ΘΑ ΔΕΙΞΕΙ -1998 (συνέχια3)

Αλλά , μιας και ανέφερα την οικογένεια και είχα πει και κάτι άλλο πρίν για την επαρχία , για να δούμε τι γινόταν μέσα σε 'κείνο το τρελόσπιτο .


-Ρέ Μάνο σήκω να κόψεις τη σαλάτα .
-Μη με σταυρώνεις τώρα .
-Τι μη σε σταυρώνω τώρα , θα βγάλεις ρίζες στον καναπέ καημένε με την τηλεόραση .
-Άσε μας ρε Ρίνα Δε βλέπεις τι γίνεται ? Εχουν κατασφάξει τα Βαλκάνια οι πούστιδες κι εσύ μου μιλάς για τη σαλάτα ! Αχ , που είσαι ρε Περικλή να δείς που κατήντησε η Δημοκρατία . Σε άλλη εποχή θα έπρεπε να ζώ , σε τη κοινωνία βγάζω τα παιδιά μου …
-Μία ζωή έτσι ήσουν , να αλλάζεις το θέμα , δεν πήρες γυναίκα εσύ , παραδουλεύτρα πήρες . Τι τα έκανα τα κολόπαιδα και κατέστρεψα τη ζωή μου , θα σε είχα αφίσει και θα έτρεχες με τις Βουλγάρες .
-Τι να σου πώ τώρα , μπορέσαμε ποτέ να συνενοηθούμε . Μία ζωή μου έκοβες τα φτερά , μία ζωή γρίνια και κακομοιριά , μία ζωή…
-Άσε με καημένε , δε σου μιλάω ,θα την κόψω εγω.


O άνθρωπος, σαν κοινωνικό όν το οποίο ομαδοποιήται σε αγέλες, κατά την εξέληξή του στο χρόνο ζεί σε συντριπτική πλειοψηφία κάτω από την ίδια στέγη με την υπόλοιπη οικογένεια και καλά κάνει . Εγώ λοιπόν , συγκατοικούσα με μία τραπεζική υπάλληλο , εν ονόματι Ρίνα , που ποτέ δεν θα έπαιρνε την πολυπόθητη θέση του διευθυντή και έναν τρελαμένο νταλικέρη , εν ονόματι Μάνο, που νόμιζε ότι ήταν η μετεμψύχωση του αρχαίου φιλόσοφου Σωκράτη και διάβαζε συνεχώς βιβλία, αρχαίους φιλοσόφους και αναρχικούς .Αυτοί οι δύο , είχαν ενωθεί με τα δεσμά του γάμου όπως προστάζει η ορθόδοξος ελληνική εκκλησία , στην οποία δεν πίστεψαν ποτέ – γιατί να πιστέψουν άλλωστε - , και μεγάλωναν τα τρία παιδιά τους ή τα παρατηρούσαν με αγωνία καθώς αυτά μεγάλωναν .Η αδερφή μου και ο αδερφός ήταν μεγαλύτεροι από εμένα . Η Λένα με περνούσε τρία χρόνια και ο Φάνης τέσσεραμισι και την συγκεκριμένη χρονική περίοδο βρίσκονταν και οι δύο στην Αθήνα όπως και τα υπόλοιπα επαρχιοτόπαιδα που αναζητούσαν μία άλλη τύχη στη ζωή τους . Έτσι , ενώ αυτοί τρώγονταν μεταξύ τους στην πρωτεύουσα και περιπλανιόντουσαν μέσα στο άγνωστο πλήθος εγώ απολάμβανα την οικογενειακή γαλήνη με τα προνόμια που μπορεί να έχει ένα μοναχοπαίδι . Τι γαλήνη δηλαδή , που το σπίτι καθημερινά έμοιαζε με ωρολογιακή βόμβα , έτοιμη να εκραγεί , χωρίς να υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος , ή αν υπήρχε ήταν τόσο πρωτόγονος που οι ιστορικές μου έρευνες δεν είχαν κατορθώσει να προσδιορίσουν . - Εδώ τίθεται πάλι το ζήτημα της χημείας αλλά θα το αναλύσουμε κάποια άλλη φορά - .
Στην πραγματικότητα , θέλω να πιστεύω ότι ο πατέρας μου και η μητέρα μου ήταν τόσο ερωτευμένοι μεταξύ τους που τσακώνονταν συνεχώς χωρίς αιτία . Τους έβλεπα σαν μία χημική ένωση τύπου πυρηνικής ενέργειας , μίας ενέργειας που μπορεί να κινήσει όλο το σύμπαν αλλά και να το καταστρέψει . Στη συμπεριφορά μου απέναντι τους προσπαθούσα να τους καταλάβω , να τους αναλύω και να ξεχωρίζω τα καλά και κακά στοιχεία που έβρισκα και σταδιακά ανακάλυπτα ότι αρκετά από αυτά είχα και εγώ .

Η μητέρα μου ήταν η προσωποποίηση του ρεαλισμού και της ψυχρής λογικής . Κάθε τι άγνωστο την τρόμαζε και προσπαθούσε συνεχώς να τοποθετεί και να κατηγοριοποιεί τα πάντα , να κρίνει με μαθηματικό μυαλό και να βγάζει για όλα ένα λογικό συμπέρασμα . Ήθελε όλα να λειτουργούν με πρόγραμμα , χωρίς καθυστερήσεις που δημιουργούν ανασφάλειες και ποτέ δε μπορούσες να καταλάβεις τι νιώθει εκτός αν την ψυχολογούσες με επιστημονικό μάτι και μικροσκόπιο. Κάπου βαθιά στα έγκατα της ψυχής της , εκεί που βασιλεύει το απόλυτο έρεβος , εκεί που δεν υπάρχουν φάροι για τους ναυαγούς και το άπληστο ανθρώπινο χέρι δεν έχει βεβηλώσει το μεγαλείο, έβρισκες τον αμύθητο θησαυρό της ευαισθησίας και της μητρότητας . Κάτω από το σκληρό περιτύλιγμα , πίσω από τη σιδερένια ψυχρότητα και μέσα από το ατσάλινο σώμα κρυβόταν η πιο εύθραυστη πορσελάνη , το πιο τρομαγμένο ελάφι του κόσμου . Ένα ελάφι που όποιος κατορθώσει να το δεί και να το κοιτάξει κατάματα το ερωτεύεται αυτόματα . Ένα ελάφι που σπινθηροβολούσε αγνότητα και έτρεχε να προστατευθεί και μαζί του να προστατέψει αυτούς που αγαπά και καρδιοχτυπά μονίμως μη πάθουν τίποτα , και ποτέ δεν το δείχνει . Πραγματικά πρέπει να είσαι εξειδικευμένος αγαπολόγος για να το καταλάβεις αυτό ή να είσαι από τους λίγους εκλεχτούς της καρδιάς της .

O πατέρας μου ήταν τελείως διαφορετικός. Μπορεί όντως να ήταν η μετεμψύχωση του Σωκράτη . Φιλοσοφημένος άνθρωπος . Ταυτόχρονα όμως ήταν έφηβος μια ζωή . Η φαντασία του έφτανε στους πιο μακρινούς ουρανούς , ενώνονταν με υπερφυσικές δυνάμεις και παγανιστικούς θεούς . Άμα τον παρατηρούσες προσεχτικά , σίγουρα θα καταλάβαινες ότι μονίμως ταξίδευε σε άλλους κόσμους , μαγικούς , αθεράπευτα ρομαντικούς , κόσμους γεμάτους πνευματική τελειότητα και ισορροπία . Η υπερευαίσθητη ψυχή του και το παιδικό μυαλό του, τον οδηγούσαν σε μονοπάτια παντοτινής αγάπης και αστείρευτου πάθους γι’ αυτούς που είχαν κλέψει κάποιο κομμάτι της καρδιάς του . Τα έβλεπε όλα από μια οπτική γωνία πού μπορούσε να τα διαμορφώσει και να τα διαπλάσει έτσι ώστε να χωράν , να δένουν άψογα και να έρχονται σε απόλυτη αρμονία με τον κόσμο που είχε δημιουργήσει στο μυαλό του . Κι άμα κάτι τον ανάγκαζε να επιστρέψει στην πραγματικότητα τσαντιζόταν υπερβολικά , έπεφτε σε τραγική μελαγχολία και έριχνε τις ευθύνες σε όλους όσους του είχαν δώσει το καταστροφικό εισιτήριο για την οδυνηρή πραγματικότητα . Την πεζή και άθλια καθημερινότητα της ζωής που με τον πιο τελειοφανή τρόπο δημιουργεί τα τραγικότερα λάθη , σου τα δίνει όλα και δεν σε αφήνει να αγγίξεις τίποτα . Είναι όλα τόσο τέλεια που δεν μπορούν να συνυπάρξουν μεταξύ τους , που δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο παρά να φθαρούν . Και τότε δεν έχεις τίποτα άλλο να κάνεις από το να παίξεις για να χάσεις , αλλά στη ζωή το μόνο που έχεις να χάσεις είναι την ίδια η ζωή , ενώ , όπως και σε όλα τα παιχνίδια τζόγου , μπορείς να κερδίσεις τα πάντα . Χρειάζεται φαντασία λοιπόν , κι αυτή ακριβώς τη φαντασία διέθετε ο πατέρας μου , την φαντασία που σε πάει παντού χωρίς άχαρες διαδικασίες και σου δίνει τροφή για δημιουργία .
Δυστυχώς όμως , άλλο είναι να δημιουργείς με τη σκέψη σου και άλλο να μπαίνεις στη διαδικασία της δημιουργίας . Εκεί ακριβώς ερχόταν η Ρίνα να σώσει τη κατάσταση . Ήταν τόσο διαφορετικοί που ο ένας συμπλήρωνε τον άλλο .
Πρέπει να πώ ότι ποτέ δεν μου δημιούργησαν ιδιαίτερο πρόβλημα και πάντα με άφηναν να τραβάω τον δικό μου δρόμο χωρίς πολλές γκρίνιες και αιματοχυσίες . Η μάνα μου πάντα ανησυχούσε και ο πατέρας μου πάντα ήταν «στον μυστηριώδη κόσμο του» .
Μόνο που κληρονόμησα τις τόσο διαφορετικές σχιζοφρένιες και τον δύο . Άστα να πάνε .

“ … φαύλος κύκλος της σκέψεως στη σκέψη … ”

Η λογική , τα δεδομένα και το κατεστημένο είναι μία , μόνο μία , οπτική γωνία . Ένα σημείο του κύκλου . Ο κύκλος έχει άπειρα σημεία και τα πράγματα έχουν άπειρες οπτικές γωνίες . Δεν υπάρχει σωστό και λάθος , δεν υπάρχει τρέλα και λογική . Κοιτάζω τη θάλασσα και την ονομάζω ουρανό , την ξαναβαπτίζω . Κανένα λάθος , καμιά τρέλα , απλά μια καινούρια λογική. Άσε που ένας φιλόσοφος είπε πως είναι μεγάλη ηλιθιότητα να ακολουθάς την κοινή λογική, γιατί πολύ απλά η πλειοψηφία των ανθρώπων είναι μέτριοι έως χαζοί.
Η τρέλα δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια συνήθεια που αν καταχραστείς μπορεί να γίνει εμμονή , εξάρτιση , ναρκωτικό . Το να καταφεύγεις σταδιακά στην τρέλα είναι κι αυτό μια άμυνα για να αντέξεις την πεζή καθημερινότητα και να την κάνεις πιο συναρπαστική . Όμως , όσο πιο συχνά διαφεύγεις εκεί τόσο δυσκολεύεσαι να επιστρέψεις , κι όσο δυσκολεύεσαι τόσο περισσότερο διαφεύγεις εκεί , ώσπου στο τέλος ξεχνάς τελείως την πραγματικότητα ή δεν την αποδέχεσαι καθόλου και ζεις αποκλειστικά στον δικό σου μαγικό αλλά εύθραυστο κόσμο . Βέβαια υπάρχουν πολλά είδη τρέλας , είδη καταστροφικά και άκρως επικίνδυνα , άλλα ας αφήσουμε ήσυχους τους τρελούς να τρελαίνονται περισσότερο , τους ειδικούς να βγάζουν διαγνώσεις , κι ας δούμε τι γινόταν σε αυτή την μικρή κωμόπολη της επαρχίας .

Η ΄Β λυκείου Χώρας είχε μόνο 37 μαθητές και όλοι σε αυτή τη μικρή πόλη ήταν γνωστοί μεταξύ τους. Αν κάποιος κατάφερνε να ξεφύγει λίγο από τα στενά πρότυπα και καθιερωμένα γινόταν ο στόχος και το επίκεντρο όλων των συζητήσεων. Έτσι κι εγώ έχοντας μέσα μου μια ανεξέλεγκτη ενέργεια και μια επαναστατική συμπεριφορά μαζί με τη Μαρία γίναμε από πολύ νωρίς το σημείο αναφοράς ολόκληρου του σχολείου, ήμασταν τα δακτυλοδεικτούμενα φρικιά με τον απροσάρμοστο εφηβικό χαρακτήρα. Και πώς να μην γίνεις απροσάρμοστος σε ένα μέρος που οι κοπέλες παντρεύονται από τα 17 και τα αγόρια σπάνια τελειώνουν το λύκειο. Ένα κορίτσι με ξυρισμένο το μισό κεφάλι ,σκισμένα τζιν ,αρβύλες και στρατιωτικό τζάκετ έμοιαζε με εξωγήινο και θεωρούταν απειλή για τα υπόλοιπα «καθώς πρέπει» παιδάκια. Ειδικά όταν άρχισαν και μερικοί άλλοι να προσπαθούν με λάθος τρόπο να ακολουθήσουν και να μιμηθούν αυτό το πρότυπο. Στο σχολείο οι καθηγητές είχαν αρχίσει να τα βάζουν μαζί μας και να μας δίνουν αδικαιολόγητες τιμωρίες
(foto by Era)