Κατέρωτες.

(παρακαλώ προσπεράστε αυτή την ανάρτηση, είναι γραμένη εν βρασμό ψυχής,εκτως αν έχετε έφεση στην ψυχολογία και θέλω οποσδήποτε σχόλιο!)
Τι ακρυβώς μου λείπεις!
ήρθε το βράδυ και υποφέρω, «κρεμάστικέ η νύχτα μεσοπέλαγα» και να σουν κοντά τίποτα δεν θα έλεγα, θα σιωπούσα να αφουγκραστώ την άυρα σου, να ακούσω την ύπαρξη σου δίπλα μου, να ψυχανεμιστώ, να νιώσω, σαν το ποίημα του Αναγνωστάκη «θάρθει μια μέρα» , κι αυτή τη στιγμή ονειρεύομαι τα βράδυα , τις νύχτες, τα ηλιοβασιλέματα στη σιωπή της εσωτερικής ηχούς των γλυκών λόγων. αυτό που είχα κι έδιωξα, δεν το ζητώ, στο όνειρο μου να σέχω ιδανικά , όπως θέλω, όπως τον πρώτο καιρό που δεν γνωριζόμαστε και ζούσαμε μαζί την εξιδανίκευση του ζωντανού τότε ονείρου εφαπτόμενο στην πραγματικότητα την αόριστη.
«χαλάλι, γίναμε μαγάλοι»!!!
λύγισα χθές κι έστειλα κι έστειλα δύο τραγούδια , όχι σε αυτή, αλλά σε κείνη την φανταστική!!!! ναι!!! ταραταταααα
«...γιατι όλες είσαστε ίδιες..» (όχι, ευτυχώς δεν έστειλα αυτό!!!)
σε κείνη την φανταστική που βρέθηκε δίπλα μου να χαιδεύει της πληγές μου, και μετά να εξαφανιστεί σαν βρέθηκε άλλο μ.., απορριφθίσες κλήσεις κι εκλήσεις μου. κι έστι υποφέρω διότι δεν είναι λογικό για μένα η αγάπη να νεκρώνει η επαφή όταν σταματά το γ.. , τι δηλαδή, μας ένωνε ; τι είναι αυτό που λείπει; το σώμα; το πνεύμα; μιά καλη κουβέντα (ωρε κουφάλα) , ένα γλυκό σαγαπώ, ένα τι κάνεις, ένα νεύμα συνέχιας γιαυτά που ζήσαμε, για την ιστορία , της ιστορίας συνέχια είμαστε κι όποιος την αρνήτε κουτός.
θα περάσει σε λίγο καιρό
με το στανιό,
το ξερα πρίν το δω
τώρα να μην έχω το δικαίωμα να ρωτήσω , να απαντηθώ, τόσο..
ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΗ
Χ