είδα ένα όνειρο ακριβώς όπως νιώθω κάθε φορά που κάνω κάτι σημαντικό. Ήμουν στο ΚΤΕΛ και περίμενα το λεωφορείο για Αθήνα και ήρθε μαζί με το άλλο που πάει τα τοπικά. Και μια εικόνα κάτι που γινόταν στην πλατεία με κέντρισε και χάζεψα και μπερδεύτηκα και μπήκα σ' αυτό για τα χωριά. Αλλά το κατάλαβα αμέσως και πήγα στον οδηγό και του είπα να κάνει γρήγορα να με βοηθήσει και γκάζωσε. Κι άρχισα να ψάχνω τρόπο, πήρα τον σταθμό να το καθυστερήσουν το αθηναίικό μόλις φτάσει εκεί και πήρα κι έναν φίλο οινοποιό μήπως ξέρει τον άλλο οδηγό να του πει να πάει πιο αργά να προλάβω. Φτάνω Κυπαρισσία που ήταν σαν την Θεσσαλονίκη και κατεβαίνω σε άλλο σταθμό, καβαλάω ένα ποδήλατο φτάνω το κρεμάω σε μια σκάλα, τρέχω, βλέπω ένα αγροτικό η καρότσα φίσκα στον κόσμο κι ένας ξάδερφός μου απάνω μου λέει εδώ ανέβα για Αθήνα. Και καβάλησα και φύγαμε. Τι χαρά. Στον δρόμο μου είπε και θυμήθηκα ότι τα πράγματά μας τα είχε η αδερφή μου αλλά ήταν τόσο γεμάτο το αμάξι που δε χωράγαμε γι' αυτό πηγαίναμε έτσι. Και δρόμος πολύ δρόμος κοίταγα πίσω να φεύγει και στροφές, πηγαίναμε από τον παλιό. Ατέλειωτο. Κάπου στα Μέγαρα ξύπνησα από το ξυπνητήρι.