Προ-τ-οΊστρος

Η Ηλέκτρα είχε μήνες να φανεί στο ιατρείο της οδού Ομήρου. Η έκβαση των γεγονότων με την Εψιλον της είχε δημιουργήσει μια ξενοφοβία για τον εαυτό της και η διατύπωση των εμπειριών την έκανε να νιώθει πως όλα αυτά είχαν σταθεί τότε σε χρονοχώρους καθώς νέα είχαν αποκολληθεί από τον κόσμο της και είχαν πέσει σε μια άγνωστη Γη. Σε μια Γη με το όνομα Ζήτα.
Αυτό μπορούσε σε κάθε δύση κι ανατολή να το δει όπως χαράζει ημικύκλιο το φως και νιώθοντας την συνέχεια της πορείας του ακόμα και στο ημικύκλιο που δεν έβλεπε, ένιωθε όμως τον κύκλο.
Η ζωή της μακρυά απο την Αθήνα της άνοιγε ορίζοντες στο δάσος, ταιριάζοντας το σκούρο μπλε του ουρανού και της θάλασσας με σημάδια, νησιά που κάλλιστα θα μπορούσαν να λαχανιάσουν παραβγαίνοντας στο τρέξιμο με αυτά της Οδύσσειας ή των πειρατών.
Σχημάτισε το νούμερο στα πλήκτρα του τηλεφώνου.
-Ελίζα Προύστ παρακαλώ
-Είμαι η Ηλέκτρα Παν, ξέρετε, δεν θέλω άλλη συνεδρία, πήρα να πω ένα ευχαριστώ.
-Ηλέκτρα, που είσαι?
-τουτουτουτουτουτ..

(art Klimt)