Κοιτάζω την Πεντέλη απένανι με κενό σκέψης. Σα να είμαι σε αυτόν τον κόσμο κάτι τελείως περιττό. Για αυτά που θέλω κι έχω να δώσω, τα πολύ συγκεκριμένα. Αυτά που γίνονται κόμπος στο στομάχι μου που δε μ' αφήνει να χαλαρλωσω, που δε μ' αφήνει να ξεχαστώ. Σε λίγες ώρες θα επιστρέψω στο κέντρο, θα αφήσω τα παιδιά κάπου καλά και θα έχω πάλι όλο τον χρόνο, τον χρόνο που το μόνο που θέλω είναι να σου τον αφιερώσω πραγματικά απτά ολοκληρωτικά όσο μπορώ. Χρόνος που ως τώρα δε σε βρήκα και με γαμάει, πόσο με γαμάει κανείς δεν ξέρει, κάνεις δεν καταλαβαίνει, κάνεις δεν θέλει να θυμηθεί ή έστω να φανταστεί. Κι ούτε μπορεί να εκφραστεί γιατί δεν θέλω να δίχνω πόσο με έχει γαμήσει και θέλω να σε κάνω να αισθάνεσαι καλά με όσα αποφασίζεις κι όσα αρνήσαι κι όσα σκοτώνονται κάθε φορά και ξαναγεννιούνται από μόνα τους γιατί δεν γίνεται όπως φαίνεται να πεθάνουν, ας έχουν πεθάνει σε άλλες περιπτώσεις με άλλους ανθρώπους στο παρελθόν. Δεν έχω σχέδιο, δεν παίζω συστήματα, έχω μόνον αισθήματα που φτάνουν να με βάζουν με μια υποχθόνια βασανιστική ευχαρίστηση στου σφαγείου την ουρά. Σφάξε με αυτή τη φορά. Έλα και σφάξε με αυτή τη φορά, θα έρθω, αν δω πως είσαι κάπου, θα έρθω κι ότι είναι να γίνει ας γίνει. Αρκεί να σε δω.