Σφερδουκλώθηκα

 

Μια μέρα διαβάζω μια συνέντευξη στις εφημερίδες για κάποιον δικό μου και συνειδητοποιώ πως δεν ξέρω τίποτα. Δεν έχω ρωτήσει τίποτα, δεν έχω υποψιαστεί και δεν έχω διερευνήσει τίποτα, δεν έχω δει τίποτα. Ή σχεδόν τίποτα, οκ. 

Το εκμαιευτικό μου δαιμόνιο και το ενδιαφέρον μου φάνηκε να περιορίζεται μόνο στα δικά μου ενδιαφέροντα προς αυτόν, τα σε σχέση με μένα. Και ποια είναι αυτά; Και πόσο βαθειά είναι αυτά; Την στιγμή που θα έκοβα το κεφάλι μου πως ενδιαφέρομαι για τους αγαπημένους μου με σκοπό να τους κάνω ευτυχισμένους. Θέλω να το κάνω αυτό. Και σίγουρα χρειάζομαι οδηγίες για το πώς γίνεται κάτι τέτοιο αφού φάνηκε πως τόσα χρόνια είμαι ανίκανη σε αυτό.

Δεν μπορεί να είμαι τόσο ανίκανη όμως αφού μου αρέσει να ακούω ιστορίες και έχω περάσει άπειρες ώρες με γηραιότερους ακούγοντας εμπειρίες που νιώθω ότι με εμπλουτίζουν και με αρματώνουν με γνώσεις για την ζωή και το γίγνεσθαι. Μα εδώ πρόκειται για αλληλεπίδραση και φιλίες και σχέσεις και πάρε δώσε, για ανθρώπους κι όχι μόνο για κάποιο λαϊκό πανεπιστήμιο που φοιτώ κι αγαπώ τους δασκάλους μου γιατί με μάθανε κάτι, γιατί με κάναν καλύτερη ας πούμε. 

Η πιο βαθειά αγάπη που έχω νιώσει είναι για αυτούς τους δασκάλους μου, είναι η μόνη σχέση που έχω βιώσει να λειτουργεί μέσα μου. Το ίδιο κάπως ισχύει για τις σχέσεις που έχω εγώ τον ρόλο του δασκάλου και αγαπώ τον μαθητή μου.  Όμως αυτές οι σχέσεις αναπτύσσουν μια δική τους οικειότητα που υποψιάζομαι πως καμία σχέση δεν έχουν με την κανονική οικειότητα που έχουν δυο άνθρωποι που μοιράζονται την ίδια ιδιότητα, ας πούμε να είναι σκέτο άνθρωποι, φίλοι, συνεργάτες, εραστές κτλ.

Συνειδητοποιώ πως για αυτό το θέμα προσπάθησαν να με ενημερώσουν και οι γιατροί για την σχέση μου και με τα παιδιά. Ναι, μου λένε μπορεί και είναι πολύ καλό αυτό τώρα και διαχειρίσιμο με βοήθεια αλλά μεγαλώνοντας θα γίνει αλλιώς, πιο δύσκολο και πρέπει να έχω βρει λύσεις για τα προβλήματά μου -τα ανίατα-. Δεν θέλω να απελπιστώ ούτε να χτυπιέμαι στο αδιέξοδο.

Δεν μπορώ να είμαι η τέλεια που θέλω να είμαι για τους ανθρώπους μου. Θέλει από μένα υπερπροσπάθεια για να μπορώ να σταθώ δίπλα τους απλά κανονικά. Αυτό είναι ένας μικρός προσωπικός θάνατος που βιώνω τώρα που ίσως βοηθήσει. Γιατί προσπαθώ αυτή τη φορά να ρωτάω κανονικά και νοητά να ρωτάω, να σβήνω τα φώτα μου και να κάθομαι στη γωνιά σα να μην υπάρχω και απλά να παρατηρώ.

Πόσο θα ήθελα να μου δοθούν αυτές οι απαντήσεις μέσα από μια σχέση οικειότητας κι ισότητας! Θέλω να ανοίγω τα φώτα μου σιγά-σιγά και να δω τους άλλους σκέτους και τους άλλους σε σχέση με μένα. Να δω τις ανάγκες συγκεκριμένα. Να βρίσκω ενέργεια ώστε να ελέγχω τον εαυτό μου προς αυτό. Να έρχομαι σε επαφή μαζί τους όσες ώρες μέσα στην μέρα έχω την δύναμη και την συγκέντρωση να το μπορέσω.