Τα φώτα θαμπά
ο αέρας με πνίγει
κι αγάπη σου λίγη
για ν’ αντέξει στο φως .
Οι σκιές στο σκοτάδι
αναμνήσεις θυμίζουν
και στη σκέψη μου χτίζουν
τα παλάτια του χθες .
Είν’ ο χρόνος κλεψύδρα
που με σκόνη γεμίζει
την ψυχή που σαπίζει
στο μυαλά και στο νου .
τη φόρμα την κατέχεις
ΑπάντησηΔιαγραφήέχεις και ουσία
πότε νύμφη, πότε μαινάδα
πότε του τριπόδου
ναρκωμένη μοιρολοίστρα
έχεις φτιάξει ένα κήπο στολισμένο με διαμαντάκια και οι επισκέπτες σου δεν έχουν το κατώφλι σου διαβεί
και είναι τόσο κρίμα
γιατί αξίζεις τον κόπο
και παραπάνω ακόμα
me kati diko sou..
ΑπάντησηΔιαγραφή"Το πολύτιμο δεν χρειάζεται γκαλερί για να αναγνωριστεί η αξία του, φτάνει του ενός το ρίγος στη ραχοκοκκαλιά και η πιστοποίηση φτάνει."