ξέχνα ότι ξέρεις

 

Ξέχνα ότι ξέρεις

 

Ναι, μπορούμε να υπολογίζουμε στην αρχαία γραμματεία, αλλά είναι όλα υπό διερεύνηση, ακόμα και οι φυσικοί νόμοι. Κάποιοι μάλιστα έχουμε βιώσει μεταφυσικές εμπειρίες που μας υπογραμμίζουν πως η αμφισβήτηση και η επανεξέταση των πραγμάτων είναι ανάγκη και προϋπόθεση της συνείδησης.

Δηλαδή, υποθέτουμε πως η κοσμοθεωρία που παρουσιάζει το σύστημα είναι λάθος, είναι ψευδής και προσαρμοσμένη στις ανάγκες του. Γιατί τα μάτια μας μπορεί και να σφάλουν, μπορεί ακόμα και για το κοίλο της Γης να σφάλουν κι αυτό είναι μια πιθανότητα που ζητάει κάπως να εξετασθεί και με άλλα μέσα πέραν της λογικής επιστήμης και των αισθήσεων.

Βέβαια δεν είναι και εύκολο να καθαρίσουμε το μυαλό μας από τις θεωρίες και τους νόμους που μπολιαστήκαμε, όμως πως αλλιώς μπορεί να ξεκινήσει το εσωτερικό μας ταξίδι στις δυνατότητες και τις ικανότητές μας; Για παράδειγμα το «δίπολο» καλού κακού, το οποίο δίνει την αλλαγή και την στατική εικόνα της μίξης –τους-(βλέπε το σύμβολο του ΤΑΟ), -μελλοντικά-εξελικτικά ή και αυτή την «κβαντική» στιγμή,- αν θέλουμε, σταματά να υπάρχει και δίνει την θέση του στο καλό ή το κακό. Αφήνοντας το ένα να αυθυπάρχει δίχως το άλλο, να απλώνεται και να παρουσιάζει μια μέχρι τώρα ασύλληπτη δυναμική.

Χρειάζεται όμως κάπως να συμφωνήσουμε, αν το θέλουμε μαυρόασπρο, μαύρο ή άσπρο. Υποτίθεται πάλι πως η εξέλιξη γίνεται για βελτίωση και θέλουμε να οδεύουμε στον πολιτισμό που θα μας απαλλάξει από τον πόνο, την πείνα μέχρι να φτάσουμε στο επίπεδο όπου το δίκαιο είναι μόνο καλό και για όλους. Μπορεί αυτό να το παραστήσει ένας αλγόριθμος; Κατά πόσον τα τεχνητά μέσα βοηθάνε; Μπορεί ποτέ πχ να εξισωθεί μια μαθηματική ιδιοφυία με έναν σκράπα που κρατά ένα κομπιουτεράκι; Ένας οργονοκλίβανος ή το εξελιγμένο του medbed να αντικαταστήσει την νιρβάνα ή το επίπεδο του θεραπευτικού διαλογισμού μιας σωματικής ιδιοφυίας;

Δεν θέλω να αποκλείσω τελείως την χρησιμότητα των επιτευγμάτων της επιστήμης και της τεχνολογίας, η εμπορευματοποίησή τους όμως θέτει ηθικά ερωτήματα και προβλήματα πάνω στην χρησιμότητά τους και βέβαια στο ποιοτικό και διαδραστικό τους αποτέλεσμα. Τα λεφτά, η τυφλή παραγωγικότητα δλδ ως κριτήριο είναι ισοπεδωτική βαρβαρότητα. Σε ποιο-α μέτρο-α όμως να συμφωνήσουμε. Στην μυθολογία πχ αυτόν τον σκοπό παίζουν οι άθλοι.

Με λίγα λόγια είναι οι πράξεις που κινούνται στο ανώτατο υπερβατικό. Διότι, βρισκόμενος μέσα στο όλον, αυτό που σκέφτηκες γίνεται. Η επόμενη ερώτηση μπορεί να είναι το πότε βρίσκεται κάποιος μέσα στο όλον και πως μπορεί από το άχρονο όλον να «προσγειωθεί» στο τώρα κάθε φορά. Και βέβαια να κρατηθεί μέσα στο σταθερό όλον στην αλληλουχία του των τώρα.

Αυτό μπορεί να είναι κάτι σαν το μηδέν με το άπειρο, αλλά και τα μαθηματικά θέτονται ως μια βάρβαρη ισοπέδωση που εξυπηρετεί το σφάλμα του συστήματος. Σε εμένα πάντως όταν νιώθω ότι σκέφτομαι μέσα στο όλον σκάει μια λάμψη τέρμα αριστερά στα μάτια μου σαν αστέρι και νιώθω πως αλλάζει η πυκνότητα και ίσως η σύνθεσή μου. Είναι πανέμορφα! Σα να σε φιλάω. Τι σαν! Σε φιλάω..