Μπέμπα Νου

Ήρθε το πλήρωμα, του χρόνου
Να γράψω εδώ με ένα καμένο στυλό
του ποταμού ονείρου νερό
κρεμάμενη λογική στο κατάρτι,
(η λησμονιά ζητά τούτο το χάδι)
με κερί στα αυτιά από
του Λουσίου τη βουτια
που μου λείπεις.
Ασθενοφόρο,
Ανάγκη,
παρακούω ηλεκτρικές σειρήνες
εκεί που ενώνουν τα πελάη
Μαλέα άει
Νιώθω έκρηξη μέσα μου
Που προσπαθεί να αγκαλιάσει το σύμπαν
Μα όσο αυτό απειρίζεται
Αυτή θα αλλάζει.
Προς το ιδανικό και το τέλειο που
Ακουμπούν στης φαντασίας την τροχιά
Προς το τώρα το μεστό-μέτριο
Το νόημα της ζωής περιστρέφεται
Στον άξονα του θανάτου.
Γνωρίζω ποιο αστέρι
Με οδηγεί στη πηγή
Γνωρίζω ποιο αγέρι
Σηκώνει ψηλά το πανί
Γνωρίζω πιο χέρι
κρατάει ραβδί
-Εγώ?
Αυγουστιάτικο μπαλκόνι με θέα
Πόση μοναξιά κρύβει ο εγωισμός.
-Εγώ και Εσείς?
οι ηδονές θα ‘ναι αιώνια
ερωμένες της τέρψης.
Και η αγάπη το φώς.
(ωφελεί ή οφειλή)