ στον παράδεισο να παίζουμε άρπα

 

Άμα δεν τον αγκαλιάζεις κάθε μέρα τον άλλον στα γεμάτα να του δίνεις ρουφιχτά φιλιά να του πεις μια σωστή καλημέρα τουλάχιστον κανα μισάωρο έτσι... τι, αρχίδια σχέση.  Καλύτερα τίποτε. 

Ούτε ο Ουίλυ ο μαύρος θερμαστής από το Τζιμπουτί τέτοια τύχη

 

Έχω ενθουσιαστεί με το βιβλίο. Έχω κάτι της προκοπής να κάνω για μας. Και βέβαια το βλέπω βουνό, πιο βουνό από τα βουνά που βλέπω πάνω σου. Ποτέ δε μ' άρεσε το συγύρισμα και ούτε με ευκολία πετάω πράγματα. Οροσειρά είναι που τη λέω βουνό βουνό βουνό. Στις επισκευές είμαι καλή, στις αλλαγές χρήσης και τις πατέντες. Έχω βάλει κι ένα όριο. Θα σταματήσω στην σελίδα 69 στο έγγραφο κι ας βγει όσες σελίδες θέλει στην σελιδοποίηση. Έχω βάλει ένα όριο τέλος πάντων για αυτό το βιβλίο. Και τρελαίνομαι που είναι τσέπης, γιατί είναι πολύ τσέπης. Γενικά και ειδικά.  Οξυγόνο τσέπης, αυτός είναι ο σωστός τίτλος! Τίτλος από κουταλάκι. Όχι το το δίνω κι αλλού.  Άκου το δίνω κι αλλού! Λοιπόν, έχω ένα πρόβλημα, πρέπει να σοβαρευτώ, γιατί κάηκα σαν τη Ζαν Ντάρκ στην πυρά μου. Ενώ μια φωτίτσα θέλουμε να μαγειρέψουμε κάτι.  Ωχ δαυλοί και λάμπες θυέλλης. Φανάρι του Διογένη και Ρώμη του Νέρωνα .. ωχ. Κεράκια μου του Καβάφη. Φωτίστε                       να σε βρω.

.

Που να γυρνάς όλη μέρα, πες μου, θα βρεθούμε κάπου;

 ορίστε, πόσο απλό ακούγεται. Άλλο είδος συνθήκης και επικοινωνίας! Με τόσα χιλιόμετρα ανάμεσά μας  βρίσκω την ψυχραιμία. Μα θέλω να τα πούμε ιδιαιτέρως. 

κατά τα αυτά άλλα πολύ παράπονο. Τα βλέπω όλα τα περίεργα που έχω κάνει κι έχεις κάνει. Που έχεις κάνει κι έχω κάνει. Όλο "ουρλιαχτά" ρε παιδάκι μου πνιγμοί κι εκκλήσεις τρίτου τύπου. Αλλά είμαι σίγουρη πως δεν είναι μόνο από φαντασία αυτό που συμβαίνει. Όλα διαλύονται όταν σε φιλώ δεν έχω κανέναν πόνο, παράπονο.  Να το κοιτάξουμε αυτό. Να γινόταν με κάποιον τρόπο. Γιατί το έπαθα αυτό τόσες μέρες, έπρεπε να είχα έρθει με τα παιδιά να σου πω τα κάλαντα. Να σου είχα είδη στήσει την μηχανή να ταξιδέψουμε δίπλα δίπλα σε κανένα αεροπλάνο. Βλακείες. Κατάλαβες, που πάμε έτσι! Ε αγάπη μου; Το περπατήσαμε όμως το μίλι, μπορεί σε διαφορετικούς χρόνους αλλά το λέει η περδικούλα μας, μη λέμε ότι θέλουμε τώρα. Αν σε είχα μπροστά μου και ... θα σε ξέσκιζα.         Ισχύει.  Ότι μου κόβονται τα πόδια και παθαίνω τρελή φάση. Και μου λείπει κι η πνευματική σχέση μας πολύ.  Είμαι η Νάνσυ και είμαι αθεράπευτα ερωτευμένη με την Χαρίτα, που μου είπε ότι είναι στρέιτ κι ότι χρειάζομαι γιατρό. Ποιο είναι το πρόβλημα; 

πες μου, είσαι καλά; Τι θέλεις;

..

 

Σήμερα είμαι πολύ χαρούμενη! Βγήκαν 100% καθαρές οι εξετάσεις του Κοσμά μετά τις χειμιοθεραπείες. Καθάρισε ο μάγκας. Είναι φοβερό αυτό με το αιθέριο έλαιο άγριας κάνναβης. Είναι το δεύτερο άτομο που ξέρω προσωπικά και που είδα μπρος στα μάτια μου να καθαρίζει έτσι. Η πρώτη είναι η γυναίκα του Άλεξ που έχουμε την τράπεζα και έκαναν και παιδί μετά. Τρία χρόνια έρευνα έκανε ο άνθρωπος για να βρει τον σπόρο να σώσει την γυναίκα του. Γι' αυτό είπε στην φωνή της Ελλάδος ότι ακτιβισμός είναι να φυτεύεις τους σπόρους του παππού στον κήπο σου. Ναι είναι ακτιβισμός αυτός στο σήμερα, ζωής και θανάτου. Να φανταστείς εγώ που έχω που τυγχάνει να έχω αρκετές εμπειρίες με το αντικείμενο η τελευταία φορά που είχα δει αυθεντική άγρια ήταν το 2006. Και το βρήκε ο Άλεξ και το έδωσε στην τράπεζα και εγώ το έδωσα σε πέντε ανθρώπους στην Ελλάδα και είναι κάτι πολύ μεγάλο αυτό που με κάνει να νιώθω ότι άξιζε η μάχη κι έγινε έργο. Ίσως και το σημαντικότερο. Τόσο που με τρόμαξε και με πίεσε, άξιζε πολύ. Δε πάει το μυαλό των ανθρώπων τι συμβαίνει. Εκατό χιλιάρικα ζητάει το μοναστήρι για να στο χορηγήσει κάτω από το πετραχήλι, είναι επικίνδυνη φάση. Ήθελα να πούμε για μας, αλλά χάρηκα τόσο πολύ με αυτό το πρωινό τηλεφώνημα! Έχουμε γιορτή!    

Καλά είμαι εδώ μόνη μου με την καψούρα μου

 

Και τη χλωρίδα και την πανίδα όλη αξίζεις εσύ μωρό μου. 

Α μα να 

Σε βλέπω 

Να βγαίνεις 

Από τον τοίχο

Presto maestozo antante

 

Alegro ma non tropo

Συγκοπή παύση

ε αγάπη μου, έχεις νερό;

 

να παίρνουμε βιταμίνη σε εμείς οι συγγραφείς διότι πολλοί πεθαίνουμε από φυματίωση 

και πετιμέζυ το βράδυ για τον πονόλαιμο

 

Που πας με τη νταλίκα! Γουάο θέλω κι εγώ ..

Να ερχόσουνα προς τα δω .. λέει!

 

Ο Αλιτζίμ Μισενιάζυ είναι εραστής. Είναι μαζί ταυτόχρονα, αποτυχημένος νταβατζής και ερωτευμένη πόρνη. Ένας σκοτωμένος μπάτσος κι άγγελος έκπτωτος. Γεννιέται - στην αγκαλιά της. Πεθαίνει - στην αγκαλιά της. 

ΔΥΝΑΜΗ

 

...διορθώνοντας βλέπω πως για να γράψεις δε χρειάζεται να διαβάζεις. Αλλά αν αποφασίσεις να διορθώσεις αυτά που έγραψες πρέπει να έχεις διαβάσει πολύ.  

  

ΤΟ ΔΙΝΩ ΚΙ ΑΛΛΟΥ

 

 Τη νύχτα που καίγονται οι καλαμιές. Ανάμεσα αντίχειρα και δείκτη, μέσα σε δύνη υπέρφορη που μήτε με διέγερση σωματική μπορεί να υποφερθεί, διασχίζουμε την κορυφογραμμή μασώντας. Καρπούς και γόνατα σε γραπωμένες πτώσεις. Φτάνοντας λικνίζεται το χείλος του κόσμου. Αλχημικές αισθήσεις αδένων εράσμιων μεταμορφώνονται σε όργανα που σημαδεύουν όσα ρέουν το μάγμα μας. Ανάμεσα αντίχειρα και δείκτη. Ορίζεται η ερωτική Αγία που προφητεύει. Καίγοντας τάματα και τα καλάμια τη νύχτα. Που βγαίνεις να κλέψεις τον Ήλιο.

 

Σήμερα άνοιξα τον υπολογιστή κι άρχισα να δουλεύω. Φτιάχνω ένα βιβλίο τσέπης που στο αφιερώνω, με ποιητικά κείμενα. Έτρεξα και δυο τρία άλλα πράγματα αλλά τις επόμενες μέρες θέλω να συγκεντρώνομαι σε αυτό τα πρωινά. Επεξεργάζομαι υλικό που ήδη έχω και είναι κάπως η φάση. Άλλα μπορώ να τα δουλέψω κι άλλα όχι και τα πετάω έτσι όπως είναι σε έναν φάκελο που ονόμασα επιμέλεια. Έχω ακόμα τις μύξες και τον ξερόβηχα και την υπνηλία. Παράπονα και απελπισίες. Ευτυχώς η παράνοια που δεν με άφηνε λεπτό στην Αθήνα εδώ τώρα μου έφυγε. Είναι αλήθεια πως ο βασικός εαυτός μου δεν βρήκε ούτε μια στιγμή ψυχραιμίας για σωστή έκφραση και άρθρωση και ιδέες της προκοπής όλες τις μέρες και δεν κατάφερα τίποτε για τον σκοπό μου παρά μάλλον χειρότερα τα έκανα και έπινα και πολύ και μου έβγαινε αυτός ο ηλίθιος που αμύνεται στους ανεμόμυλους συνέχεια, ούτε να το θυμάμαι δε θέλω. Πέρα από μερικές ωραίες αδιέξοδες εντάσεις. Και τη μουσική βέβαια και τα ποιήματα. Όσο για το θέμα μας, στο θέμα μας   ...    δεν παλαντζάρω, απλά ψάχνω δρόμο-φίτμπακ-ζωή   και χάνω έδαφος σταθερά. Κι αν είναι έτσι από λειτουργικά ζητήματα το καταλαβαίνω, αλλά αν είναι από διαδικαστικά θα το βρούμε .. ρε πούστη

ΚΥΛΑΩ ΒΟΥΝΑ

ΚΥΛΑΩ ΒΟΥΝΑ

 

Με τσάκωσε παράπονο. ο και πνίγομαι, δε μπορώ να μιλήσω.

 Και σκάω μέσα σε ένα σωρό από αυτά που 'χω να σου χαρίσω. 

Κατερίνα Γώγου

 

[...]

"σκόνη με ήλιο και σιωπή

να μπαίνει ο ήλιος στο κονιάκ

κ’ η σκόνη μαζί με τα τσιγάρα στα πλεμόνια μας

κι ας μην πάρουμε και σήμερα βρε αδερφέ

προφύλαξη για την υγεία μας

κι ούτε να δίνεις συμβουλές

το πως το κατεβάζω έτσι

και πως σκορπιέμαι έτσι

και να αφήσεις ήσυχα στα μούτρα

τις μπογιές τις μύξες και τα κλάματα

να τρέξουνε.

Μονάχα να κοιτάζεις ήρεμα

τα νύχια τα μαλλιά μου και τα χρόνια

πού ‘ναι βρώμικα

και γώ

να μη δίνω φράγκο για όλα αυτά"

[...]

"και θα κρατάς στις χούφτες σου

μ’ αγάπη και με προσοχή το μυαλό μου

είναι έτοιμο να διαλυθεί στα χίλια. Με πονάει.

Κι όταν

έρθουνε να σου πουν

εδώ δεν είναι

τόπος

και χρόνος

για τέτοια πράγματα

τράβηξε τη φαλτσέτα και θέρισε."

 

Σιγά μην αγχωθούμε τώρα που δεν βρίσκουμε χρόνο για να ξεχάσουμε. 

 

Είναι μια γριά κι ένας γέρος και του λέει, με πονάει το δεξί μου στήθος. Την κοιτάει και της φωνάζει: ΤΟ ΠΑΤΑΣ!

ΖΗΣΕ

 

Τους νεκρούς μου θέλω 

Να τους θυμάμαι ζωντανούς. Γι' αυτό και στις κηδείες τους δε πηγαίνω.

Και λέω πως, με κάτι φαίνεται θα στράβωσαν

κι από δω δε θέλουνε να ξανα-περάσουν. Ξέρω.

Δεν είδα εγώ ποτέ τον τάφο τους,

σε κανα μοναστήρι θα κλείστηκε ο φευγάτος.

Μόνημη απεργία διαδήλωση θα κάνει πουθενά σε καμιά ταράτσα, στο πατάρι στο κελάρι.

Κι ίσως να βγαίνει μόνο βράδυ για περπάτημα 

σε  συνοικία που το μυαλό μας τώρα δεν πηγαίνει.

Αυτά. Τα ωραία του πόνου γλέντια που στήνω να σε σκέφτομαι, 

μήπως κι εσύ με σκέφτεσαι και κουνηθεί μονάχο του, σαν από πνεύμα χτύπημα, κάτι. Ξέρεις.

Κάτι που το ακούω βέβαια κι ένα σπαστικό και σαλεμένο γέλιο με πιάνει.

Δεν είμαι για κηδείες σου λέω. Κι εμένα με πειράζει ο κόσμος πολύ και κάπως έτσι φεύγω. 

Είπε να μη ξαναπάω εκεί

 Το είδα να μου σαλεύει.

 , ξέρεις πώς να με βρεις 

 Αύγουστο μήνα μεσημέρι.

Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα

.. γρήγορα που τα πίνεις 

Συγκεκριμένα

 

Πόσο άσχημα είναι;

 

Είσαι χαζό, δεν είναι κι άσχημα εδώ πέρα. 

 

 

Έλα να σ' αρρωστήσω

 έχω πονόλεμο είμαι από κάτω

 και θέλω να σε φιλήσω

Τα λαμπάκια σου

 

Αχ Να κατεβαίναμε μαζί την Ακαδημίας .. -Ποιός μαλάκας έκανε κάθοδο την ακαδημίας.- 

Έλα

 

Γιατί έτσι τα τρία γουρουνάκια;

 

Πότε θα μου εξηγήσεις;

 

Κοιτάζω την Πεντέλη απένανι με κενό σκέψης. Σα να είμαι σε αυτόν τον κόσμο κάτι τελείως περιττό. Για αυτά που θέλω κι έχω να δώσω, τα πολύ συγκεκριμένα. Αυτά που γίνονται κόμπος στο στομάχι μου που δε μ' αφήνει να χαλαρλωσω, που δε μ' αφήνει να ξεχαστώ. Σε λίγες ώρες θα επιστρέψω στο κέντρο, θα αφήσω τα παιδιά κάπου καλά και θα έχω πάλι όλο τον χρόνο, τον χρόνο που το μόνο που θέλω είναι να σου τον αφιερώσω πραγματικά απτά ολοκληρωτικά όσο μπορώ. Χρόνος που ως τώρα δε σε βρήκα και με γαμάει, πόσο με γαμάει κανείς δεν ξέρει, κάνεις δεν καταλαβαίνει, κάνεις δεν θέλει να θυμηθεί ή έστω να φανταστεί. Κι ούτε μπορεί να εκφραστεί γιατί δεν θέλω να δίχνω πόσο με έχει γαμήσει και θέλω να σε κάνω να αισθάνεσαι καλά με όσα αποφασίζεις κι όσα αρνήσαι κι όσα σκοτώνονται κάθε φορά και ξαναγεννιούνται από μόνα τους γιατί δεν γίνεται όπως φαίνεται να πεθάνουν, ας έχουν πεθάνει σε άλλες περιπτώσεις με άλλους ανθρώπους στο παρελθόν. Δεν έχω σχέδιο, δεν παίζω συστήματα, έχω μόνον αισθήματα που φτάνουν να με βάζουν με μια υποχθόνια βασανιστική ευχαρίστηση στου σφαγείου την ουρά. Σφάξε με αυτή τη φορά. Έλα και σφάξε με αυτή τη φορά, θα έρθω, αν δω πως είσαι κάπου, θα έρθω κι ότι είναι να γίνει ας γίνει. Αρκεί να σε δω.

 

Είναι χάλια το στομάχι μου σήμερα πολύ ερωτευμένο. Δεν τελειώνει με καμιά παναγία αυτή η ιστορία ρε πούστη. Πρέπει να βρεθεί ένα φως. 

Όσα κι αν έχεις στην καρδιά να μου τα λες μικρό μου

 

Ο πόνος τα ξυλώνει όλα και αφήνει την χειρότερη ασκήμια για παρηγοριά. Ξύπνησα λίγο καλύτερα απ ότι κοιμήθηκα. Λυπάμαι για τον φίλο σου, τουλάχιστον φαίνεται να ήταν ακαριαίο. 

Απλά

 

Το τηλέφωνό μου είναι πάντα το 6932863026

 

Κρατώ κάποιες ημερολογιακές σημειώσεις εξασκώντας μια τέχνη. Έκφραση συναισθήματος και φωνές υπαρξιακής αγωνίας.  Είναι θαυμαστό το πως η αφαίρεση, οι οπτικές των συμβολισμών και της μεταφοράς φτάνουν να μπορούν, τα δικά μου βιώματα και οι δικές μου έγνοιες, να αγκαλιάζουν τις ιστορίες κι άλλων ανθρώπων. Το ίδιο παθαίνω κι εγώ διαβάζοντας άλλες δημιουργίες. Οι οποίες μου αφήνουν μια έντονη ιδέα αναφοράς, πράγμα που επιβεβαιώνει την λογοτεχνική επιτυχία των έργων προς κατανάλωση, των έργων συντροφιάς, κι αυτό είναι. Είναι κοινοί τόποι και κοινοί συμβολισμοί πάνω σε επίγια κοινά πράγματα. Αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι αν πέρα από το λογοτεχνικό ταλέντο, την τεχνική κτλ προσφέρει κάτι ουσιαστικό ο καλλιτέχνης κι αν υπάρχει πραγματική προσφορά στην εξέλιξη της λογοτεχνίας και ιδιαίτερος λόγος δημοσίευσης τέτοιων έργων. Πέρα δηλαδή από την λυτρωτική διαδικασία της ίδιας της έκφρασης και την όποια ωραιότητα μπορεί να την συνοδεύει. Ο τρόπος, ο νεοτερισμός στην τεχνική είναι παράμετροι που δίνουν νόημα και συνηγορουν θετικά στην απάντηση της ερώτισης αν και που αξίζει να δημοσιευτεί ένα έργο τέχνης. Η καταγγελία, η λαογραφία, η διάσωση και η επανάκτηση πολιτισμικών στοιχείων είναι επίσεις πράγματα ουσιαστικά με τα οποία αξίζει κάποιος να ασχοληθεί και να τους αφιερωθεί. Τα κριτήρια οφείλουν να είναι αυστηρά και ξεκάθαρα, να είναι ανιδιωτελή και προσανατολισμένα στην προσφορά. Το αν προορίζονται για τον κοινό νου ή για κάτι το πιο εξειδικευμένο είναι κι αυτό θέμα στόχευσης το οποίο επιρρεάζει, ηθικά κυρίως, την απάντηση στην ερώτηση αν πρέπει να δημοσιευτεί το έργο και πως αυτή η απόφαση θα επιρρεάσει την δυναμική της στόχευσης του. Μιλώντας με λογοτέχνες ακούω να υπόνεται αυτό που κι εγώ αισθάνομαι, πως η στόχευση είναι ένας, έστω ένας! Δίνουμε την ζωή μας και τον εαυτό μας για έστω έναν. Κι εδώ συνειδητοποιήται το απέραντο της θάλασσας και της αβυσσιακής της ερήμου. 

 

Η περί δικαίου αντίληψη