Φύγε

Με μιαν ακρούλα σύννεφου ταξιδεμένου με καλέις
Με το χρυσό χαμόγελο του μαραμένου βρύου
Μ’ ένα χορτάρι ανάμεσα στις πλάκες όλες της αυλής
Που το σαλέυει μοναχό η πνοή του Σεπτεμβρίου

Φύγε, η καρδιά μου νοσταλγεί την άπειρη γαλίνη!
Ταράζει και η ανάσα σου τα μαύρα της Στυγός
Νερά, που με πηγαίνουν όπως είμαι ναυαγός
Εκεί, στο απόλητο μηδέν, στην απεραντοσύνη

Ύστερα, στο κορύφωμα του απελπισμένου δρόμου
Ας ήτανε ανατέλλοντα τα μάτια σου να ιδώ
Πρώτη αγαπούλα, και να κρατείς άνθος τ’ όνειρο μου
Τ’ όνειρο που μαδώ

(ταπεινή τέχνη χωρίς ύφος
πόσο αργά δέχομαι το δίδαγμά σου!)
Όνειρο ανάγλυφο, θαρθώ κοντά σου
Κατακορύφος

Παλιό η ψυχή μου γράμμα είναι κι έγραφε
Σε μια παρθένα ωραία – ευγενική
Παρθένα – που για λύπη ερωτική
Το μοναστίρι εδιάλεξεν, ετάφη

Θέλω να φύγω πια απο δώ, θέλω να φύγω πέρα
Σε κάποιο τόπο αγνώριστο και νέο
Θέλω να γίνω μια χρυσή σκόνη μες στον αιθέρα
Απλό στοιχείο, ελεύθερο, γενναίο

Η πεταλούδα πάντα θα πετάξει
Αφήνοντας στα δάχτυλα τη γύρη
Θροίσματα στο αντίο, το χέρι σου μετάξι,
Κι εχάθηκες. Απ’ το παραθύρι
Η πεταλούδα πάντα θε πετάξει...

[σύνθεση απο 7 ποιήματα αγαπημένα μου του Καρυωτάκη]

(foto by Irini/Dimitsana)