μιλάμε ή δε μιλάμε

 

Όσο παραδέχομαι την παρανοϊκή μου απελπισία υποχωρεί. Δε παίζει να μου βάζει κανείς τραγούδια, τα τραγούδια είναι ολονών και μπαίνουν από τους σταθμούς, τις λίστες και τα μαθηματικά. Οι ανάσες που ακούω είναι στο κεφάλι μου και δεν παίζουν από κανένα μικρόφωνο και ηχείο. Δεν πρέπει να τα ξεχνάω ποτέ αυτά. Ούτε επικοινωνώ και συζητάω πλαγίως με κανέναν, δεν είναι ωραίο να γίνεται αυτό με κάποιον που δεν μιλάς κανονικά και δεν πρέπει να με παραμυθιάζει ποτέ κάτι τέτοιο γιατί είναι ένα επιπλέον πρόβλημα. Καμιά φορά οι λάθος δρόμοι μας οδηγούν σε σωστές μεριές αλλά δεν είναι ότι καλύτερο κι εμείς θέλουμε το καλύτερο. Προκύπτει η ερώτηση το που θα απευθύνεται ο λόγος μας και ποια είναι αυτά τα λόγια μας που μπορεί να απευθύνονται αλλού ενώ απευθύνονται πλαγίως στον εαυτό. Μιλάω λέω στην αγάπη μου κι αυτό προϋποθέτει να είναι λόγια αγάπης αυτά που λέω. Είναι λόγια αγάπης αυτά που λέω; Και που εξειδικεύονται ώστε να απευθύνονται σε πρόσωπο και σε τι παραστέκονται και με τι συνδέονται στην ζωή του. Τι επικρατεί, το γενικό ή το ειδικό; Το πραγματικό ή το παραλλαγμένο;   Όταν λέμε τίποτα τίποτε και όταν λέμε όλα λέμε όλα. Γιατί όταν δίνεις το όλα στο τίποτε αρχίζεις να πιστεύεις κι ότι το τίποτε σου βάζει με κάποιον διαολεμένο τρόπο τραγούδια. Οι πλάκες και οι εκπλήξεις κι οι έρωτες δεν γίνεται να μπλοφάρουν αιωνίως. Εδώ κάτι πηγαίνει πολύ στραβά ή δε πηγαίνει καθόλου. Το είπα και έσουρε μια εικόνα από την βιβλιοθήκη κι έπεσε και έριξε ντόμινο τα χάπια μου και σκάσαν δίπλα στο χέρι μου. Είναι να μη τρελαίνεσαι; Φτερούγες φωτός μου κάνουν σινιάλο από το παράθυρο. Και προχθές τα ίδια που το σκεφτόμουνα γύριζα να φύγει το βλέμμα μου στη θάλασσα και μόλις γύριζα έπεφτε κεραυνός, εκεί ακριβώς που κοιτούσα, μια δυο τρις συνεχόμενα το ίδιο. Άντε καθάρισε τώρα ..