κάρμα

 

Θυμάμαι όταν ήμουνα πολύ νεαρή κι όλο άλλαζα μέρη, άλλαζα δέκα παρέες και άλλα τόσα σημεία την ημέρα, είχα ένα μότο σταθερό για να στέλνω αδιάβαστους τους άγνωστους που έπαιζα και φασωνόμουνα ένα γύρω. Όταν λοιπόν έφτανε η ώρα που την έκανα και μου ζητούσανε ένα τηλέφωνο, ένα ραντεβού, ένα κάτι... τους έλεγα πως δεν μ'αρέσουνε τα συμβατά πράγματα και πως αν είναι μεγάλα πνεύματα κάπου θα ξαναβρεθούμε αφού τα μεγάλα πνεύματα συναντιούνται. Παθαίνανε μια έκπληξη και μια απορία κι εκείνη ακριβώς την στιγμή έβρισκα την ευκαιρία και την έκανα. Φυσικά, ενώ ήταν δεκάδες αυτά τα περιστατικά, δεν θυμάμαι χαρακτηριστικά κανέναν, ούτε και κάποιον-κάποια αν με είδε πουθενά να μου ξαναμίλησε.  

Αυτά σκεφτόμουν χθες το απόγευμα απάνω σε ένα ποίημα. Τις τόσες "μαλακίες" μου. Το πόσο δυσκολεύομαι να ενώσω το σώμα με το πνεύμα. Κι έπεσα πάνω σε έναν άλλο στίχο μετά που έλεγε "ενός φιλιού μύρια έπονται". Ναι μύρια, απειλητικά. Κι εγώ με μια χατζάρα εγωισμό να τα σκοτώνω όλα. 

Ορίστε, πάλι σου λέω, ενώ είπα να μη σου λέω. Αφού είπα πόλεμο θες πόλεμο θα έχεις. Αλλά έχω ρωτήσει τον εαυτό μου χίλιες φορές κι αυτός δεν θέλει να σε πολεμάει. Δίπλα του σε ήθελε. Ούτε που ήξερε πώς σε ήθελε μάλλον. Μόνο ξέρω ότι πάλεψα πολύ να σε κρατήσω πνευματικά πλάι μου. Αυτό ξέρω. Και πως ερωτεύτηκα πρώτα από όλα την ψυχή σου.  

Εχθές το βράδυ για να κοιμηθώ, αφού από το όλα ή τίποτα επέλεξα το τίποτα, νανούρισα τον εαυτό μου με το "δεν πιστεύω τίποτα δεν ελπίζω τίποτα είμαι ελεύθερος". Έτσι κοιμήθηκα σχεδόν με μια λυτρωτική γαλήνη. Στις δυόμιση σηκώθηκα. Στις τρείς ξανάπεσα κι ήρθες στον ύπνο μου. Είναι απίστευτο πως κάθε που παίρνω μια απόφαση έρχεται να με συνδράμει το υποσυνείδητό μου. Ήμουνα λέει ασκητής, απαρνημένος τα εγκόσμια μα μες στον κόσμο. Σε είδα λέει σε μια κηδεία ενός γνωστού μας, που δεν κατάλαβα ποιος ήταν. Σε είδα εκεί και σου χαμογέλασα και με κοίταξες με αγάπη . Κι ήταν αυτό μια συμφιλίωση. Ως τις οκτώ που ξύπνησα.

Εχθές ξεκίνησα και μια ανακεφαλαίωση να κάνω στα γραπτά μου. Να εκτυπώσω κάποιο υλικό για την θεραπεία μου και κάποιο άλλο για πράγματα καλλιτεχνικά που τρέχουν. Τα πράγματα τρέχουν, τα αφήνω να τρέχουν. Εγώ πάω αργά, σε εσωτερική διεργασία. Την άλλη εβδομάδα πάλι θα ανέβω Αθήνα για καλλιτεχνικά που τρέχουν. Αλλά εγώ θα ανέβω για την δική μου τρέλα. Γιατί την βιώνω έτσι και μου αποκαλύπτεται καλύτερα και την γνωρίζω καλύτερα. Όχι ότι ποτέ θα την γνωρίσω. Βέβαια είμαι τέτοιο ψώνιο που πιστεύω πως εγώ θα είμαι ο πρώτος Νάρκισσος της ιστορίας που θα με θεραπεύσω, μέσα από την αγάπη μου για σένα. Όπως θεραπεύομαι ως μάνα απ' την αγάπη μου για τα παιδιά. Όχι όμως κάνοντας τα αντίθετα, αυτό δεν πέτυχε καθόλου. 

Τόσον καιρό ξεμπαζώνω! Έχω εκατοντάδες σελίδες μπάζα εδώ μπροστά μου. Άντε να σου έχω φέρει πέντε διαμάντια καθαρά όλα τα άλλα υπερεγώ, λάσπη και μπάζα. Αλλά αυτό είμαι. Χρειάζομαι εσωτερική δουλειά.  Είναι τρέλα να πιστεύω πως δείχνοντας αυτό που εγώ από άμυνα δεν μπορώ να δω όταν το δει κάποιος θα το θέλει. Αφού αυτό όποιος το δει φουντάρει ή τρέχει να σωθεί. Και πώς να το πιστέψω πως είναι τόσο καταδικασμένο! Και είναι. Και θέλει τόση επιλογή να βρω μέσα εκεί μόνο αυτά που αξίζουν να φωτιστούνε...