ο μπικ ο υποβρύχιος με κάρφωσε, μονόφθαρτο βλέμμα και γέλιο στραβό.
Διέσχισα το θέατρο προς το ακρωτήρι, που εκεί τυράκι θα έβλεπα μαζί Ιθάκη και Ύρμινη να με διασκελίζουν
[πες με νέα, πες με μάταια αλλα ακόμα πιστεύω πως όπως και πριν το μετά να γράφει ιστορία ..(νωπή για να ανοίξει, κι η ντροπή..στην τροπή..)]
καθώς τα σύννεφα ασπρίζουν στο υγρό βραχώδες σχεδόν κάθετο καλντερίμι μπροστά η Ιθάκη, αριστερά να καίει του ήλιου η φoρα κυματιστές αχτίδες χορεύουν σαν ένα χέρι που μου μαλάζει την καρδιά. είναι η θέα που μ'αγκαλιάζει όταν η ψυχή γίνεται Ιθάκη.
-οι γραμμές κυνηγάνε μια κόκκινη δύση όταν στην ανατολή χρυσή πύλη ουράνιου τόξου σκούρο πράσινο κι όλα μαζί ατέλιωτο μπλέ.-
(art Emilios Prosalentis)
περπατούσαμε χέρι χέρι στου γκραν κάνιον το πέταλο κι ήταν σαν κι αυτό της τύχης το απο μέταλλο που συγκολούσα τότε στου μέναλου το έλατο.. το χώμα χιόνι στη χόβολη καυτός ήλιος αλαφιασμένος να ξαπλώνει σε θάλασσα όπως περίφανη ταπινή φλώγα που γλύφει της θεάς το πέλμα αβύθιστο τέλμα, ε μα
ΑπάντησηΔιαγραφή