Γιατί σκοτεινιάζει; Γιατί νιώθω ότι είσαι αλλού; Γιατί φοβάμαι πως τελειώσαν όλα; Γιατί αισθάνομαι τόσο μόνη σε αυτή την ανηφόρα; Γιατί σκέφτομαι πως έχασα το τραίνο και ματαιοπονώ; Γιατί δυσκολευομαι να ονειρευτώ και έχω μόνο αναλαμπές παραισθήσεων. Γιατί σκέφτομαι πως έχω λαθέψει και έχω σπαταληθεί; Γιατί νιώθω άστοχη και παραμελημένη; Γιατί δεν ελπίζω; Γιατί την καρδιά μου την έπιασε κρύο; Γιατί δεν βρίσκω να ρίξω μια καλή μπαλιά και τα λουλούδια μου φάνηκαν άσχημα και φτωχά σήμερα που βγήκα να τα φωτογραφίσω; Γιατί νιώθω πως έχουμε πάρα πολλές μέρες να μιλήσουμε έστω κι έτσι όπως ένιωθα πως υπήρχε κάποιος διάλογος; Γιατί δεν έχω βρει κάτι που να με ωθήσει να έρθω έστω για μια βόλτα στην Αθήνα; Γιατί νιώθω πως σε χάνω εντελώς; Γιατί σκέφτομαι πως τα γραπτά είναι για τους ρομαντικούς και τελειωμένες υποθέσεις και κανείς επαγγελματίας γραφιάς δεν συμβαδίζει την ζωή του μαζί τους. Γιατί νιώθω μαύρα και μόνη; Αφου όλα κλείσαν τόσο ωραία και νιώθω δυνατή και πως μπορώ να πάω όπου θέλω και να τα καταφέρω. Γιατί όμως νιώθω πως έχεις φύγει; Και από αυτή την βάση μου σκάνε όλα αυτά τα γιατί; Γιατί νιώθω πως μ' αγαπάς αλλά δεν θες τίποτε και αυτό ήτανε; Και θυμάμαι πως όταν το είχα ξαναπεράσει αυτό ήταν ο προσωπικός μου θάνατος της ταυτότητάς μου και ζητούσα μετά με μανία έναν σταυρό. Αλλά μόλις τώρα μου γεννήθηκε μιαν ελπίδα! Πως σε λίγην ώρα θα μου έχει περάσει..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή