Η τζούρα

Είναι κάποιες στιγμές μεγαλομανίας που κυριεύουν το σώμα μου, μια ασθένια που με βασανίζει για χρόνια. Η χώρα της ουτοπίας, η τζούρα που θα μου δώσει τα κέρινα φτερά, μα θαρρώ εξασθενεί καθώς η οριμότητα έρχεται να παγώσει τα όνειρα τα παιδικά μου.
Η τζούρα ασπίδα προστασίας των ονείρων ή μαλακία επαρχιότηκης σκέψης. Μα σε όλα αυτά εσύ είσαι μίλια μακριά τους, είσαι σε άλλο κομμάτι του μυαλού μου. Είναι ένα παιχνίδι χημείας που μου παίζει ο θεός, ξέροντας πως τα συναισθήματα μου είναι ποτάμια αστήρευτα για εσένα, αγνά.
Δε θέλω να γίνεις το διάλημα, θέλω να είσαι το μάθημα της ζωής που υπομονετικά θα μου βάζει στο κεφάλι την άλλη μεριά, την άλλη σελίδα. Η υπομονή είναι τέχνη, κι εσύ καλητέχνης.
Είναι ένα ευαίσθητο σημείο αυτοελένχου, μιας αρρώστιας παλιάς που τα κατάλοιπα της θα μίνουν για χρόνια. Είναι οι ώρες που πληρώνω να βρήσκομαι έξω απο μένα, να χτυπώ το μυαλό μου με δύναμη για να αντέξω την προσμονή των ονείρων, την εφηβική μου πληγή.
Έχω γιατρέψει τόσα και τόσα, μυστικά που κανείς δε μου πήρε και με πήγαν στην τρύπα του Άδη βαθιά τόσο που ώς απο θαύμα βρέθηκα πάλι στης Γης τους ορίζοντες δυνατή, να μπορώ να αναλύω τη ζωντανή μου ζωή.
Είναι φουρτούνες σε ταξίδια πάντα μακρυνά, που μόνο γι’ αυτούς που ζητούν να χαθούν κάνουν.

[foto by Aurelien, Morocco]