Αθήνα

Είναι τόσο πρισμένη η εξέλιξη σε αυτή την πόλη τα τελευταία χιλιάδες χρόνια
Σα να πέρασαν σε ένα δευτερόλεπτο με ένα βαρύ γδούπο.
Κτήρια με κριτήρια που έμειναν στη μέση μαζί με υποθέσεις παραφυσικά σοβαρές.
Αταίριαστη μουσική στο νευρικό ραδιόφωνο πόλης. Κι αυτή σα μια αλανιάρα, ξεκουτιασμένη γιαγιά σε προσκαλεί, σαν τα περιστέρια, με ψίχουλα. Μαλακισμένη με αλσχάιμερ και ξεκουρδισμένο πάρκινσον σκοντάφτει πάνω σε πέτρες. Θεαματικά! Γελά, χωρίς δόντια και η ανάσα της ζέχνει σαπίλα και άρωμα νεραντζιού με νίτρο και καταλύτη. Στηρίζεται στο καροτσάκι με τα διαμάντια των σκουπιδιών και σηκώνεται βλαστημώντας, για τους βλαστούς, στους αστούς που είναι κι αυτοί πέτρες, σαν τα αγάλματα στο μουσείο.
Μου λείπει!
(foto by Era)

Θά 'ρθει μια μέρα

Θά 'ρθει μια μέρα που δε θά 'χουμε πια τι να πούμε
Θα καθόμαστε απέναντι και θα κοιταζόμαστε στα μάτια
Η σιωπή μου θα λέει: Πόσο είσαι όμορφη, μα δε
βρίσκω άλλο τρόπο να στο πω.
Θα ταξιδέψουμε κάπου, έτσι από ανία ή για να
πούμε πως κι εμείς ταξιδέψαμε.
Ο κόσμος ψάχνει σ' όλη του τη ζωή να βρει τουλάχιστο
τον έρωτα, μα δεν βρίσκει τίποτα.
Σκέφτομαι συχνά πως η ζωή μας είναι τόσο μικρή
που δεν αξίζει καν να την αρχίσει κανείς.
Από την Αθήνα θα πάω στο Μοντεβίδεο ίσως και
στη Σαγκάη, είναι κάτι κι αυτό δε μπορείς
να το αμφισβητήσεις.
Καπνίσαμε -θυμήσου- ατέλειωτα τσιγάρα
συζητώντας ένα βράδυ
-ξεχνώ πάνω σε τί- κι είναι κρίμα γιατί ήταν τόσο
μα τόσο ενδιαφέρον.
Μια μέρα, ας ήτανε, να φύγω μακριά σου αλλά κι
εκεί θά 'ρθεις και θα με ζητήσεις
Δε μπορεί, Θέ μου, να φύγει κανείς μοναχός του.

Μανώλης Αναγνωστάκης

(foto by Era)

πάλι πάλι άλλη άλλη πάλη πάλη

οι σκιές αναμνήσεις θυμίζουν
και στην σκέψη μου χτίζουν
τα παλάτια του χθές


(foto by Era)

Θάρρος

Οριοβασία στο μυστικό τσίρκο
(άργησες, ήρθες;)
έφυγα, (;),
κλοτσώντας νευρικά
στον δρόμο τα πετραδάκια
που είχα στρώσει, συναισθήτατα,
για να μη χάσω τον δρόμο,
θέλωντας να χαθώ μέσα σου
να κολυμπίσω ελεύθερα
να πιω το νερό
το αλμυρό,
με ρίγανη και λεμόνι.
σιωπή
και σκοτάδι
έφυγα (;)
να χω μόνο ωραίες θύμησες ζωηρές.
στριμόχνω τις εύθραυστες στιγμές
τις μετέωρες ώρες, ώρες
παραμυθένιες
τις σπρώχνω
πηδώντας πάνω τους
στο κεφάλι μου σαν σε βαλίτσα
που παλέυωνα κλείσω το φερμουάρ
για να την πετάξω όπως όπως
απο μακρυά με δύναμη
ψηλά στο πατάρι
το σκοτινό και χαμηλοτάβανο
μπροστά απο άλλα κουτιά
αραχνιασμένα και ξεχασμένα
τέτοια που ποτέ δεν θα ξανανοίξω
τα τότε, που ήσαν προτόγνωρα
ξεχαρβαλωμένες φτερούγιες
με πόνο και ουρλιαχτά
φυσιολογικά ερωτικά μυστικά
πέφτω
μια ανάσα για να σηκωθώ,
απλά, θαρραλαία.
ξέρω,τωρα τωρα
γιατι
θα’ναι χειρότερα μέτα
είναι πολύ ακριβό
για την μισή τιμή ίσως να το σκεφτόμουν.
σαν μεθαδώνες μέθοδοι
(την ηρωίνη ήρωες την θυμούνται,
οι άλλοι πεθάναν)
κι έτσι όπως είναι
τον ήλιο κοιτάζω
χαλώντας τον κερατο’ι’δή
δια Βόλου (;)
δια όλου
διαόλου
χαχαχαχα
ποντάρω
στο 5!

(foto by Era)

oΊστρος

γλυκιά εγρήγορση ηρεμίας
σχέδια για σχεδίες
σχόλια για σχολεία
ισομερή - σήμερα

tete off - enough
diamond - infrond
people - equal all
live & love

Σύντροφε

Τα άλλα καράβια δίπλα να περνούν αδιάφορα ,
καθ’ ένα μια πορεία έχει χαράξει ,
ανοίξαμε πανιά βαθυά στο πέλαγος
δεν θα μας βρεί κανείς όπου κι αν ψάξει .

Στη θάλασσα το μάτι σου να χάνεται
μπροστά εκεί που τ’ ‘απειρο υπάρχει ,
η ακτή μας περιμένει , τη λησμόνισες ?
Να ‘ναι μακρύς ο δρόμος μας , το όνειρο να άρχει .
…
σύντροφε δίπλα μου κάθησε
και πιές απ’ το ποτό μου
σύντροφε μέσα μου άκουσε
αγάπα το όνειρό μου .

(art: Dali)

Πώς να χτίζεται με διάφορα υλικά

Από το βαρύτερο στο ελαφρύτερο. Τα ομοιόμορφα. Με βάση το πληρέστερο. Πάνω σε μελέτη και παραδείγματα, Ινδάλματα άξια και δοκιμασμένα. Σταθερή ισορροπία. Μα πρέπει να είσαι Ιδιοφυία, Να φύεσαι από το ίδιον, να ταιριάξεις την χημεία, να χρησιμοποιείς κόλλες μαγνητικές και λίγη μαγία.
(foto by Yann)

Πολιτική και ψυχή

Τι είναι αυτό το σφίξιμο στο στομάχι
Πρίν και μετά απ’ τη μάχη
Πίεση ατμοσφαιρική, οξυγόνο,
Ύπαρξης θέμα πολύ σοβαρό.
Στην σκηνή σαν βγώ
Μαγεμένος αυλός απ’ το στόμα μου παίζει
Κομμάτια εποχής
Κλασικής εναλλαγής
Αρπαγής.
Κλεπταποδόχος της ανθρώπινης ζήσης.
Φανερώσου.

Σκοτώνω

Τέλμα

Στο δωμάτιο,
στο σπίτι σου,
ήρθε η σκέψη μου απόψε
Με μια όψη λαθραία,
σκοντάφτω στη μύτη σου
να νιώσω ωραία.
Στο λιμάνι που δένουν τα πλοία
στο Νότο,
να’ ταν στο Porto Allegro?
σε γκριζοπράσινα νερά βρωμισμένα
να δέσουμε είπες
και με πιάνει ναυτία.
Αρνί μου ποιμήν αμήν
Να κοσμείς την ζωή μου.

-στη ζυγισμένη τίγρη 48 κιλών-

Κατέρωτες.

(παρακαλώ προσπεράστε αυτή την ανάρτηση, είναι γραμένη εν βρασμό ψυχής,εκτως αν έχετε έφεση στην ψυχολογία και θέλω οποσδήποτε σχόλιο!)
Τι ακρυβώς μου λείπεις!
ήρθε το βράδυ και υποφέρω, «κρεμάστικέ η νύχτα μεσοπέλαγα» και να σουν κοντά τίποτα δεν θα έλεγα, θα σιωπούσα να αφουγκραστώ την άυρα σου, να ακούσω την ύπαρξη σου δίπλα μου, να ψυχανεμιστώ, να νιώσω, σαν το ποίημα του Αναγνωστάκη «θάρθει μια μέρα» , κι αυτή τη στιγμή ονειρεύομαι τα βράδυα , τις νύχτες, τα ηλιοβασιλέματα στη σιωπή της εσωτερικής ηχούς των γλυκών λόγων. αυτό που είχα κι έδιωξα, δεν το ζητώ, στο όνειρο μου να σέχω ιδανικά , όπως θέλω, όπως τον πρώτο καιρό που δεν γνωριζόμαστε και ζούσαμε μαζί την εξιδανίκευση του ζωντανού τότε ονείρου εφαπτόμενο στην πραγματικότητα την αόριστη.
«χαλάλι, γίναμε μαγάλοι»!!!
λύγισα χθές κι έστειλα κι έστειλα δύο τραγούδια , όχι σε αυτή, αλλά σε κείνη την φανταστική!!!! ναι!!! ταραταταααα
«...γιατι όλες είσαστε ίδιες..» (όχι, ευτυχώς δεν έστειλα αυτό!!!)
σε κείνη την φανταστική που βρέθηκε δίπλα μου να χαιδεύει της πληγές μου, και μετά να εξαφανιστεί σαν βρέθηκε άλλο μ.., απορριφθίσες κλήσεις κι εκλήσεις μου. κι έστι υποφέρω διότι δεν είναι λογικό για μένα η αγάπη να νεκρώνει η επαφή όταν σταματά το γ.. , τι δηλαδή, μας ένωνε ; τι είναι αυτό που λείπει; το σώμα; το πνεύμα; μιά καλη κουβέντα (ωρε κουφάλα) , ένα γλυκό σαγαπώ, ένα τι κάνεις, ένα νεύμα συνέχιας γιαυτά που ζήσαμε, για την ιστορία , της ιστορίας συνέχια είμαστε κι όποιος την αρνήτε κουτός.
θα περάσει σε λίγο καιρό
με το στανιό,
το ξερα πρίν το δω
τώρα να μην έχω το δικαίωμα να ρωτήσω , να απαντηθώ, τόσο..
ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΗ
Χ

(Lim7/7xΕ)(365x24Ε)=Ζωή

Άνεμος να’ μαστε, το πετραδάκι στο φλασκί του Αιόλου
Μέσα στην Θάλασσα σε μόνιμη κινητική εναλλαγή.
Αχ, θέλεις την ηρεμία την έρμη, σ’ανακατέβω!
Πάω πιο πέρα, σιωπή, θα σας σεβαστώ.
Η εξίσωση των άστρων το ξέρει αυτό.
Απ’ τον περασμένο δρόμο θα μάθω
Τόσο που γέμισα άμμους
από την κλεψύδρα,
στην τρύπα της Ιστορίας.
Αυτό ήτανε? Ναι?

Νερό

Μες’ τον γαλάζιο ορίζοντα, στο κύμα της θαλάσσης
Έχτιζα κάθε μου όνειρο κι ευχόμουν να το πιάσεις.

Φωνές χορεύανε σκοπούς μεσ’ το υγρό μυαλό μου
Και μπέρδευα τις διαδρομές, τις πόρτες του διαδρόμου.

Οι εμμονές σκορπίζανε τη λογική μου σκέψη
Σαν έχασα σε που ποθώ, αυτό που’ χα πιστέψει

Προχθές μου χάρισες νερό,
Ένα φιλί σου ήταν.

Μπέμπα Νου

Ήρθε το πλήρωμα, του χρόνου
Να γράψω εδώ με ένα καμένο στυλό
του ποταμού ονείρου νερό
κρεμάμενη λογική στο κατάρτι,
(η λησμονιά ζητά τούτο το χάδι)
με κερί στα αυτιά από
του Λουσίου τη βουτια
που μου λείπεις.
Ασθενοφόρο,
Ανάγκη,
παρακούω ηλεκτρικές σειρήνες
εκεί που ενώνουν τα πελάη
Μαλέα άει
Νιώθω έκρηξη μέσα μου
Που προσπαθεί να αγκαλιάσει το σύμπαν
Μα όσο αυτό απειρίζεται
Αυτή θα αλλάζει.
Προς το ιδανικό και το τέλειο που
Ακουμπούν στης φαντασίας την τροχιά
Προς το τώρα το μεστό-μέτριο
Το νόημα της ζωής περιστρέφεται
Στον άξονα του θανάτου.
Γνωρίζω ποιο αστέρι
Με οδηγεί στη πηγή
Γνωρίζω ποιο αγέρι
Σηκώνει ψηλά το πανί
Γνωρίζω πιο χέρι
κρατάει ραβδί
-Εγώ?
Αυγουστιάτικο μπαλκόνι με θέα
Πόση μοναξιά κρύβει ο εγωισμός.
-Εγώ και Εσείς?
οι ηδονές θα ‘ναι αιώνια
ερωμένες της τέρψης.
Και η αγάπη το φώς.
(ωφελεί ή οφειλή)

Ανάγκη!

..και λίγο λίγο την σοκολάτα μεταβολίζω!!

Ένα μαντήλι γιορτινό

…μια νύχτα χάθηκα κοιτώντας τη σελήνη
και στα όνειρά μου μπήκα και βρήκα τη γαλήνη…

Ανοίγω διάπλατα τα χέρια μου, να τρέξεις περιμένω,
και στα όνειρά μου εσύ να βρεις τον πόνο πεθαμένο

Έπλεξα κάθε μου χαρά, κάθε μου ελπίδα μόνο
σ’ ένα μαντήλι γιορτινό για να στο κάνω δώρο

Μη μ’ αρνηθείς να σ’ αγαπώ, όπως και να ‘ναι δε με νοιάζει,
δεν θα ζητήσω τη γαλήνη μου να βρω

η απουσία σου κάθε χαρά μου πια σκεπάζει…
…

Στο στέκι των αγγέλων

Ταξίδι της στιγμής
ξεκίνησα μια νύχτα
κι ακόμα τριγυρνώ
στης σκέψης μου τα δύχτια

Στο στέκι των αγγέλων
μου είπε θα σε βρώ
μαζί με τους αγγέλους
θα στήνετε χορό

Της λογικής παράλογα
τραγούδια θα απαγγείλω
κι από καρδιάς, με μιάς
σε φίλο θα τα στείλω

Της λησμονιάς τα πέλαγα
στερέψανε για μένα
και να ξεχάσω δεν μπορώ
δυό μάτια αγαπημένα.

Έλα λίγο

«..εξω φυσάει αέρας κι ομως μέσα μου
σαυτό το σπίτι πριγκιπέσα μου..
άλλα θέλω κι άλλα κάνω κι έφτασα ώς εδώ..»

που πατάς τα πάπουτσάκια σου;
να στα βγάλω να τραβίξω λίγο τα δακτυλάκια που σ’αρέσει;
Έλα λίγο!!!
(Foto by Era)

ΘΑ ΔΕΙΞΕΙ -1998 (συνέχια3)

Αλλά , μιας και ανέφερα την οικογένεια και είχα πει και κάτι άλλο πρίν για την επαρχία , για να δούμε τι γινόταν μέσα σε 'κείνο το τρελόσπιτο .


-Ρέ Μάνο σήκω να κόψεις τη σαλάτα .
-Μη με σταυρώνεις τώρα .
-Τι μη σε σταυρώνω τώρα , θα βγάλεις ρίζες στον καναπέ καημένε με την τηλεόραση .
-Άσε μας ρε Ρίνα Δε βλέπεις τι γίνεται ? Εχουν κατασφάξει τα Βαλκάνια οι πούστιδες κι εσύ μου μιλάς για τη σαλάτα ! Αχ , που είσαι ρε Περικλή να δείς που κατήντησε η Δημοκρατία . Σε άλλη εποχή θα έπρεπε να ζώ , σε τη κοινωνία βγάζω τα παιδιά μου …
-Μία ζωή έτσι ήσουν , να αλλάζεις το θέμα , δεν πήρες γυναίκα εσύ , παραδουλεύτρα πήρες . Τι τα έκανα τα κολόπαιδα και κατέστρεψα τη ζωή μου , θα σε είχα αφίσει και θα έτρεχες με τις Βουλγάρες .
-Τι να σου πώ τώρα , μπορέσαμε ποτέ να συνενοηθούμε . Μία ζωή μου έκοβες τα φτερά , μία ζωή γρίνια και κακομοιριά , μία ζωή…
-Άσε με καημένε , δε σου μιλάω ,θα την κόψω εγω.


O άνθρωπος, σαν κοινωνικό όν το οποίο ομαδοποιήται σε αγέλες, κατά την εξέληξή του στο χρόνο ζεί σε συντριπτική πλειοψηφία κάτω από την ίδια στέγη με την υπόλοιπη οικογένεια και καλά κάνει . Εγώ λοιπόν , συγκατοικούσα με μία τραπεζική υπάλληλο , εν ονόματι Ρίνα , που ποτέ δεν θα έπαιρνε την πολυπόθητη θέση του διευθυντή και έναν τρελαμένο νταλικέρη , εν ονόματι Μάνο, που νόμιζε ότι ήταν η μετεμψύχωση του αρχαίου φιλόσοφου Σωκράτη και διάβαζε συνεχώς βιβλία, αρχαίους φιλοσόφους και αναρχικούς .Αυτοί οι δύο , είχαν ενωθεί με τα δεσμά του γάμου όπως προστάζει η ορθόδοξος ελληνική εκκλησία , στην οποία δεν πίστεψαν ποτέ – γιατί να πιστέψουν άλλωστε - , και μεγάλωναν τα τρία παιδιά τους ή τα παρατηρούσαν με αγωνία καθώς αυτά μεγάλωναν .Η αδερφή μου και ο αδερφός ήταν μεγαλύτεροι από εμένα . Η Λένα με περνούσε τρία χρόνια και ο Φάνης τέσσεραμισι και την συγκεκριμένη χρονική περίοδο βρίσκονταν και οι δύο στην Αθήνα όπως και τα υπόλοιπα επαρχιοτόπαιδα που αναζητούσαν μία άλλη τύχη στη ζωή τους . Έτσι , ενώ αυτοί τρώγονταν μεταξύ τους στην πρωτεύουσα και περιπλανιόντουσαν μέσα στο άγνωστο πλήθος εγώ απολάμβανα την οικογενειακή γαλήνη με τα προνόμια που μπορεί να έχει ένα μοναχοπαίδι . Τι γαλήνη δηλαδή , που το σπίτι καθημερινά έμοιαζε με ωρολογιακή βόμβα , έτοιμη να εκραγεί , χωρίς να υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος , ή αν υπήρχε ήταν τόσο πρωτόγονος που οι ιστορικές μου έρευνες δεν είχαν κατορθώσει να προσδιορίσουν . - Εδώ τίθεται πάλι το ζήτημα της χημείας αλλά θα το αναλύσουμε κάποια άλλη φορά - .
Στην πραγματικότητα , θέλω να πιστεύω ότι ο πατέρας μου και η μητέρα μου ήταν τόσο ερωτευμένοι μεταξύ τους που τσακώνονταν συνεχώς χωρίς αιτία . Τους έβλεπα σαν μία χημική ένωση τύπου πυρηνικής ενέργειας , μίας ενέργειας που μπορεί να κινήσει όλο το σύμπαν αλλά και να το καταστρέψει . Στη συμπεριφορά μου απέναντι τους προσπαθούσα να τους καταλάβω , να τους αναλύω και να ξεχωρίζω τα καλά και κακά στοιχεία που έβρισκα και σταδιακά ανακάλυπτα ότι αρκετά από αυτά είχα και εγώ .

Η μητέρα μου ήταν η προσωποποίηση του ρεαλισμού και της ψυχρής λογικής . Κάθε τι άγνωστο την τρόμαζε και προσπαθούσε συνεχώς να τοποθετεί και να κατηγοριοποιεί τα πάντα , να κρίνει με μαθηματικό μυαλό και να βγάζει για όλα ένα λογικό συμπέρασμα . Ήθελε όλα να λειτουργούν με πρόγραμμα , χωρίς καθυστερήσεις που δημιουργούν ανασφάλειες και ποτέ δε μπορούσες να καταλάβεις τι νιώθει εκτός αν την ψυχολογούσες με επιστημονικό μάτι και μικροσκόπιο. Κάπου βαθιά στα έγκατα της ψυχής της , εκεί που βασιλεύει το απόλυτο έρεβος , εκεί που δεν υπάρχουν φάροι για τους ναυαγούς και το άπληστο ανθρώπινο χέρι δεν έχει βεβηλώσει το μεγαλείο, έβρισκες τον αμύθητο θησαυρό της ευαισθησίας και της μητρότητας . Κάτω από το σκληρό περιτύλιγμα , πίσω από τη σιδερένια ψυχρότητα και μέσα από το ατσάλινο σώμα κρυβόταν η πιο εύθραυστη πορσελάνη , το πιο τρομαγμένο ελάφι του κόσμου . Ένα ελάφι που όποιος κατορθώσει να το δεί και να το κοιτάξει κατάματα το ερωτεύεται αυτόματα . Ένα ελάφι που σπινθηροβολούσε αγνότητα και έτρεχε να προστατευθεί και μαζί του να προστατέψει αυτούς που αγαπά και καρδιοχτυπά μονίμως μη πάθουν τίποτα , και ποτέ δεν το δείχνει . Πραγματικά πρέπει να είσαι εξειδικευμένος αγαπολόγος για να το καταλάβεις αυτό ή να είσαι από τους λίγους εκλεχτούς της καρδιάς της .

O πατέρας μου ήταν τελείως διαφορετικός. Μπορεί όντως να ήταν η μετεμψύχωση του Σωκράτη . Φιλοσοφημένος άνθρωπος . Ταυτόχρονα όμως ήταν έφηβος μια ζωή . Η φαντασία του έφτανε στους πιο μακρινούς ουρανούς , ενώνονταν με υπερφυσικές δυνάμεις και παγανιστικούς θεούς . Άμα τον παρατηρούσες προσεχτικά , σίγουρα θα καταλάβαινες ότι μονίμως ταξίδευε σε άλλους κόσμους , μαγικούς , αθεράπευτα ρομαντικούς , κόσμους γεμάτους πνευματική τελειότητα και ισορροπία . Η υπερευαίσθητη ψυχή του και το παιδικό μυαλό του, τον οδηγούσαν σε μονοπάτια παντοτινής αγάπης και αστείρευτου πάθους γι’ αυτούς που είχαν κλέψει κάποιο κομμάτι της καρδιάς του . Τα έβλεπε όλα από μια οπτική γωνία πού μπορούσε να τα διαμορφώσει και να τα διαπλάσει έτσι ώστε να χωράν , να δένουν άψογα και να έρχονται σε απόλυτη αρμονία με τον κόσμο που είχε δημιουργήσει στο μυαλό του . Κι άμα κάτι τον ανάγκαζε να επιστρέψει στην πραγματικότητα τσαντιζόταν υπερβολικά , έπεφτε σε τραγική μελαγχολία και έριχνε τις ευθύνες σε όλους όσους του είχαν δώσει το καταστροφικό εισιτήριο για την οδυνηρή πραγματικότητα . Την πεζή και άθλια καθημερινότητα της ζωής που με τον πιο τελειοφανή τρόπο δημιουργεί τα τραγικότερα λάθη , σου τα δίνει όλα και δεν σε αφήνει να αγγίξεις τίποτα . Είναι όλα τόσο τέλεια που δεν μπορούν να συνυπάρξουν μεταξύ τους , που δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο παρά να φθαρούν . Και τότε δεν έχεις τίποτα άλλο να κάνεις από το να παίξεις για να χάσεις , αλλά στη ζωή το μόνο που έχεις να χάσεις είναι την ίδια η ζωή , ενώ , όπως και σε όλα τα παιχνίδια τζόγου , μπορείς να κερδίσεις τα πάντα . Χρειάζεται φαντασία λοιπόν , κι αυτή ακριβώς τη φαντασία διέθετε ο πατέρας μου , την φαντασία που σε πάει παντού χωρίς άχαρες διαδικασίες και σου δίνει τροφή για δημιουργία .
Δυστυχώς όμως , άλλο είναι να δημιουργείς με τη σκέψη σου και άλλο να μπαίνεις στη διαδικασία της δημιουργίας . Εκεί ακριβώς ερχόταν η Ρίνα να σώσει τη κατάσταση . Ήταν τόσο διαφορετικοί που ο ένας συμπλήρωνε τον άλλο .
Πρέπει να πώ ότι ποτέ δεν μου δημιούργησαν ιδιαίτερο πρόβλημα και πάντα με άφηναν να τραβάω τον δικό μου δρόμο χωρίς πολλές γκρίνιες και αιματοχυσίες . Η μάνα μου πάντα ανησυχούσε και ο πατέρας μου πάντα ήταν «στον μυστηριώδη κόσμο του» .
Μόνο που κληρονόμησα τις τόσο διαφορετικές σχιζοφρένιες και τον δύο . Άστα να πάνε .

“ … φαύλος κύκλος της σκέψεως στη σκέψη … ”

Η λογική , τα δεδομένα και το κατεστημένο είναι μία , μόνο μία , οπτική γωνία . Ένα σημείο του κύκλου . Ο κύκλος έχει άπειρα σημεία και τα πράγματα έχουν άπειρες οπτικές γωνίες . Δεν υπάρχει σωστό και λάθος , δεν υπάρχει τρέλα και λογική . Κοιτάζω τη θάλασσα και την ονομάζω ουρανό , την ξαναβαπτίζω . Κανένα λάθος , καμιά τρέλα , απλά μια καινούρια λογική. Άσε που ένας φιλόσοφος είπε πως είναι μεγάλη ηλιθιότητα να ακολουθάς την κοινή λογική, γιατί πολύ απλά η πλειοψηφία των ανθρώπων είναι μέτριοι έως χαζοί.
Η τρέλα δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια συνήθεια που αν καταχραστείς μπορεί να γίνει εμμονή , εξάρτιση , ναρκωτικό . Το να καταφεύγεις σταδιακά στην τρέλα είναι κι αυτό μια άμυνα για να αντέξεις την πεζή καθημερινότητα και να την κάνεις πιο συναρπαστική . Όμως , όσο πιο συχνά διαφεύγεις εκεί τόσο δυσκολεύεσαι να επιστρέψεις , κι όσο δυσκολεύεσαι τόσο περισσότερο διαφεύγεις εκεί , ώσπου στο τέλος ξεχνάς τελείως την πραγματικότητα ή δεν την αποδέχεσαι καθόλου και ζεις αποκλειστικά στον δικό σου μαγικό αλλά εύθραυστο κόσμο . Βέβαια υπάρχουν πολλά είδη τρέλας , είδη καταστροφικά και άκρως επικίνδυνα , άλλα ας αφήσουμε ήσυχους τους τρελούς να τρελαίνονται περισσότερο , τους ειδικούς να βγάζουν διαγνώσεις , κι ας δούμε τι γινόταν σε αυτή την μικρή κωμόπολη της επαρχίας .

Η ΄Β λυκείου Χώρας είχε μόνο 37 μαθητές και όλοι σε αυτή τη μικρή πόλη ήταν γνωστοί μεταξύ τους. Αν κάποιος κατάφερνε να ξεφύγει λίγο από τα στενά πρότυπα και καθιερωμένα γινόταν ο στόχος και το επίκεντρο όλων των συζητήσεων. Έτσι κι εγώ έχοντας μέσα μου μια ανεξέλεγκτη ενέργεια και μια επαναστατική συμπεριφορά μαζί με τη Μαρία γίναμε από πολύ νωρίς το σημείο αναφοράς ολόκληρου του σχολείου, ήμασταν τα δακτυλοδεικτούμενα φρικιά με τον απροσάρμοστο εφηβικό χαρακτήρα. Και πώς να μην γίνεις απροσάρμοστος σε ένα μέρος που οι κοπέλες παντρεύονται από τα 17 και τα αγόρια σπάνια τελειώνουν το λύκειο. Ένα κορίτσι με ξυρισμένο το μισό κεφάλι ,σκισμένα τζιν ,αρβύλες και στρατιωτικό τζάκετ έμοιαζε με εξωγήινο και θεωρούταν απειλή για τα υπόλοιπα «καθώς πρέπει» παιδάκια. Ειδικά όταν άρχισαν και μερικοί άλλοι να προσπαθούν με λάθος τρόπο να ακολουθήσουν και να μιμηθούν αυτό το πρότυπο. Στο σχολείο οι καθηγητές είχαν αρχίσει να τα βάζουν μαζί μας και να μας δίνουν αδικαιολόγητες τιμωρίες
(foto by Era)

ΠροσΑρίωση

ΕΡΩΤΗΣΗ:
Τι είναι η ευτυχία;

Έρωτας

Ο έρωτας ένα μωρό είναι,
μωρός και ο ερωτευμένος.
Σε κάθε άνθρωπο έρχεται η στιγμή
που αναφωνεί:
αχ, να ήμουν πάλι παιδί
αχ, μωρό να ήμουν τώρα!
Ε, ναι ,
και όλα γίνονται,
γινόμαστε πάλι μωρά
σα ξελογιαστούμε και βαλθούμε
να παίζουμε με τον έρωτα
ένα παιχνίδι πάντα
πρωτόγνωρο και γλυκό.
Γινόμαστε μωρά
με φτερά και πετάμε,
όσο πιο ανάλαφρα
τόσο πιο ψηλά.

Τώρα

τετράγωνος ο ήλιος!

(να πας να γαμηθείς, λαικά)

Τι όμορφη που είσαι όταν κλαίς Αγάπη
πάνω στον τάφο του έρωτα, Ωραία.
βαλσαμωμένη με βάλσαμο
Ωραία!
περπατάς στο δρόμο κι όλοι σαν σε κοιτόύν,
Ωραία!
παρατίνουν το βλέμα τους,
λέιζερ καυτό σαν ατσάλι,
ενα μάτι με ζάλη.
παρέα μου να σαι να συλογιόμαστε
στα μελλούμενα χάζι
ζεί ζωή «η»

ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ
να ακούσω, να πιάσω, να δω, να μυρίσω, να γευτώ.

Να αυτοσυγκεντρωθώ
να ακούσεις θεά μου τα θέλω μου,
εσύ που μπορείς να διαβάζεις τις σκέψεις
με τέρψη.
Διάολε,
έχεις καταλάβει τίποτα; μίλα.
ένας καθρεύτης ψιλόλιγνος,
στο βάλτο ήλιοβασίλεμα
διαμαντάκι πολίτιμο,
για ανάγνωση CD.

ταξιδεύω,
προ επιστήμης υπερουσιαστικά
τότε ήταν το πείραμα που οδήγησε στον τύπο,
γραφόμενο , σαν απο ψυχοθεραπία,
με καλέμι και σφύνα
πικνός λόγος απλός.
Μίλα.

ΘΑ ΔΕΙΞΕΙ -1998(Συνέχια2)

H Μυρτώ ήταν αυτό που λέμε ο άνθρωπος " λάστιχο " , σα κάτι κουρδιστά κουτσουνάκια που τρέχουν ασταμάτητα , μόνο που δεν είχε το κουρδιστίρι σε εμφανή σημείο και δε σταματούσε ποτέ. Τη ξεχώριζα σε ακτίνα τριών χιλιομέτρων .Μετρίου αναστήματος , χρώμα ματιών καστανό και καστανόξανθα μακριά μαλλιά αρχοντικού χαρακτήρα . Το πιο γλυκό πλασματάκι , που όταν σε κοίταγε με τα μικρά φεγγαρένια ματάκια του νόμιζες ότι βρισκόσουν στο πιο ασφαλές μέρος του κόσμου. Πάντα καλοντυμένη και προσεγμένη είχε να σου πει για κάθε περίπτωση το ανάλογο σουξέ του ελληνικού λαϊκού ρεπερτορίου και να το εννοεί .Μαζί μου έβγαζε την πιο τρελή και καταπιεσμένη μορφή του χαρακτήρα της με υπομονή και επιμονή μαζί φτιάχνοντας παράλληλα ένα φράγμα προστασίας γύρω από όλα . Αυτό με έκανε να τη λατρέψω όπως της άξιζε .
Η Μαρία ήταν άλλη φάση . Μαζί κάναμε τα πιο παρανοϊκά πράγματα και μετά έτρεχε η Μυρτώ να μας μαζέψει . Αρβύλα με λυτά κορδόνια , παλαιστινιακό μαντίλι από το μοναστηράκι , τζίν με πακέτο κάμελ στη κωλότσεπη -"...Oh unidentified I ' m a loοser babe so why don't you kill me..." - «Underground 97 " και πάει λέγοντας . Μαύρο μαλλί ανακατεμένο , σκουλαρίκια όσα ακριβώς μπορούν να χωρέσουν στα αυτιά και τη μύτη ενός ανθρώπου ώστε να έρχονται σε αρμονία με το υπόλοιπο σύνολο , και κάτι μάτια που θα ανοίκαν μόνο σε κάποιον πανέξυπνο , εσωστρεφή , πολύπλοκο και καταβάθως ευαίσθητο σχιζοφρενή που πλήτει απο καταπιεσμένο ρομαντισμό .Συνεχώς προσπαθούσα να μαντέψω τις ανεξέλενχτες εκρήξεις της , κάτι που θεωρούσα ως ένα από τα συναρπαστικότερα παιχνίδια στην διαδικασία εξερεύνησης μίας προσωπικότητας . Και αυτή η προσωπικότητα έφτανε μονίμως στα άκρα , τέντωνε τις αντοχές και τα όρια χωρίς να το σκέφτεται , όπως εγώ , κι εκεί στα άκρα συναντιόμασταν και μεγαλουργούσαμε ή πέφταμε στο απόλητο κενό για να τραβήξουμε πάλι το εφεδρικό σκοινάκι από το αλεξίπτωτο της ζωής . Είχαμε από πάντα μία απίστευτα ανεπτυγμένη εσωτερική επικοινωνία που εξηγούσαμε σαν έμφυτη φυσική χημεία .
Η Μυρτώ και η Μαρία ήταν αυτό που πρέπει να εννοεί η λέξη " φίλες " .Ήταν οι φίλες μου . Τα μόνα άτομα μέχρι στιγμής , εκτώς από τη μαμά , τον μπαμπά , κτλ , που θα μπορούσαν να με ανεχτούν πλήρως , δηλαδή να αγαπήσουν τόσο τα ελαττώματα όσο και τα προτερήματά μου , δηλαδή να αγαπήσουν εμένα .Δε δίνω παραπάνω στοιχεία γιατί είναι τόσο καλές που μπορεί και να μου τις πάρετε .Άσε που είναι καλύτερα να ξέρεις λίγα , για να φαντάζεσαι πολλά .

Όταν άρχισα να καταλαβαίνω ότι ήμουν ερωτευμένη με τον Α ένιωθα ότι κάτι δυνατό θα επακολουθήσει το οποίο θα με έφτανε στα άκρα , θα με πήγαινε εκεί που ζήτουσα . Κι αυτό γιατί όλοι μας για να φτάσουμε στα άκρα πρέπει να υπάρχει αιτία κι εγώ τότε τον είδα σαν την πιο όμορφη αιτία , το τέλειο ερέθισμα για να εκτινάξω την ενέργεια που μάζευα με κοπιώδη ζήλο από την καθημερινή περιπλάνηση σε ότι μου δημιουργούσε εσωτερική έκρηξη . Υπομονετικά συμπίεζα τα συναισθήματα μου , τους έδινα τροφή για να μεγαλώσουν και να με κατακλείσουν , να νιώσω αυτό το γλυκό πανικό της κατάστασης εκτός ελέγχου , μιας όμορφης κατάστασης εκτός ελέγχου . Τότε μόνο λειτουργείς όπως η φύση προστάζει , βλέπεις τον εαυτό σου σε νηπιακή ηλικία να κάνει πράγματα που ποτέ δεν μπορούσες να σκεφτείς και τον παρατηρείς με τόση περιέργεια καθώς αναρωτιέσαι μέχρι που θα φτάσει . Παρακαλάς και κάνεις τα πάντα για να μην τελειώσει ποτέ , γιατί άμα τελειώσει θα χρειαστείς πάλι το εφεδρικό αλεξίπτωτο κι αυτή τη φορά η πτώση θα είναι μεγάλη . Έτσι ένιωθα , το ένιωθα πρώτη φορά , και με συνεπήρε τόσο που έγινε εμονή ,το άλφα και το ωμέγα στη σκέψη μου . Καθημερινά αγωνιούσα αν τα αποθέματα οξυγόνου θα με έφταναν ή θα έπρεπε βιαίως να κατέβω απ 'το διάστημα , τον έβδομο ουρανό στον οποίο βρισκόμουν , ή νόμιζα ότι βρισκόμουν .
Στην αρχή , ήμουν σε φόρμα , όλα πήγαιναν υπέροχα και όλα τα " crash test " που υπέβαλλα στον εαυτό μου για να είμαι σίγουρη είχαν επιτυχία . Ώσπου τελικά έχασα πλήρως τον έλεγχο , ή νόμιζα ότι τον είχα χάσει , γιατί πάντα φρόντιζα να ελέγχω την κατάσταση να βρίσκεται εκτός ελέγχου . Είχα ενθουσιαστεί τόσο πολύ που δε ξεκόλλαγα από πάνω του , όταν τον έβλεπα φυσικά , γιατί σύν όλα αυτά είχα σχολείο , εξετάσεις μπροστά , οικογένεια , φίλους , προπονήσεις , παρέες , αλητεία με τα μηχανάκια , φροντιστήρια , κτλ , δηλαδή την καθημερινή περιπλάνηση στο χρόνο .Δεν παίρναγε στιγμή χωρίς να τον σκεφτώ και να τον αναλύσω , έτσι ώστε άρχισα να τον θεοποιώ χωρίς να σκεφτώ ότι στην αυταπάτη δεν υπάρχει ανώτερο .
(synexizetai)

ΘΑ ΔΕΙΞΕΙ -1998 (συνέχια1)

Τα παιδιά της επαρχίας βλέπουν μακρυά , τα παιδιά της επαρχίας είναι περιορισμενα , τα παιδιά της επαρχίας έχουν καθαρά χέρια , τα παιδιά της επαρχίας ανήκουν , τα παιδιά της επαρχίας είναι παιδιά. …Παιδί! Ήθελα να καταβροχθίσω τα πάντα σα μια κουκίδα στο άπειρο που βιώνει το μέγεθος της , σαν έναν απεργό πείνας έξω απο την αμερικάνική πρεσβία , σαν έναν τιμβορίχο μπροστα στον αμύθιτο θυσαυρό 18 τόνων , χωρίς να αντηχεί στα αυτιά μου η τσιριχτή φωνή της γιαγιάς ..."φύλαγε τα ρούχα σου να έχεις τα μισά" ..."όποιος τη νύχτα περπατεί λάσπες και σκατά πατεί"..."όποιος πάει για τα πολλά χάνει και τα λίγα" ..."η περιέργια σκότωσε τη γάτα"...κτλ. Έβλεπα το σύμπαν σα μια τεράστια ταπετσαρία που ήθελα να ξιλώσω και να βάλω στη τσέπη μου . Έίχα άραγε τόσο μεγάλη τσέπη?


Tέλος πάντων , όντως κάτι έτρεχε με τον Α .Ίσως ενα αθώο εφηβικό φλέρτ , ίσως ο πρώτος έρωτας .Μάλλον το δεύτερο. Και έτρεχε τόσο πολύ που τελικά σκόνταψε κι έπεσε.
Αν θεωρήσουμε την ψυχή ενός ανθρώπου σαν πλαστελίνη ο Α ήταν ο πρώτος που του την έδωσα να παίξει . ( Και θα μου πεις εσύ τώρα , ποιός σου είπε να δίνεις έτσι τα πράγματα σου? Ε ? ...τι να πώ ...δεν τα δίνω συχνά και δεν βρήκα σοβαρό λόγο να μη τα δώσω , και κάπως έπρεπε να αρχίσω να ξηλώνω τη ταπετσαρία ρε παιδί μου, να φτιάξω το "EGO" μου , που λέει και ο φίλτατος ο Φροϊντ .
Ο Α μου έμαθε πολλά πράγματα , όμορφα πράγματα κατά το πλείστον . Μαζί του κατάλαβα γιατί τα κοριτσάκια ζωγραφίζουν καρδούλες και αστεράκια στα τετράδια των μαθηματικών , της χημείας ( αχ , αυτή η χημεία θα μας φάει ! ) , των αρχαίων ελληνικών , της φυσικής , κτλ.

-Τι ?
-Καλά δεν την ακούς ρε μαλάκα , μάλλον δε τη βλέπεις . Eχει μια φάτσα λες και της έδωσαν τα θέματα των πανελληνίων μία μέρα πρίν τις εξετάσεις ! "Τη πάτησες Λευτεράκι"...Έρωτας είναι θαρρώ...να ρα να ρα να να να...
-Σταμάτα πια. Για πές , τι έγινε ? Τι σου είπε ? Μας έχει φάει την ψυχή αυτό το παλικάρι .
Όντως , μου έβγαλε την ψυχή μέχρι να μπορέσω να εισχωρήσω στην μικρή του καθημερινότητα και να την απολαύσω και 'γω .Ήταν κλειστός τύπος ( και για όσους πιστεύουν στην τεράστια ενέργεια που μπορεί να ασκήσει το σύμπαν πάνω μας , ήταν Δίδυμος και λογικά θα εξακολουθεί να είναι ακόμα , αν συμφωνούν τα άστρα
βέβαια ). Πάντα ήθελα να εξερευνώ και να βρίσκω αυτά που φωλιάζουν βαθιά , που δε φαίνονται καν , τα μυστικά που μπορούν ακόμα να λένε και να εννοούν ότι είναι μυστικά .
Τι γίνεται όμως με τα μυστικά που έχουμε ο καθένας μέσα του και πρέπει να ανακαλύψουμε ? Στα μάτια του έβλεπα μια ανεξερεύνητη ήπειρο , έναν άγνωστο παράδεισο ή μια κόλαση , τη χαμένη Ατλαντίδα με το σοφό γέροντα που θα έλυνε μαγικά κάθε Γόρδιο δεσμό στο ατέλειωτο κουβάρι που κουβαλούσε ο σκληρός δίσκος του εγκεφάλου μου .Το να θεοποιείς κάποιον είναι άκρος επικίνδυνο και παρανοϊκό .Αλλά πως θα καταλάβεις ένα τόσο σοβαρό πράγμα αν δεν την πατήσεις ! Βέβαια αν εξακολουθήσεις να το κάνεις κι άλλη φορά , μη πανικοβληθείς , απλά δέξου το . " That's life , be yourself " …και πάει λέγοντας .
Σίγουρα όμως σε κάτι τόσο μπερδεμένες εσωτερικά καταστάσεις καλείς τον από μηχανή θεό για να σε σώσει . Και που να βρεθεί τέτοια εποχή θεός . Από ότι λένε ο τελευταίος που εμφανίστηκε ήταν πριν 1998 χρόνια κι αυτός αυτοκτόνησε . Ας ψάξουμε λοιπόν στους επίγειους παραδείσους .-Επίγειος . Τι ωραία λέξη ! Κρύβει μία έμφυτη μουσικότητα που οδηγεί σε μια άλλη εποχή . Έτσι έτρεξα στη Μυρτώ και την Μαρία.

(συνεχίζεται)

ΣΕ ΘΕΛΩ!!!

..να πηδάς τόσο πολύ!!!!
συνέχια σε θέλω!!
και.. στάζει, ..λάσπη!
μμμμμμμμμμμμμ
αααααααα
(Foto by Era)

Του πρώτου μου έρωτα

(foto by Era)
ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΚΑΙ ΚΟΛΑΣΗ
- Που θα σε βρω;
- Στον ουρανό
- Μα... εγώ σε γύρεψα στη γη σου κάτω
- Μη με κοιτάζεις και ξεψυχώ, μην στην ψυχή μου το μίσος βάζεις
- Μα σ’αγαπώ
- Μα με ξεχνάς
- Μα όσα έχω στο νου σου κρυμμένα...
- Είναι αλήθειες της μακρινής, της χώρας που έφτιαξα για σένα.
- Μα σ’αγαπώ...
- Πάλι μη λες, λέξεις που κρύβουν μέσα τους πόνο, πονώ και κλαίω και σκέφτομαι... χαμένες μέρες και νύχτες, μόνο.
- Μη με πονάς, μπες στην καρδιά μου ψάξε και κοίτα και θα βρεις κομματιασμένη τη χαρά μου.
- Μπήκα, μα βγήκα στη στιγμή και είδα πόνο καρδιάς λιωμένης, μα κοίτα με και να σκεφτείς ότι ακόμα με περιμένεις.
- Σε περιμένω για να φανείς, με τα λουλούδια στα όνειρά σου, μα όνειρα είναι και θα χαθούν και θα με πάρουν από κοντά σου.
- Κανείς δεν ξέρει τις διαδρομές, ούτε τα στέκια των ονείρων, μα ξέρω εγώ πως σ’αγαπώ και ξέρεις πόσο σε περιμένω
- Πες το μου πάλι το σ’αγαπώ
- Κι αν δεν το πω;
- ΜΗ!!! Ξαναφεύγω!
- Το λέω! Το λέω! Σ’ΑΓΑΠΩ
- Και κράτα με, μην Ξαναπέσω!
- Θα σε κρατώ, θα σε φυλώ μες στα σεντούκια παραμυθιών μου παράδεισος και κόλαση και όαση και φρουρός μου.
- Τί λες; Όλα όσα είπες ήταν πληγές
- Το ξέρω, το ξέρεις, το ξέραν όλοι και κανείς... δε νοιάζεται. Συ θα νοιαστείς;
- Δε νοιάζομαι, μα περιμένω...
- Περίμενε...
- Μα μη φανείς, δε θα ’μαι εδώ είναι γραμμένο
- Θα ξαναρθώ, θα ξαναρθείς και όλο θα ’ρχεσαι... σε μένα. Πονάω τόσο και πιο πολύ, γιατί ακόμα ψάχνω εσένα.
(by Cris)

Η ζωή στη φάρμα

Μέσα στο βουητό της πόλης.
Η λογοτεχνία, το χαρτί αυτό σαν τον καμβά, λευκό ψάχνει να γεμίσει με θύμησες και φαντασίες. Με ζωηρά χρώματα ή λιλιπούτιες λεπτομέριες με κάρβουνο και μολύβι.
Ο καλιτέχνης κοιτά το μοντέλο του, το τοπίο ή φαντάζεται σχήματα και παράγει μοντερνισμούς. Nα γεμίζει το μάτι εικόνες, άξιες για περιγραφή. Χόρους στεμένους μεγαλοπρέπια, μοναδικότητα και συναισθηματική ένταση.
(foto by Yann)

Ενχειρίδιο Ονείρων

Η φαντασία σας ελεύθερη.
Η ονειροπόλιση είναι η πιο σημαντική τέχνη.
Η ζωή σας θα γίνει καλύτερη όταν μάθαιτε
1. Να ονειρεύστε
2. Να ελέγχεται
3. Να καθοδηγήτε
τα ονειρά σας.

....

Μήπως ήρθαμε πολύ κοντά φιλαράκο;

(foto by Era)

..τα φιλιά της υδάτινα!

Κωδικός

Άνοιξε η πόρτα και έίδε την Ηλέκτρα να χασμουριέται χαιδεύοντας μηχανικα τα μαλλιά της που ήταν κάπως ανάστατα, ανακατεμένα απο τον ύπνο. Μόλις η όραση της μετέφερε την εικόνα γούρλωσε τα μάτια και πήδηξε πάνω του. Κλείσαν την πόρτα και έπεσαν στον καναπέ κολλημένοι συμπλεγματικά, στη σιαμέα γέννηση των ανθρώπων.
Την φιλούσε βάζοντας την γλώσσα του όσο πιο βαθιά μπορούσε, σα να γινόταν να την βάλει απο το στώμα της και να την βγάλει απο την σχισμή του αιδοίου της. Τη φιλούσε και της τραβούσε τα μαλλιά, έπιανε τους γλουτούς της σα να έστυβε μια παραγινομένη ντομάτα. Έβγαλε την μπλούζα του και την πέταξε μακρυά. Το στήθος του γυάλιζε και η Ηλέκτρα νόμισε πως άκουγε την καρδιά του ξεκάθαρα να χτυπά δυνατά. Ξαφνικά ήθελε να κυριεύσει τον πόθο του και να την ευχαριστήσει.
Την φίλισε απαλά κρατώντας το πρόσωπό της στα χέρια του και της ψιθύρισε στο αυτί.
- Σε θέλω, ελεύθερη, θέλω να σου κάνω έρωτα τώρα όπως κανείς άλλος.
Τα χέρια του πήγαν στην ράχη της, της ξεκούμπωσε την πάνω πιτζάμα υπομονετικά με και άφισε την γλώσσα του να γλυστρά απο τον λεμό της ώς της θηλές της, γύρω απο τις ρόγες και να κατεβαίνει έως τον αφαλό, να την φιλά με απαλές δαγκοματιές στα πλάια, απο την μασχάλη έως τη λεκάνη της και απο τις δύο μεριές.
Η Ηλέκτρα του ξεκούμπωσε το παντελόνι. Της άρεσε να βλέπει της αντιδράσεις του πέους του Ορέστη.
Αυτός συνέχισε τα φιλιά χαιδεύοντας τη με τα μεγάλα του χέρια απο τα μαλλιά έως τους αστραγάλους κάνοντας κινήσεις αργές, διανίωντας όλες τις αποστάσεις του κορμιού της ασταμάτητα, με τρυφερότητα και βάζοντας λίγη παραπάνω ένταση στα πιο ερωτικά της σημεία, το στήθος , τους μηρούς, τα οπίσθια και τους προσαγωγούς,
Άρχισε να της πιπιλίζει τις ρώγες που τόση ώρα γύρω τους τις είχε κάνει σκληρές με τις θηλές σουφρωμένες. Τις έκλεινε στο στώμα του και τις ρουφούσε σαν απο καλαμάκι, τις δάγωνε ελαφρά και με όλη την γλώσσα του τις έγλυφε απολαυστικά.
Η Ηλέκτρα του χάιδευε την πλάτη βγάζοντας μικρές αιθησιακές φωνούλες.
- Έτσι μωρό μου, το κουκλάκι σου θέλει να το φιλήσεις.
- Μη βιάζεσαι αγάπη μου, το κουκλάκι μου σήμερα θα με λατρέψει.
- Αγάπη σου?
- Εντάξει, αγάπη μας,
θέλω να σου κάνω έρωτα σα παιδί, σα να μην έχω πάει ποτέ με γυναίκα.
- Καυλιάρη , θες να είμαι η πρώτη σου. Θές μωρό μου να γίνω παρθένα για σένα?
- Ναι, θα σου φερθώ σαν παρθένα.

Σε αυτό το «ναι» η Ηλέκτρα σηκώθηκε έβγαλε και το κάτω μέρος της πιτζάμας της και άρχισε να περπατάει με στίλ στο σαλόνι. Πήρε τα τσιγάρα απο το τραπέζι και άναψε ένα σκήβωντας επιδεικτικά. Απο το φουσκωμένο αιδίο της φάνηκε να τρέχει μια άσπρη ουσία. Γύρισε και τον κοίταξε χαμογελώντας.
Αυτός ήταν ακόμα στον καναπέ, είχε απλώθεί με τεντωμένα πόδια και χέρια ενώ απο το ανοιχτό φερμουάρ του φαινόταν το πέος του ροδαλό, ξαπλωμένο πάνω στις πικνές τρύχες που έφταναν μέχρι τον αφαλό και συνέχιζαν πιο αρεές έως το στέρνο.
Ήταν αναξοκοκκινησμένοι και οι δυό. Η Ηλέκτρα συνέχισε να καπνίζει βάζοντας μουσική στο στέρεο που βρησκόταν πάνω στην γεμάτη βιβλιοθήκη. Ακούστηκαν άρπες και μεταλλόφωνα, καθώς και κάτι σαν τίμπανο σε ρυθμό βακχικό. Του έδωσε να ανοίξει ένα μπουκάλι κρασι και του φόρεσε μια μαύρη μεταξοτή ρόμπα.
- Μη κουμπώθεις, θέλω να βλέπω τον μικρό Ορέστη.
Έκατσε πάνω του και άρχισε να του χαηδεύει τις τρύχες απο τον αφαλό έως το στέρνο. Την φίλησε πάλι με την πρώτη μανία τραβόντας της τα μαλλιά. Το χέρι της κατέβηκε στούς πρισμένους όρχεις του. Τους έτριψε ελαφρά αφίνοντας τον αντίχειρα της να βρίσκεται στην ευθεία του πέους του. Ήταν σα να τον τίναξε ηλεκτρικό ρεύμα.
Την σήκωσε και με φιλιά την πήγε στο κρεβάτι που βρησκόταν στον ίδιο χώρο παραμερίζοντας τις κουρτίνες που κρέμονταν απο την οροφή του. Την ξάπλωσε απαλά και έπεσε στα γόνατα. Έσκηψε πάνω της και την φιλούσε στην κοιλιά και τις ρόγες της. Με το ένα χέρι του άρχισε να γλυστρά το πέος του στην κλειτορίδα της, να το παίζει ρυθμικά πάνω και γύρω απο το αιδίο της. Το άλλο χέρι του χάιδευε στοργικά τα φτερά και τα οπίστια της. Σε λίγο εισχώρισε μέσα της αργά σαν τον παφλασμό των ήρεμων κυμάτων στην αμμουδιά. Η Ηλέκτρα δάγκωσε ελαφρά τα χείλη της και τα χέρια της κύλισαν στους γλουτούς του, άρχισε να τον τρυπά με τα νύχια της και αυτός επιτάχυνε το ρυθμό του. Της άλλαξε μερικές στάσεις χωρίς να σταματήσει να την φιλά.
- Πότε μωρό μου, θέλω να μου πείς πότε, θέλω μαζί.
- .. τώρα!
Το κρεβάτι έτριζε και οι ανάσες τους ακούγονταν πάνω απο τα βακχικά τίμπανα ώσπου η Ηλέκτρα άφισε ένα μακρόσυρτο αλφα ικανοποίησης και τιλιξε τα πόδια της στην μέση του. Κόλλησε το αιδίο της στο πέος του σα σκήλα τρέμοντας και ρουφόντας το μέσα της, σφήγκωντας τους αδένες με όλη της την δυναμη. Ο Ορέστης μούγκρισε καθώς έχινε στο μέσα της και το δωμάτιο γέμισε μυρωδιές.
Την αγκάλιασε χωρίς να βγεί τελίως και έμιναν έτσι για δέκα λεπτά.

Το παίδι που θα γεννιόταν 8α ήταν ο Μεσίας, η Μέσος, το Μέσον.

(foto by Era)

Σειριακά

Χτυπά το σφυρί να στερεώσει τον τύπο
Καρφιά τρυπούν του Θείου τις παλάμες
Θυσία ε, του ελεύθερου, του άναρχου
Κατεστημένο στο σταυρό του σαν ρύπος

Θρώσκεις γύρω τη μετριότητα ως το τέρμα
Τι τέλμα προκαλεί η ασφάλια αυτή
Στα χαράκια της νιότης νοητής του γραμμής
Η αλήθεια εκεί λογικά μου φαντάζει για ψέμα

Σου μιλώ με τις ώρες , φανταστικά
Σμίξαμε τα κορμιά μας μαζί, σε μια κράση
Μπορεί αυτό κοινότοπο τελικώς να υπάρξει

Ανθρώπινες σχέσεις που ιριδίζονται
Βαδίζοντας ελπιδοφόρα στην ολοκλήρωση

Μη! Μη μου πείς για Χίμερες ,
ουτοπίες.
Αλήθεια,
ψάχνω,
κάτι βρήκα,
Ένταση, κοδε‘ι΄νης , χαρτιά
Εκτυπωμένες σελίδες,
ζωής,
Με τρελαίνουν ..
+
«.. ύστερα ήρθε η λογική
Που θαμπώνει τα συναισθήματα
Και αφίνει τις επιθυμίες μετέωρες ..»

Νομίζω

Νεραίδες Πνεύματα
ακόμα
και

Τέρατα , φαντάσματα
του μυαλου μου τα πλάσματα
κατασκεύασμα μιας άρρωστης πλήξης.

Της χαράς η τιμή είν’ ο πόνος
κι αν σωθείς σαν περάσει ο χρόνος
οι πληγές σου θ’ανοίξουν ξανα.

οι χαρές , ίσως ισορροπίσουν αχνά .
...
είναι στιγμιαία η χαρά
ο πόνος ζωή είναι
...

Αφρός Οβολός
νόμος
άμορφη έλξη

και φαινόταν η αλυσίδα,
έστι ένα τόσο ανώτερα όμορφο πλάσμα ανθρώπινο
δεμένο σαν ζώο, απο αλυσίδα
..
χαμογελά για
να πάει περιπατο.
..
να λυθεί για να δώσει, να δέσει, να κουμπώσει στην αγκαλιά,
να αναρυγίσει, να αναστατωθει, να διεγερθεί να γύρει και
να ισορροπίσει
στην στάση της βαθύτερης διείσδησης.
στην στάση της χαλάρωσης
στην στάση..
στην απο-σταση.
στην υπόσταση
..
ε;;;
+γνώμη!!!



ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!