Γεια σου,
Γυρίζεις, θα σε περιμένω. Μου έλειψες, αλήθεια. Ένιωθα ένα κενό και μια έντονη θέληση να σε έχω. Με πήρες τηλέφωνο και ούτε που καταλάβαινες τι έλεγες, τι ζητούσες. Περίμενα πολύ μα σε βρήκα. Τρία κριά αναμένα. Λατρεύεις τους μονούς αριθμούς, δεν θές την ισορροπία.
Τα αστέρια όπως κάθε νύχτα ψηλά, μόνο που απόψε που σε σκεφτομαι μοιάζουν να με κοιτούν αυτά και να με ζηλεύουν, που σε βρήκα.
Χθές μέσα σε όλα μου είπες ότι είμαι τυχερή, πολύ τυχερή. Αρχίζω να το αισθάνομαι. Μου λείπεις, μου λείπεις πολύ με τα δεδομένα μου. Θυμάμαι το βράδυ που σε βρήκα ψάχναμε και οι δυό τον έρωτα, έναν άνθρωπο να ερωτευτούμε.
Σήμερα το πρωί ξάπλωσα γύρω στις 8 π.μ. μα δε κατάφερνα να κοιμηθώ. Ένιωθα σα να έρχεσε μέσα απο το όνειρό σου και να με παίρνεις. Που θα φτάσουμε άραγε?
Γεια σου,
Απόψε το στομάχι μου δένεται κόμπος. Κάτι φορές όταν σε κοιτάζω και σε χαζεύω είναι σα να έχεις βγέι απο το παραμύθι που μου έλεγε η γιαγιά και μου άρεσε τόσο πολύ που μου έχει μίνει μόνο το συναίσθημα και τα λόγια δε τα θυμάμαι. Τόσα λόγια που ξέρω και στερεύουν μποροστά στην εικόνα σου. Απλά σε κοιτάζω χωρίς να μιλώ, σε κοιτώ και πάλι το στομάχι μου δένεται κόμπος.
Μέσα μου μια επιθυμία ασυγκράτητη, μια έκρυξη που σαν απελευθερώνω διαλυεί το σύμπαν μου για να βρεθώ μαζί σου, στο δικό μας πλανήτη, μέχρι να πέσει κι αυτός σαν αστέρι. Και θα είμαστε εμείς πάλι, στη γη, αγκαλιά σφικτά, σε μια παραλία, κοιτάζοντας αυτό το αστέρι να πέφτει, να ευχυθούμε να κρατήσει για πάντα. Να ευχυθώ να λυποθυμίσω στα χέρια σου μέσα σε έναν τρελό οργασμό για να σε κοιτώ μετά και να γελώ απο ευτυχία. Μαζί σου νιώθω να αλλάζω τον κόσμο.
Υπάρχοντας μέσα σου σα να μη μπορώ να υπάρξω αλλόυ. Να θέλω να υπάρχω μόνο για σένα.
Όταν ήμουν μικρή συνεχώς ονειρευόμουν, εξερευνούσα, μαρεσε πολύ να γνωρίζω καινούρια πράγματα. Φαίνεται πως έψαχνα να σε βρώ και να σταθώ έτσι απέναντι στον άνεμο που πάντα με σπρόχνει, να σταθώ κόντρα του και να σε κοιτώ με αίσθημα ολοκλήρωσης.
Σ’αγαπώ και χάνομαι στο συναίσθημα, αναστενάζω και γελάς, γελάς και μου φτιάχνεις τη μέρα.
Απίστευτο το πως και το γιατί, η ιστορία θα τα πεί όλα και εμείς θα πρέπει να τη χειροκροτίσουμε, ήτε μας δικαιώσει ήτε όχι. Παρόμοιες ιστορίες δεν υπάρχουν, ούτε θα υπάρξουν ποτέ. Κι αν η πείρα της ζωής μας διδάσκει αλλιώς, θα εναντιωθώ με ποροία στο Σύνταγμα με μια κραυγή για τον Σαιξπιρ που στέκεται φύλακας άγγελος των ερωτευμένων.
Μερικές λέξεις, απλά, για να θυμηθώ να μη ξεχάσω. Αγκαλιά, κύμα, ανάσα και καμπανάκια.
Είσαι ένα άτι ταξιδιάρικο, πως να σε φτάσω, πως να σε γεμίσω και με τί.
