κειμήλιο

αυτό που έπιασαν τα χέρια μου
που τα δικά σου έχουν αγγίξει
στην κούτρα μου καταχωνιάζω
του έρωτα άστατο κειμήλιο
άστρο στον ήλιο να κοιτάζω

(art Botticeli/ Venus)

τόσο να προσεγγίζει

Αυτός ο κόσμος ο φανταχτερός
που άνθρακες μυρίζει
Δες πως λικνίζει πως βυθίζεται
τόσο να προσεγγίζει

Έχει και μύτη και ουρά του άωρου κομήτη
Φυσήματα φυσαλίδες, φασαρία σφυριά
...
Ποτε η ισχνή αγελάδα φτάνει σε Νιρβάνα?

( πσαάλμα γένεση φάσμα άπλασμα )

Άλεφ
νερό φωλιά
μνήμη φωτιά στη λίμνη
στρείδα λαλιά περιστεριού
σε κύωνα που περιστρέφεται
η ανεμοσπαρμένη όψη
Του αγαπημένου
Ζωντανού!

Ξέρω! Τότε η ισχνή αγελάδα
έρχεται στη Νιρβάνα

με κρεμάμενη γλώσσα

στο Βούδα

[γιατί με βάπτισαν στη θάλασσα αναίτια της Ίδας]

(art Gaugain)

.. ναι!

΄΄Φίλε μου, τραντάζει το αίμα της καρδιάς μου

η φοβερή τόλμη μιας στιγμής παραδομού

που η εποχή της φρόνησης ποτέ δε θ’ αναιρέσει

Μ’ αυτή, μόνο μ’ αυτή έχουμε υπάρξει.΄΄

Τ.Σ. ΕΛΙΟΤ

(art Σελέστ Πολυχρονιάδη)

Φύγε

Με μιαν ακρούλα σύννεφου ταξιδεμένου με καλέις
Με το χρυσό χαμόγελο του μαραμένου βρύου
Μ’ ένα χορτάρι ανάμεσα στις πλάκες όλες της αυλής
Που το σαλέυει μοναχό η πνοή του Σεπτεμβρίου

Φύγε, η καρδιά μου νοσταλγεί την άπειρη γαλίνη!
Ταράζει και η ανάσα σου τα μαύρα της Στυγός
Νερά, που με πηγαίνουν όπως είμαι ναυαγός
Εκεί, στο απόλητο μηδέν, στην απεραντοσύνη

Ύστερα, στο κορύφωμα του απελπισμένου δρόμου
Ας ήτανε ανατέλλοντα τα μάτια σου να ιδώ
Πρώτη αγαπούλα, και να κρατείς άνθος τ’ όνειρο μου
Τ’ όνειρο που μαδώ

(ταπεινή τέχνη χωρίς ύφος
πόσο αργά δέχομαι το δίδαγμά σου!)
Όνειρο ανάγλυφο, θαρθώ κοντά σου
Κατακορύφος

Παλιό η ψυχή μου γράμμα είναι κι έγραφε
Σε μια παρθένα ωραία – ευγενική
Παρθένα – που για λύπη ερωτική
Το μοναστίρι εδιάλεξεν, ετάφη

Θέλω να φύγω πια απο δώ, θέλω να φύγω πέρα
Σε κάποιο τόπο αγνώριστο και νέο
Θέλω να γίνω μια χρυσή σκόνη μες στον αιθέρα
Απλό στοιχείο, ελεύθερο, γενναίο

Η πεταλούδα πάντα θα πετάξει
Αφήνοντας στα δάχτυλα τη γύρη
Θροίσματα στο αντίο, το χέρι σου μετάξι,
Κι εχάθηκες. Απ’ το παραθύρι
Η πεταλούδα πάντα θε πετάξει...

[σύνθεση απο 7 ποιήματα αγαπημένα μου του Καρυωτάκη]

(foto by Irini/Dimitsana)

σουμέρια απ’ τα σούρμενα

..στα γκρεμισμένα της Αθήνας τα ασκέπαστα γυρνούσα και κάπου εκεί στην ..ρόδου Αττικού μου έσκασε το παρακάτω Haiku..

θεωρώ

θεό ορώ οο

άπειρο

ήταν στου ΄πάρκου το background ο Φρέντριχ με τον Όσκαρ αγκαλιά κι ο Ένγκαρ γυμνός τα πάθη του που εξερευνούσε που σεργιανούσε..

τότε ήταν

πριν 10 χρόνια

..χρόνια χορίζαμε, θυμάμαι λίγο. Λιγμούς ηλιαχτίδες να γεμίζουν το σκοτάδι με την λάμψη του λευκού της τρέλας. Ένα γέλιο γενναίο βαθύ κόκκινο σαν φεγγάρι γερμένο για βροχές κι έτρεμε το μονοπάτι στον γκρεμό του χάους. Θυμάμαι σου είπα, έχουμε δεθεί, στις ίνες του σύμπαντος, λενε οι οιωνοί, τα ινία του κόσμου στην ένωσή μας είναι δοσμένα . Θυμάμαι μου είπες, είσαι τρελή, στον κόσμο σου και ξεκόλλα. Η ώρα χτυπούσε στροφές στα μηνίγγια, το σώμα μου διατρέχαν μυρμήγκια και στις φλέβες μου κυλούσε η βίαιη απουσία. Στην πνίκα η πινακίδα αναβόσβηνε ‘τελεται’ εκτελούνται σε όσα θέλετε μέτρα. Ταφές και ταφάκια, φάκελα και δέματα από δαίμονες συστημένα. Στον αέρα ταξιδεμένα τα ‘σ’αγαπώ’.

Για την Ιθάκη κίνησα ακολουθόντας τους καπνούς. Κατεύθυνση, ελευθερία!

(foto by me/Lousios mistery)

του Ήλιου το δρέπανο

σύννεφα διαπερνά
σκοτάδια κι εν τέλη
πέφτει στην πλαγιά
σε πέταλα μουσκεμένα
πράσινα άλογα άγρυπνα
..να είπιαν τη δροσιά..
απ’ της νύχτας τις στάλες
ως του Ήλιου το δρέπανο

(foto by me)

Ηχώ στο Χάος

Εν’ ανοιχτό παράθυρο
στο αγιόκλημα πνιγμένο
κ’ η κόρη κρίνο, με το φώς
του φεγγαριού ντυμένο
..

κάποτε ο Έρως ξαφνικά κρύφτικε στην καρδιά μου
κι ομορφιά του μυστικά τρέμισε στην ματιά μου
Άνίδεη μιαν ηψηλή φιλοξενία πως δίνω,
σ’ ότι μικρό, σ’ ότι γλυκό σ’ ότι άσκοπο θα μείνω,
να παίζω με τα πλούσια δώρα και τα στολίδια
που στη γιορτή του μούφερε, με την γιορτή την ίδια.
Πόσους και πόσους μηνυτές γλυκούς δε μούχε στείλει!
Και γω η φτωχούλα αρκέστηκα μόνο στα ωραία τους χείλη
και πέρασα σα σε όνειρο το μήνυμα στ’ αυτία μου.
( Όνειρο, ξένη υπόσχεση κι η φλωγερή ματιά μου!)
Τι μηνυτής το αστρόφεγγο, η αγρύπνια μου! Το δάκρι
Διαμάντη στου χλωμόθωρου προσώπου μου την άκρη.
Ο στεναγμός ανάσα ανθών και τ’ άνθη φιλημάτων
σχήματα. Η αύρα ψίθυρος ερωτικών στομάτων.
Και των κλαδιών η ανάταση, χέρια που θ’ αγκαλιάσουν.
Οι πόθοι, ανήσυχα πουλιά, δε θέλαν να φωλιάσουν.

Έπειτα στην απόχρωση της βραδινής γαλήνης,
Εσύ σκιά που την ψυχή γλυκά θα μου απαλύνης
και θα μου πάρεις τρυφερά να την αποκοιμήσης
την έγνια μου μεσ’ τους λωτούς εκεί θα την αφήσης.
Το γέλιο που δεν φαίνεται, ο πόθος το λικνίζει,
Σα μια πνοή, φύλλα, νερά και γέννηση οιωνίζει.

Μαρία Πολυδούρη.

(foto by me/Lousios jump)

placebo

..

12:00 ΣΤΙΣ ΠΕΤΡΕΣ

Μ’ ΕΝΑ ΑΛΜΑ

ΠΑΡΑΝΑΛΩΜΑ ΑΛΛΟΊΩΣΗΣ

ΜΕ ΤΡΟΠΙΚΟ ΥΠΟΤΡΟΠΙΑΣΜΟ

ΤΌΤΕ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ

ΜΟΥ ΜΟΙΑΖΕΙ

ΜΕ ΤΟΝ ΤΣΑΓΚΑΡΗ

ΣΕ ΨΥΧΗ ΜΕ ΠΕΤΡΕΣ

ΕΡΓΑ ΥΠΟΔΟΜΗΣ

ΠΟΤΑΜΙ ΠΟΥ ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΕΙ

ΜΙΣΩ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ

ΝΑ ΧΑΜΗΛΩΣΩ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

(foto by Kris)

Παιδί

τι είναι αυτές

οι γραμμές

στο μέτωπό σου

Παιδί;

(art De Chirico)

οι παρηγορητές

..οι παρηγορητές είναι σαν τους ρουφιάνους,
αναλώσιμοι και αποτυχημένοι..

σ’ευχαριστώ Κωστή!

(foto by Antony/Araxos-Strofilia)

το ενυδρίο

περιθώριο

(ή αϋπνία + hang over)

..κάποις βγαίνει στο περιθώριο

γιατι εκεί υπάρχει το περιθώριο

-ο κενός χώρος για να πράξει;

-έχετε ακούσει για τις 'τσίτες' του έρωτα;
-ποιά, αυτά τά πιθηκοειδη που πιάνουν τα άλλα κλαρία για να αφήσουν τα προηγούμενα;

..

(foto by net)

σελίδες σεληνιακές

Γλείφεσαι και πλησιάζεις. από πλήξη; πως μ’ αγαπάς γουργουρίζεις γαλίφικα. μεταξωτές κορδέλες ή φύκια. μα πως μπήκες έτσι τώρα μέσα στον οίστρο! Είμαστε σε στάδιο μεταβατικό. Συνειρμικές σειρήνες . απροσδόκητο κενό δοκιμασίας. Σα να μην μπορώ να ζήσω χωρίς. Καταμεσής της κατάνυξης μεσσίας λυτρωτικός. Μόνο που όσα έχω δει με πηγαίνουν αλλού, σε αλλοιωμένα άλματα προς την θεοποίηση. μέσα μου σ’ έχω και στο μέρος του εγκεφάλου που δεν χρησιμοποιώ. Είναι που θα ήθελα να ήμουν το ποίημα και όχι ο ποιητής. Ανταυτής τινάγματα για αμνησίες. Κωνικό οπτικό πεδίο δεν θέλω, ούτε επίπεδο. Θέλω. Δυνατό. Πόσο. Τόσο. Δαντικό καθαρτήριο. Εισιτήριο για τον παράδεισο στα άδυτα του δάσους στο δέντρο, το συγκεκριμένο. μηρυκασμός. εικασμός της μοίρας. Με όνειρα στα όρια. Ορισμένα ώρες ώρες τόσο παράλογα συγκρατημένα απ το πριν το μετά. Εκρήγνυνται. Δε μετανιώνω. Πότε πότε για το ποτέ. Ποτέ. Κι άρα, πάντα αυτό να λείπει.. στο ανικανοποίητο που οδηγεί στην αυτοκαταστροφή. Πάμε λοιπόν. Πάρε στροφή. Πάμε χωρίς οροφή, χωρίς ρόδες και ρόδινα ψέματα. Σκορπισμένοι στήμονες. Κι ας είναι, κι ας είναι τα εδάφια γόνιμα. Κι ας είναι τα γόνατα για να τσακίζονται σε σελίδες σεληνιακές.

(art digitalblasphemy)

επιβραδυμένη σκιά

Ζει πιο έντονα
μαστουρώνει
Ζει πιο άτονα
Όντα ανταμώνει

σε αφρό η ιδέα
το κοινό μυστικό
παλιό ηρεμιστικό
η κόκκινη αυλαία

Φορτώνει πηνία,
Καίει τα πανιά
σπάει τα σκαριά
και τα πληρώνει

αδρά για να αδράξει
με δράμια τα βράδια
επιβραδυμένη σκιά
την πατά και τη λιώνει

(foto by m..)

Εκείνη τη νύχτα

οι σοφοί στην σοφίτα εκείνη τη νύχτα να κερνούν εις αεί οδύσσεια τη καταδίκη μου αντίδικοι αντί δική μου τότε στην αλλαγή προβάτων αλαλαγμοί η πρόβα της πρόζας κομμάτια αναλαμπές σε μάτια ιδεογράμματα γραμμές που για το κέντρο ανέμελα θα χουν φύγει σε παραμαγνητικό πεδίο ρόδα σκαμμένη με το στόμα μυθική κερήθρα από θραύσματα υποθήκες και να ειπωθούν τα υπόλοιπα εκείνη την νύχτα λογικά θα είχα σκοτωθεί.

(art digitalblasphemy)

χρόνια πολλά

άξια.. αξεπέραστα, πολυευτυχισμένα

Μαραμπού

Λένε για μένα οι ναυτικοί που εζήσαμε μαζί
πως είμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο,
πως τις γυναίκες μ' ένα τρόπον ύπουλο μισώ
κι ότι μ' αυτές να κοιμηθώ ποτέ μου δεν πηγαίνω.

Ακόμα, λένε πως τραβώ χασίσι και κοκό
πως κάποιο πάθος με κρατεί φριχτό και σιχαμένο,
κι ολόκληρο έχω το κορμί με ζωγραφιές αισχρές,
σιχαμερά παράξενες, βαθιά στιγμαατισμένο.

Ακόμα, λένε πράματα φριχτά παρά πολύ,
που είν' όμως ψέματα χοντρά και κατασκευασμένα,
κι αυτό που εστοίχισε σε με πληγές θανατερές
κανείς δεν το 'μαθε ποτέ, γιατί δεν το 'πα σε κανένα.

Μ' απόψε, τώρα που έπεσεν η τροπική βραδιά,
και φεύγουν προς τα δυτικά των Μαραμπού τα σμήνη,
κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω σε χαρτί,
εκείνο, που παντοτινή κρυφή πληγή μου εγίνη.

Ήμουνα τότε δόκιμος σ'ένα λαμπρό ποστάλ
και ταξιδεύαμε Αίγυπτο γραμμή Νότιο Γαλλία.
Τότε τη γνώρισα - σαν άνθος έμοιαζε αλπικό -
και μια στενή μας έδεσεν αδελφική φιλία.

Αριστοκρατική, λεπτή και μελαγχολική,
κόρη ενός πλούσιου Αιγύπτιου οπού 'χε αυτοκτονήσει,
ταξίδευε τη λύπη της σε χώρες μακρινές,
μήπως εκεί γινότανε να τήνε λησμονήσει.

Πάντα σχεδόν της Μπασκιρτσέφ κρατούσε το Ζουρνάλ,
και την Αγία της Άβιλας παράφορα αγαπούσε,
συχνά στίχους απάγγελνε θλιμμένους γαλλικούς,
κι ώρες πολλές προς τη γαλάζιαν έκταση εκοιτούσε.

Κι εγώ, που μόνον εταιρών εγνώριζα κορμιά,
κι είχα μιαν άβουλη ψυχή δαρμένη απ' τα πελάη,
μπροστά της εξανάβρισκα την παιδική χαρά
και, σαν προφήτη, εκστατικός την άκουα να μιλάει.

Ένα μικρό της πέρασα σταυρόν απ' το λαιμό
κι εκείνη ένα μου χάρισε μεγάλο πορτοφόλι
κι ήμουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος της γης,
όταν εφθάσαμε σ' αυτήν που θα 'φευγε την πόλη.

Την εσκεφτόμουνα πολλές φορές στα φορτηγά,
ως ένα παραστάτη μου κι άγγελο φύλακά μου,
και μια φωτογραφία της στην πλώρη ήταν για με
όαση, που ένας συναντά μεσ' στην καρδιά της Άμμου.

Νομίζω πως θε να 'πρεπε να σταματήσω εδώ.
Τρέμει το χέρι μου, ο θερμός αγέρας με φλογίζει.
Κάτι άνθη εξαίσια τροπικά του ποταμού βρωμούν,
κι ένα βλακώδες Μαραμπού παράμερα γρυλίζει.

Θα προχωρήσω!... Μια βραδιά σε πόρτο ξενικό
είχα μεθύσει τρομερά με ουίσκυ, τζιν και μπύρα,
και κατά τα μεσάνυχτα, τρικλίζοντας βαριά,
το δρόμο προς τα βρωμερά, χαμένα σπίτια επήρα.

Αισχρές γυναίκες τράβαγαν εκεί τους ναυτικούς,
κάποια μ' άρπαξ' απότομα, γελώντας, το καπέλο
(παλιά συνήθεια γαλλική του δρόμου των πορνών)
κι εγώ την ακολούθησα σχεδόν χωρίς να θέλω.

Μια κάμαρα στενή, μικρή, σαν όλες βρωμερή,
οι ασβέστες απ' τους τοίχους της επέφτανε κομμάτια,
κι αυτή ράκος ανθρώπινο που εμίλαγε βραχνά,
με σκοτεινά, παράξενα, δαιμονισμένα μάτια.

Της είπα κι έσβησε το φως. Επέσαμε μαζί.
Τα δάχτυλά μου καθαρά μέτρααν τα κόκαλά της.
Βρωμούσε αψέντι. Εξύπνησα, ως λένε οι ποιητές
«μόλις εσκόρπιζεν η αυγή τα ροδοπέταλά της».

Όταν την είδα και στο φως τα' αχνό το πρωινό,
μου φάνηκε λυπητερή, μα κολασμένη τόσο,
που μ' ένα δέος αλλόκοτο, σαν να 'χα φοβηθεί,
το προτοφόλι μου έβγαλα γοργά να την πληρώσω.

Δώδεκα φράγκα γαλλικά... Μα έβγαλε μια φωνή,
κι είδα μια εμένα να κοιτά με μάτι αγριεμένο,
και μια το πορτοφόλι μου... Μ' απόμεινα κι εγώ
έναν σταυρό απάνω της σαν είδα κρεμασμένο.

Ξεχνώντας το καπέλο μου βγήκα σαν τον τρελό,
σαν τον τρελό που αδιάκοπα τρικλίζει και χαζεύει,
φέρνοντας μέσα στο αίμα μου μια αρρώστια τρομερή,
που ακόμα βασανιστικά το σώμα μου παιδεύει.

Λένε για μένα οι ναυτικοί που εκάμαμε μαζί
πως χρόνια τώρα με γυναίκα εγώ δεν έχω πέσει,
πως είμαι παλιοττόμαρο και πως τραβάω κοκό,
μ' αν ήξερα οι δύστυχοι, θα μ' είχαν συχωρέσει...

Το χέρι τρέμει... Ο πυρετός... Ξεχάστηκα πολύ
ασάλευτο ένα Μαραμπού στην όχθη να κοιτάζω.
Κι έτσι καθώς επίμονα κι εκείνο με κοιτά,
νομίζω πως στη μοναξιά και στη βλακεία του μοιάζω...

Νίκος Καβαδίας (1910-1975)

Γιατί

Λένε;
Ξεχνούν.
Δε λένε;
Θα πούν.

Κάνουν;
Μοιραίο.
Δεν κάνουν;
Το ίδιο είναι.

Γιατί
Να ελπίζουμε;
Όλα
Όνειρο είναι.

του Φερνάντο Πεσσόα -άτιτλο-
η μάσκα πίσω απο τις μάσκες

(art Escher)

PRIVET

καταμεσής της μέθης γέρνω με ψυχοτροπισμό. το γνωστό, για να υπάρχει αιτία.
τα βάζω με τον θεό. αυτό το μικρό αιμοβόρο μωρό τοξοβόλο και τον στέλνω στο διάβολο. για τα ναι, τα όχι, τα μπορεί και τις μπόρες τους. για τα μάτια τα χέρια τα μαλλιά. με ένα ρομανζ απ' τα παλιά που ρίζωσε αναρριχητικά. τα βράδια με πνίγει. ανοίγει σαρκοφάγο πέλαγο και τις σκέψεις μου πελαγώνει. δρομεί τη δομή της νέας ημέρας που αρνούμαι να τη δεχτώ.
άκου, κόλλησα λυσσαλέα λόγια που λικνίζονται αρμονικά. αραμπέσκ. σταλαγμίτης ο έρωτας μου σε σπήλαιο με παραλία κι αστέρια. και λίμνες ναι και νερά.

άραγες τι. τίποτα.
δειλοί να μιλήσουμε ως το πρωί, να λύσουμε μάγια.
το για μάς δεν υπάρχει.

στην Αλεξάνδρεια άρχει ένας φάρος τυφλός θεός. κι αυτό λέω πως ήταν μια βιβλιοθήκη που καίγονταν. ονειρικά. κατατονικά. ανήκουστα.

δεν ανήκεις πουθενά.

θε να ‘ρθούν θαλασσοπούλια χίλια. η πούλια κι ο αυγερινός. ο οιωνός ο αναποφάσιστος σαν σε αφασία. σείεται εντώς μου η θηλιά. η λήθη. η ηθελημένη θεωρία απ΄τα θεωρία του θεάτρου του αναλόγως.

σκέφτηκα να εξαφανιστώ. να αφανιστώ με νηστείες και προσευχές. στο χθες. αρθριμελής και αμφότερο τέρας. στο πέρας μιας ζωής σεζόν.
σεζλόν σε κατάστρωμα καταστρώνοντας όνειρα με ρίμες ρωγμές ρημαγμένες.
ραθυμίες με ρυθμούς. ουσίες περιττές, ήττες. σα να έχει κάποιος παραισθήσεις με αισθητήρες παρκαρίσματος.
παλινδρομούμε πάνω στο εκκρεμές του fuck off. όνειρα on ice.
αη σιχτίρ. Σ' αγαπώ και θέλω να είναι για πάντα. χωρίς το λάθος που οδηγεί στην κρεμάλα. αλλά τί, πως αλλιώς, αλλοιωμένη στα προσεχώς.

έχω εντρυφήσει στον ξεψυχισμό του οργασμού σου.

μούδιασα.

όλα εδώ χαρίζονται.

σου έχω πει ένα ψέμα.
ο μεγαλύτερος μου έρωτας, αυλός στιχοβάτης της αιώνιας στιγμής μου, δεν είσαι εσύ.
η ποίηση είναι.

χαρίζεται στην Φαίδρα Φις

03:28 Γαλαξίδι 20/09/09

(art Escher)

να δεις τι σου χω για μετά

θα σε γυρίσω τόσο πολύ στο μυαλό μου που απ την φυγόκεντρο θα διαλυθείς..
θα σε πάω άλλο ένα ταξίδι στους Δελφούς και θα σε βάλω στην σπηλιά της Κίρφης εκεί που τα ρολόγια σταματούν και θα σε κλείσω..

(αυτό που ακολουθεί.. ήθελα να ταν αλλιώς)

ακόμη δεν ξέχασα
των χειλιών σου τα μύρα
σταυροδρόμι που έχασα
τι απόφαση πήρα!

μου γελάει η μοίρα
πεσμένη κλεψύδρα

σε άδειο σεντόνι
του έρωτα το αφιόνι
μουδιασμένη αγρύπνια
την απουσία σου ήπια
εξαντλημένα πυρά

(art Picaso)

παρακληση

..άλλη μια φορά άλλη μια φορά κι άλλη μια φορά άλλη μια φορά άλλη μια φορά κι άλλη μια φορά άλλη μια φορά άλλη μια φορά άλλη μια φορά άλλη μια φορά..
..άλλη μια φορά άλλη μια φορά κι άλλη μια φορά άλλη μια φορά άλλη μια φορά κι άλλη μια φορά άλλη μια φορά άλλη μια φορά άλλη μια φορά..

Συμπληρώματα διαστροφής

Να πω πως Ζω. Είπα. Λευκό.

Στης ζούγκλας τον αφουγκρασμό. Στην ήχο των όχιναιταταρταραταταν.

Στην απόγνωση της γνώσης που ξεγυμνώνει τα όνειρα.

Όλα τα περιμένω. Κοιτάζω και τα βλέπω πίσω απ’ τον κισσέ μου να σπρώχνονται όπως μπροστά απ την πλατεία pank συναυλίας.


Ψυχομονωμένη από μάστορες τσαρλατάνους που δεν άφησαν τιποτα να πάει τζάμα, κι έριξαν όλα μου τα συναισθήματα στα θεμέλια για μπάζα.


Το φάντασμα που φιλοξενώ έφυγε απόψε. τσακωθήκαμε για το συγύρισμα και τις θέσεις των πραγμάτων. το νόημα τον οραμάτων ξέχασε στο μπαρόκ τραπέζι και μόνο του παίζει νότες τζαζ-ροκ και με τρελαίνει.

Είμαι κουρασμένη. Σπείρα κουλουριασμένη. Λιωμένη στο αμόνι των εμμονών. Των μονών αριθμών. Των ελεύθερων ηδονών.
Των που Αγάπησα.. κι απορώ. Κι όλο γεννάω τα παιδιά τους. Φτυστά η αρχοντιά τους. Τα φτύνω τώρα κι εγώ . Τέρατα καταπίνω και προχωρώ.

Συμπληρώματα διαστροφής . μήπως κι αυτοσυγκεντρωθώ. Να σκεφτώ εκπλήξεις. Ανακαλύψεις που να καλύπτουν την Ατλαντίδα, την πυραμίδα, την ανία, το τετράγωνο κύκλωμα για το διάνυσμα των καιρών.

(fotos by frick/Bienale Venezia)

άσε με άσε με

ξέρεις την κάθε σπιθαμή
του κορμίου μου
κι αυτά που ανάβουν
την σπίθα μου
και φέρνουν

φωτιά

άσε με άσε με
να ασθμαίνω

μακριά

να ονειρεύομαι

αστεία ιστία
σε τσόφλι
από καρυδιά

(foto by kostas_patra)

Ε 2 [C + F ..Ά]

οιωνός πετούσε πάραυτα κι αξεπέραστα τα βράδια ονειροβατούσε πάνω μου βάδιζε με αχαλίνωτα άλογα χλιμιντρούσε σα να τρικυμούσε τα σύννεφα

(art Magritte)

υποχρυσωμένο

υποχρυσωμένο
αμπέλι λογγωμένο
χoρίο μουγγό με καπέλο
και γυαλιά σαν τυφλό

φλόγα που ασφυκτιά
για την Άμφισσα ξεκινώ
και με ραμφία κρυφτό
σ’ αφήνω, να παίξεις

(foto by me/ΑΣΚΤ)

Ανεπίθετη Επίθεση

είναι δεινοί δειλοί οι ποιητές
ανώτερες λύσεις ειδυλλιακές
στο κεφάλι τους μόνο έχουν

-μα ποια ακριβώς είναι η επίθεση-

αποσιωποιητικά ανεπίθετοι εμμένουν
σε ανοιγμένα αινίγματα και

φαύλες απαντήσεις

αφρός μεταξύ φαλλού κι αιδοίου
μεταξύ των ‘άμα΄ της ζωής
και χαρτιών Αμαζονίου

(foto by me/ΑΣΚΤ)

Ας είναι πως όπως

Ας είναι πως σε συνάντησα απόψε. σε κρατώ απ τα χέρια απέναντι μου τόση αιωνιότητα όσο μου λείπεις. μέχρι να ανοίξω το στρείδι για να σου πω άπειρα λυτρωτικά ‘’σ’αγαπώ’’ ζεσταίνοντας τη χίμαιρα μιας χειμωνιάτικης μέρας χωμένης σε χνότα και νότες από απόντες. όπως πως.. σημασία καμιά.

αυτό το πλοίο σαλπάρει
-Αγάπη μου- απ’ τα ανοιχτά
η νύχτα μακραίνει, σινιάλο-σκοτάδι
άφαντα τα πουλιά κι η στεριά

Ο οίστρος έχει φοβηθεί. Απορριπτικός. Νηστικός νιαουρίζει επίμονα τα ακαταλαβίστικα του. Στο βάθος ακούγεται η σειρήνα -ψυχή μου- με τα τραυματισμένα τραγούδια τα φιλήδονα μαστίγια.
Για να συνεχίσουμε –Αγάπη μου-.
Πάντα το ίδιο δεν ήταν

(art De Chirico)

Κατακλυσμός

ήρθε καταιγίδα.
τι να κατάλαβες!
..
στα μάτια κοιτάς το έργο βαθιά
από έρωτα μεθυσμένα και θολά
Αρθρώνεις νωθρά ‘’σ’αγαπώ’’ (!)
Γάργαρα χώματα, γρήγορα νερά
νεραϊδένια, η ονειροπαρμένη φωλιά
κι οι όρκοι σαν αυτούς της Στυγός
με πίδακες παιχνίδια παγίδες φωτός
κι εγώ καπνίζω κομμένη το οτι μένει
εξατμισμένοι συναισθηματισμοί
καταιγίδα φορτώνει, κατακλυσμός.
βροχή που τρυπάει, κατρακυλάει
Ταξιδεύει και διαβρώνει
Βροντά και τρέμοντας μουλιάζει
υποδόρια δώρα δόκανα και δεκανίκια
, κι εγώ.., που να τα δω

μες τον χαμό..

[Κατακλησμός - Κατακλυσμός - Κατακλεισμός
____________Και μετά.. ουράνιο τόξο..]

(foto by me/ ΑΣΚΤ)

παπάρια φλαμπέ

Από κάποιο παζάρι

κλεμμένο το ζάρι

Του παπατζή

Πόσα παζάρια

να χαν περάσει τα ζάρια
Ασσοδυο – Εξάρια,

Κηδεία - Γιορτή

Γιαούρτι με μπράντι
μαέστρο αβαντι,
παπάρια φλαμπέ

[..πόροι πόρνη πόνοι..]

(foto by malucas/Lousios river)

για την Αφρική

σαβάνα βάσανα σάβανα

σάβανα βάσανα σαβάνα

σαβάνα βάσανα σάβανα
σάβανα βάσανα σαβάνα

σαβάνα βάσανα σάβανα

σάβανα βάσανα σαβάνα

το θηρίο

γρατζουνάει, αγρικάει
υποδαυλίζει θαυμασμούς

κι όλοι θελαν να 'χαν ένα
μες τα σπίτια κλειδωμένα
σε κλουβιά α πα πα πα

η ομορφιά!
τι ομορφιά

[θυμήσου, θηρίο είμαι ψυχής
το σπίτι μου να σεβαστείς
κι αυτό το άμορφο μου είναι]

(art unknown.. το θηρίο της αποκάλυψης)

ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ - ΕΡΩΤΑΣ

''Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;''

''Να σου γλείψω τα χέρια, να σου γλείψω τα πόδια –
η αγάπη κερδίζεται με την υποταγή.
Δεν ξέρω πως αντιλαμβάνεσαι εσύ τον έρωτα.
Δεν είναι μόνο μούσκεμα χειλιών,
φυτέματα αγκαλιασμάτων στις μασχάλες,
συσκότιση παραπόνου,
παρηγοριά σπασμών.
Είναι προπάντων επαλήθευση της μοναξιάς μας,
όταν επιχειρούμε να κουρνιάσουμε σε δυσκολοκατάχτητο κορμί''

Nτίνος Χριστιανόπουλος

(art Tsarouchis)

η μορφή, ο βράχος, αυτή

γειρτή και γυμνή
βράχος πάνω σε βράχο
ακίνητη σκληρή μορφή
η θάλασσα κι αυτή
την χαϊδεύει
την δέρνει
την γλύφει

την γράφει

της μιλά,

με ηχώ

κι αυτή
στραμμένος στύλος
αιώνια να την κοιτά

να ονειρεύεται

πως βουτά

η μορφή,

ο βράχος,

αυτή

(foto by Antony/Capo Araxo)

η κατάσταση

η ιδιαιτέρα γραμματεύς του WRaih έπηζε στην προθάλαμο μέσα σε ανοιχτά παράθυρα και λίστες όταν την πρόσταξε να μπεί στη σουίτα γραφείο.
-Ελπίδα ''σε παρακαλώ'' φτιάξε μου την κατάσταση
-Μάλιστα, ποια κατάσταση θέλετε κύριε WRaih?
-την κατάσταση
-Ναι, ποια ακριβώς κατάσταση?
-την κατάσταση
-ποιά κατάσταση θέλετε?
-την κατάσταση είπα,
πήγαινε τώρα,
στη μία να είναι έτοιμη.

στο τώρα

..

Παρελθόν στο μέλλον

-το θέμα είναι..
-να μην γίνει επίθετο. ούτε ουσιαστικό,
να γίνει ρήμα..

χαρίζεται στη Φαίδρα Φις

[διάλογος: Pandiony-kostas_patra]
(foto by kostas_patra /mon patouses)

χαχ

άχού

cookie..


(foto by net)

να ήμασταν γοργόνες και να υπήρχαν μάγκες

να ήμασταν γοργόνες
και να υπήρχαν μάγκες
Άντρες μπρουταλ
Γυναίκες φαμφαταλ

να ήμασταν ζεστά
αγκαλιά πάνω σε μηχανή
να τρέχαμε τη σφαίρα
σχίζοντας την ημέρα

να ήμασταν πετώντας
ψηλά
σε αλεξίπτωτο πλαγιάς
άφοβα όλα να ναι
μικρά
παταμυθάκια της γιαγιάς

να ήμασταν αντίκρυστα
τραβώντας τα σχοινιά
από πανιά σε ιστία
ο κόσμος κομωδεία

να ήμασταν αγαπημένοι
αγναντέυοντας τη δύση
''άνθρωπος της ζωής μας''
σαν ήλιος να μην σβήσει

[άντε με τους μαλάκες,
υπάρχουν άντρες!?!

να μασταν-άντε πάμε-
ντάουν τάουν Γκάζι
κορίτσια καμικάζι]

στην αδερφή μου

χοτφορνταμε

(ή godverdomme)

στέγνωσαν οι γνώσεις στερνές
νούφαρα σε στέρνες
.(σαγηνεμένες).
βυθίζεσαι, σε ρουφάν κι

ανθίζουν

''ένθεον γαρ η ποίησις''

η Ποίηση στην πραγματικότητα ειναι η βάση της συλλογικής. μια καθολική έννοια που μπορεί να επεκταθεί σε όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες.
η Ποίηση είναι θεόπνευστη.
ο Δημόκρητος και ο Πλάτων είχαν υποστηρίξει ότι δεν μπορεί κανείς να είναι καλός ποιητής χωρίς μια θεία πνοή που να μπορεί να παραβληθεί με την τρέλα. ο Φαίδρος απ' αυτήν διακρίνει τα είδη της παράκρουσης.
η Ποίηση προϋποθέτει την κατακυρίευση, λίγο έως πολύ προσδιορίσιμο ''εκτώς εαυτού''.
το ουσιώδες είναι να καταλάβουμε ότι ο προβληματισμός για την Ποίηση επιβάλει να σκεφτόμαστε ένα χάρισμα, κάτι για το οποίο το άτομο δεν είναι υπεύθυνο, και συνάμα μια τέχνη, δηλαδή γνώση μιας τεχνικής.
ο Σωκτάτης αποδεικνίει στον Ίωνα ότι η ποίηση δεν θα μπορούσε να είναι μια αληθινή τέχνη γιατι ο ποιητής δεν είναι η πηγή αυτού που λέει, η πηγή του είναι έξω απο αυτόν και ο ίδιος δεν μπορεί να δώσει λόγο για τα λεγόμενα του εφόσον δεν είναι παρά ενας κρίκος της μαγνιτικής αλυσίδας που συνδέει τις μούσες με τους ακροατές.
η Ποίηση προϋποθέτει ένα δώρο της τύχης. μια θεία χάρη ή ακόμα και μια βίαιη επέμβαση που έρχεται απ' έξω και σε κάνει ποιητή. χωρίς αυτά Ποίηση δεν υπάρχει.
χρειάζεται μια βίαιη επέμβαση και ένα χάρισμα.
αλλά το ότι ο Άλλος είναι μέσα μας. αντικαθιστά την τυχαιότητα της θείας εκλογής με τη μοίρα του συστατικού μας κράματος. πρόκειτε πλέον για μια φυσιολογία.
πως απο την βία παράγει νόημα;
πως απο την δύναμη καταλήγει στην εναρμόνιση;
πως απο το χάρισμα γίνεται το είναι;
η πρόταση ''πρέπει να στοχεύεις μακριά για να πετύχεις τον στόχο'' δεν είναι νόμος της βαλιστικής, μπορεί όμως θαυμάσια να είναι νόμος της Ποιητικής. δεν υπάρχει εξαρχής ένας κανόνας της μεταφοράς. η σωστή μεταφορά είναι η θεώριση των ομοιωτήτων. η Ποίηση συνίσταται στην μετάθεση της ονομασίας και στην συνακόλουθη ανάδειξη της ομοιότητας ανάμεσα στα πράγματα, στην αποκάλυψη των σχέσεων, στην ανακάλυψη του όντος.
οι μελαγχολικοί είναι κατ' ουσίαν ποιητές χάρη στην ένταση των διαθέσεων τους. η ευστοχία της μεταφοράς είναι αποτέλεσμα της δύναμης της 'μαύρης χολής'.

[αφαιρετική της ανάλυσης του 30ου προβλήματος του Αριστοτέλη]

(art Charles-Auguste Mengin/Σαπφώ)

εγωϊστική αθωώτητα

έκοψαν φτερό οι γλάροι
μ' αυτόν τον άνεμο τον δυτικό
αφροί η θάλασσα τσαλακωμένη

το σμήνος κίνησε για την Πάτρα
σκόρπισε την τσιριχτή βοή του

σε αρμόνιο μυστικό σκοπό
που ξέρουν τα κύτταρα

νυχτώνει ξημερώνει
φυτρώνει αγριάδα
για τη σκληράδα
στα αδούλευτα

αγάπη
μου
.

(foto by me/Louvre)

Διάολε

κρατά τα χαμένα

(art Degas)

ωρε

ξερατό..

ξερατό..