Οι θητείες του καλλιτέχνη στα είδη και τα διάφορα εργαλία της τέχνης του είναι απαραίτητη προϋπόθεση αν θέλει να ξέρει τί κάνει. Και να ξέρει και τί δεν κάνει.
Η θητεία πχ στον άμεμπτο λόγο -τον λόγο καθρέπτη στον οποίο χωράνε όλα τα χρώματα και κάθε ύφος- σε βοηθάει να φτάσεις σε έναν πετυχημένο μεμπτό λόγο, ο οποίος δλδ δύναται να κατευθύνει, να "βάψει", να φτιάξει ύφος.
Τυχαίνει βέβαια να βγαίνουν και σπουδαία έργα από καθαρή τύχη και συγκυρία. Ακόμη και από δουλεμένους δημιουργούς. Όπως βλέπεις και έργα που ξεπερνάν τον δημιουργό τους, κι αυτό πιθανότατα να συμβαίνει με όλα τα μεγάλα έργα.
Γράφεις πχ ένα ποίημα που σε εκπλήσει και λες αυτό το ποίημα πάει μέχρι άπειρο. Και πάει όσο πάει ο αναγνώστης. Δηλαδή, αν ο ίδιος ο ποιητής πάει πχ μέχρι το πέντε κι ένας αναγνώστης "θαύμα" πάει μέχρι το δέκα, το ποίημα μπορεί να πάει πιο πέρα από όσο θα μπορούσε να φτάσει ο ίδιος ο ποιητής του. Όπως συχνά βλέπουμε να γίνεται το αντίθετο.
Έτσι από αυτό και μόνο φαίνεται πως όντως συμβαίνει και υπάρχει ο διαχωρισμός του καλλιτέχνη από το έργο, μόλις ξεκινά το δικό του ταξίδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή