Α γ κ α λ ι ά

 

...

Σπυράκια

 

Όταν θυμάμαι την γλυκιά σου τη φωνούλα πώς αγρίεψε.. ωχ αμάν τι παθαίνω.. Εντάξει. Μια αδυναμία έχω όλη όλη. Μπορώ να έχω μια αδυναμία σαν άνθρωπος κι εγώ...

Όλα μπορώ να στα συγχωρήσω. Το ξέρεις. Όλα όλα. Το έχεις καταλάβει. Ότι και να κάνεις και δε με νοιάζει που το ξέρεις, μ'αρέσει. Αλλά δε θα με κάνεις κι ότι θες.

 Λοιπόν, όλα μπορώ να στα συγχωρώ. Όλα ναι όλα. Εκτός από ένα όμως, τα καυλόσπυρα που βγάζω στο πρόσωπο. Εσύ φταίς.

Και να ξέρεις αυτό θα μας ξεκάνει. Κι ας το έχουμε δει τώρα κι οι δυό το έργο και καλύτερα.

(Photos by me 4u)

 

Εδώ που τα λέμε και τι να διαλέξεις...

 ένα τίποτα που είναι όλα κι ένα όλα που είναι το τίποτα...

Έτσι όπως γίναμε, ήταν που ήταν, τώρα δεν γίνεται να σε πλησιάσω. 

Όμως όλο έρχομαι και γυρνώ εκεί. Κοντά στο χάλασμα με τις τσουκνίδες. Σε θέλω.

Όταν με δεις έλα και φίλα με, γαμώτο.

φτάνουμε;

 

Η οδός Κατανόησης είναι 

ένα φανάρι πριν την οδό Αγάπης.

ανάμεσά μου σκάει το κύμα

 

Έχεις νιώσει τη απίστευτη χαρά να είσαι στο πουθενά στην άλλη άκρη της Γης να έχεις μήνες να μιλήσεις ελληνικά και ξάφνου να ακούς κάποιον δίπλα σου να μιλάει ελληνικά; Την γλώσσα σου δηλαδή, τη γλώσσα σου... Εμένα μου έχει τύχει και έτσι και μεταφορικά. Ε, αυτόν τον άνθρωπο τον αγαπάς αυτόματα κι ακαριαία, τουλάχιστον εκείνη την στιγμή, είναι σα να σου δωρίζει κάτι το ανεκτίμητο. Έτσι ένιωσα και με εσένα, μόνο που και αυτό που -μου- είπες με βάρεσε κατακούτελα κι ερωτικά.

Έφυγες και συνεχίζω να σου μιλάω. Με πυροβόλησες κατακέφαλα κι έφυγες. Και συνεχίζω να σου μιλάω. Γιατί πυροβόλησες το προσωπείο μου κι όχι εμένα. Καλά έκανες. Με ξαναπυροβολείς. Ξαναπυροβόλα με. Δεν θα πεθάνω ποτέ τελικά; Τι κρύβεται από πίσω;

   

Ακούω την άνοιξη να τρίζει

Κύματα στην ακροθαλασσιά που με σαρώνει

Κι απάνω στο κεφάλι μου γυρίζει τρελά πουλιά

 

Βουνά στα σύννεφα

Μουγκρίζουνε κάτι "Σούφι"

για το κορμί που ο Ήλιος

χιόνι δακρύζει λιώνει.

 

Ακούω μέσα μου την Άνοιξη να κροταλίζει

Κι όλη τη φύση σχίζει πολύχρωμο φως

που με φωτίζει εντός κι εκτός 

να μάθω να ξέρω την γλώσσα

Τη γλώσσα των ζώων μιλώ;

 Τόσο τόσον καιρό!

Ακούω την Άνοιξη μέσα μου αναβλύζει

Και στο μυαλό μου παιανίζει

του Πάνα μεθυστικός αυλός

Τι γίνεται εδώ;

 

Εδώ είναι το ταξίδι από μέσα. Το διάφανο, ο παλιός χείμαρος που πάγωσε. Θα σου πω...

Μπορεί να είναι και ιδέα μου ότι μου έχεις πετάξει κανα δυό φορές κάτι ότι διαβάζεις αυτά που γράφω εδώ. Το διάφανο με βοηθάει να έχω κάποιον που μιλάμε την ίδια γλώσσα. Να πιστεύω ότι κάποιος με καταλαβαίνει ή έστω θα με καταλάβει κάποια στιγμή. Έχω φαίνεται μεγάλη ανάγκη από αυτό. Αυτοκατανόηση; Αυτό; Επιμένω, Έρωτας είναι. Αυτό, είναι έρωτας;

Μπορεί και να είναι το μόντους βιβέντι που έχω βρει για να εκτονώνω την διαταραχή μου ώστε να υποφέρω εμένα και τον περίγυρο μου που νιώθω ξένη. Εδώ μιλώ σε κάποιον, που αν διαβάζεις θα βρεις κι εσένα μέσα του χτυπητά κάποιες στιγμές και κάποιες κάτι άλλο και όλες εμένα και αυτή που πλησιάζει σε μια συγκεκριμένη προσωποποίηση αλλά δεν το καταφέρνει. Το καταφέρνει; Το καταφέρνει μέσα από προβολές. Του άγνωστου; Του κενού; Του έρωτα επιμένω.

Έρχομαι εδώ και γδύνομαι προσωπεία και προσωποποιήσεις. Να καταφέρω το πρόσωπο μου να της δώσω. Αυτή η γυναίκα είναι έτοιμη να με πυροβολήσει! Κανείς δε θέλει να γίνει αυτή η γυναίκα που μπερδεύεται και με πνίγει με τον ομφάλιο και με εγκαταλείπει. Έτσι κι εγώ την χρησιμοποιώ και την κάνω τέχνη, στην τελική. Νοθεύω με αυτή το είδωλό μου; Πως να μας στο εξηγήσω, δε γίνεται. Δεν ξέρω. Δεν θέλω να το προδώσω.

Αύριο έχω γιατρό. Σκέφτομαι ότι το διάφανο συνέχεια μου κάνει "χαλάστρα". Περνούσα πιο όμορφα παλιά με την μουσική και τα πεταμένα από δω κι από κει χαρτιά; 'Ομως να που έχω προχωρίσει. Έχω απελπιστεί, δεν θα με αγκαλιάσεις ποτέ σου. Εδώ εσύ δε θα μ’ αγκαλιάσεις ποτέ σου. Ούτε εσύ. Ούτε εσύ;

 Εδώ είναι ο κόσμος των ιδεών. Το ανώτατο διανοητικό στάδιο! Όποιος το δει και μπει μέσα του, μπαίνει και σε ‘μένα. Όποιος το ερωτευτεί ερωτεύεται και εμένα; Εμένα μπορεί να με έχω κι εγώ κι εσύ. Εσύ… ποιος είσαι εσύ; …που είσαι;

 

ΣΥΜΒΑΤΟΣ ΔΟΤΗΣ

 ΣΥΜΒΑΤΟΣ ΔΟΤΗΣ

Ο κόκκινος εαυτός μου είναι όλος για σένα.

Πυροδοτείται μυστηριωδώς. 

Έχει το χρώμα του Αυγουστιάτικου ηλιοβασιλέματος

Του αίματος. Των χειλιών σου.  

Νιώθω ότι είσαι κι εσύ σαν εμένα..  

Πως κοκκινίζεις ναι 

και  σ’ αρέσουν τα απαλά δέρματα

οι γλυκές μυρωδιές 

οι καμπύλες που είναι σαν ποιήματα

Τα ολισθήματα

οι δαντελωτές κορυφές, τα φιλιά τα λεία

τα βασανιστήρια στους προσαγωγούς

οι βουτιές που ανασαίνουνε σπλάχνα

οι λεπτοί αναστεναγμοί

οι κομπιαστές κραυγές.

Η γλώσσα πάνω από όλα.

Τα συμπλέγματα που πυρακτώνονται 

από τα άστρα του Ωρίωνα του αστέρα της Αμαζόνας

Και θέλεις να σπάζεις σαν μπουρμπουλήθρα

στην πιο τρελή περιστροφική τσουλήθρα

κι αντέχεις τις τριβές και τις συντριβές.

Και ναι σε ενδιαφέρει να μάθεις

πως με τη δύναμη του μυαλού 

το σώμα γίνεται συμπαγής παλίρροια

που ξεχειλίζει τη μυστική πορφύρα. 

Θέλω να σου διαλύσω ότι έχεις μέσα σου στατικό

 να το κάνω ρευστό να αναβλύσει 

να το πιω σε καταιγίδα.

Δώσε μου λίγο αέρα…                      

απ’ τη χαίτη σου να πιαστώ, από τα πλευρά σου.                       

Θέλω για μαξιλάρι μου την κοιλιά σου...

 Μπορώ να σε κοιμίσω στην κόλαση 

και στον παράδεισο να σε ξυπνήσω

Να ανατρέψω σε εκτυφλωτικό φως 

τον Άδη και το σκοτάδι. 

Γαλακτερή μου κοσμογέννεση

λευκόχρυσο ποτάμι μου 

πυρωμένο της νύχτας μέταλλο

να μου μεταγγιστείς θέλω

Γιατί είσαι ο συμβατός μου δότης. 

χαζορίμες ανεπαρκείς

 

 Η φαντασία μου φταίει που πιστεύω στο ουράνιο σημάδι. Η ευτυχία μου είναι δεμένη με το πιο παλιό σου σκοτάδι. Να κρυφοκοιτώ δεν μπορώ, δε μου πάει. Είναι τρέλα να σε ονειρεύομαι κι ας φτάνω σε αιθέρια πλάνη. Εσύ, οκ, το είδες φρικτό. Συγνώμη γι’ αυτό, το εννοώ. Δεν ήθελα να σε φέρω σε δύσκολη θέση. Κάποια παιδιά όμως γεννιόμαστε έτσι. Πονάω πολύ. Μισοζώ. 

Εσύ είσαι εντάξει; Θα περάσει; Το έχω βαθιά πολύ θάψει. Πέρασα δύσκολα αυτό τον καιρό. Ήθελα να σε δω. Να σου πω πως θέλω να ζήσω μαζί σου. Ήθελα να με θέλεις και να με εμπιστεύεσαι, να γελάς μαζί μου και να έρχεσαι και να φεύγεις. 

Ξέρεις πως ότι και να κάνεις εγώ θα το ερωτευτώ. Πάντα ήθελα να γνωρίσω μια τέτοια γυναίκα, που κάνει για εκατόν δέκα. Να είναι τόσο δύσκολη θε μου να μου βγάζει την ψυχή να την τρώμε μαζί. Να είναι ανυποχώρητη και πολύ σοβαρά ερωτική. Ανελέητα να πυροβολεί. Να είναι η τέλεια ψεύτρα. Μα και να ανοίγει άφοβα τα πέπλα και την ψυχή της γυμνή να την δείχνει. 

Πριν σε βρω σε φιλούσα στα τριαντάφυλλα. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ κάποιον σαν εσένα. Ακούω τη φωνή σου και στα μάτια μου έχει σκαλώσει η εικόνα σου. Ονειρεύομαι πως φιλώ τους κόμπους στα δάκτηλά σου. Την ανάσα μου σεργιανώ στην κοιλιά σου και τρέμω και καίγομαι. Κι όταν φιλιόμαστε ενωνόμαστε με το σύμπαν. Δεν ξέρω πως να στο πω, μου ακούγονται τα γράμματα πολύ περιορισμένα. 

Όλα τα ποιήματα που γραφτήκαν στον κόσμο δεν φτάνουν να πουν αυτό που νιώθω για σένα. Και πόσο θέλω να πεθάνω πάνω στο στήθος σου. Να σε αγκαλιάσω με χέρια και πόδια. Θέλω να σε φιλήσω. Κάπως παλαιικά, μόνο να σε φιλώ μήνες πριν σ' ακουμπήσω. Να βρω ένα απίστευτο μέρος που για σένα μόνο να το στολίσω. Να σε σηκώσω στην αγκαλιά μου και να περπατήσω. Σε θέλω να σου πω και να σε κοιτώ..  

Διάβασα πεντακόσια γνωμικά

 

Μου αρκεί να ξέρω ότι εσύ κι εγώ υπάρχουμε αυτή τη στιγμή.

Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές, 1927-2014, Κολομβιανός συγγραφέας

Εκείνη τον αγάπησε απόλυτα, ίσως για μισή ώρα.

E. M. Forster,

 Ο έρωτας είναι σαν πόλεμος χαρακωμάτων. Δεν μπορείς να δεις τον εχθρό, αλλά ξέρεις ότι είναι εκεί έξω και ότι είναι καλύτερα να μείνεις σκυφτός.

Λώρενς Ντάρελ,

Το μεγαλύτερο αμάρτημα στον έρωτα είναι η αδιαφορία.

Βολταίρος,

Ο έρωτας είναι δυο μοναξιές που προστατεύουν, αγγίζουν και καλωσορίζουν η μία την άλλη.

Ράινερ Μαρία Ρίλκε

Κι αν ισχύει αυτό που λέει ο Μπαλζάκ εσύ βαριέσαι τώρα...

 

Εσύ γιατί; Εγώ έχω μελαγχολίσει.. γιατί έβρισα τον Πλάτωνα το πρωί. Ντρέπομαι που λιγοψυχώ, αντί να χαίρομαι που σε λίγες μέρες έχω παλί mission imposible, από Πλατωνικό αγαθό για σένα τρέλα μου..

Ανέκδοτο

 

Στα καλλιστεία των εντόμων βγήκε...

ΜύγαΜις

Ώρες χωρίς

 

Τρέχοντας να ξεφύγω από την λάθος προσωποποίηση μπήκα στο μπαρ.  Δίπλα μου θα 'ναι η σωστή και δεν το βλέπω.. Προσωποποίηση ονείρου σερβίρετε; Βάλε ένα τριπλό να μη ξανάρχεσαι. 

Ωραία που είναι να ονειρεύεσαι όμως! Ξεφεύγεις από τα λάθη. Μπορεί και τα λάθη έτσι να ξεφύγουν από εσένα. Όπως και να 'χει, είναι όμορφα. Σκέφτομαι εσένα. Από όλα ξεφεύγω με εσένα. Κι από εσένα ξεφεύγω με σένα. 

Αλήθεια, πόσες ώρες μπορούμε να αντέξουμε μαζί; Πρέπει να το βρούμε, να κάνουμε και τη διαίρεση με τις μέρες εν ζωή γιατί δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χώρια σου..

 

Αχ, είναι πολύ όμορφος ο κόσμος -μας-..

Δε πάει κανενός -μας- το μυαλό πόσο

 όμορφος     και πώς είναι. Πώς είναι!

Σοκολατίτσα;

 

Ναι μωρό μου

Μούσα κι Έμπουσά μου

Θα σε φάω όλο το φαγητό μου

Όλο     μα όλο όλο όλο όλο όλο όλο 

Όόοοοοολο

Έη

 

Έη τι κάνεις εκεί μέσα

Μα τι κάνεις μες στις μπλούζες..

Έη..

(Photos by me 4u/ ψάχνοντάς σε)

" αν με πίστευες λιγάκι θα 'ταν όλα αληθινά

 

Ένας πραγματικός, υπαρκτός κόσμος για μας. Αυτό είναι πρόκληση! Ο κόσμος μας. Για σένα και για μένα. Κανονική σπαζοκεφαλιά.. Όλες οι έρευνες και οι εξελίξεις στις ανθρωπιστικές επιστήμες δεν πιάνουν μπάζα μπροστά σε αυτό το εγχήριμα! Επιτέλους βρήκα αυτό για το οποίο αξίζει να δοξαστώ! Χαχ 

Καλημέρα

Ανεκδοτάκι

 

Γιατί οι αγελάδες έχουν θλιμένο βλέμμα;

..........................................

..........................................

..........................................

Γιατί οι άντρες τους είναι βόδια.

" γιατί φοβάσαι τη σιωπή είμαι δική σου στο 'χω πει

 

Σκέψεις επίγιες σκέψεις όλο σκέψεις.

Οι σκέψεις δίπλα στη φωτιά είναι διαφορετικές από τις άλλες.

Όπως και στην θάλασσα είναι αλμυρές ας πούμε

κι οι σκέψεις του μακριά είναι αλλιώτικες από τις κοντινές..

...με καταλαβαίνεις μάτια μου;

Να πιούμε μαζί κι έναν καφέ.

Μμμμμωρό μου

 

Δε σε βλέπω να έχεις και πολύ όρεξη...

 αλλά μμμμ

Ας μιλήσουμε για λιακάδες

χειμωνιάτικες λιακάδες!

(Photo by me for u / just now)

"Θα 'θελα ξανά να με θες... αέρας να γίνεις το πουκάμισό μου ν'ανοίγεις.."

 

Ωραία... εντάξει, για τι θέμα θες να μιλήσουμε;

ΕΜΠΟΥΣΑ

 ΕΜΠΟΥΣΑ

Έχει πολύ πόνο τελικά.

Δράμα γλυκό που ζούμε...

Τα συναισθήματα μας δε βρίσκουν δουλειά.

Γαμημένα η διάθεση 

τα στραγγαλίζει στον νεροχύτη 

πριν βγούνε.

Ας πεθάνουν από την πείνα τα αχάριστα.

Ξέρουν να ψωμοζούνε...

Κι αφού κατάκλειστα τον κύκλο τους κάνουνε 

κυνικά αμερόληπτα 

στη λήθη καταλήγουν 

της μνήμης του νεροχύτη.

Έχει πολύ μεγάλη πλάκα τελικά.

Πικρό δράμα που ζούμε...

Που μέλι στα δάκτυλα κόλλησε

κι εμείς πάνω του γάντια φορούμε.

( photo art / by net unknown)

 

Πάει ο Τοτός στον πατέρα του και τον ρωτάει: μπαμπά τι είναι το κατά φαντασίαν και τι η πραγματικότητα;

Του απαντάει: πήγαινε στην μάνα σου και στην αδερφή σου και ρώτα τες αν θα πούλαγαν το κορμί τους για δυο εκατομύρια ευρώ κι έλα να σου πω.

Πάει ο Τοτός ρωτάει την μάνα του, ουυυ του λέει και την ψυχή μου θα πούλαγα

Πάει στην αδερφή του αμέ του λέει για δυο εκατομύρια εννοήται τι χαζή είμαι

Πάει ο Τοτός τα λέει στον πατέρα του, μα θα μου πεις μπαμπά τι είναι το κατά φαντασίαν και τι η πραγματικότητα;

Άκου Τοτέ, του λέει:

Κατά φαντασίαν τώρα εμείς είμαστε τέσσερα εκατομύρια πλουσιότεροι ενώ στην πραγματικότητα έχουμε δύο πουτάνες στο σπίτι...

 

Δεν πιστεύω τίποτα

Δεν ελπίζω τίποτα

Είμαι Λεύτερος

    Ν.Κ

κάρμα

 

Θυμάμαι όταν ήμουνα πολύ νεαρή κι όλο άλλαζα μέρη, άλλαζα δέκα παρέες και άλλα τόσα σημεία την ημέρα, είχα ένα μότο σταθερό για να στέλνω αδιάβαστους τους άγνωστους που έπαιζα και φασωνόμουνα ένα γύρω. Όταν λοιπόν έφτανε η ώρα που την έκανα και μου ζητούσανε ένα τηλέφωνο, ένα ραντεβού, ένα κάτι... τους έλεγα πως δεν μ'αρέσουνε τα συμβατά πράγματα και πως αν είναι μεγάλα πνεύματα κάπου θα ξαναβρεθούμε αφού τα μεγάλα πνεύματα συναντιούνται. Παθαίνανε μια έκπληξη και μια απορία κι εκείνη ακριβώς την στιγμή έβρισκα την ευκαιρία και την έκανα. Φυσικά, ενώ ήταν δεκάδες αυτά τα περιστατικά, δεν θυμάμαι χαρακτηριστικά κανέναν, ούτε και κάποιον-κάποια αν με είδε πουθενά να μου ξαναμίλησε.  

Αυτά σκεφτόμουν χθες το απόγευμα απάνω σε ένα ποίημα. Τις τόσες "μαλακίες" μου. Το πόσο δυσκολεύομαι να ενώσω το σώμα με το πνεύμα. Κι έπεσα πάνω σε έναν άλλο στίχο μετά που έλεγε "ενός φιλιού μύρια έπονται". Ναι μύρια, απειλητικά. Κι εγώ με μια χατζάρα εγωισμό να τα σκοτώνω όλα. 

Ορίστε, πάλι σου λέω, ενώ είπα να μη σου λέω. Αφού είπα πόλεμο θες πόλεμο θα έχεις. Αλλά έχω ρωτήσει τον εαυτό μου χίλιες φορές κι αυτός δεν θέλει να σε πολεμάει. Δίπλα του σε ήθελε. Ούτε που ήξερε πώς σε ήθελε μάλλον. Μόνο ξέρω ότι πάλεψα πολύ να σε κρατήσω πνευματικά πλάι μου. Αυτό ξέρω. Και πως ερωτεύτηκα πρώτα από όλα την ψυχή σου.  

Εχθές το βράδυ για να κοιμηθώ, αφού από το όλα ή τίποτα επέλεξα το τίποτα, νανούρισα τον εαυτό μου με το "δεν πιστεύω τίποτα δεν ελπίζω τίποτα είμαι ελεύθερος". Έτσι κοιμήθηκα σχεδόν με μια λυτρωτική γαλήνη. Στις δυόμιση σηκώθηκα. Στις τρείς ξανάπεσα κι ήρθες στον ύπνο μου. Είναι απίστευτο πως κάθε που παίρνω μια απόφαση έρχεται να με συνδράμει το υποσυνείδητό μου. Ήμουνα λέει ασκητής, απαρνημένος τα εγκόσμια μα μες στον κόσμο. Σε είδα λέει σε μια κηδεία ενός γνωστού μας, που δεν κατάλαβα ποιος ήταν. Σε είδα εκεί και σου χαμογέλασα και με κοίταξες με αγάπη . Κι ήταν αυτό μια συμφιλίωση. Ως τις οκτώ που ξύπνησα.

Εχθές ξεκίνησα και μια ανακεφαλαίωση να κάνω στα γραπτά μου. Να εκτυπώσω κάποιο υλικό για την θεραπεία μου και κάποιο άλλο για πράγματα καλλιτεχνικά που τρέχουν. Τα πράγματα τρέχουν, τα αφήνω να τρέχουν. Εγώ πάω αργά, σε εσωτερική διεργασία. Την άλλη εβδομάδα πάλι θα ανέβω Αθήνα για καλλιτεχνικά που τρέχουν. Αλλά εγώ θα ανέβω για την δική μου τρέλα. Γιατί την βιώνω έτσι και μου αποκαλύπτεται καλύτερα και την γνωρίζω καλύτερα. Όχι ότι ποτέ θα την γνωρίσω. Βέβαια είμαι τέτοιο ψώνιο που πιστεύω πως εγώ θα είμαι ο πρώτος Νάρκισσος της ιστορίας που θα με θεραπεύσω, μέσα από την αγάπη μου για σένα. Όπως θεραπεύομαι ως μάνα απ' την αγάπη μου για τα παιδιά. Όχι όμως κάνοντας τα αντίθετα, αυτό δεν πέτυχε καθόλου. 

Τόσον καιρό ξεμπαζώνω! Έχω εκατοντάδες σελίδες μπάζα εδώ μπροστά μου. Άντε να σου έχω φέρει πέντε διαμάντια καθαρά όλα τα άλλα υπερεγώ, λάσπη και μπάζα. Αλλά αυτό είμαι. Χρειάζομαι εσωτερική δουλειά.  Είναι τρέλα να πιστεύω πως δείχνοντας αυτό που εγώ από άμυνα δεν μπορώ να δω όταν το δει κάποιος θα το θέλει. Αφού αυτό όποιος το δει φουντάρει ή τρέχει να σωθεί. Και πώς να το πιστέψω πως είναι τόσο καταδικασμένο! Και είναι. Και θέλει τόση επιλογή να βρω μέσα εκεί μόνο αυτά που αξίζουν να φωτιστούνε... 

Όταν έκλαψε ο Νίτσε

 

"Υπήρχε κάποια εποχή στη ζωή μας που ήμασταν τόσο κοντά και τίποτα δεν φαινόταν να εμποδίζει τη φιλία και την αδελφοσύνη μας και μας χώριζε μόνο ένα μικρό γεφυράκι. Ακριβώς την ώρα που ήσουν έτοιμος να το περάσεις σε ρώτησα «Θέλεις να περάσεις το γεφυράκι και να έρθεις κοντά μου;» – τότε έπαψες να το θέλεις. Και όταν σε ρώτησα ξανά, εσύ παρέμεινες σιωπηλός. Έκτοτε βουνά και άγριοι καταρράκτες μας χώρισαν, μπήκαν ανάμεσά μας κι αποξενωθήκαμε τόσο που ακόμη κι αν θέλαμε να έρθουμε κοντά ο ένας στον άλλον δεν θα μπορούσαμε. Αλλά όταν σκέφτεσαι τώρα αυτό το μικρό γεφυράκι, τα λόγια πέφτουν στο κενό, ενώ εσύ κλαις και δεν μπορείς να το πιστέψεις.»

 Irvin D. Yalom, Όταν Έκλαψε ο Νίτσε

 

Ψάλλε Θεά τον τρομερόν 

θυμόν του Αχιλλέως...

Σφερδουκλώθηκα

 

Μια μέρα διαβάζω μια συνέντευξη στις εφημερίδες για κάποιον δικό μου και συνειδητοποιώ πως δεν ξέρω τίποτα. Δεν έχω ρωτήσει τίποτα, δεν έχω υποψιαστεί και δεν έχω διερευνήσει τίποτα, δεν έχω δει τίποτα. Ή σχεδόν τίποτα, οκ. 

Το εκμαιευτικό μου δαιμόνιο και το ενδιαφέρον μου φάνηκε να περιορίζεται μόνο στα δικά μου ενδιαφέροντα προς αυτόν, τα σε σχέση με μένα. Και ποια είναι αυτά; Και πόσο βαθειά είναι αυτά; Την στιγμή που θα έκοβα το κεφάλι μου πως ενδιαφέρομαι για τους αγαπημένους μου με σκοπό να τους κάνω ευτυχισμένους. Θέλω να το κάνω αυτό. Και σίγουρα χρειάζομαι οδηγίες για το πώς γίνεται κάτι τέτοιο αφού φάνηκε πως τόσα χρόνια είμαι ανίκανη σε αυτό.

Δεν μπορεί να είμαι τόσο ανίκανη όμως αφού μου αρέσει να ακούω ιστορίες και έχω περάσει άπειρες ώρες με γηραιότερους ακούγοντας εμπειρίες που νιώθω ότι με εμπλουτίζουν και με αρματώνουν με γνώσεις για την ζωή και το γίγνεσθαι. Μα εδώ πρόκειται για αλληλεπίδραση και φιλίες και σχέσεις και πάρε δώσε, για ανθρώπους κι όχι μόνο για κάποιο λαϊκό πανεπιστήμιο που φοιτώ κι αγαπώ τους δασκάλους μου γιατί με μάθανε κάτι, γιατί με κάναν καλύτερη ας πούμε. 

Η πιο βαθειά αγάπη που έχω νιώσει είναι για αυτούς τους δασκάλους μου, είναι η μόνη σχέση που έχω βιώσει να λειτουργεί μέσα μου. Το ίδιο κάπως ισχύει για τις σχέσεις που έχω εγώ τον ρόλο του δασκάλου και αγαπώ τον μαθητή μου.  Όμως αυτές οι σχέσεις αναπτύσσουν μια δική τους οικειότητα που υποψιάζομαι πως καμία σχέση δεν έχουν με την κανονική οικειότητα που έχουν δυο άνθρωποι που μοιράζονται την ίδια ιδιότητα, ας πούμε να είναι σκέτο άνθρωποι, φίλοι, συνεργάτες, εραστές κτλ.

Συνειδητοποιώ πως για αυτό το θέμα προσπάθησαν να με ενημερώσουν και οι γιατροί για την σχέση μου και με τα παιδιά. Ναι, μου λένε μπορεί και είναι πολύ καλό αυτό τώρα και διαχειρίσιμο με βοήθεια αλλά μεγαλώνοντας θα γίνει αλλιώς, πιο δύσκολο και πρέπει να έχω βρει λύσεις για τα προβλήματά μου -τα ανίατα-. Δεν θέλω να απελπιστώ ούτε να χτυπιέμαι στο αδιέξοδο.

Δεν μπορώ να είμαι η τέλεια που θέλω να είμαι για τους ανθρώπους μου. Θέλει από μένα υπερπροσπάθεια για να μπορώ να σταθώ δίπλα τους απλά κανονικά. Αυτό είναι ένας μικρός προσωπικός θάνατος που βιώνω τώρα που ίσως βοηθήσει. Γιατί προσπαθώ αυτή τη φορά να ρωτάω κανονικά και νοητά να ρωτάω, να σβήνω τα φώτα μου και να κάθομαι στη γωνιά σα να μην υπάρχω και απλά να παρατηρώ.

Πόσο θα ήθελα να μου δοθούν αυτές οι απαντήσεις μέσα από μια σχέση οικειότητας κι ισότητας! Θέλω να ανοίγω τα φώτα μου σιγά-σιγά και να δω τους άλλους σκέτους και τους άλλους σε σχέση με μένα. Να δω τις ανάγκες συγκεκριμένα. Να βρίσκω ενέργεια ώστε να ελέγχω τον εαυτό μου προς αυτό. Να έρχομαι σε επαφή μαζί τους όσες ώρες μέσα στην μέρα έχω την δύναμη και την συγκέντρωση να το μπορέσω.           

Τελικιασμένο ανέκδοτο

 

-καλέ ποιός παίζει τρομπέτα

- ο παππούς

- καλά παίζει τρομπέτα ο παππούς;

- όχι, φασόλια έφαγε...

 

 Φταις. Αλλά ας πούμε ότι  δε φταις, έτσι για κουλτούρα και σπάσιμο.

Καρδούλα μου πως χτύπαγες (νεορεμπέτικο)

 

Καρδούλα μου πως χτύπαγες (νεορεμπέτικο)

 

Επήδηξα στον κήπο σου την νύχτα για να κλέψω

την λεμονιά που έγερνε να σπάσει απ’ τους καρπούς

μα στο παράθυρό σου στάθηκα απ 'έξω

 και τα ‘βαλα με δαίμονες θεούς και ουρανούς   

 

Εσύ είσ’ η τιμωρία μου κι η πληρωμή μου

Να με έχεις διώξει και να με πονάς

η έρημη ψυχή μου πώς να σε πληρώσει

στα ζάρια χάσαμε τα αισθήματα κι εμάς

 

Επήδηξα στον κήπο σου την νύχτα για να κλέψω

την λεμονιά που έγερνε να σπάσει απ’ τους καρπούς

μα στο παράθυρό σου στάθηκα απ 'έξω

 καρδούλα μου πως χτύπαγες εως τους ουρανούς.  

 

Έη εσύ απέναντι

 

Ηλίθια..

Έχω τρελαθεί

... αλήθεια έχω ερωτευτεί -;-

Χάνω την Γη κάτω απ' τα πόδια μου

Δε ξέρω τι να κάνω.

Κι εσύ το βιολί σου

Κι εγώ το βιολί μου

Δεν βγαίνει έτσι.

Πάμε μια βόλτα 

να το συζητήσουμε..

(Photos by me τώρα/ έη, εσύ απέναντι..)

ΚΑΙΑΔΑΣ

 

ΚΑΙΑΔΑΣ

Με αποφεύγεις. Αδιαφορείς

Με έχεις αποκλείσει. 

Με απορρήπτεις λόγο παθολογογίας. 

Με έχεις για τον Καιάδα

Εμένα μ'αρέσουν τα φαράγγια

Όλο τον Ταΰγετο τον λατρεύω...

Κι εσένα λατρεύω 

Ακόμα κι όταν με αποφεύγεις

 Και μ' απορρήπτεις

Τότε περισσότερο σε συμπαθώ,

 σε συμπονώ 

και θέλω να σου συμπαραστέκομαι

Να είμαι δίπλα σου 

Σε όλες τις δύσκολες στιγμές σου.

Να είμαι εγώ το μόνο πρόβλημά σου

Εύχομαι

Ανέκδοτο

 

Λέει: 

-Τι του πήρες για δώρο; 

-Του τράβηξα μια μαλακία

-μαλακία δώρο...

Κι απαντάει:

-η κίνηση μετράει...

de profundis 13

 

Είσαι το νησί μου. Γιατί δε σου φτάνει αυτό; Αφού ξέρεις πως μας αρέσει όσο τίποτε άλλο να κάνουμε ευτυχισμένα, ξαναμμένα κι εκστασιασμένα τραμπάλα. Ύστερα θα μπορούσαμε να γδυθούμε και να κάνουμε πραγματικό Έρωτα αυτή τη φορά.

Μη νομίζεις, έχω κι εγώ manual εδώ, μα δεν το ανοίγω –πολύ-. Σήμερα σκέφτηκα όμως πως αν πραγματικά μ’αρέσεις ίσως να έπρεπε στην θέση του Εγώ να βάλω πρώτα και πάνω το manual. Manual για όλα. Όρια, συμπεριφορές, νάρκισσους, ασφοδέλους, σχιζοφρένειες, πολυτραυματίες, ομοφυλόφιλους, κτλ.

Σου έχω κάνει εκατομμύρια αναγνώσεις. Σε βρίσκω μέσα μου και με βρίσκω μέσα σου. Χωρίς εσένα δεν βρίσκω τίποτα. Μετά από εσένα είναι ο Θεός, η δεύτερη επιλογή μου, χαχ! -Και πες μου τώρα ότι είμαι πάλι σε κρίση και το Manual λέει πως έτσι σε διώχνω.-  Περπατάω μαζί σου σε λερωμένα πεζοδρόμια, σε αμμουδιές, σε λιβάδια, σε πέτρες και σε αγκάθια.

Κατάφερα να χαίρομαι για αυτά που πετυχαίνεις! Ναι. Με φουλ μαζοχιστική και ναρκισσιστική συνείδηση χαίρομαι που δοκιμάζω την ταπεινότητα έτσι. Πιστεύω ακράδαντα πως αλληλεπιδρούμε και χαίρομαι τα επιτεύγματά σου σαν δικά μου, που δεν μπορώ να τα πανηγυρίσω ως δικά μου όμως, παρά να τα χαρώ βαθιά και ταπεινά.  

Θα ήθελα να κάναμε κάτι μαζί για την πραγματικότητα. Φοβάμαι πως αυτό έχει μια γερή δόση Ουτοποίας αλλά θα ήθελα να προσπαθήσουμε από κοινού. Θα ήθελα να προσπαθήσουμε από κοινού. Θέλω να προσπαθήσουμε από κοινού. Προσπαθώ ώστε να προσπαθήσουμε από κοινού. ΜΑΖΙ

Όσο κι αν με σαρώνουν οι ανάγκες μου σκέφτομαι πως κι εσύ έχεις ανάγκες, ασφάλειας, συνέπειας, σταθερότητας, προσωπικού χώρου και χρόνου, ειλικρίνειας και θετικών συναισθημάτων. Αγάπης και Έρωτα. Και είμαι στην ευχάριστη θέση να σου ανακοινώσω πως μπορώ να καταφέρω κάτι τέτοιο για σένα πάνω από τρεις ώρες την ημέρα! Χωρίς να πιεστώ ή να χρειάζομαι την περσόνα. Για σένα μπορώ.  Και για μένα  μπορώ. Για μένα μπορώ και 24ωρα χωρίς περσόνα –σουμουμας-, αλλά όχι πάντα κι όχι τόσο ευχάριστα. Σημειώνεται πρόοδος όμως, όπως και να το δεις.

Τι θέλω από εσένα; Γιατί ερωτεύτηκα πρώτη φορά μαζί σου, ξέρει κανείς; Αυτό που κάνεις με την τέχνη σου είναι. Κι αυτήν τη γλώσσα τη θέλω, αυτή τη ματιά τη θέλω πάνω μου, την ενέργεια ,τα συναισθήματα αυτά όλα τα νιώθω. Νομίζω πως σε καταλαβαίνω και είναι σε αυτό που χωλαίνει επιβεβαιωμένα το είναι μου, στο να καταλάβω, να νιώσω κάποιον. Κι εσένα πιστεύω πως σε καταλαβαίνω, σε νιώθω,  βλέπω ως τον πυρήνα σου από την ώρα που γεννήθηκες, από ωάριο μέχρι πριν την σύλληψη. Μη κοιτάς που δυσκολεύομαι στο να δράσω και να αντιδράσω κανονικά.

Θέλω να σ’αγαπήσω, ανιδιοτελώς. Η μεγάλη μου λαχτάρα γι’ αυτό με έφερε πολλές φορές στα άκρα, να μη ζητάω τίποτα, να μην αντιδρώ, να αποστασιοποιηθώ, να απαρνηθώ, να βασανιστώ και να βασανίσω. Ξέρεις καλά, είσαι κι εσύ κάπως έτσι. Γι’ αυτό μου λες κάνε πέρα ηλίθια, θα μπλέξουμε εδώ.

Όμως σ’αγαπώ και σε θέλω πολύ. Αν μ’ακούς Έλα. Έλα να βουτήξουμε μαζί.  Να κάνουμε σαν τα παιδιά τραμπάλα..      ξέχνα το manual    Έλα να δοκιμάσουμε στα αλήθεια

 

Μπορεί να είσαι ένας δαίμονας, ο δαίμονάς μου. Αυτός που θέλω να σκοτώσω κι ας πείθομαι πως σ’ αγαπώ, πως δεν είμαι έτσι εγώ δαίμονας σαν εσένα.

Τρομοκρατήθηκα που σε είδα. Με παρακινείς να κάνω πράγματα έξω από τα νερά μου, άσε που με έχεις ξευτιλίσει πόσες φορές. Κι ότι κι αν κάνω θα είναι ξευτίλα. Απ’ την αγάπη μου για σένα πήγα μπροστά, αλλά εσύ είσαι μια καριολοανάφτρα που παίζεις με το μυαλό μου και μόνο με αυτό.

Τρομοκρατήθηκα που σε είδα, έκλεισα τα μάτια μου κι ήθελα να κοιμηθώ. Δεν ξέρω γιατί μου φέρεσαι έτσι, προσπαθώ και θα το βρω. Υποψιάζομαι πως είναι από αγάπη, γιατί είναι σα να μου λες άντε παραπέρα ηλίθια, θα μπλέξεις εδώ.  

Ζήτησα να ελευθερωθώ. Να μην σκέφτομαι μόνο τα μάτια σου, τα χείλη σου, τα χέρια σου και τα πανέμορφα λυπητερά ποιήματά σου. Ξέρω πώς γράφονται τα ποιήματα. Ίσως να ξέρω και γιατί γράφονται. Ναι, για τον εαυτό.

Θέλω να ελευθερωθώ. Θέλω να ελευθερωθώ λοιπόν απ’ τον ίδιο μου τον εαυτό. Να τον βρω και να τον πατήσω χάμω. Να του πω, ποιος νομίζεις ότι είσαι ρε θαμένε! Είσαι κάποιος επειδή έχεις μια ωραία μουσική στο κεφάλι σου και ξέρεις ακόμα κι εμένα να ξεγελάς. Λόγια του δαίμονα να του πω.

Κοίτα που συμβαίνει ο ίδιος κύκλος! Είναι να πηδήξουμε τώρα από αυτό το βαγόνι πριν να είναι πολύ αργά. Ναι τώρα, τώρα δεν είναι ακόμα αργά.  

 

Αλλά δεν θα είχα τώρα αυτό το φευ και τη ματαιότητα αν δεν είχα βρει νεκρή τη Λίλη πρωί πρωί. Έλειψα τρεις μέρες και μόλις γύρισα ήταν πολύ κρυωμένη, δεν μπορούσε να ανασάνει και δεν έτρωγε. 

ξέχνα ότι ξέρεις

 

Ξέχνα ότι ξέρεις

 

Ναι, μπορούμε να υπολογίζουμε στην αρχαία γραμματεία, αλλά είναι όλα υπό διερεύνηση, ακόμα και οι φυσικοί νόμοι. Κάποιοι μάλιστα έχουμε βιώσει μεταφυσικές εμπειρίες που μας υπογραμμίζουν πως η αμφισβήτηση και η επανεξέταση των πραγμάτων είναι ανάγκη και προϋπόθεση της συνείδησης.

Δηλαδή, υποθέτουμε πως η κοσμοθεωρία που παρουσιάζει το σύστημα είναι λάθος, είναι ψευδής και προσαρμοσμένη στις ανάγκες του. Γιατί τα μάτια μας μπορεί και να σφάλουν, μπορεί ακόμα και για το κοίλο της Γης να σφάλουν κι αυτό είναι μια πιθανότητα που ζητάει κάπως να εξετασθεί και με άλλα μέσα πέραν της λογικής επιστήμης και των αισθήσεων.

Βέβαια δεν είναι και εύκολο να καθαρίσουμε το μυαλό μας από τις θεωρίες και τους νόμους που μπολιαστήκαμε, όμως πως αλλιώς μπορεί να ξεκινήσει το εσωτερικό μας ταξίδι στις δυνατότητες και τις ικανότητές μας; Για παράδειγμα το «δίπολο» καλού κακού, το οποίο δίνει την αλλαγή και την στατική εικόνα της μίξης –τους-(βλέπε το σύμβολο του ΤΑΟ), -μελλοντικά-εξελικτικά ή και αυτή την «κβαντική» στιγμή,- αν θέλουμε, σταματά να υπάρχει και δίνει την θέση του στο καλό ή το κακό. Αφήνοντας το ένα να αυθυπάρχει δίχως το άλλο, να απλώνεται και να παρουσιάζει μια μέχρι τώρα ασύλληπτη δυναμική.

Χρειάζεται όμως κάπως να συμφωνήσουμε, αν το θέλουμε μαυρόασπρο, μαύρο ή άσπρο. Υποτίθεται πάλι πως η εξέλιξη γίνεται για βελτίωση και θέλουμε να οδεύουμε στον πολιτισμό που θα μας απαλλάξει από τον πόνο, την πείνα μέχρι να φτάσουμε στο επίπεδο όπου το δίκαιο είναι μόνο καλό και για όλους. Μπορεί αυτό να το παραστήσει ένας αλγόριθμος; Κατά πόσον τα τεχνητά μέσα βοηθάνε; Μπορεί ποτέ πχ να εξισωθεί μια μαθηματική ιδιοφυία με έναν σκράπα που κρατά ένα κομπιουτεράκι; Ένας οργονοκλίβανος ή το εξελιγμένο του medbed να αντικαταστήσει την νιρβάνα ή το επίπεδο του θεραπευτικού διαλογισμού μιας σωματικής ιδιοφυίας;

Δεν θέλω να αποκλείσω τελείως την χρησιμότητα των επιτευγμάτων της επιστήμης και της τεχνολογίας, η εμπορευματοποίησή τους όμως θέτει ηθικά ερωτήματα και προβλήματα πάνω στην χρησιμότητά τους και βέβαια στο ποιοτικό και διαδραστικό τους αποτέλεσμα. Τα λεφτά, η τυφλή παραγωγικότητα δλδ ως κριτήριο είναι ισοπεδωτική βαρβαρότητα. Σε ποιο-α μέτρο-α όμως να συμφωνήσουμε. Στην μυθολογία πχ αυτόν τον σκοπό παίζουν οι άθλοι.

Με λίγα λόγια είναι οι πράξεις που κινούνται στο ανώτατο υπερβατικό. Διότι, βρισκόμενος μέσα στο όλον, αυτό που σκέφτηκες γίνεται. Η επόμενη ερώτηση μπορεί να είναι το πότε βρίσκεται κάποιος μέσα στο όλον και πως μπορεί από το άχρονο όλον να «προσγειωθεί» στο τώρα κάθε φορά. Και βέβαια να κρατηθεί μέσα στο σταθερό όλον στην αλληλουχία του των τώρα.

Αυτό μπορεί να είναι κάτι σαν το μηδέν με το άπειρο, αλλά και τα μαθηματικά θέτονται ως μια βάρβαρη ισοπέδωση που εξυπηρετεί το σφάλμα του συστήματος. Σε εμένα πάντως όταν νιώθω ότι σκέφτομαι μέσα στο όλον σκάει μια λάμψη τέρμα αριστερά στα μάτια μου σαν αστέρι και νιώθω πως αλλάζει η πυκνότητα και ίσως η σύνθεσή μου. Είναι πανέμορφα! Σα να σε φιλάω. Τι σαν! Σε φιλάω..       

   

Τι να κάνω;

 

Όλα είναι Χ. Όλα είναι χρωμοσώματα. Το Χ που μπορεί και γίνεται Ο όταν κουλουριάζεται. Όπως οι άνθρωποι έτσι και τα αστρικά σώματα. Αλήθεια λέω. Κάθε νύχτα ξεκουλουριάζεται η Σελήνη και ορθώνεται μπροστά μου εκτυφλωτική. Νομίζω ότι είσαι εσύ! Μια μέρα με γλώσσα σε φιλάω στο άλσος. Μου βουτάς τα μαλλιά σου τραβάω τα ρούχα και φιλιώμαστε μέχρι την Trance machine εποχή..

(Photo art Isabella Bachmann)

 

Πότε θα φιληθούμε;

 

Μπράβο αγάπη μου

 

Μπαίνει ένας σε ένα μπαρ κάθεται στην μπάρα και λέει στην μπαργούμαν με βαριά φωνή

- βάλε μου μωρή καριόλα ένα ποτό γαμώ την παναγία σου

- μα τι πάθατε κύριε πως μιλάτε έτσι

- ε είμαι λίγο βραχνιασμένος...

.... αχαχαχα

 

Αγάπη μου,

 τι πολλά λεμόνια που έχει η λεμονιά στο μπαλκόνι σου

Τι χοντρές γάτες που έχει η γειτονιά σου

Αλλά στο παγκάκι σας ούτε ένα σ'αγαπώ δε γράφει..

Ταράτσα

 

Καλά με λες Ηλίθια. Από τότε στο τετραόροφο στην ταράτσα στη Δήλο κόλλησα αυτό το Ηλίθιο φετίχ να κλαίγομαι για μια γυναίκα -που είναι όλες οι γυναίκες και οι μεταμορφώσεις τους-. 

Όλοι οι ηλίθιοι τσιμπάνε με αυτό, φτάνει κόκκαλο. 

Θυμάσαι μωρό μου τι επικά χρόνια περάσαμε τότε στην Δήλο!

 Έρχόμουν τρίτη στην καρδιά σου κι αυτό με τρέλαινε. Μέχρι που γινόμουν πρώτη μία στιγμή... 

Τι ευτυχισμένες μέρες! 

Και τώρα ξέρεις πώς να με κάνεις ευτυχισμένο. Και δεν το κάνεις. Δε θες να με δεις. 

Δεν ξέρω πώς να ζητώ να με κάνεις ευτυχισμένη. Δε θυμάμαι ποιά είμαι. 

Μα δε θυμάμαι μέρα που να μην με έκανες ευτυχισμένη...

  τότε στην ταράτσα στην Δήλο. 

 

(Photos by me/ κέντρο, με το ζόρι, κάτι να με τραβίξει να το τραβίξω)

 

Τελικά δεν μπορώ να αποφασίσω τι είναι προτιμότερο. Να σε θεοποιήσω ή να σε μετεμψυχώσω; Να σε θεοποιήσω και να σε μετεμψυψώσω μάλλον. Αλλά, επειδή το έχω ξανακάνει με τρομερό κόστος και δεν πιάνει και τελείως η μάγευση αυτή και με μελαγχολεί βαριά δεν είναι αυτό λύση. Προσπάθησα να σε δω ως σκέτο άνθρωπο κι όντως είχα κάποιες αναλαμπές διαφωτιστικές αλλά γεμάτες θλίψη και αγωνία. Δεν είναι δουλειές αυτές. Πρέπει να το πάρω απόφαση. Μητσοτάκη γαμιέσαι...

 

*

Είναι ένας και πάει στον μπακάλη και παίρνει ένα μπρόκολο ένα πακέτο μακαρόνια κι ένα βάζο μέλι. Την άλλη μέρα πάλι το ίδιο, την παράλλη το ίδιο. Συνεχίζεται αυτό καμιά βδομάδα και στο τέλος δεν άντεξε ο μπακάλης από περιέργεια και τον ρωτάει καλά τι τα κάνεις αυτά κάθε μέρα; ε του λέει είναι μια σούπερ συνταγή σπάω τα μακαρόνια στο ταψί, ψιλοκόβω το μπρόκολο και τα περιχύνω με μέλι. Καλά του λέει ο μπακάλης κι από γεύση πως είναι; κι απαντάει: Μπλιάαακξς

*

Είναι ένας και πάει στο φαρμακείο και ζητάει ένα κιλό βαζελίνη. Την άλλη μέρα το ίδιο, την παράλλη το ίδιο συνεχίζεται αυτό καμιά βδομάδα σε κάποια φάση κοιταζόνται ο φαρμακοποιός με τον βοηθό του και λένε πω πω με καναν περίεργο μαλάκα μπλέξαμε άντε του λέει του βοηθού του να τον πάρεις στο κατόπι να δεις τι κάνει τόση βαζελίνη. Πάει, τον βλέπει να την αλοίφει πάνω σε ένα Ζάσταβα. Ρε του λέει τι κάνεις εκεί; Να του απαντάει πήγα σε έναν φίλο μαντρά να το πουλήσω και μου είπε βάλ' το στον κόλο σου...

Καλημέρα

Σήμερα δε θα κάνω καμία τρέλα. Ούτε αύριο.

 Εχθές πήρα δύναμη για τουλάχιστον άλλα δέκα χρόνια!

(Photo by me/ φιλιά από το μπαλκόνι της Λιάνας πλ.Κουμουνδούρου)

 

Οι ένθεοι το είπαν Επιφύτιση

Οι μελετητές του θανάτου το είπαν κινούν ακίνητο

Οι καλλιτέχνες το είπαν Τέχνη

Οι ερώμενοι Έρωτα

Οι διανοητές το είπαν Ελευθερία

Οι μύστες Αλήθεια

Οι αναρχικοί Ουτοποία

Η κοινωνία το είπε τρελό κι αδύνατο

Αυτός που γύρισε από τον Άδη το είπε σφαίρα στο μέσα τσεπάκι

Εγώ το είπα Χάρισμα 

Το παιδί το είπε Αγάπη

Κάποιοι το είπαν Σύμπαν

Όλοι κάπως το φωνάζουν

Όμως αυτό σπάνια γυρνάει

Πολλοί μόλις είδαν το φρικτό πρόσωπό του δεν άντεξαν, τρελάθηκαν

Άλλοι άγιασαν, άλλοι έγιναν πολύ κολασμένοι

Εγώ είμαι ακόμα εντάξει, λίγο την πλάτη του είδα.

 

 

 

Είμαι χαρούμενη !

Μη ρωτάς..

Σε είδα.

Σ'αγαπώ

 

Να μ'αγαπάς, όπως τον Σιδηρόπουλο, τον Καβάφη, τον Λαπαθιώτη, την Πολυδούρη, τον Άκη Πάνου, τον Σκαρίμπα, τον Καριωτάκη, τον Καψάλη, τον Άσιμο, τον Πανούση, τον Νικολαϊδη, τον Αλμοδοβάρ, τον Μπάουι, τον Γκίνγκσμπεργκ, τον Τζάρμους, τον Τριέρ τον Σοπενάουερ, τον Μαζώχ, τον Κάφκα, τον Τσέλαν, την Φρίντα, την Μπόνυ, την Σίσσυ Χάκσλοου, την Μπλάνς, την Στέλλα, την Ελένη, την Αφροδίτη, την Νεφερτίτη, την Λίλυ, την Φαίδρα, την Άλυσον, τον Φρίξο και την Έλλη, τη Μαντώ, την Μαρία, τον Δία, τον Διόνυσο, την Περσεφώνη με όλους όσους πάτησαν τάνκς και μπουλντόζες και σπείρανε δόντια δράκοντα. Ακούγοντας τη λύρα του Ορφέα πώς αποκοιμίζει τους γίγαντες.. Και φεύγουμε πρόσω ολοταχώς.. με ένα μικρό τσακισματάκι στην πρύμνη μόνο μωρό μου νάνι όνειρα αλμυρα

               Σ'αγαπώ

Το ξέρω ότι δεν λένε τις ευχές..

 

Και γιατί είπα την ευχή;

Σε πειράζει που θέλω να στα λέω όλα. Όλα όλα όλα ΟΛΑ

μόλις σε δω να αγκαλιαστούμε

 

Και πώς κρατάω το μυαλό μου; Σ'αγκαλιάζω, κολλάω τη μούρη μου στη μούρη σου, τα παθαίνω όλα, χάνω το μυαλό μου και ησυχάζω. 

 

.. προσπαθώ να συγκρατηθώ. Είμαι τρελά χαρούμενη! 

 

Είμαι χαρούμενη και το στομάχι μου δένεται κόμπος. Μη ρωτάς. Είμαι ο Λεωνίδας της Σπάρτης, ο Κολωκοτρώνης του Μωριά, ο Ναπολέων ο Βοναπάρτης, ο Μέγα Αλέξανδρος κι όλοι αυτοί μαζί κι άλλοι τόσοι. 

Καλά το έχει πει ο Γιάννης, οι ποιητές πρέπει να οπλοφορούνε. Κανονικά θα έπρεπε να πάρω κι εγώ ένα πιστόλι να στο βάλω στο πανέμορφο κεφαλάκι σου και να σου πω: πες, μ'αγαπάς; με θέλεις;

 

χαχ. Εντάξει, δεν χρειάζονται απειλές. Η ειρήνη και η γαλήνη είναι το ζητούμενο. Και νιώθω πολύ βαθιά μέσα μου πως σ'αγαπώ και μ'αγαπάς κι αυτό με κάνει να ξέρω πως είμαι έτοιμη. Έτοιμη για όλα, τα όμορφα, τα φρικτά, τα θεϊκά, τα μεγάλα. 

 

Σήμερα τα χρειάστηκα. 

Πρέπει να σε δω.

Είμαι αποφασισμένη.

 

Ανάσες

ΑΝΑΣΕΣ

ΤΟΥΓΚ ΣΑΝ ΣΟύΤΣΟΥ (10ος αι., Κίνα)

ΑΥΤΟΣ ΕΙΝ' ΕΥΤΥΧΗΣ

Έφτασε στην υπέρτατη ενότητα 

πέρα από το "είναι" και "μη είναι".

Ποιός τολμηρός θ'ακολουθήσει αυτούς τους στίχους του;

Άφησε σ'άλλους τη

                  φιλοδοξία

                           του ασυνήθιστου.

Αυτός ειν'ευτυχής να επιστρέψει πίσω σπίτι του 

και να καθήσει ανάμεσα στις στάχτες.

Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΟΥ ΦΙΛΙΟΥ

  Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΟΥ ΦΙΛΙΟΥ

Την αξιοπρέπειά μου την σέβομαι μα και πολύ την μισώ.

Εγώ μελετώ ΤΑΟ και ΖΕΝ και δεν της δίνω πολύ σημασία, αδιαφορώ

Αλλά ο εαυτός μου φλέγεται από την επιθυμία να σαρκωθούμε.

Η αξιοπρέπειά μου δωρίζει χρυσές αλυσίδες ουράνιες και πάνω πάνω διάφανες 

Εγώ και ο εαυτός μου με ΤΑΟ ΖΕΝ και καημό μου λένε για την κατανόηση της αξιορέπειας στην μη αξιοπρέπεια.

Αλλά αυτά πάλι είναι πολύ γενικά και δεν έχουν αρχή και τέλος.

Συγκεκριμένα εγώ ο εαυτός μου και η κατανόηση της αξιοπρέπειας βρίσκουν την φώτιση στο φιλί μας. Τότε νιώθω πως έχουμε τα ίδια ακριβώς προβλήματα, τα μη προβλήματα. Νιώθω το συμπάντιο Ένα. 

Να πάμε στον Δάσκαλο του φιλιού. Αυτό είπε το όραμα

Αν έρθεις κι εσύ θα τον βρούμε. Αν πάλι δεν έρθεις

Ο Δάσκαλος του μη φιλιού τα ίδια λέει. Χωρίς το φιλί όμως.. 

Ο Δάσκαλος του φιλιού πάλι θα μας πάει στον δάσκαλο του μη φιλιού. Αλλά ο δάσκαλος του μη φιλιού είπε πως θα μας πήγαινε κι αυτός στον δάσκαλο του φιλιού κι έχουν περάσει κάτι αιώνια. 

Που λέω, ας γίνω εγώ το φίδι κι εσύ η ουρά του ...και το ανάποδο, το ίδιο είναι 

Που είναι το ίδιο το είναι. 

ΜΠΑΓΚΑΒΑΤ ΓΚΙΤΑ

(από το βιβλίο: Ένα θαύμα κάθε αρχή την οδηγεί, του Ερμαν Έσσε)

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ δε λέγανε να κλείσουν 

ούτε τα βάσανα  κι οι θλίψεις να μ'αφήσουν.

Αθώα θύματα παντού• μια κόλαση η χτίση 

τέτοια μια ζωή πώς άνθρωπος μπορεί για να τη ζήσει.

Η ψυχή μου πόλεμο δεν αντέχει 

τον αόματο θεό που άκτιρτα όλα τα συνέχει.

Την ώρα της πικρής κατήφειας 

αχτίδ' έλαμψε μέσα μου βοήθειας,

Απάγκιο ειρηνικό για τ'ανθρώπου το βίο 

από αρχαίο ινδικό βιβλίο:

"Πόλεμος και ειρήνη τα δυό τους είναι ίσα 

γιατί το πνεύμα δεν το ακουμπά του θανάτου η λύσσα.

Είτε κερδίζει η ειρήνη είτε χάνει 

η οδύνη αυτού του κόσμου δεν πρόκειται να γιάνει.

Εσύ όμως κουνήσου, μην κάθεσαι αυτού 

γιατί το να παλεύεις είναι θέλημα Θεού!

Όποιο και να' ναι όμως τ'αποτέλεσμα της πάλης 

τέλος στα βάσανα του κόσμου δε θα βάλεις"

"DON'T FOLLOW ME I'M A LOOSER TOO"

 

"DON'T FOLLOW ME I'M A LOOSER TOO"

Πικρέ ανθέ της σάρκας με τα άσπρα σου πέταλα φύλλα σεντόνια απ' Έρωτα κουβαριασμένα που δέθηκαν κόμπους να δραπετεύσουν τα αισθήματα ο από μέσα  αφρός απ'τα κύματα λουλούδι της δίνης αλμυρό και πικρό μα στο μάτι μου τόσο γλυκό..

Απαλά στα χείλη μου θε να σ'αγγίζω 

Απαλά στα χείλη σου απαλά  μη τυχών απο φύλλα και χείλη κάτι τσακίσει και πικραθεί.

Ξεχάστηκα 

και Πικράθηκα

Σε έκοψα και σε έβαλα μέσα στο βιβλίο. Εκεί είναι η θέση σου. Αν έχεις ψυχή ξαναφύτρωσε από την ρίζα σου. Να βγείς αλλιώς τώρα. Άντε. Περιμένω. Περιμένω να ξεσταχιάσεις να κάνεις τα σποράκια σου να τα τρώω στο σινεμά.

Πικρέ ανθέ της σάρκας με τα μοβ πιτσιλωτά σου πέταλα φύλλα τα δηλυτηριώδη. Όλου του κόσμου θα αναζητήσω τη γνώση που αποκαλήτει την σωστή δόση απ' το φάρμακο αυτό.

Σε έκοψα και σε έβαλα μες το βιβλίο. Ας δούμε τώρα τι ψυχή έχεις να βγεις πάλι αλλιώτικο.

Πικρέ της σάρκας ανθέ με τα κόκκινα πέταλα φύλλα σου που την Γης έσκισες κι ορθώθηκες μπρος στον Ήλιο ανθέ μεθυσμένε Ήλιε που τον αγέρα σπαθίζεις κι αγέρωχα σε λούζει όλη η νύχτα και στραφταλίζει πάνω σου όλη η αυγή

Don't follow me..

... λουλουδάκι. Γιατί θα σου ξεριζώσω τα αρχίδια και θα τα φάω. Όλες τις ρίζες σου. Μόνο ρίζες τρώμε εδώ στη ζούγκλα έτσι κι αλλιώς. 

Δώδεκα και τριάντα τη νύχτα θα φαίνεται ο Άρης από την Γη με γυμνό μάτι. Τι μας λέ

Λες! Εμείς οι cydorg τον βλέπουμε όλον τον καιρό.

Όταν σε βλέπω τραβιούνται όλα μου τα καλώδια. Λειτουργώ στο emergency. Φεύγει όλο μου το ρεύμα σε νεφελώματα και κεραυνούς ,χωρίς να το θέλω. 

 

 

Δεν υπάρχει ατιμότερο κι αισχρότερο πράγμα στον κόσμο από το να δημιουργείς -ή να έχεις δημιουργήσει τέλος πάντων- στον άλλο την εντύπωση πως τον αγαπάς -ή ότι τον αγάπησες- ενώ δεν τον αγαπάς -ή δεν τον αγάπησες τέλος πάντων-.  

ΔΙΚΉ ΤΟΥ

 

ΔΙΚΉ ΤΟΥ

Δεν είναι στο μυαλό

Του έδωσα την μνήμη μου.

Σε όλα όσα πέρασαν 

περνάν και θα περάσουν

μπροστά μου 

Είναι Αυτός.

Και πάλι ο Ρουμί τα είπε όλα..

 

Ο ΠΟΛΥΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ

Κάποιος χτύπησε την πόρτα του Πολυαγαπημένου. Μια φωνή ρώτησε: "ποιός είναι;" "Εγώ", απάντησε ο επισκέπτης. Τότε η φωνή είπε: "δεν υπάρχει εδώ τόπος για μένα και για σένα" . Κ' η πόρτα έμεινε κλειστή.

Ύστερα από χρόνια μοναξιάς και στερήσεων, ο άνθρωπος ξαναπήγε και χτύπησε την πόρτα του Πολυαγαπημένου. Η φωνή ρώτησε: "Ποιός είναι;" "Εσύ", απάντησε ο επισκέπτης. Κ' η πόρτα άνοιξε. 

              ΡΟΥΜΙ

 Ανέκδοτο 

Πεθαίνει ένας παππούς κι όπως περνάνε με τον Άγιο Πέτρο την πύλη λέει ένα Αγγελάκι: κάτι βρωμάει τελευταία στον Παράδεισο. Και πετάγεται ο παππούς: Α εγώ από πέσιμο πήγα.

 

Γαμώ το Ιόνιό μου γαμώ

Πνίγεται η ζωή μου

 

Άσε μου λίγο μυαλό. Πιο σιγά. 

Παλεύω με ένα "μίνι εγκεφαλικό" απ' το πρωί. 

Σε αγκαλιάζω και γελάς και θα σου κόψω τη γλώσσα