Βρέχει

Φυσάει βοριάς, αγέρας αλήθειας

ξεσπά βροχή κι ο κόσμος ξανά

γεμίζει στάλες μοναξιάς,

θολά νερά συνήθειας

Όλοι και μόνοι, πόρτες κλειστές,

τέσσερεις τοίχοι μια παρωδία

άνθρωποι άδειοι, κενοί, τυπικοί

κούφιας ζωής τρελοί εραστές

Ψάχνω συνέχεια χωρίς να μιλώ

την μάσκα που θέλουν να βάλω

θέλουν να κλαίω ή να γελώ ;

θέλουν να ζήσω χωρίς ν’ αγαπάω ;

Φύγε κι εσύ, ξωτικό, μαύρο τέρας

δεν θέλω μπελάδες, δεν θέλω κακό

δεν θα μου δείξεις εγώ πως θα ζω

πώς θα κοιτάζω το φως της ημέρας

Δικαίωμα έχω ζωής και αξίας

δικής μου τρελής λογικής

κάθε μου λάθος δεν με σκοτώνει

με σπρώχνει στην πηγή της ζωής .

...

Ακόμα βρέχει, τώρα χωρίς βροχή

χωρίς ψιχάλες, χωρίς σύννεφα, χωρίς λογική

βρέχει συνέχεια χωρίς διακοπή

βροχή που γεμίζει την άδεια ζωή .