ΘΑ ΔΕΙΞΕΙ -1998(Συνέχια2)

H Μυρτώ ήταν αυτό που λέμε ο άνθρωπος " λάστιχο " , σα κάτι κουρδιστά κουτσουνάκια που τρέχουν ασταμάτητα , μόνο που δεν είχε το κουρδιστίρι σε εμφανή σημείο και δε σταματούσε ποτέ. Τη ξεχώριζα σε ακτίνα τριών χιλιομέτρων .Μετρίου αναστήματος , χρώμα ματιών καστανό και καστανόξανθα μακριά μαλλιά αρχοντικού χαρακτήρα . Το πιο γλυκό πλασματάκι , που όταν σε κοίταγε με τα μικρά φεγγαρένια ματάκια του νόμιζες ότι βρισκόσουν στο πιο ασφαλές μέρος του κόσμου. Πάντα καλοντυμένη και προσεγμένη είχε να σου πει για κάθε περίπτωση το ανάλογο σουξέ του ελληνικού λαϊκού ρεπερτορίου και να το εννοεί .Μαζί μου έβγαζε την πιο τρελή και καταπιεσμένη μορφή του χαρακτήρα της με υπομονή και επιμονή μαζί φτιάχνοντας παράλληλα ένα φράγμα προστασίας γύρω από όλα . Αυτό με έκανε να τη λατρέψω όπως της άξιζε .
Η Μαρία ήταν άλλη φάση . Μαζί κάναμε τα πιο παρανοϊκά πράγματα και μετά έτρεχε η Μυρτώ να μας μαζέψει . Αρβύλα με λυτά κορδόνια , παλαιστινιακό μαντίλι από το μοναστηράκι , τζίν με πακέτο κάμελ στη κωλότσεπη -"...Oh unidentified I ' m a loοser babe so why don't you kill me..." - «Underground 97 " και πάει λέγοντας . Μαύρο μαλλί ανακατεμένο , σκουλαρίκια όσα ακριβώς μπορούν να χωρέσουν στα αυτιά και τη μύτη ενός ανθρώπου ώστε να έρχονται σε αρμονία με το υπόλοιπο σύνολο , και κάτι μάτια που θα ανοίκαν μόνο σε κάποιον πανέξυπνο , εσωστρεφή , πολύπλοκο και καταβάθως ευαίσθητο σχιζοφρενή που πλήτει απο καταπιεσμένο ρομαντισμό .Συνεχώς προσπαθούσα να μαντέψω τις ανεξέλενχτες εκρήξεις της , κάτι που θεωρούσα ως ένα από τα συναρπαστικότερα παιχνίδια στην διαδικασία εξερεύνησης μίας προσωπικότητας . Και αυτή η προσωπικότητα έφτανε μονίμως στα άκρα , τέντωνε τις αντοχές και τα όρια χωρίς να το σκέφτεται , όπως εγώ , κι εκεί στα άκρα συναντιόμασταν και μεγαλουργούσαμε ή πέφταμε στο απόλητο κενό για να τραβήξουμε πάλι το εφεδρικό σκοινάκι από το αλεξίπτωτο της ζωής . Είχαμε από πάντα μία απίστευτα ανεπτυγμένη εσωτερική επικοινωνία που εξηγούσαμε σαν έμφυτη φυσική χημεία .
Η Μυρτώ και η Μαρία ήταν αυτό που πρέπει να εννοεί η λέξη " φίλες " .Ήταν οι φίλες μου . Τα μόνα άτομα μέχρι στιγμής , εκτώς από τη μαμά , τον μπαμπά , κτλ , που θα μπορούσαν να με ανεχτούν πλήρως , δηλαδή να αγαπήσουν τόσο τα ελαττώματα όσο και τα προτερήματά μου , δηλαδή να αγαπήσουν εμένα .Δε δίνω παραπάνω στοιχεία γιατί είναι τόσο καλές που μπορεί και να μου τις πάρετε .Άσε που είναι καλύτερα να ξέρεις λίγα , για να φαντάζεσαι πολλά .

Όταν άρχισα να καταλαβαίνω ότι ήμουν ερωτευμένη με τον Α ένιωθα ότι κάτι δυνατό θα επακολουθήσει το οποίο θα με έφτανε στα άκρα , θα με πήγαινε εκεί που ζήτουσα . Κι αυτό γιατί όλοι μας για να φτάσουμε στα άκρα πρέπει να υπάρχει αιτία κι εγώ τότε τον είδα σαν την πιο όμορφη αιτία , το τέλειο ερέθισμα για να εκτινάξω την ενέργεια που μάζευα με κοπιώδη ζήλο από την καθημερινή περιπλάνηση σε ότι μου δημιουργούσε εσωτερική έκρηξη . Υπομονετικά συμπίεζα τα συναισθήματα μου , τους έδινα τροφή για να μεγαλώσουν και να με κατακλείσουν , να νιώσω αυτό το γλυκό πανικό της κατάστασης εκτός ελέγχου , μιας όμορφης κατάστασης εκτός ελέγχου . Τότε μόνο λειτουργείς όπως η φύση προστάζει , βλέπεις τον εαυτό σου σε νηπιακή ηλικία να κάνει πράγματα που ποτέ δεν μπορούσες να σκεφτείς και τον παρατηρείς με τόση περιέργεια καθώς αναρωτιέσαι μέχρι που θα φτάσει . Παρακαλάς και κάνεις τα πάντα για να μην τελειώσει ποτέ , γιατί άμα τελειώσει θα χρειαστείς πάλι το εφεδρικό αλεξίπτωτο κι αυτή τη φορά η πτώση θα είναι μεγάλη . Έτσι ένιωθα , το ένιωθα πρώτη φορά , και με συνεπήρε τόσο που έγινε εμονή ,το άλφα και το ωμέγα στη σκέψη μου . Καθημερινά αγωνιούσα αν τα αποθέματα οξυγόνου θα με έφταναν ή θα έπρεπε βιαίως να κατέβω απ 'το διάστημα , τον έβδομο ουρανό στον οποίο βρισκόμουν , ή νόμιζα ότι βρισκόμουν .
Στην αρχή , ήμουν σε φόρμα , όλα πήγαιναν υπέροχα και όλα τα " crash test " που υπέβαλλα στον εαυτό μου για να είμαι σίγουρη είχαν επιτυχία . Ώσπου τελικά έχασα πλήρως τον έλεγχο , ή νόμιζα ότι τον είχα χάσει , γιατί πάντα φρόντιζα να ελέγχω την κατάσταση να βρίσκεται εκτός ελέγχου . Είχα ενθουσιαστεί τόσο πολύ που δε ξεκόλλαγα από πάνω του , όταν τον έβλεπα φυσικά , γιατί σύν όλα αυτά είχα σχολείο , εξετάσεις μπροστά , οικογένεια , φίλους , προπονήσεις , παρέες , αλητεία με τα μηχανάκια , φροντιστήρια , κτλ , δηλαδή την καθημερινή περιπλάνηση στο χρόνο .Δεν παίρναγε στιγμή χωρίς να τον σκεφτώ και να τον αναλύσω , έτσι ώστε άρχισα να τον θεοποιώ χωρίς να σκεφτώ ότι στην αυταπάτη δεν υπάρχει ανώτερο .
(synexizetai)