Κρατώ κάποιες ημερολογιακές σημειώσεις εξασκώντας μια τέχνη. Έκφραση συναισθήματος και φωνές υπαρξιακής αγωνίας.  Είναι θαυμαστό το πως η αφαίρεση, οι οπτικές των συμβολισμών και της μεταφοράς φτάνουν να μπορούν, τα δικά μου βιώματα και οι δικές μου έγνοιες, να αγκαλιάζουν τις ιστορίες κι άλλων ανθρώπων. Το ίδιο παθαίνω κι εγώ διαβάζοντας άλλες δημιουργίες. Οι οποίες μου αφήνουν μια έντονη ιδέα αναφοράς, πράγμα που επιβεβαιώνει την λογοτεχνική επιτυχία των έργων προς κατανάλωση, των έργων συντροφιάς, κι αυτό είναι. Είναι κοινοί τόποι και κοινοί συμβολισμοί πάνω σε επίγια κοινά πράγματα. Αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι αν πέρα από το λογοτεχνικό ταλέντο, την τεχνική κτλ προσφέρει κάτι ουσιαστικό ο καλλιτέχνης κι αν υπάρχει πραγματική προσφορά στην εξέλιξη της λογοτεχνίας και ιδιαίτερος λόγος δημοσίευσης τέτοιων έργων. Πέρα δηλαδή από την λυτρωτική διαδικασία της ίδιας της έκφρασης και την όποια ωραιότητα μπορεί να την συνοδεύει. Ο τρόπος, ο νεοτερισμός στην τεχνική είναι παράμετροι που δίνουν νόημα και συνηγορουν θετικά στην απάντηση της ερώτισης αν και που αξίζει να δημοσιευτεί ένα έργο τέχνης. Η καταγγελία, η λαογραφία, η διάσωση και η επανάκτηση πολιτισμικών στοιχείων είναι επίσεις πράγματα ουσιαστικά με τα οποία αξίζει κάποιος να ασχοληθεί και να τους αφιερωθεί. Τα κριτήρια οφείλουν να είναι αυστηρά και ξεκάθαρα, να είναι ανιδιωτελή και προσανατολισμένα στην προσφορά. Το αν προορίζονται για τον κοινό νου ή για κάτι το πιο εξειδικευμένο είναι κι αυτό θέμα στόχευσης το οποίο επιρρεάζει, ηθικά κυρίως, την απάντηση στην ερώτηση αν πρέπει να δημοσιευτεί το έργο και πως αυτή η απόφαση θα επιρρεάσει την δυναμική της στόχευσης του. Μιλώντας με λογοτέχνες ακούω να υπόνεται αυτό που κι εγώ αισθάνομαι, πως η στόχευση είναι ένας, έστω ένας! Δίνουμε την ζωή μας και τον εαυτό μας για έστω έναν. Κι εδώ συνειδητοποιήται το απέραντο της θάλασσας και της αβυσσιακής της ερήμου.