Θάρρος

Οριοβασία στο μυστικό τσίρκο
(άργησες, ήρθες;)
έφυγα, (;),
κλοτσώντας νευρικά
στον δρόμο τα πετραδάκια
που είχα στρώσει, συναισθήτατα,
για να μη χάσω τον δρόμο,
θέλωντας να χαθώ μέσα σου
να κολυμπίσω ελεύθερα
να πιω το νερό
το αλμυρό,
με ρίγανη και λεμόνι.
σιωπή
και σκοτάδι
έφυγα (;)
να χω μόνο ωραίες θύμησες ζωηρές.
στριμόχνω τις εύθραυστες στιγμές
τις μετέωρες ώρες, ώρες
παραμυθένιες
τις σπρώχνω
πηδώντας πάνω τους
στο κεφάλι μου σαν σε βαλίτσα
που παλέυωνα κλείσω το φερμουάρ
για να την πετάξω όπως όπως
απο μακρυά με δύναμη
ψηλά στο πατάρι
το σκοτινό και χαμηλοτάβανο
μπροστά απο άλλα κουτιά
αραχνιασμένα και ξεχασμένα
τέτοια που ποτέ δεν θα ξανανοίξω
τα τότε, που ήσαν προτόγνωρα
ξεχαρβαλωμένες φτερούγιες
με πόνο και ουρλιαχτά
φυσιολογικά ερωτικά μυστικά
πέφτω
μια ανάσα για να σηκωθώ,
απλά, θαρραλαία.
ξέρω,τωρα τωρα
γιατι
θα’ναι χειρότερα μέτα
είναι πολύ ακριβό
για την μισή τιμή ίσως να το σκεφτόμουν.
σαν μεθαδώνες μέθοδοι
(την ηρωίνη ήρωες την θυμούνται,
οι άλλοι πεθάναν)
κι έτσι όπως είναι
τον ήλιο κοιτάζω
χαλώντας τον κερατο’ι’δή
δια Βόλου (;)
δια όλου
διαόλου
χαχαχαχα
ποντάρω
στο 5!

(foto by Era)