σουμέρια απ’ τα σούρμενα

..στα γκρεμισμένα της Αθήνας τα ασκέπαστα γυρνούσα και κάπου εκεί στην ..ρόδου Αττικού μου έσκασε το παρακάτω Haiku..

θεωρώ

θεό ορώ οο

άπειρο

ήταν στου ΄πάρκου το background ο Φρέντριχ με τον Όσκαρ αγκαλιά κι ο Ένγκαρ γυμνός τα πάθη του που εξερευνούσε που σεργιανούσε..

τότε ήταν

πριν 10 χρόνια

..χρόνια χορίζαμε, θυμάμαι λίγο. Λιγμούς ηλιαχτίδες να γεμίζουν το σκοτάδι με την λάμψη του λευκού της τρέλας. Ένα γέλιο γενναίο βαθύ κόκκινο σαν φεγγάρι γερμένο για βροχές κι έτρεμε το μονοπάτι στον γκρεμό του χάους. Θυμάμαι σου είπα, έχουμε δεθεί, στις ίνες του σύμπαντος, λενε οι οιωνοί, τα ινία του κόσμου στην ένωσή μας είναι δοσμένα . Θυμάμαι μου είπες, είσαι τρελή, στον κόσμο σου και ξεκόλλα. Η ώρα χτυπούσε στροφές στα μηνίγγια, το σώμα μου διατρέχαν μυρμήγκια και στις φλέβες μου κυλούσε η βίαιη απουσία. Στην πνίκα η πινακίδα αναβόσβηνε ‘τελεται’ εκτελούνται σε όσα θέλετε μέτρα. Ταφές και ταφάκια, φάκελα και δέματα από δαίμονες συστημένα. Στον αέρα ταξιδεμένα τα ‘σ’αγαπώ’.

Για την Ιθάκη κίνησα ακολουθόντας τους καπνούς. Κατεύθυνση, ελευθερία!

(foto by me/Lousios mistery)